| Simon Bolivar
|
|
President van die Tweede Republiek van Venezuela
|
Ampstermyn
7 Augustus
1813
–
16 Julie
1814
|
| Voorafgegaan deur
|
Francisco de Miranda
(as 3de president van die Eerste Republiek van Venezuela)
|
| Opgevolg deur
|
Homself
|
President van die Derde Republiek van Venezuela
|
Ampstermyn
Oktober
1817
–
17 Desember
1819
|
| Voorafgegaan deur
|
Homself
|
| Opgevolg deur
|
Jose Antonio Paez
(as 1ste president van Venezuela)
|
1ste President van Gran Colombia
|
Ampstermyn
17 Desember
1819
–
4 Mei
1830
|
| Vise
|
Francisco de Paula Santander
|
| Voorafgegaan deur
|
Amp geskep
|
| Opgevolg deur
|
Domingo Caycedo
|
|
Ampstermyn
12 Augustus
1825
–
29 Desember
1825
|
| Voorafgegaan deur
|
Amp geskep
|
| Opgevolg deur
|
Antonio Jose de Sucre
|
|
Ampstermyn
8 Februarie
1824
–
28 Januarie
1827
|
| Voorafgegaan deur
|
Jose Bernardo de Tagle y Portocarrero, Marquis of Torre Tagle
|
| Opgevolg deur
|
Andres de Santa Cruz
|
Persoonlike besonderhede
|
| Gebore
|
24 Julie
1783
Caracas
, Kapteinskap-generaal van Venezuela,
Spaanse Ryk
(tans
Venezuela
)
|
| Sterf
|
17 Desember
1830
Santa Marta, Groot-Colombia (tans
Colombia
)
|
| Eggenoot/-note
|
Maria Teresa Rodriguez del Toro y Alaysa
|
| Religie
|
Rooms-Katolieke Kerk
|
| Handtekening
|
|
Simon Jose Antonio de la Santisima Trinidad Bolivar y Palacios Ponte y Blanco
(
24 Julie
1783
?
17 Desember
1830
), algemeen bekend as
Simon Bolivar
, was 'n Venezolaanse vryheidsvegter en politieke leier. Hy het verskeie
Suid-Amerikaanse
lande, soos
Venezuela
,
Colombia
,
Ecuador
,
Peru
en
Bolivie
van die
Spanjaarde
bevry. Hy was ook vir 'n paar jaar die president van
Groot-Colombia
, 'n land wat nie meer bestaan nie. Die land
Bolivie
is na hom vernoem. Hy word vandag as een van die mees invloedryke politici in die geskiedenis van Suid-Amerika beskou. Hy staan in Latyns-Amerika as
El Libertador
, oftewel
Die Bevryder
bekend.
[1]
Hy het in
Madrid
gestudeer en in
1807
na sy tuisland Venezuela teruggekeer, nadat
Napoleon
sy ouer broer Jozef Bonaparte as koning van Spanje en die Spaanse kolonies benoem het. Hier het hy aan verskeie opstande deelgeneem. In 1812 skryf hy die
Manifiesto de Cartagena
(die Cartagena Manifes), tydens sy verblyf in
Cartagena
, in die hedendaagse
Colombia
, waarheen hy gevlug het, nadat Francisco de Miranda hom in Julie van daardie jaar in
Caracas
aan die Spanjaarde oorgegee het.
In 1813 lei hy 'n inval in Venezuela. Op 23 Mei arriveer hy in Merida, waar hy sy bynaam
El Libertador
('Die Bevryder') kry. Op 29-jarige leeftyd het hy reeds generaal geword. Na 'n veldtog van drie maande het hy op 6 Augustus 1813 Caracas verower, en die Republiek van Venezuela is uitgeroep. Daarna is Bolivar na Colombia, waar hy die nasionaliste gelei het en waar hy Bogota in 1814 verower het.
In die daaropvolgende periode het Bolivar 'n aantal militere nederlae gely. In
1815
moes hy voor die Spanjaarde vlug en na
Jamaika
uitwyk, waar hy die
Haitiese
president Alexandre Petion om hulp gevra het. Hy het finansiele en morele steun van Petion ontvang om 'n inval-vloot toe te rus om die opstand teen Spanje voort te sit. In ruil daarvoor het Petion die
afskaffing van slawerny
in Venezuela geeis. Met die Haitiaanse steun en die hulp van die llanero Jose Antonio Paez, verower Bolivar vanaf 1816 weer die nodige gebiede.
In 1819 kon die hele
Colombia
bygevoeg word tot die gebied wat nie meer onder Spaanse beheer was nie. In Desember van daardie jaar het Bolivar die Republiek van
Groot-Colombia
uitgeroep: 'n federasie wat groot dele van die huidige Venezuela, Colombia,
Panama
en
Ecuador
omvat. Bolivar het self president geword.
Bolivar het in die 1820's sy aktiwiteite na
Peru
en
Bolivie
verskuif. Hy word in 1824 president van Peru (sy amptelike titel was die van
dictador
, of 'diktator', wat aandui dat hy politieke sowel as militere leierskap gehad het), en het die stryd teen die Spanjaarde gelei om hulle uit die land te verdryf. In Augustus 1825 is die Republiek Bolivie na hom vernoem ter ere van Bolivar.