Wahadłowiec
(
ang.
space shuttle
, pot.
prom kosmiczny
) ? załogowy
statek kosmiczny
, ktory mo?e by? wykorzystywany wielokrotnie i przystosowany jest do wynoszenia na
orbit?
okołoziemsk? i sprowadzania z orbity ludzi i sprz?tu
[1]
. Cech? charakterystyczn? wahadłowcow jest l?dowanie na pasie startowym lotniska, podobnie jak
samoloty
, st?d u?ywane s? w stosunku do nich takie okre?lenia jak
samolot kosmiczny
, rakietoplan i inne. Wahadłowce mog? natomiast startowa? wynoszone tradycyjn? rakiet? no?n? lub na pokładzie wi?kszego samolotu-nosiciela.
W zało?eniach prom, dzi?ki mo?liwo?ci wielokrotnego wykorzystania, miał umo?liwi? znaczn? redukcj? kosztow zwi?zanych z wynoszeniem na orbit? ładunkow i pasa?erow. W praktyce te statki kosmiczne stały si? bardzo skomplikowane, a ka?dy ich
lot orbitalny
okazywał si? niezwykle kosztowny.
Wahadłowce u?ywane były m.in. do umieszczania w
przestrzeni kosmicznej
sztucznych satelitow
Ziemi
i
sond kosmicznych
oraz prowadzenia przez kilkuosobow? załog?
bada? naukowych
i
eksperymentow
technicznych na orbicie. Nietypowym zastosowaniem wahadłowca było u?ycie go dla naprawy i remontu umieszczonego na orbicie
teleskopu Hubble’a
.
W zale?no?ci od zastosowanych rozwi?za? konstrukcyjnych wahadłowiec był wynoszony w przestrze? kosmiczn? dzi?ki pracy silnikow: albo głownie członu orbitalnego oraz wspomagaj?cych
rakiet dodatkowych na paliwo stałe
(odzyskiwanych), albo dzi?ki ci?gowi głownej
rakiety no?nej
, a po jej odł?czeniu ? za pomoc? silnikow członu orbitalnego.
Powrot załogowego członu orbitalnego na Ziemi? odbywał si? przez stopniowe obni?anie jego orbity w wyniku hamuj?cego działania silnikow, po ktorym nast?powało przej?cie do
lotu ?lizgowego
zako?czonego l?dowaniem na specjalnym pasie l?dowiska
kosmodromu
. Taki sposob powrotu orbitera na Ziemi? wymagał m.in. zabezpieczenia kadłuba statku płytkami ceramicznymi chroni?cymi kadłub statku przed przegrzaniem podczas wchodzenia w coraz g?stsze warstwy
atmosfery
. Wyhamowanie statku po wyl?dowaniu na pasie do l?dowania odbywało si? przy pomocy
spadochronu
.
Do czynnej słu?by trafiły jedynie trzy typy promow ?
ameryka?skie
Space Shuttle
w ramach programu
Space Transportation System
(STS) i wojskowe bezzałogowe
X-37B
, oraz
radzieckie
promy
programu Buran
.
Pierwszym w historii
astronautyki
wahadłowcem był ameryka?ski statek kosmiczny
Columbia
(pierwszy lot 12?14 kwietnia 1981), nast?pnie zostały wprowadzone do eksploatacji ameryka?skie wahadłowce:
Challenger
(uległ
katastrofie
28 stycznia 1986),
Discovery
,
Atlantis
i
Endeavour
. Loty wahadłowcow wznowiono w lipcu 2005 (
STS-114
) po przerwie spowodowanej
katastrof? Columbii
w 2003 (
STS-107
).
Promy radzieckie wykonały zaledwie jeden lot przed zawieszeniem, a nast?pnie zako?czeniem programu ich budowy. 15 listopada 1988 odbył swoj inauguracyjny (bezzałogowy) i jedyny lot kosmiczny po orbicie okołoziemskiej radziecki wahadłowiec
Buran
, wyniesiony w przestrze? kosmiczn? przez rakiet? no?n?
Energia
.
Ameryka?ska agencja
NASA
korzystała z promow kosmicznych do 2011. Ich głownym zadaniem było w ostatnich latach dostarczanie załog, zaopatrzenia i elementow konstrukcyjnych
Mi?dzynarodowej Stacji Kosmicznej
. Do tego celu ma by? wykorzystany w przyszło?ci statek
Orion
lub podobne konstrukcje firmy
Boeing
lub
SpaceX
, ktore jednak nie maj? charakteru samolotu kosmicznego i l?dowa? maj? na spadochronach jak statki
Apollo
lub
Sojuz
.
Siły Powietrzne Stanow Zjednoczonych
wykorzystuj? dwa egzemplarze bezzałogowego niewielkiego wahadłowca X-37B wyprodukowanego przez przedsi?biorstwo Boeing. S? one przystosowane do wielomiesi?cznej pracy na orbicie. Od 2010 odbyły si? cztery wielomiesi?czne loty tych statkow. 9 wrze?nia 2017 X-37B znalazł si? pi?ty raz na orbicie. Po raz pierwszy wyniosła go rakieta
Falcon 9
nale??ca do prywatnej firmy SpaceX.
W kilku krajach (m.in. w
Chi?skiej Republice Ludowej
,
Indiach
) trwaj? prace nad projektami nowych samolotow kosmicznych.
Wykaz wahadłowcow, ktore odbyły loty w kosmos lub odb?d? taki lot w ci?gu kilku lat:
Budowane s? rownie? samoloty kosmiczne b?d?ce mniejszymi wahadłowcami, zdolnymi do
lotow suborbitalnych
. Pierwszym takim samolotem był ameryka?ski eksperymentalny
X-15
, ktory w 1963 dwukrotnie przekroczył wysoko?? 100 km (umown? granic?
kosmosu
). Wiele lat po?niej przedsi?biorstwo
Scaled Composites
zbudowało eksperymentalny samolot rakietowy
SpaceShipOne
(SS1) wynoszony samolotem
WhiteKnightOne
(WK1), ktory w 2004 wygrał konkurs
Ansari X PRIZE
trzykrotnie wznosz?c si? powy?ej 100 km. Budowane s? obecnie suborbitalne samoloty rakietowe z przeznaczeniem do
turystyki kosmicznej
: zestaw
SpaceShipTwo
/
WhiteKnightTwo
(SS2/WK2) oraz
XCOR Lynx
.
Ro?nice mi?dzy Buranem a orbiterami NASA
[
edytuj
|
edytuj kod
]
Jakkolwiek zewn?trznie obie konstrukcje wydaj? si? bli?niaczo podobne, zało?enia projektowe s? zupełnie odmienne. Ameryka?ska wersja wahadłowca składa si? z
orbitera
wyposa?onego w trzy pot??ne silniki, nap?dzane mieszank?
wodoru
i
tlenu
oraz przymocowanego do?
zewn?trznego zbiornika paliwa ET
z wodorem i tlenem. Dodatkow? moc potrzebn? w pierwszej fazie startu zapewniały dwie
rakiety SRB na paliwo stałe
, przymocowane po obu stronach zbiornika z paliwem. Poza zbiornikiem zewn?trznym reszta elementow była odzyskiwana i mogła by? u?yta ponownie. W radzieckiej wersji głowna jednostka nap?dowa została przeniesiona poza
płatowiec
. Do jego wyniesienia słu?yła zwykła jednorazowa rakieta Energia. Odzyskiwany miał by? jedynie płatowiec (bez silnikow), czyli zaliczanie tego systemu do systemow wielokrotnego wykorzystania jest w?tpliwe.
Energia była najwi?ksz? radzieck? rakiet?. Była nap?dzana paliwem płynnym, co umo?liwiało regulacj? ci?gu (rakiety pomocnicze ameryka?skich wahadłowcow nie mog? zosta? wył?czone po ich uruchomieniu). Rakieta
Energia
mogła wynosi? dowolny ładunek, nie tylko wahadłowiec, przez co jej ogromny ud?wig mogł by? wykorzystany do innych celow. Mo?liwo?ci te zademonstrowała w misji wyniesienia satelity bojowego
Polus
. W konfiguracji Energia/Buran całkowity ud?wig na nisk? orbit? okołoziemsk? wynosił 30 ton. Dla porownania ud?wig Space Shuttle na nisk? orbit? (około 250 km) to 29 ton, po katastrofie
Challengera
ograniczony do 25
ton
.
Wahadłowiec Buran miał mo?liwo?? odbywania całkowicie automatycznych
lotow kosmicznych
i katapultowania foteli załogi. Jednak atuty tego promu i rakiety no?nej nie zostały wykorzystane, ze wzgl?du na zako?czenie programu po
rozpadzie ZSRR
. Trudno z jednego udanego lotu (bez ładunku) wnioskowa? o warto?ci radzieckiego systemu. Energia była wykorzystana jedynie dwa razy.
- Buran
- OK-GLI
? testowy, do lotow atmosferycznych.
- Buran 1.01
? jedyny egzemplarz, ktory wykonał lot orbitalny w 1988. Zniszczony w katastrofie hangaru.
- Buran 1.02
(Pticzka) ? uko?czony w 97%.
- 2.01
? uko?czony w 50%.
- 2.02
? cz??ciowo rozmontowany.
- 2.03
? całkowicie rozmontowany.
Głowne artykuły
|
|
---|
Komponenty
|
|
---|
Systemy
|
|
---|
Orbitery STS
|
|
---|
STS ? Od powstania do
pierwszej misji
|
|
---|
Przedmioty testow
|
|
---|
Miejsca startu
|
|
---|
Miejsca l?dowa?
|
|
---|
Przyszło?? programu
|
|
---|
Instalacje naziemne
|
|
---|
Katastrofy
|
|
---|
Operacje
|
|
---|
Ro?ne
|
|
---|
O?rodki i operacje naziemne
|
|
---|
Operacje awaryjne
|
|
---|