Clint Eastwood
(folut:
Clinton Eastwood jr.
;
San Francisco
,
31 maaie
1930
) is in
Amerikaansk
akteur
,
filmregisseur
,
filmprodusint
,
komponist
fan
filmmuzyk
en earder
politikus
. Hy sette yn
1955
utein mei in
aktearkarriere
, en briek yn
1959
troch mei de
rol
fan Rowdy Yates yn 'e
westernsearje
Rawhide
. Neitiid spile er yn 'e
1960-er jierren
yn ferneamde
spagettywesterns
as
A Fistful of Dollars
,
For a Few Dollars More
en
The Good, the Bad and the Ugly
, en yn 'e
1970-er
en
1980-er jierren
yn al like ferneamde
plysjefilms
as
Dirty Harry
,
Magnum Force
en
The Dead Pool
. Sokke rollen hawwe fan Eastwood in
kultureel ikoan
fan
manlikheid
makke. Hy spile ek yn 'e
westernfilms
The Outlaw Josey Wales
,
High Plains Drifter
,
Pale Rider
en
Unforgiven
, de
oarlochsfilm
Where Eagles Dare
, de
psychologyske skriller
Play Misty for Me
, de
aksjefilm
In the Line of Fire
, de
skrillers
Absolute Power
en
Blood Work
, it
romantysk
drama
The Bridges of Madison County
, it
sportdrama
Million Dollar Baby
en de
dramafilm
Gran Torino
. Foar
Unforgiven
en
Million Dollar Baby
wun Eastwood beide kearen sawol de
Oscar
foar beste
regisseur
as dy foar beste
film
. As eigner fan syn eigen
filmstudio
,
Malpaso Productions
, regissearre en produsearre er ek films der't er sels net yn spile, lykas it
detektivedrama
Mystic River
, de
oarlochsfilm
Letters from Iwo Jima
en de
sportfilm
Invictus
. Fierders skreau er gauris sels de
filmmuzyk
foar syn produksjes. Njonken syn karriere yn 'e
filmyndustry
wie Eastwood fan
1986
oant
1988
ek
boargemaster
fan syn wenplak
Carmel-by-the-Sea
.
De
stim
fan Clint Eastwood (fragmint fan in
radioprogramma
fan 'e
BBC
ut
2009
).
Eastwood waard yn
1930
berne
yn
San Francisco
, yn 'e
Amerikaanske steat
Kalifornje
, as de
soan
fan Clinton Eastwood sr. (
1906
-
1970
) en dy syn
frou
Ruth Runner (
1909
-
2006
). Syn
mem
naam letter de
efternamme
oan fan har twadde
man
John Belden Wood (
1913
-
2014
), mei wa't se
troude
nei it
ferstjerren
fan 'e
heit
fan Clint Eastwood. By syn berte weage Eastwood 5,2
kg
, en derom joegen de
ferpleechsters
yn it
sikehus
der't er te wrald kommen wie, him de
bynamme
'
Samson
', nei de
bibelske
rjochter
dy't bekend stie om syn lichemskreft. Hy hat in jongere
suster
, Jeanne Bernhardt (
1934
), en hy is fan mingd
Iersk
,
Ingelsk
,
Skotsk
en
Nederlansk
etnysk
komof
. Hy stammet of fan u.m.
William Bradford
, in
guverneur
fan 'e iere
Plymouthkoloanje
, dy't mei it ferneamde
skip
de
Mayflower
de
Atlantyske Oseaan
oerstiek. Yn 'e line fan Bradford fertsjintwurdiget Eastwood de tolfde
generaasje
dy't yn
Noard-Amearika
berne is.
Yn syn iere
jonkheid
ferhuze
Eastwood gauris, mei't syn heit ferskate
banen
efterinoar hie by de hiele
westkust
fan 'e
Feriene Steaten
lans. Yn
1940
, doe't Eastwood tsien jier wie, sette de
hushalding
him lykwols foargoed nei wenjen yn
Piedmont (Kalifornje)
, der't Eastwood fierder opgroeide. Hoewol't er letter yn ferskate
fraachpetearen
uthalde soe dat er ek dernei noch allegeduerigen ferhuze wie, is it eins sa dat er fan
1940
oant
1949
unofbrutsen yn Piedmont wenne. It hus fan 'e Eastwoods stie yn in tige begoedige part fan it stedsje, en omfette in eigen
swimbad
. De beide
alden
wiene lid fan 'e pleatslike
country club
en hiene elts in eigen
auto
.
Eastwood makke yn Piedmont de
middelskoalle
of oan 'e Piedmont Middle School, der't er fanwegen minne
sifers
in kear
sitten bleau
en in
skoaljier
oerdwaan moast. Fan
jannewaris
1945
oant teminsten
jannewaris
1946
folge er
fuortset underwiis
oan 'e Piedmont High School, der't er fan skoalle stjoerd waard om't er in
obsene
suggestje rjochte oan in
learkreft
op it
skoareboerd
fan it
sportfjild
skreaun hie, en om't er in
pop
dy't in oare
dosint
foarstelle moast, begroeven hie op it
gazon
fan 'e skoalle. Eastwood gie doe nei de Oakland Technical High School, der't er yn
jannewaris
1949
foar syn
eineksamens
slagje moatten hie, hoewol't it undudlik is oft er dat ek wier dien hat. Ferskate doetiidske freonen fan Eastwood hawwe yn fraachpetearen oanjun dat er tsjin dy tiid fierstente drok mei oare dingen wie om him om syn skoaleksamens te bekroadzjen, en de utslach fan
middelbere-skoaleksamens
wurdt yn 'e Feriene Steaten beskoge as strang fertroulike ynformaasje, sadat it foar butensteanders net nei te gean is.
Nei't er fan skoalle gien wie, hie Eastwood in ferskaat oan
banen
, werunder
stranwacht
,
winkelbetsjinde
yn in
krudenierssaak
,
branspuitman
foar de bestriding fan
boskbrannen
en
golfcaddy
. Neffens Clintwood sels woed er him yn
1951
ynskriuwe litte oan 'e
Universiteit fan Seattle
, mar waard er doe oproppen foar de
tsjinstplicht
under de
Koreaanske Oarloch
. Syn eardere
partner
Sondra Locke
sei deroer yn in fraachpetear: "Hy neamde altyd de Koreaanske Oarloch as er dat sei, yn 'e hope dat eltsenien oannimme soe dat er oan it front tsjinne hie en de iene of oare held wie. Mar eins brocht er syn hiele skoft yn it leger troch as stranwacht yn
Fort Ord
yn noardlik Kalifornje." Neffens Don Loomis, in maat fan Eastwood op 'e middelbere skoalle, gie Eastwood yn dy snuorje om mei in dochter fan in
ofsier
yn Fort Ord, dy't him de han boppe de holle holden hawwe soe as der
soldaten
nei
Korea
stjoerd wurde moasten. Yn dyselde snuorje regele Eastwood dat er under syn
ferlof
yn
Seattle
in
ofspraakje
mei in frommeske hie. Op 'e weromweis nei Fort Ord wied er in
passazjier
yn in
Douglas A-1 Skyraider
-
bommesmiter
dy't sunder
branstof
kaam te sitten en by
Point Reyes
yn
see
delstoarte. Eastwood en de
piloat
brukten in
redingsflot
om 3,2
km
nei de kust te
swimmen
.
Wylst Eastwood legere wie yn Fort Ord, waarden der op in stuit opnamen makke foar in produksje fan
Universal Studios
. In assistint, neffens Eastwood syn offisjele
biografy
in Chuck Hill, dy't sels ek yn Fort Ord legere wie mar kontakten yn
Hollywood
hie, nuge Eastwood doe ut om yn 'e kunde te kommen mei de
regisseur
. Dat wie de earste kear dat Eastwood yn oanrekking kaam mei de
filmyndustry
. It spriek him wol oan, en nei't er syn tsjinstplicht ferfolle hie, sette er nei
Los Angeles
ta, der't er Hill wer opsocht. Dyselde smokkele him it
filmstudiokompeks
fan Universal binnen en stelde him foar oan
kameraman
Irving Glassberg
, dy't him in
audysje
besoarge by regisseur
Arthur Lubin
. Lubin wie tige under de yndruk fan Eastwood syn uterlik en syn lingte fan 1.93
m
, mar hy wie min te sprekken oer syn feardichheden op it med fan
aktearjen
. Derom rette er him oan om earst mar ris aktearlessen te folgjen, wernei't er him yn
april
1954
in
kontrakt
oanbea foar
$
100 yn 'e
wike
. Foar syn earste lytse
roltsjes
krige Eastwood in protte
krityk
om syn stive manear fan aktearjen en om't er syn
teksten
utspriek suver sunder dat er de
tosken
faninoar die, wat neitiid beide libbenslange hannelsmerken fan him waarden.
Yn
maaie
1954
hie Eastwood syn earste echte
audysje
, foar in rol yn 'e film
Six Bridges to Cross
, mar hy waard ofwiisd troch regisseur
Joseph Pevney
. Nei om 'e nocht op ferskate oare audysjes gien te wezen, bemachtige er uteinlik in lyts
roltsje
as in
laboratoariumanalist
yn 'e
horrorfilm
Revenge of the Creature
(
1955
), fan regisseur
Jack Arnold
, dat in ferfolch wie op it bekendere
The Creature from the Black Lagoon
. Hy hie ek in lyts roltsje as de lieder fan in
strieljagersquadron
yn in oare horrorfilm fan Jack Arnold,
Tarantula
(
1955
). Yn
septimber
1954
wurke Eastwood trije wiken lang mei oan
Lady Godiva of Coventry
(
1955
), fan Arthur Lubin, en yn
febrewaris
1955
hied er in lytse rol yn 'e film
Francis in the Navy
, oer it
pratende
muldier
Francis. Dernei hied er yn
maaie
1955
fjouwer oeren wurk oan in lytse rol yn 'e film
Never Say Goodbye
, en datselde jier spile er ek in
cowboy
yn syn earste
westernfilm
Star in the Dust
.
Op
2 july
1955
liet Universal Eastwood foar it earst op 'e
tillefyzje
spylje, yn 'e
tillefyzjefilm
Allen in Movieland
, mei u.o.
komyk
Steve Allen
,
akteur
Tony Curtis
en
muzikant
Benny Goodman
. Hoewol't Eastwood dudlik foarutgong boekte yn syn untwikkeling as akteur, beeinige Universal syn kontrakt op
23 oktober
1955
. Neitiid skreau Eastwood him yn by it
ympressariaat
Marsh Agency, en hoewol't Lubin him syn grutste rol oant doe ta joech yn 'e film
The First Traveling Saleslady
(
1956
), en him letter ek oannaam foar in rol yn
Escapade in Japan
(
1957
), wie it yn dy snuorje foar Eastwood dreech om
finansjeel
troch de tiid te kommen. Op oanrieden fan
Irving Leonard
, syn
boekhalder
, stapte Eastwood yn
1956
oer nei it Kumin-Olenick Agency, en yn
1957
nei it ympressariaat fan
Mitchell Gertz
. Hy hie yn dy tiid ferskate lytse rollen op 'e tillefyzje, as in lid fan in
motorbinde
yn in
oflevering
fan
Highway Patrol
, as in
kadet
oan 'e
Amerikaanske Militere Akademy
yn in oflevering fan
The West Point Story
, en as in
goudsiker
mei
selsmoardnigings
yn seis ofleverings fan
Death Valley Days
.
Yn
1958
fertolke Eastwood de rol fan in
luitenant-op-see
yn in oflevering fan 'e rige
Navy Log
, en begjin
1959
wied er te sjen yn 'e
gastrol
fan in
leffe
smjunt
dy't inkeld mei in
ryk
fanke
trouwe wol om har
jild
, yn 'e
westernsearje
Maverick
, as
tsjinspiler
fan
James Gardner
. Fierders hied er yn
1958
in lyts roltsje yn 'e
Franske
film
Lafayette Escadrille
, en spile er datselde jiers in wichtige rol as ald-
militer
fan 'e
Konfederearre Steaten fan Amearika
yn 'e western
Ambush at Cimarron Pass
. Eastwood fertelde letter dat er dat in freeslike film fun en dat er syn eigen oandiel deroan as it abslute djiptepunt fan syn aktearkarriere beskoge.
Clint Eastwood yn 'e rol fan Rowdy Yates yn
Rawhide
(
1961
).
Yn
1958
waard Eastwood
cast
yn 'e rol fan Rowdy Yates yn 'e westersearje
Rawhide
. Hy wie net alhiel lokkich mei it
personaazje
dat er spile, want mei't er sels tsjin dy tiid al omtrint trichtich jier wie, fielde de jonge Rowdy (likernoch 20) foar him te jong en knoffelich oan. Nettsjinsteande dat naam er de rol fansels al oan, want yn dy tiid hied er der finansjeel it frij net ta om rollen te wegerjen. De opnamen begunen yn 'e
simmer
fan
1958
yn
Arizona
, en de utstjoerings setten yn
1959
utein. Hoewol't
Rawhide
nea in
Emmy Award
wun (de wichtichtste Amerikaanske
tillefyzjepriis
), untjoech it him binne trije wiken ta ien fan 'e populerste
programma's
dy't doedestiden op 'e Amerikaanske tillefyzje wiene. De searje run dermei ut op in grut sukses, en waard neitiid as ikoanysk beskoge. Foar Eastwood betsjutte dat de trochbraak der't er al fiif jier om socht. Oan it begjin fan 'e searje fertsjinne er $750 de oflevering, en oan 'e ein $119.000 de oflevering.
Rawhide
run fan
1959
oant en mei
1965
, en dat wie de swierste tiid fan Eastwood syn aktearkarriere, mei't de opnamen faak seis
dagen
yn 'e
wike
trochgiene mei
wurkdagen
fan soms wol tolve
oeren
. Nettsjinsteande dat krige er fan guon regisseurs dochs noch te hearren dat er net hurd genoch wurke. Eastwood sette yn dy tiid sels ek de earste stappen as regisseur troch ferskate
trailers
foar de searje op te nimmen, mar it slagge him net de
filmprodusinten
te bepraten om him ek ris in oflevering regissearje te litten. Tsjin
1963
begunen de ideeen foar nije ofleverings op te reitsjen en fan dat punt of giene de
sjochsifers
omleech. Uteinlik waard yn 'e midden fan it
tillefyzjeseizoen
1965
-
1966
besletten om 'e searje stop te setten.
Ein
1963
wiisde
Eric Fleming
, ien fan Eastwood syn
kollega
-akteurs yn
Rawhide
, in oanbod of om 'e
haadrol
te spyljen yn in
spagettywestern
mei de
titel
A Fistful of Dollars
, dy't yn in ofhandige uthoeke fan
Spanje
opnommen wurde soe mei de unbekende
Italjaan
Sergio Leone
as regisseur. Derop rette akteur
Richard Harrison
oan Leone oan om 'e haadrol oan Eastwood oan te bieden, mei't er wist dat dy in oertsjugjende cowboy delsette koe. Eastwood seach yn
A Fistful of Dollars
benammen de kans om te untkommen oan syn
Rawhide
-
imago
, mei't it him, sa seid er letter yn in fraachpetear, danich ta de kiel uthong "om hieltyd wer de tradisjonele held spylje te moatten dy't aloan en mar wer alde wyfkes en hunen tutet en Jan en alleman freonlik behannelet. Ik besleat dat it tiid waard om ris in antyheld te wezen."
Derom tekene er in
kontrakt
foar $15.000 foar alve wiken wurk, mei as
bonus
in
Mercedes
as de film klear wie. Eastwood spile in wichtige rol yn 'e skepping fan it haadpersonaazje, de 'Man sunder Namme', al stie Leone der op dat Eastwood, dy't sels net
smookte
, dat yn dy rol wol dwaan moast, om't er dat as in essinsjeel underdiel fan 'e lichemsstyl fan it personaazje beskoge.
A Fistful of Dollars
(
1964
) waard in unbidich sukses en foarme in mylpeal yn 'e untwikkeling fan 'e
spagettywestern
en fan it
westernsjenre
yn it algemien. Der waard in wetteleazer en desolater wrald yn ofbylde as dat yn tradisjonele westerns gebruklik wie, en de haadpersoan wie net it Amerikaanske
stereotype
westernheld, mar in
moreel
dubelsinnige
antyheld
dy't him nearne oan bun liek te fielen. Sergio Leone waard mei de film wraldferneamd, en Eastwood wun der grutte populariteit mei yn
Itaalje
. Hy waard derom troch Leone weromfrege foar de haadrol yn
For a Few Dollars More
(
1965
), dy't likefolle sukses hie.
Clint Eastwood as de Man sunder Namme yn
A Fistful of Dollars
(
1964
).
Yn
jannewaris
1966
mette Eastwood yn
New York
de Italjaanske
filmprodusint
Dino de Laurentiis
, dy't him frege om yn 'e film
Le Streghe
("De Heksen",
1967
) te spyljen, in fiifluk der't er De Laurentiis syn
frou
Silvana Mangano
as
tsjinspylster
hawwe soe. It njoggentjin
minuten
duorjende segmint fan 'e film der't Eastwood yn spile, wie binnen in pear dagen opnommen, mar doe't de film utkaam, wiene de
filmkritisy
der min oer te sprekken, mei't it in tige "un-Clint-eftich optreden" wie, sa't ien fan harren it omskreau. Twa
moannen
letter begunen de opnamen foar de trede film fan Sergio Leone der't Eastwood yn spile:
The Good, the Bad and the Ugly
(
1966
), dy't draaide om 'e syktocht nei in bedobbe foarrie
Konfederearre
goud
. Eastwood hie der fannijs de rol fan 'e mysterieze 'Man sunder Namme' yn, en wurke yn 'e film gear mei
Lee Van Cleef
as in unmeilydsume skatsiker en
Eli Wallach
yn 'e rol fan 'e snoade
Meksikaanske
bandyt
Tuco Ramirez.
De
Dollars Trilogy
fan Leone kaam yn 'e
Feriene Steaten
pas yn
1967
yn 'e
bioskopen
:
A Fistful of Dollars
op
18 jannewaris
,
For a Few Dollars More
op
10 maaie
, en
The Good, the Bad and the Ugly
op
29 desimber
. Alle trije krigen se minne
kritiken
, en alle trije waarden se nettsjinsteande dat in
kommersjeel
sukses. Dat wie yn 't bysunder sa mei
The Good, the Bad and the Ugly
, dy't yn 'e Feriene Steaten uteinlik $8 miljoen opbrocht en fan Eastwood in wiere filmstjer makke. Dertroch krige er ek rollen yn Amerikaanske films oanbean. Mei it jild dat Eastwood fertsjinne hie oan 'e
Dollars Trilogy
holp syn
boekhalder
Irving Leonard
him om syn eigen
filmstudio
op te rjochtsjen, dy't Eastwood de namme
Malpaso Productions
joech, nei de
Malpaso Creek
, in
beekje
dat troch lan streamde dat er besiet yn
Monterey County
, yn
Kalifornje
. Eastwood syn folgjende film wie de
western
Hang 'Em High
(
1968
), der't er in man yn spile dy't troch
figilantes
lyncht
wurdt, mar it oerlibbet en dan marshal wurdt om 'e
wet
te bruken en nim
wraak
op syn fijannen. Dermei fertsjinne wer $400.000 plus 25% fan 'e opbringst yn 'e bioskopen.
Foar't
Hang 'Em High
utkaam, wie Eastwood al begun mei wurk oan syn foljgende film,
Coogan's Bluff
(
1968
), oer in
helpsheriff
ut
Arizona
dy't (yn 'e moderne tiid) in sochte
psychopatyske
krimineel
efterfolget troch de stritten fan
New York
. Foar dy film krige er in
salaris
fan $1 miljoen utbetelle. Mei de regisseur fan
Coogan's Bluff
,
Don Siegel
, sleat Eastwood in
freonskip
der't fiif oare films ut fuortkomme soene. Ek kaam Eastwood op 'e set fan
Coogan's Bluff
yn 'e kunde mei de
Argentynske
komponist
Lalo Schifrin
, dy't letter de
jazz
-eftige
filmmuzyk
foar ferskaten fan syn films ut 'e
1970-er
en
1980-er jierren
skriuwe soe. Hoewol't
Coogan's Bluff
kontroversjeel wie fanwegen de werjefte fan
geweld
, wie de film hiel suksesfol. De trede film fan Eastwood dy't yn
1968
utkaam, wie de
oarlochsfilm
Where Eagles Dare
, nei it boek mei deselde namme fan
Alistair MacLean
, weryn't in
Allieard
kommandoteam
in
Gestapobasis
yn 'e
Alpen
ynfiltrearret en dan untdekt dat harren team sels troch de
nazys
ynfiltrearre is. Yn
Where Eagles Dare
hie Eastwood
Richard Burton
as tsjinspiler. Hy fertsjinne mei syn rol fan 'e Amerikaanske
luitenant
Schaffer $750.000.
Clint Eastwood as de Man sunder Namme yn
For a Few Dollars More
(
1965
).
Dernei besocht Eastwood wat nijs, troch yn
1969
yn 'e iennichste
musical
ut syn karriere te spyljen. Dat wie
Paint Your Wagon
, weryn't hy en
Lee Marvin
goudsikers
yn it
Wylde Westen
spilen dy't tegearre ien fan 'e froulju (
Jean Seberg
) fan in
mormoan
oerkeapje. De produksje fan 'e musical waard pleage troch fertragings en min
waar
, en koste uteinlik mear as $20 miljoen, wat foar dy tiid ekstreem djoer wie. Doe't er ienris utkaam, waard er troch de filmkritisy lau untfongen, en yn 'e bioskopen waard
Paint Your Wagon
likemin in sukses, hoewol't de film wol in nominaasje krige foar in
Golden Globe
yn 'e kategory 'beste spylfilm (musical of komeedzje)'.
Yn
1970
hiene Eastwood en
Shirley MacLaine
de
haadrollen
yn 'e western
Two Mules for Sister Sara
, under rezjy fan Don Siegel. Yn dy film spile Eastwood in rouwe Amerikaanske
hierling
dy't troch de dieden fan in as
prostituee
ferklaaide
non
tsjin wil en tank belutsen rekket by in groep
Meksikaanske
opstannelingen
under de
Juaristyske Rebulje
tsjin it bewald fan
keizer
Maksimiliaan I
. Hoewol't de film midsmjittige resinsjes krige, stiet er wol deeglik op 'e list fan 'e 1.000 beste films aller tiden fan
The New York Times
. Letter yn
1970
wie Eastwood te sjen yn 'e yn
Londen
en
Joegoslaavje
opnommen
oarlochsfilm
Kelly's Heroes
, mei as tsjinspilers u.o.
Donald Sutherland
en
Telly Savalas
. Hja spilen leden fan in groep Amerikaanske soldaten dy't yn 'e
Twadde Wraldoarloch
in skat oan
goud
fan 'e
nazys
stelle
.
Kelly's Heroes
wie de leste film der't Eastwood yn spile, dy't net produsearre wie troch syn eigen studio Malpaso Productions.
Mei Don Siegel makke Eastwood yn
1971
de film
The Beguiled
, oer in
ferwune
Noardlike
soldaat
dy't under de
Amerikaanske Boargeroarloch
finzen
holden wurdt troch de op
seksueel
med
geastlik
betize eigneresse fan in
Sudlike
famkesskoalle
(spile troch
Geraldine Page
). Yn 'e Feriene Steaten waard
The Beguiled
in flop om't de Amerikanen it net hiene op 'e 'untmanlike' rol fan Eastwood. Yn
Frankryk
betsjutte de film krekt Eastwood syn trochbraak, en der wurdt
The Beguiled
noch altyd sjoen as ien fan syn beste films.
1971
wie ek it jier dat Eastwood foar it earst sels in film regissearre. Dat wie de
psychologyske skriller
Play Misty for Me
, oer in
discjockey
by in lokaal
radiostasjon
dy't in losse
seksuele relaasje
hat mei syn harkster Evelyn (spile troch
Jessica Walter
), dy't him geregeldwei opskillet om 'e plaat
Misty
fan
Erroll Garner
oan te freegjen. As hy harren
relaasje
beeiniget, docht bliken dat se geastlik net ynoarder is, en begjint se him te
stalken
.
Play Misty for Me
waard runom priizge troch de filmkritisy en Jessica Walter waard foar har rol nominearre foar in
Golden Globe
foar beste aktrise.
Clint Eastwood mei
Susan Clark
yn
Coogan's Bluff
(
1968
).
Fierders spile Eastwood yn
1971
ek foar it earst ien fan syn meast ikoanyske rollen, dy fan 'e bienhurde
plysje-ynspekteur
yn
San Francisco
Dirty Harry Callahan
, basearre op it senario fan
Harry Julian Fink
en
R.M. Fink
. Yn
Dirty Harry
siet Eastwood yn dy rol efter in
psychoatyske
moardner
oan, dy't er buge of barste pakke wol. De film waard sa'n sukses dat
fjoerwapenhistoarisy
as
Garry James
en
Richard Venola
Dirty Harry
as de reden beskogje dat de oergrutte
.44 Magnum
-
revolver
, en yn 't bysunder de troch Harry Callahan brukte
Smith & Wesson Model 29
.44 Magnum
, neitiid sa populer waard. Allinnich al yn 'e Feriene Steaten en
Kanada
brocht
Dirty Harry
$22 miljoen op, nettsjinsteande dat de film ek runom bekritisearre waard as "
faksistysk
". It sukses fan
Dirty Harry
soe letter oanlieding jaan ta
ferskate oare films oer Harry Callahan
mei Eastwood yn 'e haadrol.
Nei't
Sean Connery
oankundige hie dat er net wer
geheim agint
James Bond
spylje woe, waard Eastwood oansocht foar dy rol, mar hy sloech it oanbod of om't er fun dat Bond troch in
Britsk
akteur spile wurde moast. Syn folgjende film wie de western
Joe Kidd
(
1972
), nei in
senario
fan
Elmore Leonard
. Eastwood spile deryn de
titelrol
, dy't basearre wie 'e
histoaryske
persoan
fan
Reies Lopez Tijerina
, dy't yn
juny
1967
in
gerjochtsgebou
yn
Tierra Amarilla
yn
Nij-Meksiko
bestoarme. De film krige in lauwe untfangst, hoewol't Eastwood syn aktearwurk oer it algemien priizge waard. Yn
1973
regissearre Eastwood syn earste westernfilm,
High Plains Drifter
, der't er sels ek de
haadrol
yn spile. Dat wie de rol fan in mysterieuze frjemdling dy't in stedsje yn it
Wylde Westen
ynriidt en der troch de bewenners ynhierd wurdt om harren te beskermjen tsjin trije
kriminelen
dy't mei koarten ut it
tichthus
frijlitten wurde sille. It bliuwt unbeneamd oft de frjemdling no de
broer
is fan 'e
helpsheriff
dy't de trije kriminelen
fermoarde
hawwe, of de
geast
fan 'e helpsheriff sels. Gatten yn 'e
plot
fan 'e film folle Eastwood op mei
swarte humor
en
allegory
, nei foarbyld fan Leone. De film krige mingde kritiken, mar die it yn 'e bioskopen poerbest.
Clint Eastwood (l.) as
regisseur
op 'e set fan
Breezy
(
1973
), mei
akteur
William Holden
(rj.).
De twadde film dy't Eastwood yn
1973
regisearre, wie
Breezy
, in film oer de opbloeiende
leafde
tusken in
man
yn syn
middeljierren
en in
tinerfamke
. Sels wied er yn
Breezy
inkeld yn in
kameoroltsje
te sjen, omskreaun as 'man yn kloft folk op pier'. Op 'e set fan dizze film kaam Eastwood yn 'e kunde mei
Sondra Locke
, in
aktrise
dy't wichtige rollen yn seis fan syn lettere films spylje soe en mei wa't er ek in
relaasje
krije soe. De froulike haadrol yn
Breezy
gie lykwols nei
Kay Lenz
, om't Locke der mei 29 jier te ald foar wie. De film waard tige fluch en effisjint opnommen troch Eastwood en
kameraregisseur
Frank Stanley
, sadat it projekt $1 miljoen utsparre op it
budget
en trije dagen earder klear wie as ferwachte.
Breezy
wie lykwols gjin sukses, hoewol't it ek wer gjin grutte flop wie, en it waard ien fan 'e unbekendere films fan Eastwood.
Nei't er klear wie mei
Breezy
, wie Eastwood ree om fannijs de rol fan
Harry Callahan
te spyljen yn 'e ferfolchfilm op
Dirty Harry
. Dat waard
Magnum Force
(
1973
), weryn't Callahan op it spoar komt fan in groepke jonge, fan it paad rekke plysjeminsken yn San Francisco, dy't systematysk de minste kriminelen yn 'e sted fermoardzje. Hoewol't de film it kommersjeel skoan die, mei in opbringst fan mear as $58 miljoen yn 'e Feriene Steaten allinnich al, moasten de
filmkritisy
der net folle fan hawwe. Yn
1974
spile Eastwood yn
Thunderbolt and Lightfoot
, in lichtfuottige
roadmovie
oer de alde
bankrover
Thunderbolt (Eastwood) en dy syn jongere partner, de
oplichter
Lightfoot (spile troch
Jeff Bridges
). De film krige loovjende resinsjes, mar wist mar in beskieden bedrach binnen te swyljen yn 'e bioskopen. Eastwood stie yn
Thunderbolt and Lightfoot
yn it skaad fan Bridges, dy't foar syn rol nominearre waard foar in
Oscar
yn 'e kategory beste
manlike
byrol
. Neffens de ferhalen soe it brekme oan erkenning foar himsels Eastwood ta
razernij
brocht hawwe. Ek soed er doe sward hawwe dat er nea wer foar filmstudio
United Artists
wurkje soe.
Eastwood syn folgjende film wie it troch himsels regissearre
The Eiger Sanction
(
1975
). Hy spile deryn de rol fan Jonathan Hemlock, dy't oarspronklik foar
Paul Newman
bedoeld west hie.
The Eiger Sanction
is in
spionaazjefilm
oer in
hiermoardner
yn 'e tsjinst fan 'e
oerheid
, dy't
dosint
oan in
universiteit
wurden is, mar yn syn alde funksje weromkeart foar in leste
sanction
(missy). As underdiel derfan moat er under nuodlike omstannichheden dielnimme oan in beklimming fan 'e noardkant fan 'e
Eiger
, in
berch
yn
Switserlan
. By wize fan tarieding foar syn rol liet Eastwood him ferskate wiken lang yn it
Nasjonaal Park Yosemite
traine troch profesjoneel
berchbeklimmer
Mike Hoover
, foar't de opnamen op lokaasje yn it Switserske
Grindelwald
begunen. Nettsjinsteande alle warskogings krige de
filmcrew
ferskate
ungelokken
, werby't ien persoan omkaam. Dochs stie Eastwood derop om sels al it klimwurk en alle
stunts
te dwaan. Doe't
The Eiger Sanction
utkaam yn 'e bioskopen, kamen Eastwood-en-dy mei in opbringst fan $14,2 miljoen mar kwealk ut 'e kosten. De filmkritisy funen der ek net folle oan. Eastwood sels joech de skuld fan it teloarstellende bioskoopbesyk oan distributeur
Universal Studios
, dy't der mar wat mei de pet nei goaid hawwe soe wat de promoasjekampanje oangie. Hy kearde derop Universal foargoed de rech ta en sleat ynstee in oerienkomst mei
Warner Brothers
, dy't foargoed fan kreft bliuwe soe.
Clint Eastwood by in opname op lokaasje yn
Zurich
foar
The Eiger Sanction
(
1975
).
Ien fan Eastwood syn moaiste westernfilms wie
The Outlaw Josey Wales
, ut
1976
, nei de
roman
ut
1972
mei deselde namme fan
Asa Earl Carter
. De film soe earst regissearre wurde troch
Philip Kaufman
, mar dy syn wurkwize sinnige Eastwood net. Derom beprate er
filmprodusint
Bob Daley
om Kaufman te
untslaan
, wernei't er sels de
rezjy
oernaam. Dy gong fan saken wie foar it
Directors Guild of America
oanlieding om 'e makkers fan
The Outlaw Josey Wales
in
boete
fan likernoch $60.000 op te lizzen. Eastwood spile yn 'e film de
titelrol
fan Josey Wales, in lid fan 'e
Bushwackers
, in
histoaryske
pro-
Konfederearre
guerriljagroep
yn it
Missoery
fan 'e
Amerikaanske Boargeroarloch
, dy't oan 'e ein fan 'e
oarloch
wegeret de wapens del te lizzen om't de pro-Noardlike guerrilja's (de
Jayhawkers
) syn
gesin
fermoarde
hawwe. Hy tsjocht derom nei it
Wylde Westen
mei in legerienheid op 'e hakken, werby't er geandewei almar mear folgelingen kriget. Yn 'e byrollen wiene u.o. Sondra Locke en
opperhaad
Dan George
fan 'e
Tsleil-Wautut
te sjen, Locke as de frou der't Josey Wales in relaasje mei kriget, George as in aldere
Sjeroky
-
Yndiaan
mei wa't Wales befreone rekket.
The Outlaw Josey Wales
wie de earste Amerikaanske film weryn't Yndianen net ofbylde waarden as wrede en moardsuchtige smjunten, en likemin as nommele wylden dy't noch gjin mich kwea dwaan soene, mar as gewoane minsken mei al harren flaters, der't ek gewoan om lake wurde kin sunder harren as folk bespotlik te meitsjen. De film krige runom loovjende kritiken en wurdt beskoge as ien fan 'e beste westernfilms aller tiden.
Neitiid waard Eastwood de rol fan Benjamin L. Willard oanbean yn
Francis Ford Coppola
syn masterwurk
Apocalypse Now
, mar dy rol sloech er of om't er der neat foar fielde om wikenlang trochbringe te moatten yn 'e
Filipinen
(der't dy film opnommen waard). Om dy reden wegere er ek de rol fan
pelotonkommandant
yn
Ted Post
syn film oer de
Fjetnamoarloch
Go Tell the Spartans
. Ynstee besleat er in trede kear yn 'e hud fan Harry Callahan te krupen foar de
plysjefilm
The Enforcer
(
1976
). Deryn wurdt Callahan keppele oan in froulike
plysje
(spile troch
Tyne Daly
) om it op te nimmen tsjin in
terroristyske groepearring
yn San Francisco, dy't it
Symbioneeske Befrijingsleger
(SLA) net wanlyk is. De film, dy't einiget mei in
sjitpartij
op it
finzeniseilan
Alcatraz
, yn 'e
Baai fan San Francisco
, wie mei 95 minuten oansjenlik koarter as de eardere beide
Dirty Harry
-films
, mar it waard in grut kommersjeel suskes, mei in opbringst fan mear $100 miljoen wraldwiid. Yn
1977
regissearre Eastwood
The Gauntlet
, in film der't er ek de haadrol yn spile, mei as
tsjinspilers
Sondra Lock,
William Prince
,
Bill McKinney
en
Mara Corday
. De film gie oer in yn 'e nederklits rekke plysjeman, dy't opdracht kriget en bring in
prostituee
hielhuds fan
Las Vegas
nei
Phoenix
om der te tsjugjen yn in
rjochtsaak
tsjin 'e
maffia
. Hoewol't de film it ridlik die yn 'e bioskopen, funen de measte
filmkritisy
dat er te
gewelddiedich
wie.
Yn
1978
spile Eastwood foar it earst de haadrol yn in
komeedzjefilm
,
Every Which Way But Loose
, as Philo Beddoe, in knokkende
frachtweinsjauffeur
dy't yn it selskip fan syn
broer
(spile troch
Geoffrey Lewis
) en in nuete
orang-oetan
troch it westen fan 'e Feriene Steaten doarmet op 'e siik nei syn ferlerne leafde (op 'e nij spile troch Locke). De film die it unferwachte goed, en untjoech him ta de op ien nei meast opbringende film fan
1978
en Eastwood syn kommersjeel suksesfolste film oant doe ta. Yn
1979
sleat Eastwood de
1970-er jierren
of mei
Escape from Alcatraz
, de leste fan syn films dy't regisearre waard troch Don Siegel, dy't it poerbest die by sawol kritisy as bioskooppublyk. It
senario
wie basearre op it histoaryske ferhaal fan
Frank Lee Morris
, dy't yn 'e mande mei de
bruorren
John
en
Clarence Anglin
yn
1962
untsnapte ut 'e beruchte
Federale Finzenis Alcatraz
, op it
eilan
mei deselde namme
yn 'e
Baai fan San Francisco
.
Clint Eastwood en
Sondra Locke
yn
1975
by it filmjen fan
The Outlaw Josey Wales
Yn
1980
regissearre Eastwood de film
Bronco Billy
, der't er op 'e nij sels ek de titelrol yn fertolke, mei as tsjinspilers Locke,
Scatman Crothers
en
Sam Bottoms
. Sels omskreau Eastwood
Bronco Billy
letter as ien fan 'e oangenaamste opnames fan syn libben, en neffens syn
biograaf
Richard Schickel
kaam dat alteast foar in part om't it personaazje fan Bronco Billy fan al syn rollen it tichtst yn 'e buert kaam by Eastwood syn eigen
karakter
. De kritisy funen de film moai, mar kommersjeel waard it ta
teloarstelling
fan Eastwood in flop. Letter datselde jiers spile Eastwood foar de twadde kear
frachtweinsjauffeur
Philo Beddoe, yn
Any Which Way You Can
, it ferfolch op
Every Which Way But Loose
. Dy film krige benammen minne kritiken, mar wie in grut sukses yn 'e bioskopen en hearde ta de top 5 fan meast opbringende films fan it jier.
Eastwood regissearre yn
1982
Honkytonk Man
, basearre op 'e
roman
mei deselde namme fan
Clancy Carlile
. Hy fertolke sels ek wer de haadrol, diskear fan 'e oan
tuberkuloaze
lijende
countrysjonger
Red Stovall, dy't yn 'e
Grutte Depresje
fan 'e
1930-er jierren
mei muoite syn karriere geande haldt, mar dan einlings en te'n lesten de kans kriget op in trochbraak mei in optreden 'e
Grand Ole Opry
yn
Nashville
. Eastwood wurke yn 'e film gear mei syn eigen soan
Kyle
, dy't Stovall syn jonge
omkesizzer
spile. De measte Amerikaanske filmkritisy wiene net wei fan 'e miks fan mylde
humor
en
trageedzje
, en inkeld it
tydskrift
Time
joech de film in positive
resinsje
. Mar yn
Frankryk
wiene de kritisy yn 'e wolken mei
Honkytonk Man
, en waard de film ferlike mei
The Grapes of Wrath
, fan
John Ford
. Letter waard
Honkytonk Man
ek yn 'e Feriene Steaten better wurdearre, en tsjintwurdich hat de film op 'e
webside
Rotten Tomatoes
, dy't resinsjes sammelet, it tige hege goedkarringspersintaazje fan 93%.
Itselde jiers as
Honkytonk Man
kaam ek in oare film ut der't Eastwood as regisseur, produsint en haadrolspiler by belutsen wie: de
aksjefilm
Firefox
, dy't as tema de
Kalde Oarloch
hie en basearre wie op 'e roman mei deselde namme ut
1977
fan
Craig Thomas
.
Firefox
waard opnommen foar, mar utbrocht nei
Honkytonk Man
. Hoewol't in grut part fan it ferhaal yn
Ruslan
plakfynt, wie it meitsjen fan opnamen yn 'e
Sovjet-Uny
doe net mooglik, sadat Eastwood him behelpe moast mei
Wenen
en oare lokaasjes yn
Eastenryk
. It Amerikaanske tydskrift
People
omskreau Eastwood syn rol yn
Firefox
as "
Luke Skywalker
dy't finzen sit yn 'e siel fan
Dirty Harry
."
Clint Eastwood yn
1981
.
Eastwood striek tsjin dy tiid 60% fan 'e winst op fan alle films dy't er makke, wylst 40% gie nei de
filmstudio
. Hy hie sels de rezjy fan 'e fjirde
Dirty Harry
-film
,
Sudden Impact
, werfoar't de opnamen yn 'e
maityd
en
simmer
fan
1983
plakfunen. Dy film wurdt beskoge as de dunkerste en gewelddiedichste fan alle Dirty Harry-films. It wie de leste kear dat Eastwood gearwurke mei Sondra Locke, dy't yn
Sudden Impact
in
keunstneresse
spile dy't tegearre mei har
suster
tsien jier foarofgeande oan 'e foarfallen yn 'e film it slachtoffer wurden is fan in
gewelddiedige
groepsferkrefting
. Yn 'e film wol se har
wreitsje
op 'e dieders fanwegen it
koma
der't har suster yn rekke is as gefolch fan 'e
mishanneling
troch de
ferkrefters
. De tekst "
Go ahead, make my day
" ("Toe dan, meitsje myn dei mar goed"), dy't troch Eastwood yn 'e rol fan Harry Callahan yn in iere
sene
yn 'e film utsprutsen wurdt om in misdiediger oan te fiterjen om nei syn wapen te gripen sadat Callahan in reden hawwe sil om him dea te sjitten, is sunt ien fan 'e meast oanhelle filmsitaten wurden. It waard sels brukt troch
presidint
Ronald Reagan
yn in
taspraak
foar it
Amerikaanske Kongres
, under de
kampanje
foar de
presidintsferkiezings
fan
1984
.
Sudden Impact
wie mei $70 miljoen de op ien nei meast opbringende film ut 'e
Dirty Harry
-rige
, nei
The Enforcer
. Nettsjinsteande it
geweld
krige de film dochs tige loovjende kritiken omreden fan 'e
feministyske
aspekten dy't deryn opnommen wiene en it oan 'e oarder stellen fan 'e
lichaamlike
en
psychologyske
gefolgen fan
ferkrefting
.
Yn
Tightrope
, ut
1984
, spile Eastwood mei
Genevieve Bujold
yn in provokative
skriller
, dy't
ynspirearre
wie troch
krante
-
artikels
oer in ungrypbere ferkrefter yn 'e omkriten fan
San Francisco
. De film spile lykwols mei sin yn
New Orleans
, om betizing fan it bioskooppublyk mei de Dirty Harry-films foar te kommen. Wes Block, it personaazje fan Eastwood, is yn 'e film in
skieden
plysjeman
dy't behelle rekket yn 'e tramtearre psychology fan it slachtoffer en har fassinaasje foar
sadomasogisme
.
Tightrope
wie sawol populer under de kritisy as under it bredere publyk en untjoech him ta ien fan 'e meast opbringende films fan
1984
. Op
22 augustus
fan dat jier waard Eastwood eare mei in offisjele
seremoanje
by it
Grauman's Chinese Theater
yn
Hollywood
, der't syn han- en fuotprinten yn
beton
ferivige waarden. Dernei spile Eastwood mei
Burt Reynolds
yn 'e
misdiekomeedzje
City Heat
(
1984
), oer in
privee-detektive
en syn partner dy't it yn 'e tiid fan 'e
Druchlizzing
oan 'e stok krije mei in binde
gangsters
. Dy film brocht yn 'e Feriene Steaten $50 miljoen op, mar waard alhiel yn it skaad steld troch de
aksjekomeedzje
Beverly Hills Cop
, fan
Eddie Murphy
, dy't frijwol tagelyk yn 'e bioskopen kaam.
Yn
1985
wurke Eastwood foar it earst as
tillefyzjeregisseur
. Hy naam in
oflevering
fan 'e searje
Amazing Stories
op, mei as titel
Vanessa in the Garden
. Derfoar keppele er Sondra Locke oan
Harvey Keitel
as de haadrolspilers. It wie Eastwood syn earste gearwurking mei produsint
Steven Spielberg
, dy't jierren letter as ko-produsint belutsen weze soe by Eastwood syn films
Flags of Our Fathers
en
Letters from Iwo Jima
. Yn
1985
kearde Eastwood ek nochris werom by it westernsjenre, troch as regisseur, produsint en haadrolspiler de film
Pale Rider
te meitsjen, dy't eins min ofte mear in
remake
wie fan 'e klassike western
Shane
, ut
1953
. Eastwood spile deryn op 'e nij in riedseleftige frjemdling sunder namme, de 'Preker', dy't under de
Kalifornyske Goudkoarts
fan
1950
ut 'e
dize
fan 'e
Sierra Nevada
omleech komt om in
delsetting
fan
goudsikers
te helpen tsjin in binde dy't harren terrorisearret. De titel fan 'e film wie in ferwizing nei de
Fjouwer Ruters fan de Apokalyps
ut it
bibelboek
Iepenbiering fan Jehannes
, mei't de ruter fan it feale (
pale
)
hynder
der de
Dea
is. Foar wa't dy referinsje miste, waard it yn 'e film nochris utlein trochdat Eastwood syn tsjinspylster
Sydney Penny
krekt de oangeande passaazje ut
Iepenbiering
foarlest as de Preker foar it earst ferskynt. Wat de mooglik
boppenatuerlike
eleminten yn 'e film oanbelangen, fertoande
Pale Rider
dudlike oerienkomsten mei Eastwood syn eardere western
High Plains Drifter
. Dat gou ek foar de tema's fan
moraliteit
en
gerjochtichheid
.
Pale Rider
waard ien fan Eastwood syn meast suksesfolle films. De Amerikaanske
filmkritisy
beskogen it as ien fan 'e beste films fan it jier en as de beste western yn lange tiid.
De
hantekening
fan Eastwood op it trotwaar fan
Hollywood Boulevard
.
Mei
Marsha Mason
spile Eastwood yn
1986
de haadrol yn it
militer
drama
Heartbreak Ridge
, oer de Amerikaanske
ynfal yn Grenada
, yn
1983
. Eastwood, dy't ek wer as regisseur en produsint by de film belutsen wie, spile deryn in
sersjant
yn it
Amerikaanske Marinierskorps
dy't noch meifochten hat yn 'e
Koreaanske Oarloch
en beseft dat syn militere wurkpaad sa njonkelytsen op syn 'e rint. De produksje en opnamen fan
Heartbreak Ridge
waarden bedoarn troch underlinge unienichheden tusken Eastwood en syn langjierrige freon en ko-produsint
Fritz Manes
, en ek troch in skeel mei it
Amerikaanske Ministearje fan Definsje
, dat iepentlik blyk joech fan
minachting
foar de film. Doe't
Heartbreak Ridge
utkaam, wie it mei in opbringst fan $70 miljoen benammen in kommersjeel sukses, mar nei
2000
binne ek de
filmkritisy
positiver oer de film wurden. Yn
1988
spile Eastwood yn
The Dead Pool
foar de fyfde en leste kear de rol fan Harry Callahan. De
plot
fan 'e film draait om in list fan bekende persoanen dy't grutte kans rinne mei koarten dea te gean, opsteld troch filmregisseur Peter Swan (spile troch
Liam Neeson
).
Dirty Harry
rekket by de saak belutsen as de persoanen op 'e list ek wurklik begjinne te stjerren, mar net troch natuerlike oarsaken.
The Dead Pool
is ien fan 'e bekendste
Dirty Harry
-films
, mar hy brocht mar $38 miljoen op en de measte kritisy beskogen him as it swakste diel fan 'e rige.
Nei
The Dead Pool
foel Eastwood syn karriere in bytsje stil, wat him lykwols tiid bea om him dwaande te halden mei in tal lytsere en mear persoanlike projekten. Sa regissearre en produsearre er yn
1988
Bird
, in
biografyske film
, mei yn 'e haadrol
Forest Whitaker
, oer
jazzmuzikant
Charlie "Bird" Parker
. Nettsjinsteande
krityk
fan u.m. de
swarte
regisseur
Spike Lee
, dat de film gjin rjocht dwaan soe oan Parker syn persoanlikheid en
gefoel foar humor
, krige Eastwood foar
Bird
twa
Golden Globes
: ien yn 'e kategory beste regisseur, en deropta de
Cecil B. DeMille Award
, in
oeuvrepriis
. Kommersjeel sjoen waard
Bird
lykwols in flop, mei in opbringst fan mar $11 miljoen, eat dat Eastwood sels wiet oan in tebekrinnende belangstelling foar
jazz
under
Afro-Amerikanen
. Yn
1989
spile Eastwood de manlike haadrol yn
Pink Cadillac
, oer in unskuldige frou (spile troch
Bernadette Peters
), dy't hjitfolge wurdt troch in
preemjejager
(Eastwood) en in groep
blanke
rasisten
, en dy't oan al har efterfolgers besiket te untkommen yn 'e roze
Cadillac
fan har man. De film krige minne resinsjes en wie ek kommersjeel in flop, en markearre ien fan 'e djiptepunten yn Eastwood syn karriere.
Yn
1990
regissearre en produsearre Eastwood, en spile er de haadrol yn,
White Hunter Black Heart
, in
filmadaptaasje
fan 'e
roman
fan
Peter Viertel
oer regisseur
John Huston
en hoe't dy de filmklassiker
The African Queen
(
1951
) makke.
White Hunter Black Heart
wie yn 'e
simmer
fan
1989
op lokaasje yn
Simbabwe
opnommen. Doe't er utbrocht wie, untfong de film lof fan 'e
filmkritisy
, mar hy draaide mar yn in beheind tal
bioskopen
en brocht sadwaande mar $8,4 miljoen op. Letter yn
1990
regissearre Eastwood the
buddy cop film
The Rookie
, der't er sels ien fan 'e haadrollen yn spile as in aldere
plysjeman
dy't in jonge
kollega
(spile troch
Charlie Sheen
) it fak leare moat. De measte
resinsinten
funen de wikselwurking tusken de beide haadpersoanen net oertsjugjend, mar priizgen de aksjesenes yn 'e film. Trochdat Eastwood dernei behelle rekke yn in slepende
rjochtsaak
, om't er mei syn fiertuch mei opsetsin de
auto
fan in frou raamd hawwe soe, kamen der yn
1991
gjin films fan him ut. Uteinlik wun er de saak, en doe't er oanbea om 'e
abbekatekosten
fan 'e frou te beteljen as dy net yn
heger berop
gie, stimde hja dermei yn.
Yn
1992
makke Eastwood op 'e nij in
western
, yn in tiid dat dat
sjenre
alhiel ut 'e graasje rekke wie. De film hiet
Unforgiven
en Eastwood wie regisseur, produsint en haadrolspiler.
Senario's
foar dy film, under titels as
The Cut-Whore Killings
en
The William Munny Killings
, bestiene al sunt
1976
, mar Eastwood hie besletten om it projekt ut te stellen oant er sels ald genoch wie om 'e haadrol te fertolkjen. Hy spile William Munny, in ald-
bandyt
op jierren dy't syn libben bettere hat, mar beslut om noch ien kear syn alde
berop
op te nimmen, deryn bystien troch syn
swarte
maat, spile troch
Morgan Freeman
. Se nimme it derby op tsjin in tirannike
sheriff
, spile troch
Gene Hackman
.
Unforgiven
waard in unbidich sukses en krige fan alle kanten de heechste lof taswaaid. Hy waard nominearre foar njoggen
Oscars
, en wun der fjouwer fan, werunder twa foar Eastwood sels: de
prizen
yn 'e kategoryen beste film en beste regisseur. Eastwood wun mei de film ek de
Golden Globe
foar beste regisseur, en waard nominearre foar de Oscar foar beste akteur en de
BAFTA Awards
foar beste film en beste regisseur. Yn
juny
2008
waard
Unforgiven
troch it
Amerikaansk Film Ynstitut
(AFI) yn 'e top 10 fan beste westerns aller tiden op it fjirde plak set, efter
Shane
,
High Noon
en
The Searchers
.
Yn
1993
hie Eastwood de haadrol yn 'e
aksjefilm
In the Line of Fire
, dy't regissearre waard troch
Wolfgang Petersen
. Hy spile Frank Horrigan, in agint op jierren fan 'e
Secret Service
, dy't noch altyd lijt under
skuldgefoelens
om't er yn
1963
it
libben
fan
presidint
John F. Kennedy
net rede kinnen hat. As in
moardner
(spile troch
John Malkovich
) it op 'e hjoeddeistige presidint foarsjoen hat, kriget er lykwols einlings de kans om it goed te meitsjen, wylst er tusken de bedriuwen troch yn in
romantyske
relaasje
behelle rekket mei in jongere froulike kollega (spile troch
Rene Russo
).
In the Line of Fire
brocht allinnich al yn 'e Feriene Steaten $102 miljoen yn 't laadsje en hearde ta de tsien meast opbringende films fan it jier. Letter yn
1993
regissearre Eastwood
A Perfect World
, der't er sels de wichtichste byrol yn spile fan in
Texas Ranger
dy't yn 'e
1960-er jierren
efter in untsnapte krimineel oan sit, werby't de krimineel, spile troch
Kevin Costner
, in
auto
stelt
mei in lyts
jonkje
deryn. Neffens
filmkritika
Janet Maslin
, fan
The New York Times
, wie
A Perfect World
it absolute hichtepunt fan Eastwood syn wurk as regisseur.
Clint Eastwood op it
Ynternasjonaal Filmfestival fan Cannes
yn
1994
.
Op
Ynternasjonaal Filmfestival fan Cannes
untfong Eastwood yn
maaie
1994
de
Ordre des Arts et des Lettres
, ien fan 'e heechste
Franske
underskiedingen
. Yn
maart
1995
waard him by de utrikking fan 'e
Oscars
de
Irving G. Thalberg Memorial Award
takend foar syn hiele
oeuvre
. Syn folgjende film wie de
bernefilm
Casper
, ut
1995
, der't er in
kameoroltsje
yn hie as himsels. Letter dat jiers wreide er syn wenstige rippertwaar ut troch as tsjinspiler fan
Meryl Streep
yn it
romantyske
drama
The Bridges of Madison County
te spyljen, in film dy't er ek regissearre en produsearre. It ferhaal, basearre op 'e roman fan
Robert James Waller
, gie oer Robert Kincaid (Eastwood), in
fotograaf
foar it
tydskrift
National Geographic
, dy't yn 'e
1960-er jierren
Madison County
yn
Iowa
besiket om der
foto's
te meitsjen fan 'e ferneamde oerkape
bregen
, en dan
fereale
rekket op en in
butenechtlike relaasje
kriget mei de pleatslike
boerinne
Francesca (Streep). Hoewol't de roman troch
literatuerkritisy
min untfongen wie en beskoge waard as ungaadlik materiaal foar in ferfilming, makke Eastwood fan
The Bridges of Madison County
in film dy't sawol de
filmkritisy
tefreden stelde as in kommersjeel sukses waard. De film waard nominearre foar in
Golden Globe
yn 'e kategory beste film, en wun de
Cesar du Cinema
, de wichtichste Franske filmpriis, foar beste butenlanske film. Streep waard foar har rol ek nominearre foar sawol de Oscar as de Golden Globe foar beste aktrise.
Yn
1996
waard oan Eastwood de
oeuvrepriis
(
Life Achievement Award
) fan it
Amerikaansk Film Ynstitut
(AFI) takend. Yn
1997
wie Eastwood as produsint, regisseur en akteur belutsen by de
skriller
Absolute Power
. Deryn spile er de rol fan Luther Whitney, in master-
ynbrekker
dy't under in
ynbraak
yn in
filla
tsjuge is fan 'e
oerhoer
mei en
moard
op 'e frou fan in politike bunsgenoat fan 'e presidint fan 'e Feriene Steaten. De dieder is nimmen oars as de presidint sels (spile troch
Gene Hackman
). De film krige mingde reaksjes fan 'e resinsinten en waard ek yn 'e bioskopen gjin grut sukses. Neitiid regissearre en produsearre Eastwood
Midnight in the Garden of Good and Evil
(
1997
), der't er sels noris net yn spile. Dy film wie basearre op 'e roman fan
John Berendt
en de haadrollen waarden fertolke troch
John Cusack
,
Kevin Spacey
en
Jude Law
.
Midnight in the Garden of Good and Evil
krige krekt as
Absolute Power
mingde kritiken.
Eastwood regissearre en produsearre yn
1999
de
skriller
True Crime
, der't er sels de haadrol yn spile fan Steve Everett, in
sjoernalist
en opbetterjend
alkoholist
, dy't ferslach dwaan moat fan 'e
deastraf
fan in feroardiele
moardner
(spile troch
Isaiah Washington
). Dyselde haldt ut dat er unskuldich is. Yn 't earstoan is de
synyske
Everett
skeptysk
, mar stadichoan rekket er oertsjuge fan 'e unskuld fan 'e man, en dan beweecht er himel en ierde om 'e
terjochtstelling
tsjin te kearen.
True Crime
krige in tuskenbeiden untfangst fan 'e kritity, en flopte yn 'e bioskopen. Fan it
budget
fan $55 miljoen waard mar ruchwei de helte weromfertsjinne, dat it wie ien fan Eastwood syn minst prestearjende films.
Yn
2000
wun Eastwood de
Gouden Liuw foar it Oeuvre
op it
Ynternasjonaal Filmfestival fan Feneesje
. Datselde jiers wied er regisseur, produsint en ien fan 'e haadrolspilers yn
Space Cowboys
, oer in fjouwertal alde knarren dy't as
astronauten
de
romte
yn stjoerd wurde om in alde
Sovjet
-
satellyt
te reparearjen. As tsjinspilers hie Eastwood yn dy film
Tommy Lee Jones
,
Donald Sutherland
en
James Garner
. Foar
Space Cowboys
komponearre Eastwood, tegearre mei
Lennie Niehaus
, ek de
filmmuzyk
. De film waard goed untfongen en brocht yn 'e bioskopen allinnich al yn 'e Feriene Steaten mear as $90 miljoen op, mear as Eastwood syn twa foargeande films mei-inoar. Sels waard Eastwood foar
Space Cowboys
nominearre foar
Saturn Awards
yn 'e kategoryen beste akteur en beste regisseur. De folgjende film fan Eastwood wie
Blood Work
, ut
2002
, der't er behalven as akteur op 'e nije ek by belutsen wie as regisseur en produsint. Hy fertolke deryn de rol fan ald-
FBI
-agint Terry McCaleb, dy't in
herttransplantaasje
undergien hat en by de jacht op in
sadistyske
moardner
(spile troch
Jeff Daniels
) belutsen rekket as er de dea fan 'e frou begjint te undersykjen fan wa't er it
hert
krigen hat. De film, dy't basearre wie op 'e roman ut
1998
mei deselde namme fan
Michael Connelly
, krige mingde resinsjes en mislearre yn 'e bioskopen mei in ferlies fan krapoan $24 miljoen op in
budget
fan $50 miljoen. Nettsjinsteande dat wun Eastwood mei
Blood Work
al de Future Film Festival Digital Award op it
Ynternasjonaal Filmfestival fan Feneesje
.
Yn
2003
regissearre en produsearre Eastwood it
misdiedrama
Mystic River
, der't er ek de filmmuzyk sels foar skreau, mar der't er net yn spile. It wie in film dy't
moard
,
figilantisme
en
seksueel misbruk
as tema's hie, mei yn 'e
haadrollen
Sean Penn
,
Kevin Bacon
en
Tim Robbins
.
Mystic River
waard priizge troch de
filmkritisy
, makke allinnich al yn 'e Feriene Steaten $60 miljoen winst, en wun twa
Oscars
: ien foar beste akteur, foar Penn, en ien foar beste manlike byrol, foar Robbins. Eastwood sels waard foar de film nominearre foar twa Oscars, foar beste film en beste regisseur, en ek foar de
Golden Globe
foar beste regisseur. Boppedat wun
Mystic River
de
Cesar du Cinema
foar beste butenlanske film.
Clint Eastwood by de utrikking fan 'e
Oscars
yn
2007
, mei njonken him syn
frou
Dina Ruiz
.
De folgjende film fan Eastwood wie it
sportdrama
Million Dollar Baby
, der't er by belutsen wie as regisseur, produsint,
komponist
fan 'e
filmmuzyk
en haadrolspiler. It wie de earste film sunt
Unforgiven
weryn't Eastwood op 'e nij gearwurke mei
Morgan Freeman
. It
tragyske
ferhaal gie oer in
bokstrainer
op jierren (Eastwood) dy't in jonge froulike bokser (spile troch
Hilary Swank
) under syn hoede nimt. De film wun fjouwer
Oscars
, foar beste film en beste regisseur (Eastwood), beste aktrise (Swank) en beste manlike byrol (Freeman). Eastwood waard ek nominearre foar in Oscar yn 'e kategory beste akteur. Hy wie doe mei 74 jier de aldste regisseur dy't ea in Oscar foar beste regisseur wun hat, en teffens wied er ien fan 'e trije regisseurs (mei
Milo? Forman
en
Francis Ford Coppola
), dy't twaris in Oscar foar beste film krigen hawwe. Hy wun mei
Million Dollar Baby
ek de
Golden Globe
foar beste regisseur en de
Cesar du Cinema
foar de beste butenlanske film. Fierders waard er foar de film nominearre foar in
Grammy
en in Golden Globe foar beste filmmuzyk, wylst
Million Dollar Baby
ek nominearre waard foar in
Screen Actors Guild Award
foar beste
cast
. De Golden Globe foar beste regisseur waard oan Eastwood utrikt troch syn eigen
dochter
Kathryn Reeves
, dy't by de utrikkingsseremoanje yn
2005
Miss Golden Globe
wie.
Yn
2006
makke Eastwood, as regisseur en produsint, mar net as akteur, twa films dy't allebeide oer de
Slach om Iwo Jima
giene, yn 'e
Twadde Wraldoarloch
yn 'e
Stille Oseaan
. Foar beide films wurke Eastwood gear mei
Steven Spielberg
. De earste,
Flags of Our Fathers
, gie oer de Amerikaanske mariniers dy't de
Amerikaanske flagge
op 'e top fan 'e
berch
de
Suribachi
op it eilan
Iwo Jima
planten. Yn dy film makke Eastwood syn
soan
Scott
syn aktear
debut
. Foar
Flags of Our Fathers
waard Eastwood nominearre foar in
Golden Globe
foar beste regisseur. De twadde film wie
Letters from Iwo Jima
, dy't draaide om 'e underfinings fan 'e
Japanske
ferdigeners fan it eilan en de
brieven
dy't hja derwei nei hus skreaune. It wie de earste Amerikaanske
oarlochsfilm
dy't in
militer treffen
hielendal fanut it perspektyf fan in fijan fan 'e Feriene Steaten sjen liet. Foar
Letters from Iwo Jima
waard Eastwood nominearre foar de
Oscars
foar beste film en beste regisseur, wylst ek it
senario
in Oscarnominaasje krige. De (
Japansktalige
) film wun fierders de
Golden Globe
foar beste film yn in butenlanske
taal
en waard nominearre foar de Golden Globe yn 'e kategory beste regisseur. Yn
2009
waard Eastwood foar syn bydrage oan 'e ferbettering fan 'e Amerikaansk-Japanske relaasjes troch
keizer
Akihito fan Japan
beneamd yn 'e
Oarder fan de Rizende Sinne
.
Yn
2006
waard Eastwood troch de
Kalifornyske
guverneur
Arnold Schwarzenegger
en
first lady
Maria Shriver
ynhuldige as lid fan 'e
California Hall of Fame
, dy't festige is yn it
Kalifornysk Museum foar Skiednis, Froulju en de Keunsten
yn
Sacramento
. Begjin
2007
untfong Eastwood by in seremoanje yn
Parys
it
Legion d'Honneur
, de heechste
Franske
boargerlike
underskieding
, ut 'e hannen fan presidint
Jacques Chirac
, dy't him by dy gelegenheid fertelde dat er "it beste fan Hollywood" belicheme. Eastwood krige yn dyselde snuorje ek trije
earedoktoraten
utrikt, yn
2006
fan 'e
Universiteit fan de Stille Oseaan
yn
Sacramento
en
San Francisco
, en yn
2007
fan it
Berklee College of Music
en it
Monterey Jazz Festival
. Yn
2009
krige er ek in earedoktoraat fan it
Amerikaansk Film Ynstitut
en in
Gouden Earepalm
op it
Ynternasjonaal Filmfestival fan Cannes
.
Clint Eastwood yn
2008
op it
Ynternasjonaal Filmfestival fan Cannes
.
In oare film dy't Eastwood regissearre en produsearre, mar der't er net yn spile, wie
Changeling
, ut
2008
. Dy wie basearre op in wier ferhaal ut 'e ein fan 'e
1920-er jierren
, weryn't in
mem
(spile troch
Angelina Jolie
) nei jierren weriene wurdt mei har
fermiste
soan, mar op in stuit untdekt dat it om in
bedrager
giet.
Changeling
waard troch de kritisy mei in protte lof untfongen; sa bewearde
Damon Wise
yn it
tydskrift
Empire
, dat de film "sunder lek of brek" wie. De film brocht mear as $110 miljoen op, mar it meastepart derfan kaam fan buten de Feriene Steaten. Eastwood waard foar
Changeling
nominearre foar in
Oscar
en in
Golden Globe
foar beste
filmmuzyk
, twa
Saturn Awards
foar beste regisseur en beste filmmuzyk, en in
BAFTA Award
foar beste regisseur.
Nei
Changeling
beeinige Eastwood in selsoplein fjouwerjierrich skoft yn syn aktearkarriere troch de haadrol te spyljen yn 'e
dramafilm
Gran Torino
, dy't er dernjonken ek regissearre en produsearre en der't er mei syn soan
Kyle
en
Jamie Cullum
ek de filmmuzyk foar skreau. De film gie oer Walt Kowalski (Eastwood) in
synyske
en bittere alde
widner
dy't neat fan syn
buorlju
(in
etnyske
Hmong
-famylje) en likemin fan syn eigen
bern
en
pakesizzers
hawwe moat, mar uteinlik freonskip slut mei syn buorjonge en buorfamke en it om harren opnimt tsjin in
strjitbinde
dy't de buert terrorisearret. Eastwood syn
biograaf
Marc Eliot
omskreau it personaazje fan Walt Kowalski as "in gearraning fan 'e Man sunder Namme, Dirty Harry en William Munny."
Gran Torino
wie in grut sukses en brocht yn it
wykein
fan 'e Amerikaanske
premiere
allinnich al $30 miljoen op. De uteinlike, wraldwide opbringst bedroech $268 miljoen, wat it (rekken haldend mei
ynflaasje
) ta de kommersjeel suksesfolste film ut Eastwood syn hiele karriere makke.
Gran Torino
wie de trede film fan Eastwood dy't de
Cesar du Cinema
yn 'e kategory beste butenlanske film wun. Ek waard Eastwood der foar nominearre foar de
Golden Globe
foar beste filmmuzyk.
Clint Eastwood yn
2010
.
Yn
2009
makke Eastwood wer in film der't er allinnich as regisseur en produsint by belutsen wie. Dat wie
Invictus
, in
sportfilm
basearre op it wiere ferhaal fan it
Sudafrikaanske
rugbyteam
yn 'e
Rugby World Cup
fan
1995
, mei yn 'e haadrollen
Matt Damon
as
Francois Pienaar
, de oanfierder fan it rugbyteam, en
Morgan Freeman
as presidint
Nelson Mandela
. De film krige oer it generaal positive resinsjes, en Eastwood waard derfoar nominearre foar in
Golden Globe
foar beste regisseur en foar de
Cesar du Cinema
foar beste butenlanske film. Yn
2010
regissearre en produsearre Eastwood
Hereafter
, op 'e nij mei
Matt Damon
yn 'e haadrol, dy't diskear in
heldersjende
spile. De film gie yn
septimber
yn
premiere
op it
Ynternasjonaal Filmfestival fan Toronto
en waard neitiid yn in beheind tal bioskopen utbrocht.
Hereafter
krige mingde kritiken, hoewol't de rezjy fan Eastwood oer it algemien priizge waard.
In folgjende film der't Eastwood utslutend efter de skermen oan wurke, yn 'e hoedanichheid fan regisseur, produsint en komponist, wie
J. Edgar
(
2011
), in
biografyske film
oer de beruchte
FBI
-
direkteur
J. Edgar Hoover
, mei
Leonardo DiCaprio
yn 'e titelrol. De film krige mingde reaksjes fan 'e resinsinten, hoewol't de aktearprestaasje fan DiCaprio runom as geweldich beskoge waard. Yn
jannewaris
2011
waard bekendmakke dat Eastwood yn
underhanneling
wie mei
sjongster
Beyonce Knowles
, om har de haadrol spylje te litten yn in trede
remake
fan 'e klassiker
A Star Is Born
, ut
1937
. Dat projekt waard lykwols op 'e lange baan skood doe't Beyonce
yn ferwachting
rekke. Derop gie Eastwood oan 'e slach mei it
honkbaldrama
Trouble with the Curve
(
2012
), dat er produsearre en der't er de haadrol yn spile, mar dat regissearre waard troch
Robert Lorenz
, dy't earder as assistint-regisseur mei Eastwood oan ferskate oare film gearwurke hie. Eastwood spile yn dy film de rol fan Gus Lobel, in
honkbalscout
op jierren, dy't foar syn leste scoutingreis syn dochter (spile troch
Amy Adams
) meinimt om't syn
eagen
sa min binne dat er de wedstriden sels net mear goed sjen kin.
Clint Eastwood spilet
golf
op in
goeddiedichheidsevenemint
yn
2015
.
Yn
2014
regissearre en produsearre Eastwood
Jersey Boys
, in
biografyske
musical
basearre op 'e mei in
Tony Award
bekroande
toanielmusical
mei deselde namme, oer de
band
The Four Seasons
. Datselde jiers regisearre en produsearre Eastwood ek de kontroversjele film
American Sniper
, basearre op 'e
autobiografy
fan
Chris Kyle
, in
slupskutter
foar it
Amerikaanske Leger
. Eastwood naam derby it plak yn fan Steven Spielberg, dy't under de
preproduksje
ofheakke. Hy hie sels in
kameoroltsje
yn 'e film as in
tsjerkegonger
. Nettsjinsteande dat, of miskien just trochdat
American Sniper
troch in soad resinsinten en oare waarnimmers feroardiele waard om't de film buten
rjochtlik
moardzjen
yn opdracht fan 'e Amerikaanske
oerheid
ferhearlikje soe, waard de film in grut sukses yn 'e bioskopen, mei in opbringst fan $350 miljoen yn 'e Feriene Steaten en yn totaal $547 miljoen wraldwiid.
American Sniper
waard ek nominearre foar in Oscar foar beste film.
De folgjende film dy't Eastwood regissearre en produsearre,
Sully
(
2016
), hie
Tom Hanks
yn 'e haadrol fan
Chesley Sullenberger
, de
piloat
dy't op
15 jannewaris
2009
US Airways-flecht 1549
feilich wist te lanjen op 'e
rivier
de
Hudson
yn
New York
, nei't der in flecht
guozzen
yn 'e
motors
flein wie. Dat waard op 'e nij in grut kommersjeel sukses foar Eastwood, mei in wraldwide opbringst yn 'e bioskopen fan $238 miljoen. De folgjende film dy't er regissearre en produsearre, de
histoaryske
skriller
The 15:17 to Paris
wie in ferfilming fan 'e
mislearre oanslach
op 'e
Thalys
, de
hegesnelheidstrein
fan
Amsterdam
nei
Parys
, op
21 augustus
2015
. Eastwood liet derby
Spencer Stone
,
Anthony Sadler
en
Alek Skarlatos
, de Amerikaanske mariniers dy't tafallich as
passazjiers
yn 'e
trein
oanwezich wiene en de oanslach wisten foar te kommen, harrensels spylje. De film krige oer it algemien negative kritiken, dy't benammen te krijen hiene mei de aktearprestaasjes fan 'e trije haadrolspilers, dy't fansels gjin profesjonele akteurs wiene.
Clint Eastwood (rj.) yn
july
1987
mei
presidint
Ronald Reagan
(l.).
Ein
2018
brocht Eastwood foar it earst yn san jier wer in film ut dy't er net inkeld regissearre en produsearre hie, mar der't er sels ek de haadrol yn spile. It wie
The Mule
, weryn't er de rol fertolke fan Earl Stone, in 90-jierrige
dahliakweker
dy't om oan jild te kommen as
drugskoerier
(
Ingelske
sprektaal
:
mule
, "
muldier
") begjint te wurkjen. Eastwood wie sels 88 jier doe't er
The Mule
makke. Hy krige foar de film en foar syn rol deryn fan alle kanten lof taswaaid. Yn
2019
regissearre en produsearre Eastwood de
biografyske film
Richard Jewell
, oer de
heldhaftige
befeiligingsman
mei
deselde namme
, dy't yn
1996
falsk beskuldige waard fan 'e
bomoanslach op 'e Olympyske Spullen
yn
Atlanta
. Yn
septimber
2021
kaam
Cry Macho
ut, in
neo-western
dy't net inkeld troch Eastwood regissearre en produsearre waard, mar werfoar't er mei 91 jier as haadrolspiler ek op 'e nij yn it
seal
kroep, as in alde
cowboy
yn 'e moderne tiid.
Njonken syn
karriere
yn 'e Amerikaanske
filmyndustry
hat Eastwood syn hiele
libben
lang belangstelling foar
polityk
han. Hy is net lid fan 'e
Republikeinske
of de
Demokratyske Partij
, de beide grutte
politike partijen
yn 'e Feriene Steaten, mar ynstee fan 'e lytse
Libertaryske Partij
, dy't yn 'e
Amerikaanske polityk
mar in marzjinale rol spilet. Yn syn hoedanichheid as lid fan 'e Libertaryske Partij waard Eastwood yn
1986
keazen ta
boargemaster
fan syn wenplak
Carmel-by-the-Sea
, yn noardlik
Kalifornje
, in funksje dy't er ien folle termyn fan twa jier utoefene, oant en mei
1988
.
Yn
2001
stelde de Kalifornyske
guverneur
Gray Davis
Eastwood oan as lid fan 'e steatskommisje foar
parken
en
rekreaasje
. Hy waard
fise-foarsitter
fan dat
bestjoersorgaan
en fierde yn dy funksje de opposysje oan tsjin it trochluken fan 'e
California State Route 241
, in
seisbaansdyk
, dwers troch it
Steatsstran San Onofre
, dat in beskerme
natoergebiet
wie. Syn termyn as kommisjelid einige yn
2008
. By de
Amerikaanske presidintsferkiezings
fan
2012
stipe Eastwood de Republikeinske kandidaat
Mitt Romney
tsjin 'e sittende presidint
Barack Obama
. Op 'e
Republikeinske Nasjonale Konvinsje
fan dat jier loek er de oandacht (en frijwat
satiryske
neibearings) mei in
taspraak
dy't er hold foar in lege
stoel
dy't Obama symbolisearre.
Stuntfrou
Roxanne Tunis
, de
mem
fan Eastwood syn dochter Kimber.
Eastwood hat in ferskaat oan serieuze en flechtige
relaasjes
mei
froulju
han, der't, ynsafier bekend, acht underskate
bern
ut fuortkommen binne. De helte fan dy bern waard pas tsientallen jierren letter troch Eastwood as sines erkend. Yn
1953
sette er in bern oan by frou yn
Seattle
, wa har namme nea bekend makke is. Har
dochter
Laurie kaam yn
1954
te wrald en waard
oannommen
troch in Clyde en Helen Warren fan Seattle. Wylst de
mem
fan Laurie al
swier
fan him wie,
troude
Eastwood yn
1953
mei Maggie Johnson, en harren
houlik
hold stan oant it yn
1984
yn in
skieding
einige. Hja krigen twa bern:
soan
Kyle Eastwood
(
1968
), dy't
jazz
-
muzikant
waard, en dochter
Alison Eastwood
(
1972
), dy't yn har heite fuotleasten folge as aktrise en regisseur. Under syn houlik mei Johnson begie Eastwood oan 'e rinnende ban
oerhoer
mei oare froulju, hoewol't Johnson der nei't it skynt fan ofwist en ynstimd hie mei in
iepen houlik
. Sa hie Eastwood fan
1959
oant
1973
in
butenechtlike relaasje
mei aktrise en
stuntfrou
Roxanne Tunis
, der't dochter Kimber Tunis (
1964
) ut berne waard. Mids
1970-er jierren
skieden Eastwood en Johnson lykwols
fan tafel en bed
, hoewol't se foar de
wet
troud bleaune.
Dernei
wenne
Eastwood fan
1975
oant yn
septimber
1989
gear mei aktrise
Sondra Locke
, mei wa't er gjin bern krige. Sy wie sunt
1967
troud mei in Gordon Leigh Anderson, mar dat wie in
ferstanshoulik
om Anderson, dy't homo wie, it oansjen fan
fatsoen
te jaan yn in tiid dat
homoseksualiteit
yn 'e Feriene Steaten
maatskiplik
net akseptearre waard. Harren houlik soe yn namme fuortduorje oant Locke har
ferstjerren
yn
2018
. Locke miende dat se in
monogame ferhalding
mei Eastwood hie, en harren relaasje einige foar har dan ek yn triennen doe't se untdiek dat Eastwood underwilens trochgien wie mei it hawwen fan
romanses
mei oare froulju. Sa wied er yn 'e twadde helte fan 'e
1980-er jierren
lange tiid behelle yn in
affere
mei
stewardess
Jacelyn Reeves, by wa't er twa bern oansette:
Scott Eastwood
(
1986
), dy't ek akteur waard, en
Kathryn Reeves
(
1988
), in
model
. Nei de brek mei Locke wenne Eastwood fan likernoch
1990
oant
septimber
1995
gear mei
aktrise
Frances Fisher
, mei wa't er in dochter krige,
Francesca Eastwood
(
1993
), dy't aktrise en model waard. Yn
1996
troude Eastwood foar de twadde kear, no mei
nijslezeresse
Dina Ruiz
, mei wa't er ek in bern krige, Morgan Eastwood (
1996
). Mei Ruiz wied er troud oant harren skieding yn
2013
. Sunt dy tiid is Eastwood mei ferskate oare froulju sjoen.
De
kroech
Hog's Breath Inn, yn
Carmel-by-the-Sea
, dy't ienris eigendom wie fan Eastwood.
Hoefolle
bern
oft Eastwood no eins krekt hat, is net alhiel dudlik. Sels hat er der altyd frijwat dizenich oer dien. Doe't er yn
1997
yn in
fraachpetear
yn it Amerikaanske
tillefyzjeprogramma
60 Minutes
troch
presintator
Steve Kroft
frege waard: "Hoefolle bern hawwe jo?" antwurde er: "Ik haw in stik as wat." En yn
2009
, doe't er te gast wie yn it
praatprogramma
Late Show with David Letterman
, sei
David Letterman
tsjin him: "Jo hawwe uh... san bern, leau 'k?" Der't Eastwood op antwurde: "Uh, op syn minst." Dat docht er mei sin, sa joech er yn
2004
yn in fraachpetear mei it
tillefyzjenetwurk
CBS
oan, want sa seid er: "[I]t binne kwetsbere minsken. Ik kin mysels wol ferdigenje, mar sy kinne dat net." Yn in
artikel
yn
The Sunday Times
fan
7 augustus
2011
fertelde syn dochter Alison lykwols: "Us heit hat acht bern by seis froulju." Eastwood syn
biograaf
Patrick McGilligan
hat derfoaroer yn
2012
foar de
kamera
ferklearre dat ek foar him it totale tal bern fan Eastwood undudlik is, mar dat "[Eastwood] al ien krige doe't er noch op 'e
middelbere skoalle
siet." As dy utspraak op wierheid berest, soe Eastwood teminsten njoggen bern hawwe.
Eastwood iepene yn
1971
yn
Carmel-by-the-Sea
in
kroech
dy't ynrjochte wie as in alde
Ingelske
pub
, mei as namme Hog's Breath Inn. Dy hat er letter ferkocht. Tsjintwurdich hat er yn Carmel-by-the-Sea in oare
horekagelegenheid
yn besit, it Mission Ranch Hotel and Restaurant. Eastwood is ek eigner fan 'e
Tehama Golf Club
, en hat
jild
ynvestearre
yn 'e bekende
Pebble Beach Golf Links
, bewesten Carmel.
Eastwood fertelde yn
1973
oan
filmkritikus
Gene Siskel
dat er net yn
God
leaude. Yn in
fraachpetear
yn
2010
wreide er deroer ut: "Ik haw altyd myn
fatsoen
bewarre foar minsken oer dy't djip
religieus
wiene, om't ik altyd tocht haw dat it wichtich foar harren weze moat as se harsels deroan oerjun hawwe. Mar ast troch it libben gean kinst sunder soks, dan is dat ek goed. It is mar wat dy it beste past. Ik leau wol yn selfhelp. Ik bin gjin
new age
-eftich persoan, mar ik leau wol yn meditaasje, en derom haw ik altyd niget han oan 'e
boedistyske
religy
. Doe't ik yn Japan wie, haw ik boedistyske
timpels
besocht om der te meditearjen en dat leanne wol, fun ik."
Filmografy
as akteur en regisseur
|
jier
|
titel
|
rol
of
funksje
|
opmerkings
|
tillefyzje
|
1955
|
Allen in Movieland
|
sealfeint
|
akteur;
tillefyzjefilm
|
1955
|
Highway Patrol
|
Joe Keeley
|
akteur; ofl.
Motorcycle A
|
1956
|
Death Valley Days
|
John Lucas
|
akteur; 6 ofl.
|
1957
|
The West Point Story
|
unbekend
|
akteur; ofl.
White Fury
|
1958
|
Navy Log
|
Burns
|
akteur; ofl.
The Lonely Watch
|
1959
|
Maverick
|
Red Hardigan
|
akteur; ofl.
Duel at Sundown
|
1959?1965
|
Rawhide
|
Rowdy Yates
|
akteur; 217 ofl.
|
1962
|
Mister Ed
|
himsels
|
akteur; ofl.
Clint Eastwood Meets Mister Ed
|
1985
|
Amazing Stories
|
n.f.t.
|
regisseur; ofl.
Vanessa in the Garden
|
2003
|
The Blues
|
n.f.t.
|
regisseur; ofl.
Piano Blues
|
2009
|
Johnny Mercer: The Dream's On Me
|
himsels
|
akteur, ek
utfierend produsint
|
films
|
1955
|
Revenge of the Creature
|
labtechnikus Jennings
|
akteur; net neamd op 'e oftiteling
|
1955
|
Francis in the Navy
|
Jonesy
|
akteur
|
1955
|
Lady Godiva of Coventry
|
earste Sakser
|
akteur; net neamd op 'e oftiteling
|
1955
|
Tarantula
|
lieder strieljagersquadron
|
akteur; net neamd op 'e oftiteling
|
1956
|
Never Say Goodbye
|
Will
|
akteur; net neamd op 'e oftiteling
|
1956
|
Star in the Dust
|
Tom
|
akteur; net neamd op 'e oftiteling
|
1956
|
Away All Boats
|
mariniershospik
|
akteur; net neamd op 'e oftiteling
|
1956
|
The First Traveling Saleslady
|
luitenant
Jack Rice
|
akteur
|
1957
|
Escapade in Japan
|
Dumbopiloat
|
akteur; net neamd op 'e oftiteling
|
1958
|
Lafayetteville Escadrille
|
George Moseley
|
akteur
|
1958
|
Ambush at Cimarron Pass
|
Keith Williams
|
akteur
|
1964
|
A Fistful of Dollars
|
de Man sunder Namme
|
akteur
|
1965
|
For a Few Dollars More
|
de Man sunder Namme
|
akteur
|
1966
|
The Good, the Bad and the Ugly
|
de Man sunder Namme
|
akteur
|
1967
|
Le Streghe
|
Carlone / Charlie
|
akteur
|
1968
|
Hang 'Em High
|
Jed Cooper
|
akteur
|
1968
|
Coogan's Bluff
|
Walt Coogan
|
akteur
|
1968
|
Where Eagles Dare
|
luitenant
Schaffer
|
akteur
|
1969
|
Paint Your Wagon
|
Pardner
|
akteur
|
1970
|
Two Mules for Sister Sara
|
Hogan
|
akteur
|
1970
|
Kelly's Heroes
|
soldaat
Kelly
|
akteur
|
1971
|
The Beguiled
|
John McBurney
|
akteur
|
1971
|
Dirty Harry
|
Harry Callahan
|
akteur
|
1971
|
Play Misty for Me
|
David Garver
|
akteur en regisseur
|
1972
|
Joe Kidd
|
Joe Kidd
|
akteur
|
1973
|
High Plains Drifter
|
de Frjemdling
|
akteur en regisseur
|
1973
|
Breezy
|
man yn kloft folk op pier
|
akteur (
kameo
) en regisseur
|
1973
|
Magnum Force
|
Harry Callahan
|
akteur
|
1974
|
Thunderbolt and Lightfoot
|
John 'Thunderbolt' Doherty
|
akteur
|
1975
|
The Eiger Sanction
|
Jonathan Hemlock
|
akteur en regisseur
|
1976
|
The Outlaw Josey Wales
|
Josey Wales
|
akteur en regisseur
|
1976
|
The Enforcer
|
Harry Callahan
|
akteur
|
1977
|
The Gauntlet
|
Ben Shockley
|
akteur en regisseur
|
1978
|
Every Which Way but Loose
|
Philo Beddoe
|
akteur
|
1979
|
Escape from Alcatraz
|
Frank Morris
|
akteur
|
1980
|
Bronco Billy
|
Bronco Billy McCoy
|
akteur en regisseur
|
1980
|
Any Which Way You Can
|
Philo Beddoe
|
akteur
|
1982
|
Firefox
|
Mitchell Grant
|
akteur en regisseur
|
1982
|
Honkytonk Man
|
Red Stovall
|
akteur en regisseur
|
1983
|
Sudden Impact
|
Harry Callahan
|
akteur en regisseur
|
1984
|
Tightrope
|
Wes Block
|
akteur
|
1984
|
City Heat
|
resjersjeur
Speer
|
akteur
|
1985
|
Pale Rider
|
de Preker
|
akteur en regisseur
|
1986
|
Heartbreak Ridge
|
sersjant
Thomas Highway
|
akteur en regisseur
|
1988
|
The Dead Pool
|
Harry Callahan
|
akteur
|
1988
|
Bird
|
n.f.t.
|
regisseur
|
1989
|
Pink Cadillac
|
Tommy Nowak
|
akteur
|
1990
|
White Hunter, Black Heart
|
John Wilson
|
akteur en regisseur
|
1990
|
The Rookie
|
Nick Pulovski
|
akteur en regisseur
|
1992
|
Unforgiven
|
William Munny
|
akteur en regisseur
|
1993
|
In the Line of Fire
|
Frank Horrigan
|
akteur
|
1993
|
A Perfect World
|
Red Garnett
|
akteur en regisseur
|
1995
|
The Bridges of Madison County
|
Robert Kincaid
|
akteur en regisseur
|
1995
|
Casper
|
himsels
|
akteur (
kameo
); net neamd op 'e oftiteling
|
1997
|
Absolute Power
|
Luther Whitney
|
akteur en regisseur
|
1997
|
Midnight in the Garden of Good and Evil
|
n.f.t.
|
regisseur
|
1999
|
True Crime
|
Steve Everett
|
akteur en regisseur
|
2000
|
Space Cowboys
|
Frank Corvin
|
akteur en regisseur
|
2002
|
Blood Work
|
Terry McCaleb
|
akteur en regisseur
|
2003
|
Mystic River
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2004
|
Million Dollar Baby
|
Frankie Dunn
|
akteur en regisseur
|
2006
|
Flags of Our Fathers
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2006
|
Letters from Iwo Jima
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2008
|
Changeling
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2008
|
Gran Torino
|
Walt Kowalski
|
akteur en regisseur
|
2009
|
Invictus
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2010
|
Hereafter
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2011
|
J. Edgar
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2011
|
Kurosawa, la Voie
|
himsels
|
dokumintere
|
2012
|
Trouble with the Curve
|
Gus Lobel
|
akteur
|
2014
|
Jersey Boys
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2014
|
American Sniper
|
tsjerkegonger
|
akteur (
cameo
), net neamd op 'e oftiteling, en regisseur
|
2016
|
Sully
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2018
|
The 15:17 to Paris
|
n.f.t.
|
regisseur
|
2018
|
The Mule
|
Earl Stone
|
akteur en regisseur
|
2019
|
Desenterrando Sad Hill
|
himsels
|
dokumintere
|
2019
|
Richard Jewell
|
n.f.t.
|
regisseur en produsint
|
2021
|
Cry Macho
|
Mike Milo
|
akteur, regisseur en produsint
|