Un article de Wikipedia, l'enciclopedia liura.
Un
mague
(del
persan
magis
) designa a l'origina un discipol de
Zoroastre
. Per extension, lo terme es tanben utilizat coma sinonime de ≪
magician
≫.
Jacques Duchesne-Guillemin
, especialista de las religions d'
Iran
, distinga los sens seguents del mot ≪ magues ≫
[1]
:
- Prestres oficials persas. A l'epoca
aquemenida
,
Darius Ier
renverset, en 522 AbC., lo mague mede
Gaumata
, que venia de se proclamar rei de l'emperi persa. Los magues exercian lo monopoli sacerdotal. Segon
Xenofon
, foguet
Cirus II lo Grand
que, vers 550 AbC., installet oficialament los magues de Persa. Los magues mostravan los morts als aucels e als cans (alara que los Persas cobrissian lors morts de cera abans dels enterrar). Pels Grecs, los magues persas eran d'especialistas de
magia
(mot que l'etimologia renvia a "Magues") e d'
astrologia
.
- Discipols de Zaratostra. A una certa epoca, los magues passeron per esser discipols de Zaratostra. Coma eran astrologs, lo nom del profeta foguet desforma en "Zoroastre" e las gents pauc erudidas confonderon los magues d'Iran e los astrologs de
Caldea
. Zaratostra era pas un mague, mas emplegava lo mot
maga
, que designa un estat mistic que procurava l'union amb los
Amesha Spenta
(Immortals Sants, set entitats a l'entorn de Aora Mazda: Esperit Sant, Justicia Excellenta, etc.).
- Occultistas. Al
periode ellenistic
(dempuei la conquista d'
Alexandre lo Grand
, vers
330 AbC
), se trobet pas melhor que de placar tot escrich de magia, d'
alquimia
, d'
ocultisme
jos l'autoritat de Zoroastre o d'autres magues pretenduts (coma
Ostanes
). Mas
Eraclit
(500 AbC.) associava ja los "magues" amb los iniciats, los
bacantas
.
- Dins lo
Nou Testament
, "magues venguts d'Orient" adorant Jesus nounat, ara mai sovent designats jol nom de
Reis Magues
. Segon l'Evangili de sant Matieu, de magues vengueron d'Orient se prosternar a Betelem (Matieu II, 1-12). Leu fogueron considerats coma reis, per contaminacion amb lo psalme 72, que parla de reis d'Arabia que portan de presents. Quand, a partir del segle VI fogueron diferenciats, un d'eles foguet identificat a un rei de l'Iran sud oriental e de l'
Indus
bas,
Gondofares
(que venguet 'Gaspar').
Libre I (Istoria d'Erodot) Cap. 140. ≪ Aqueles usatges m’essent coneguts, podi ne parlar d’un biais afirmatiu; mas aqueles que se practican al respecte dels morts essent amagats, se ne pot dire pas re de segur. Pretendon que s’enterra pas lo cos d’un Persa que de per abans sia esquincat per un aucel o per un can. Al subjecte dels magues, ai la certitud qu’observavan aquela costuma, perque la practican a la vista de tot lo mond. Una autra causa que podi assegurar, es que los Persas cobrisson de cera los cos morts, e qu'en seguida los meton en terra. Los magues diferisson forca dels autres omes, e subretot dels prestres d’Egipte. Aqueles an totjorn las mans netas de la sang dels animals, e tuan pas qu'aqueles qu’immolan per los dieus. Los magues, al contrari, tuan de las lors mans totas menas d’animals, levat l’ome e lo can; quitament se fan gloria de tuar tanben las formigas, las serps e autres animals, tant reptils que volatils. Mas, sus aquel usatge, daissam-o tal que foguet a l'origina establit, e tornam al fial de nosta narracion. ≫
- ↑
(
fr
)
Jacques Duchesne-Guillemin, dans
Dictionnaire des religions
, Paris, PUF, 1984,
p.
988-989, 1069.
- Emile Benveniste,
Les Mages dans l'ancien Iran
, Paris, 1938.
- J. Bidez et Fr. Cumont,
Les mages hellenises. Zoroastre, Ostanes et Hystaspe d'apres la tradition grecque
, Paris, Les Belles Lettres, 1938, 2 t. (t. II : textes en grec).
- Pierre A. Riffard,
Dictionnaire de l'esoterisme
, Paris, Payot, 1983, p. 195-197.
- Geo Widengren,
Les religions de l'Iran
(1965), trad. de l'all, Paris, Payot, 1968.
