A
guerra arabe-israeli de 1948
, tamen conecida polos israelis como
guerra da Independencia
(en
hebreo
,
????? ???????
) ou
guerra de Liberacion
(en
hebreo
,
????? ??????
), foi o primeiro dunha serie de conflitos armados que enfrontou o
Estado de Israel
e os seus vecinos
arabes
, no que se conece globalmente como o
conflito arabe-israeli
. Para os
arabes palestinos
, esta guerra marcou o comezo do que eles denominan
Nakba
(en
arabe
??????
, "catastrofe").
As
Nacions Unidas
acordaron a
particion
do
Mandato britanico de Palestina
en dous estados: un arabe e outro
xudeu
, resolucion aceptada polos dirixentes xudeus e rexeitada polos arabes.
Dito mandato expiraba o
15 de maio
de
1948
. Seis horas antes (para non coincidir co
shabat
), durante a tarde do 14 de maio, foi proclamada por
David Ben-Gurion
a
independencia de Israel
en
Tel Aviv
, reconecida rapidamente por
Estados Unidos
, a
Union Sovietica
e moitos outros paises. O mesmo dia da retirada britanica da rexion, tropas
libanesas
,
sirias
,
iraquis
,
exipcias
e
transxordanas
, apoiadas por voluntarios
libios
,
sauditas
e
iemenis
, comezaron a invasion do recentemente proclamado Estado xudeu.
Mandato britanico de Palestina.
Tras a derrota do
Imperio Otoman
na
primeira guerra mundial
, a
Sociedade de Nacions
encargou a britanicos e franceses a administracion temporal das provincias otomas. Estas rexions, que baixo o dominio otoman se denominaban
vilaiatos
, pasaron a chamarse mandatos. Franceses e britanicos, trazando arbitrariamente fronteiras, dividiron a zona en catro seccions.
A cuarta seccion creouse a partir do que se conecia como "
Siria
do Sur". A rexion foi oficialmente denominada como
Mandato britanico de Palestina
. Esta rexion, cuxas fronteiras foron revisadas repetidamente baixo a direccion de
Winston Churchill
, a sua vez se dividia en duas unidades administrativas: a parte oriental desde o
rio Xordan
coneceuse como
Transxordania
(que, en
1950
, pasaria a denominarse
Xordania
), mentres que a zona occidental seguiu conservando o nome de
Palestina
.
En
1922
a poboacion do mandato (incluindo Transxordania) estaba conformada por 589 200
musulmans
, 83 000
xudeus
, 71 500
cristians
e 7 600 doutras confesions. Durante os anos seguintes a inmigracion xudia foi aumentando, en gran parte debido a
persecucion
que os xudeus sufrian en
Europa
.
Esta inmigracion, xunto cos continuos chamamentos para o establecemento dun estado xudeu en Palestina, non foi ben recibida polos arabes. Baixo o liderado de
Amin al-Husayni
,
gran mufti
de
Xerusalen
, os arabes rebelaronse contra os britanicos e atacaron a crecente poboacion xudia. Estes ataques deron lugar a diversos disturbios como o
motin de Palestina de 1920
, o
motin de Iafa de 1921
ou o
motin palestino de 1929
, no que 135 xudeus foron asasinados en Hebron e arredores.
A
Gran Revolta Arabe
e as suas consecuencias
[
editar
|
editar a fonte
]
En abril de
1936
os dirixentes arabes no Mandato britanico de Palestina, liderados por Amin al-Husayni, declararon unha folga xeral para protestaren contra a inmigracion xudia. Un mes despois do inicio da folga xeral, estes dirixentes declararon a negativa a pagaren impostos como oposicion explicita a inmigracion xudia, o que deu comezo a unha insurreccion armada. Dita insurreccion empezou sendo esporadica, facendose mais organizada co tempo, e prolongouse ate
1939
. Cando a orde se estableceu en marzo dese ano, mais de 5 000 arabes, 400 xudeus e 200 britanicos morreran.
Os ataques arabes a poboacion xudia durante esta revolta tiveron tres efectos: en primeiro lugar, orixinaron a formacion e desenvolvemento de milicias paramilitares xudias de autodefensa, como a
Hagana
, que na guerra de
1948
resultou ser decisiva. En segundo lugar, quedou patente que nin xudeus nin arabes poderian convivir xuntos nun mesmo estado, tomando forma a idea da particion do territorio en dous estados. Por ultimo, os britanicos promulgaron o
Libro Branco de 1939
, que restrinxia severamente a inmigracion xudia, o que provocou que segmentos da poboacion xudia se radicalizasen e se negasen a colaborar cos britanicos.
O ocaso do dominio colonial na rexion
[
editar
|
editar a fonte
]
Mentres tanto, as nacions arabes comezaron a desfacerse do dominio colonial. Transxordania, baixo o dominio da dinastia
haxemita
de
Abdullah
, declarou a sua independencia de Gran Bretana en
1946
. Os britanicos puxeron ao medio irman de Abdullah,
Faisal II
, no trono de
Iraq
. En
1945
Exipto
negociaba os termos da sua independencia.
Libano
seria un estado independente en
1943
, ainda que os franceses non retiraron as suas tropas ate 1946, o mesmo ano en que
Siria
declarou a sua independencia tamen de Francia.
Plan de particion para Palestina.
O
29 de novembro
de
1947
a
Asemblea Xeral das Nacions Unidas
aprobou a resolucion 181 que ponia fin ao Mandato britanico de Palestina e que dividia o territorio en dous estados: un xudeu e outro arabe.
Xerusalen
e
Belen
, debido a sua importancia historico-relixiosa, permanecerian como zona internacional administrada pola ONU. Ainda que tanto xudeus como arabes criticaron determinados aspectos do plan, pois era territorialmente pouco viabel para ambos os pobos, foi recibido con entusiasmo pola maioria da poboacion xudia, incluindo a
Axencia Xudia
. Poren, foi considerado inaceptabel por parte dos estados arabes vecinos e dos propios arabes que vivian en Palestina.
A resolucion 181 da ONU outorgou as aspiracions
sionistas
aval xuridico e lexitimacion moral para constituir o seu propio Estado, pero en ningun modo aseguraba a sua realizacion, xa que daquela a
ONU
non contaba con ningunha clase de forza armada capaz de garantir as suas propias decisions. Tampouco
Estados Unidos
, que cria ver veleidades filosovieticas en Ben Gurion e no
Mapai
, estaba disposto a apoiar o envio dun continxente internacional e incluso embargou a venda de armas a Palestina. Ante o cariz violento dos feitos, chegou a considerarse a posibilidade do aprazamento do Plan. Pola sua parte, a unica potencia colonial na zona, o Reino Unido, inhibiuse da complicada tarefa de facer cumprir o plan de particion e, incluso, en certos momentos boicoteouno, oponendose a todo mandato internacional que reducise a sua influencia na zona. Todos estes factores adversos ao plan de particion unianse a aberta oposicion arabe e arabe-palestina, que cualificaban a decision da ONU de "inxusta" e "ilegal" e acentuaba a sua retorica belica advertindo que, de levarse a cabo, provocaria a guerra.
A favor (verde escuro), en contra (pardo), abstencions (verde claro) e ausentes (vermello) na votacion da resolucion 181.
A
URSS
foi a unica potencia que apoiou decididamente o mantemento firme do plan aprobado, oponendose a marcha atras dos Estados Unidos naqueles meses que transcorreron entre a resolucion da ONU e o final do mandato britanico.
A URSS confiaba en poder establecer un Estado satelite na zona, afin ao
bloque socialista
. En estreito contacto coa Axencia Xudia, impediu que ningunha outra resolucion da Asemblea Xeral se opuxese ao Plan de Particion. Asi,
Andrei Gromiko
, a fronte da delegacion sovietica, declarou o 23 de marzo de 1948: "O unico medio de reducir o bano de sangue e a creacion rapida e efectiva de dous Estados en Palestina".
Daquela, os dirixentes da Axencia Xudia e do
yishuv
tinan perfectamente claro que a creacion do Estado non podia depender exclusivamente da via diplomatica, senon da firme determinacion dos propios sionistas para levala a cabo.
En novembro de 1947 a
Hagana
contaba cunha forza mobil,
Hish
, composta por 20 000 soldados e 10 000 reservistas (de idades comprendidas entre os 18 e os 25 anos) e unha unidade de elite,
Palmaj
, composta por 2 100 soldados e 1 000 reservistas. Todas estas unidades estaban respaldadas por unha forza de garda (
Heil Mishmar
) composta por homes e mulleres de mais de 25 anos. Asi, as forzas do
yishuv
ascendian a cerca de 35 000 soldados: de 15 000 a 18 000 soldados da Hagana mais a forza de garda, uns 20 000. Os outros dous grupos clandestinos,
Irgun
e
Lehi
, contaban con 2 000 e 500 membros, respectivamente. Podese engadir, ademais, aqueles soldados que loitaron no exercito britanico na
segunda guerra mundial
e que non serviron en ningunha das milicias sionistas clandestinas, pero que prestaron apoio loxistico e experiencia durante a guerra.
En setembro de 1947 a Hagana disponia de 10 489 rifles, 3 500 pistolas e 760 morteiros aproximadamente, mais as adquiridas do inimigo durante os primeiros meses de hostilidades. Ademais, entre outubro de 1947 e xullo de 1948, o Yishuv fabricou 3 millons de balas, 150 000 granadas, 16 000 pistolas e 10 morteiros. Calculase que antes de que chegasen armas de
Checoslovaquia
como parte da
Operacion Balak
, so un de cada tres soldados estaba armado, excepto no
Palmaj
, que eran dous de cada tres. Hai que engadir que, inicialmente, a
Hagana
non contaba con artillaria, vehiculos armados, armas antitanques ni antiaereas.
Por parte palestina existian duas organizacions paramilitares formadas por mozos: unha fiel a "
Husayni
, a
Futuwa
, e outra anti-Husayni, a
Najjada
(corpos auxiliares"). Estes grupos contaban con ao redor de 12 000 voluntarios.
En decembro,
Abd-al Qadir Husseini
chegou a Xerusalen con centos de combatentes que foran adestrados en Siria e que formaban o
Santo Exercito
.
En canto ao equipamento das forzas palestinas era moi pobre. Os britanicos confiscaran gran parte do seu arsenal na Gran Revolta Arabe e durante a segunda guerra mundial.
Voluntarios arabes en Palestina, 1947.
O
Exercito Arabe de Liberacion
(
Jaysh al-Inqadh al-Arabi
) foi organizado pola
Liga Arabe
. Contaba con ao redor de 6.000 voluntarios, a maioria deles procedentes de paises arabes, e estaba liderado por
Fawzi al-Qawuqji
.
O exercito transxordano, denominado
Lexion Arabe
, fora fundado por
Frederick Peake (Peake Pasha)
como unha unidade do exercito britanico. Ao obter a independencia a zona baixo a autoridade da dinastia haxemita, pasou a depender do novo estado. Era a unica forza realmente efectiva dos exercitos arabes. Armados, adestrados e dirixidos por oficiais britanicos, os 8 000 soldados transxordanos contaban co apoio de 40 pezas de artillaria e 75 vehiculos armados. En xaneiro de 1948 incorporaronse 3 000 soldados mais.
En 1948 Iraq tina un exercito de 21 000 homes e unha forza aerea de 100 avions, a maioria britanicos. Os iraquis comprometeronse a enviar 5 000 homes, ainda que finalmente chegaron aos 18 000.
En 1948 Exipto estaba capacitado para enviar un maximo de 40 000 soldados, ainda que inicialmente enviaron a 10 000 homes baixo as ordes de
Ahmed Ali al-Mwawi
. A forza aerea exipcia contaba con ao redor de 54 avions. Tras a segunda tregua, os exipcios enviaron a cerca de 20 000 soldados en trece batallons equipados con 135 tanques e 90 pezas de artillaria.
Siria tina 12.000 soldados ao comezo da guerra. A forza aerea siria contaba con 50 avions, 10 deles modelos da segunda guerra mundial.
O exercito libanes era o mais pequeno dos exercitos arabes, contando con so 3 500 efectivos.
Arabia Saudita enviou un continxente de entre 800 e 1 200 soldados, baixo a direccion do exercito exipcio. O Iemen enviou tamen un indeterminado numero de homes.
Ao redor de 100 000 soldados britanicos estaban despregados en Palestina.
29 de novembro de 1947-1 de abril de 1948
[
editar
|
editar a fonte
]
O dia seguinte a aprobacion da resolucion 181 da ONU, sete xudeus foron asasinados por arabes en tres incidentes distintos: as oito da mana tres arabes atacaron un autobus que facia o traxecto
Netanya
-
Xerusalen
, matando a cinco pasaxeiros xudeus. Media hora despois, un novo ataque noutro autobus causaba un novo morto. Houbo outro asasinato dun home de 25 anos en
Iafa
, onde alguns falaban de asasinatos de arabes por parte de xudeus.
[
1
]
Tamen houbo incidentes nos carceres.
En Xerusalen o Supremo Comite Arabe proclamou unha folga xeral de tres dias, ate o xoves 2 de decembro, que debia ser seguida por unha demostracion de forza na pregaria do venres. O manifesto do Comite incluia oito resolucions, a ultima das cales exixia ao goberno britanico a cesion inmediata de Palestina ao pobo arabe. Os ataques intensificaronse e o 11 de decembro, o correspondente de
The Times
en Xerusalen estimou o numero de mortos nuns 130, dos cales cerca de 70 eran xudeus, 50 arabes e 4 britanicos.
[
2
]
Co paso do tempo medrou a violencia entre os contendentes. Incursions, bombardeos e diversos ataques que entre novembro de 1947 e febreiro de 1948 ocasionaron mais de setecentos mortos e mil oitocentos feridos entre todos os bandos. As forzas organizaronse cada vez mellor. A Lexion Arabe atacou un convoi de autobuses civis xudeus o 14 de decembro e o 18 as forzas da
Hagana
moveronse das suas posicions fortificadas nos
kibutzs
atacando o pobo de
Al-Khisas
. Tres semanas mais tarde comezaron a formarse milicias arabes de
guerrillas
para loitaren contra as forzas xudias. O maior grupo conformouno o
Exercito Arabe de Liberacion
, creado pola
Liga Arabe
e comandado polo nacionalista arabe
Fawz? al-Qawuqj?
. En xaneiro e febreiro as milicias guerrilleiras arabes atacaron comunidades xudias do norte de Palestina, ainda que sen conseguir ningun resultado.
Os arabes concentraron os seus esforzos en cortar a comunicacion das zonas hebreas coas zonas de poboacion mixta. Mentres, a
Hagana
aprovisionabase de armas provenientes de
Checoslovaquia
.
1 de abril de 1948-15 de maio de 1948
[
editar
|
editar a fonte
]
As forzas xudias demostraron ser militarmente mais fortes do que imaxinaron os arabes e para maio xa atacaban aldeas e cidades arabes, especialmente aquelas que controlaban o camino a poboacions xudias illadas.
O camino a Xerusalen foi obstaculizado por soldados arabes que se encontraban apostados nas aldeas que o rodeaban e a cidade estaba baixo sitio arabe. Numerosos convois xudeus que proporcionaban alimentos e outras necesidades a cidade foron atacados. Na
Operacion Najshon
, a
Hagana
continuou os ataques contra as forzas arabes e abriu temporalmente o camino a Xerusalen (20 de abril).
Algunhas das aldeas proximas a Xerusalen foron atacadas e devastadas polos xudeus. Tal foi o caso do
ataque a Deir Yassin
no que se calcula que as forzas do
Irgun
e o
Lehi
asasinaron a 250 arabes.
[
3
]
Non obstante, estas actuacions foron denunciadas por Ben-Gurion, que pretendia distanciar a
Hagana
dos atacantes. Estes ataques provocaron panico entre os arabes, e moitos deles optaron por fuxiren. Igualmente, os ataques arabes contra xudeus tamen se recruaron: asi, o 13 de abril os arabes atacaron un convoi medico que ia de camino ao hospital
Hadasa
no que cerca de 77 medicos, enfermeiros e outros civis xudeus foron asasinados.
No periodo comprendido entre abril e maio, as forzas xudias, mediante o
Plan Dalet
(cuxo obxectivo primordial era lograr unha continuidade territorial no que seria o futuro Estado xudeu), lograron conquistar varios poboados arabes, e cidades de poboacion mixta tales como
Tiberiades
,
Haifa
,
Safed
,
Beit She'an
,
Iaga
e
Acre
, provocando ao mesmo tempo a fuxida de gran parte das poboacions arabes que ali habitaban. Ao mesmo tempo o
Yishuv
puido obter por diversos medios unha cantidade importante de novas armas provenientes do exterior, principalmente de Checoslovaquia.
Mentres tanto sucedianse freneticos contactos diplomaticos entre as partes. O 10 de maio
Golda Meir
representou ao
Yishuv
na ultima dunha serie de reunions secretas entre xudeus e o rei transxordano Abdullah. A raiz destas reunions, durante meses existiu un acordo tacito entre sionistas e transxordanos polo cal se impediria a creacion dun estado arabe-palestino, sendo Transxordania quen controlaria o territorio arabe. Poren, na reunion do 10 de maio, o rei Abdullah ofreceu a autonomia do
Yishuv
aos xudeus, pero unica e exclusivamente baixo dominio dun agrandado reino haxemita, cousa que os xudeus consideraron inaceptabel.
O 13 de maio a Liga Arabe acordou enviar tropas a Palestina cando o Mandato britanico expirara e o rei Abdullah foi designado comandante en xefe das forzas armadas arabes.
15 de maio de 1948-11 de xuno de 1948
[
editar
|
editar a fonte
]
Ataques
15 de maio
-
10 de xuno
de
1948
.
O Mandato britanico en Palestina expirou o 15 de maio, se ben o futuro primeiro ministro israeli, David Ben-Gurion, declarou a independencia o 14, reconecida rapidamente pola Union Sovietica, Estados Unidos e outros paises.
Nos dias seguintes a
declaracion de independencia do Estado de Israel
, aproximadamente 1 000 libaneses, 5 000 sirios, 5 000 iraquis e 10 000 soldados exipcios invadiron o novo estado. Catrocentos soldados transxordanos, pola sua parte, axudados por voluntarios sirios, libios e iemenis, invadiron o
corpus separatum
, rodeando Xerusalen e os seus arredores.
Nun cablegrama oficial do secretario xeral da Liga Arabe ao secretario xeral da ONU o 15 de maio de 1948, os estados arabes aseguraban que o seu obxectivo era crear un unico estado arabe en Palestina, en lugar do acordado pola resolucion 181 que proponia a creacion dun estado arabe e outro xudeu.
Israel, os Estados Unidos e a Union Sovietica cualificaron a entrada dos exercitos arabes en Palestina como unha agresion ilegal. O secretario xeral da ONU,
Trygve Lie
, aseverou que aquela era "a primeira agresion armada desde o final da segunda guerra mundial".
O 26 de maio de 1948 constituironse as
Forzas de Defensa de Israel
(IDF), quedando unificadas as forzas paramilitares da Hagana, Palmaj, Lehi e Irgun.
Conforme ia avanzando a guerra, as IDF ian incrementando o numero de efectivos: en xullo de 1948 contaban con 63 000 efectivos; na primavera do ano seguinte, ascendian a 115 000. Os arabes contaban, pola sua parte, con 40 000 soldados en xullo de 1948, 55 000 en outubro do mesmo ano e un pouco mais o ano seguinte.
A aviacion israeli foi posta baixo o control do
Sherut Avir
, o servizo aereo, en novembro de 1947. Inicialmente, as operacions aereas partian do pequeno aeroporto civil de
Sde Dov
en Tel Aviv. O 10 de maio de 1948 o
Sherut Avir
cambiou o seu nome polo de
Forza Aerea Israeli
.
Ao comezo da guerra, a primeira mision das IDF foi a de impedir o avance arabe ate que chegasen reforzos e armas. A maior batalla librouse a medio camino entre Xerusalen e Tel Aviv entre soldados transxordanos e as forzas israelis. Abdullah ordenou a
Glubb Pasha
, comandante transxordano, entrar en Xerusalen. Ali, entre o 19 e o 28 de maio producironse duros ataques. Os arabes tiveron exito e expulsaron as forzas israelis tanto dos barrios arabes como do barrio xudeu da
cidade vella de Xerusalen
. Todos os habitantes xudeus da cidade vella foron expulsados polos transxordanos. Mentres, as tropas iraquis fracasaban ao atacar os asentamentos israelis e tiveron que tomar posicions defensivas ao redor de
Yenin
,
Nablus
e
Tulkarem
.
O 24 de maio de 1948 forzas xudias na zona de
Latrun
atacaron a Lexion Arabe na
operacion Bin-Nun A
. O 1 de xuno de 1948 repetian a operacion baixo o nome de
Bin-Nun B
. Ambos os ataques fallaron e as forzas israelis sufriron numerosas baixas.
No norte, o exercito sirio era bloqueado no
kibutz
Degania
polos colonos. No sur, un ataque exipcio permitiu entrar en varios
kibutzim
, pero foron repelidos cerca de
Ashdod
.
As forzas israelis non so controlaban o territorio que lles asignara a ONU, senon que, a medida que que ia avanzando a guerra, o ampliaron.
Primeira tregua (11 de xuno de 1948-8 de xullo de 1948)
[
editar
|
editar a fonte
]
A ONU, grazas a mediacion de
Folke Bernadotte
, declarou unha tregua o 29 de maio, que non tivo efectos ate o 11 de xuno, e que durou 28 dias. Declarouse, ademais, un embargamento de armas co obxectivo de impedir o rearmamento tanto de israelis como de arabes.
Durante o cesamento do fogo Bernadotte presentou un novo plan de particion que outorgaba
Galilea
aos xudeus e o deserto do
Neguev
aos arabes, pero ambas as partes rexeitarono. O 8 de xullo terminou a tregua: o xeneral exipcio
Muhammad Naguib
atacaba posicions israelis.
8 de xullo de 1948-18 de xullo de 1948
[
editar
|
editar a fonte
]
Nos dez dias que transcorreron entre a primeira e a segunda tregua tiveron lugar distintas operacions ofensivas israelis destinadas a conquistar o territorio que caera en mans dos arabes.
Co obxectivo de conquistaren o territorio arabe ao redor de Tel Aviv, o 11 de xullo de 1948 os israelis capturaron a cidade de
Lod
e o seu
aeroporto
, defendido polo exercito transxordano, milicias palestinas locais e o Exercito Arabe de Liberacion. Os bombardeos (utilizados por primeira vez no conflito) xogaron un papel esencial. O dia seguinte, 12 de xullo,
Ramla
caia tamen en mans israelis.
O 15 e o 16 de xullo os israelis lanzaron unha ofensiva para conquistar a zona de Latrun, pero non o conseguiron. Os ataques prolongaronse ate o 20 de xullo.
Tivo lugar no norte. Asi, o 16 de xullo
Nazaret
foi tomada polos israelis. O 18 de xullo tamen o foi toda a baixa
Galilea
.
Pretendia conquistar
Xerusalen Oriental
. Foi levada a cabo o 8 de xullo polos grupos paramilitares de Irgun e Lehi coa axuda da Hagana. Tras intensos combates, o 14 de xullo lograron tomar a cidade arabe de
Malha
, pero no camino a zona antiga de Xerusalen as fozas israelis foron rexeitadas.
Segunda tregua (18 de xullo de 1948-15 de outubro de 1948)
[
editar
|
editar a fonte
]
As 19 horas do 18 de xullo entrou en vigor a segunda tregua do conflito, despois dos esforzos diplomaticos da ONU.
O 16 de setembro, Folke Bernadotte -mediador da guerra designado pola ONU- propuxo unha nova particion de Palestina. A sua
proposta
defendia a existencia de dous estados independentes e contina sete premisas basicas, que establecian a substitucion da
tregua
por unha
paz formal
ou un
armisticio
, que se debia reconecer o Estado de Israel e que se debia facilitar a volta dos arabes exiliados e indemnizar os prexudicados pola guerra. Poren, Bernadotte foi asasinado polo grupo
Lehi
ao dia seguinte de presentar a sua proposta. Foi substituido por
Ralph Bunche
e a proposta de paz quedou en punto morto.
15 de outubro de 1948-20 de xullo de 1949
[
editar
|
editar a fonte
]
Entre o 15 de outubro de 1948 e o 20 de xullo de 1949 Israel, violando a tregua, desenvolveu unha serie de operacions militares destinadas a expulsar os exercitos arabes e asegurar as fronteiras de Israel, logrando expulsar os exercitos sirio, libanes e iraqui de toda Galilea e o exercito exipcio de todo o deserto do Neguev, consolidando ao mesmo tempo as suas posicions na parte oeste de Xerusalen e as zonas proximas ao centro do pais.
O 24 de outubro, as Forzas de Defensa Israelis lanzaron a
Operacion Hiram
e conquistaron toda a zona superior de
Galilea
, expulsando definitivamente o
Exercito Arabe de Liberacion
e o exercito libanes cara ao interior do Libano. A ofensiva militar resultou un exito rotundo contra o fin do mes, xa que Israel non so logrou conquistar toda a rexion de Galilea, senon que ademais logrou penetrar oito quilometros no interior do territorio libanes ate o
rio Litani
.
O 15 de outubro, respondendo as constantes violacions da tregua por parte de Exipto, as forzas israelis lanzaron a
Operacion Yoav
no norte do Neguev. O obxectivo da operacion consistia en abrir un cerco separador entre as unidades do exercito exipcio situadas entre a costa e a estrada
Beersheva
-
Hebron
-
Xerusalen
para, finalmente, lograr a definitiva conquista de todo o deserto do Neguev. A operacion foi dirixida polo comandante do Distrito Sur do
Tzahal
,
Yigal Alon
. Durante o transcurso da operacion obtivose un exito ao lograr as metas prefixadas ao derrotar nas batallas o exercito exipcio e conseguir que se retirase do norte do Neguev, principalmente de
Beersheva
e
Ashdod
. O 22 de outubro os mandos da recentemente creada
marina israeli
conseguiron na sua primeira mision afundir o buque insignia exipcio
Amir Faruk
.
O 22 de decembro unidades do exercito israeli expulsaron ou aniquilaron as remanentes forzas exipcias que ainda operaban no sur de Israel, lanzando para este fin a
Operacion Horev
(tamen chamada "Operacion Dez Pragas"). O obxectivo primordial da incursion era o de limpar toda a rexion do Neguev de calquera presenza exipcia, destruindo calquera ameaza militar contra Israel e os seus poboados do sur, forzando ao mesmo tempo unha retirada do exercito exipcio e presionando ao seu goberno para que aceptase un cesamento do fogo.
A operacion en cuestion finalizou cunha decisiva vitoria israeli, mentres que os ataques das forzas israelis sobre Nitzana na
Franxa de Gaza
e a penetracion no interior da
Peninsula do Sinai
forzaron o exercito exipcio, que estaba estacionado neses territorios, a retirarse desordenadamente e aceptar un cesamento do fogo. O 7 de xaneiro deuse comezo formal a tregua. Israel viuse obrigado, pola presion internacional, a retirarse de Gaza, o Sinai e o sur libanes, ate as fronteiras internacionais previas a guerra.
O 5 de marzo lanzouse a
Operacion Uvda
("Operacion Feito"). O 10 de marzo os israelis tomaron
Umm Rashrash
(onde posteriormente se construiria a cidade turistica de
Eilat
) sen batalla sinalando a captura coa
bandeira de tinta
. A
Brigada Neguev
e a
Brigada Golani
realizaron a maior parte da operacion, cuxos soldados alzaron a bandeira israeli sobre o territorio e se apoderaron formalmente de Umm Rashrash para Israel.
En decembro de 1948 a Asemblea Xeral das Nacions Unidas aprobou a resolucion 194, que reconecia (entre outras cousas) o dereito dos refuxiados a regresaren aos seus fogares.
Na mana do
7 de xuno
de
1949
, poucas horas antes de que se aplicase o cesamento do fogo definitivo, catro avions britanicos
Spitfire
do Escuadron 208 da
RAF
, nun voo rutineiro de reconecemento sobre a zona de
Deir al-Balah
, no centro da Franxa de Gaza, repentinamente pasaron en voo rasante sobre un convoi militar israeli que fora atacado anteriormente pola forza aerea exipcia. Os soldados israelis de infantaria confundiron os aparatos britanicos con avions exipcios que se preparaban para unha nova ofensiva, polo que procederon a lanzar fogo antiaereo contra os mesmos, derrubando un deles no acto. Os tres avions restantes foron derrubados por unha patrulla de avions israelis
P-51
da recentemente creada
Forza Aerea Israeli
, pilotados por voluntarios provenientes do
Canada
e dos
Estados Unidos
. Ao dia seguinte, outros catro avions
Spitfire
britanicos do mesmo escuadron que buscaban os avions desaparecidos da sua unidade, foron atacados por catro avions israelis que custodiaban a zona, sendo derrubado no suceso un dos avions britanicos e resultando outro seriamente danado polo novo piloto israeli
Ezer Weizmann
. Houbo outro enfrontamento entre avions britanicos e israelis o
20 de novembro
de
1948
, cando un aparato do Escuadron 13
Mosquito
da RAF realizaba un reconecemento fotografico sobre o espazo aereo do sur de Israel e foi destruido por un piloto israeli que pilotaba un avion
P-51
. Ante esta vaga de sucesos, a oposicion do
Parlamento Britanico
protestou contra o goberno do
Reino Unido
pola sua intervencion directa na guerra en favor dos Estados arabes.
En
1949
Israel asinou
armisticios
con Exipto (o
24 de febreiro
), con Libano (o 23 de marzo), con Transxordania (o 3 de abril) e con Siria (o 20 de xullo). Tras a contenda, Israel aumentou o seu territorio en cerca dun 23% mais do asignado inicialmente polas Nacions Unidas. A
Franxa de Gaza
e
Cisxordania
foron ocupadas por Exipto e Transxordania, respectivamente.
O ultimo acordo asinado entre Israel e Siria puxo fin a guerra. Israel resultada vencedor. Os xudeus non so se mantinan na zona que lles fora concedida no plan de particion de 1947, senon que a ampliaron en 5 728 km
2
, imponendo o seu dominio sobre 20 850 km
2
de superficie.
Israel perdeu cerca do 1% da sua poboacion total: 6 373 persoas. Ao redor de 4 000 eran soldados e o resto civis.
O numero exacto de perdas arabes non se conece, pero estimase que pode roldar entre os 10 000 e os 15 000.
- ↑
"7 Jews Murdered",
The Palestine Post
, 1 de decembro de 1947, pax. 1.
- ↑
"Fighting in Jerusalem",
The Times
, 12 de decembro de 1947, pax. 4.
- ↑
Ver revision de "The Birth of the Palestinian Refugee Problem" de Benny Morris en
Le Monde Diplomatique
onde se citan 250 mortes
- Aloni, Shlomo (2001):
Arab-Israeli Air Wars 1947?82
. Osprey Publishing.
ISBN 978-1-84176-294-4
- Beckman, Morris(1999):
The Jewish Brigade: An Army With Two Masters, 1944?45
. Sarpedon Publishers.
ISBN 978-1-86227-423-5
- Ben-Ami, Shlomo]] (2006):
Scars of War, Wounds of Peace: The Israeli-Arab Tragedy
. Oxford University Press.
ISBN 978-0-19-518158-6
- Benvenisti, Meron]] (2002):
Sacred Landscape
. University of California Press.
ISBN 978-0-520-23422-2
- Gilbert, Martin (1976):
The Arab-Israeli Conflict: Its History in Maps
. Weidenfeld & Nicolson.
ISBN 978-0-297-77241-5
- Masalha, Nur (1992):
Expulsion of the Palestinians: The Concept of 'Transfer' in Zionist Political Thought, 1882?1948
. Institute for Palestine Studies.
ISBN 978-0-88728-235-5
- Morris, Benny (2009):
A History of the First Arab-Israeli War
. Yale University Press.
ISBN 978-0-300-15112-1
- Pappe, Ilan (2006):
The Ethnic Cleansing of Palestine
. Oxford: Oneworld Publications.
ISBN 978-1-85168-467-0
- Zertal, Idith (2005):
Israel's Holocaust and the Politics of Nationhood
. Cambridge: Cambridge University Press.
ISBN 978-0-521-85096-4