| Este artigo ou seccion precisa revision por alguen que saiba deste tema
. Se ten eses conecementos
mellore este artigo
.
(Desde novembro de 2020.)
|
| Atencion:
Este artigo ou apartado precisa dun traballo de revision.
- semella unha mala traducion automatica doutro texto, moi limitada no contido, sen ligazons e consideracions non referenciadas
Por favor, vexa a lista de problemas indicados neste modelo e
melloreo
de acordo coas indicacions.
Cando os problemas se resolvan, retire esta mensaxe, pero
non quite esta mensaxe
ata que estea todo solucionado.
De ser posible, seria mellor substituir este marcador por
outro mais especifico
.
(Desde novembro de 2020)
|
O
drama
(do
grego
δρ?μα, "facer" ou "actuar") e a forma de presentacion de accions a traves da sua representacion por actores e por medio do dialogo. Posteriormente, o drama dividese en xeneros realistas e xeneros non realistas. O primeiro esta composto pola traxedia e a comedia, e no seculo XX engadiuselle e traxicomedia, tamen conecida como comedia traxica clasica, reconecida como tal desde o Renacemento. Do segundo engadese a farsa, considerada un xenero imposible. Todos eles tenen en comun a representacion dalgun episodio ou conflito na vida dos seres humanos a traves do dialogo dos personaxes ou dun monologo.
No xenero dramatico, o autor leva o desenvolvemento da accion a escena: os feitos non estan relacionados, pero estan representados. A sua forma expresiva e o dialogo e asumese que os personaxes son como a vida cando hai un "traxico fin". Pero, o termo tamen se refire as obras en banda desenada, polo menos na cultura occidental, onde se considera nacido do drama, e inclue traxedia e comedia.
Alguns teoricos do seculo XX insisten na diferenciacion categorica entre drama e teatro, das que a primeira e a version feita en todo por elementos linguisticos, a tempo parcial que se considera un xenero literario, cuxa caracteristica e o predominio da funcion denominativa de linguaxe, a ausencia dun mediador (interpretes, actores) entre o mundo creado (a realidade ficticia) e o lector e a posibilidade virtual de ser representada.
O teatro e a realizacion do drama e inclue actuacion, musica, etc. E dicir, elementos que non son especificos do drama como unha realidade linguistica limitada so ao discurso. A analise dun drama podese facer a partir da critica literaria, mentres que a analise do teatro debe incluir factores como a actuacion, a avaliacion do espectaculo, os musicos, a iluminacion, etc.
Podes engadir precision, desde a perspectiva do Etnocenologia, campo interdisciplinar que estuda os fenomenos e teatro organizado espectacular comportamento humano (PCHSO), que e un subconxunto dentro do conxunto de formas espectaculares organizados. Hai tres aspectos fundamentais da analise dun xeito espectacular: o espectaculo, a performatividade (Teatro) e o fenomeno da relacion simbiotica ou empatia esta construida en relacion ao publico (Pradier, 1996).
A relevancia da avaliacion destes aspectos do teatro como forma espectacular reside no feito de que cada forma espectacular responde a un contexto social. Neste sentido, a dramaturgia e a sua manifestacion espectacular a traves do teatro organizanse a traves de codigos que non son universais, senon que son especificos dun contexto historico e cultural.
O xenero dramatico orixinouse en Grecia. Ao comezo, as actuacions teatrais estaban relacionadas co culto de Dioniso, deus do vino e da alegria e, polo tanto, posuian un caracter sagrado. Estas representacions consistian en himnos dedicados a esa deidad ou divindade. Mais tarde, introduciuse cambios nas cancions; deste xeito xorde o xenero dramatico. Os dramaturgos gregos mais importantes foron: Thespis (que foi o primeiro en eliminar un membro do coro para crear un dialogo) chamou este protagonista, enton Esquilo trae outro membro do coro e poner-lo para o dialogo co corifeo (cabeza do coro) chamouno deuterozista, e finalmente Sofocles introduce o terceiro actor (triagonista), tamen introduce o conxunto e aumenta os coros (outros membros do coro).
Ao teatro, segundo a clasificacion do teatro grego (Drama) na Poetica de Aristoteles, pertencen os seguintes xeneros principais:
O cuarto xenero e o denominado melodrama, tamen conecido como drama ou traxedia burguesa, emerxe na segunda metade do seculo XIX, con autores como Ibsen e Strindberg en Escandinavia, Chekhov en Rusia e no seculo XX, Arthur Miller nos Estados Unidos.
Desde a Grecia Antiga, o xenero dramatico pasou a Roma, onde os autores mais destacados foron Terencio, Seneca e Plauto. Durante o primeiro periodo da Idade Media o xenero dramatico extinguiuse e as obras gregas foron completamente esquecidas. Ao redor dos seculos XI e XII os europeos reinventaron o teatro e as comedias apareceron en latin, sendo representadas en mosteiros, tribunais e universidades. Non era un teatro para o pobo, xa que consistiu na dramatizacion de certas escenas do Evangelio. Tales representacions, escritos en vernaculo, foron realizadas principalmente nas tres festas mais importantes da liturgia: Nadal, Epifania e Resurreccion.
O primeiro traballo teatral escrito en espanol foi o Auto dos Reis Magos.
O drama como xenero cinematografico
[
editar
|
editar a fonte
]
Como xenero cinematografico o drama sempre expon conflitos entre os personaxes principais da narracion filmica provocando unha resposta emotiva no espectador, conmovendoo, debido a que interpela a sua sensibilidade. Os problemas dos personaxes estan relacionados coa paixon ou problemas interiores.
A tematica deste tipo de peliculas e diversa, pero o seu eixo principal e o amor. Cando isto ultimo e bastante esaxerado, ao drama coneceselle por melodrama. No melodrama os personaxes quedan limitados ao caracter simplista de bos ou malos.
A maioria das peliculas promoven a moralidade como eixo central e, por iso, tenen unha dimension didactica acusada. A presenza da musica e a fotografia acentuan a credibilidade da obra.