Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Un exemplo de teletexto.
O
teletexto
e un servizo de informacion en forma de texto que se emite xunto co sinal de
television
. Orixinouse no Reino Unido, a
BBC
realizou algunhas transmisions de probas en 1973, lanzandoo oficialmente o
23 de setembro
de
1974
[
1
]
. Precisase de televisores axeitados para acceder ao servizo; a maior parte de televisores que se venden desde os anos 90 incorporan este sistema poren existen rexions, como e o caso de
America do Norte
onde nunca se utlizou este sistema
[
2
]
.
Na
radio
hai un sistema semellante chamado
radiotexto
ou RDS. Na
Television Dixital Terrestre
, ademais do teletexto, envianse informacions sobre as canles a sua programacion mediante EPG (electronic program guide).
O sinal de television esta formado por linas agrupadas en campos e cadrados. Cada cadro (a equivalencia ao que en
cinema
e un
fotograma
) ten dous campos e cada campo esta composto por un numero concreto de linas, este numero depende do sistema de television empregado. Cada lina incorpora a informacion de luz e de cor, luminancia e crominancia, e os sincronismos necesarios para a sua posterior presentacion no receptor de TV, estes sincronismos chamanse
sincronismo horizontal
e
salva de cor
. Os campos, par e impar que forman un cadrado, tenen tamen o seu sistema de sincronismos, estes reciben o nome de
sincronismo vertical
. Este sincronismo esta formado polos pulsos de igualacion, anteriores e posteriores, pulsos de sincronismos e linas de recuperacion. Estas ultimas non levan informacion de imaxe, estan baleiras, xa que o tempo de duracion das mesmas era utilizado para a estabilizacion dos circuitos de deflexion vertical que a tecnoloxia existente no momento da definicion do sinal de television (valvula termoionica) precisaba de moito tempo para a sua estabilidade na recuperacion da oscilacion.
As novas tecnoloxias de estado solido deixaron sen motivo estas linas do sincronismo vertical que se aproveitaron para a transmision doutras informacions e servizos, como os sinais VITS e o teletexto que utiliza un sistema de codificacion dixital. Deste modo, os receptores non preparados simplemente ignoran estas linas, e os preparados poden captar este sinal sen afectaren a calidade da imaxe.
