Ur Wikipediu, frjalsa alfræðiritinu
Otto Manderup von Rantzau
(
22. mai
1719
?
2. oktober
1768
) var danskur
greifi
og embættismaður sem var
stiftamtmaður
yfir Islandi fra 1750 til dauðadags en kom þo aldrei til landsins.
Rantzau var sonur Christians Rantzau greifa (d. 1771), sem var a sinni tið einn æðsti embættismaður Danmerkur og meðal annars landstjori i Noregi um tima, og konu hans Eleonore Hedevig von Plessen. Hann fekk mjog goða menntun og dvaldist meðal annars i
Genf
og
Gottingen
við nam. Hann var skipaður domari i
Hæstaretti Danmerkur
1742, 23 ara að aldri, gegndi þvi embætti til dauðadags og var nokkrum sinnum domforseti. Fra
10. september
1750
var hann jafnframt stiftamtmaður Islands og Færeyja. Hann hlaut
kammerherratitil
1743 og varð
leyndarrað
1759. Hann var þekktur fyrir ahuga sinn a visindum og listum, var felagi i danska
Visindafelaginu
og hafði mikinn ahuga a leiklist og studdi hana serstaklega.
Fyrirrennari Rantzaus,
Henrik Ochsen
, hafði embættið a hendi i tuttugu ar an þess að koma til Islands en þegar Rantzau varð stiftamtmaður að honum latnum var sett það skilyrði fyrir veitingunni að hann flytti til landsins. Hann vildi þo ekki setjast að a
Bessastoðum
og var þa akveðið að byggja hus handa honum i
Viðey
og skyldi
Skuli Magnusson
landfogeti einnig bua þar. En þegar bygging
Viðeyjarstofu
hofst
1752
hafði Rantzau fengið sig leystan undan þeirri skyldu að flytja og Skuli fekk þvi husið einn til busetu.
Þott Rantzau kæmi aldrei til landsins hefur hann samt verið talinn einn af hinum hæfari stiftamtmonnum og Islendingum einkar velviljaður og er i annalum kallaður ?sa goði stiftamtmaður“. Hann atti meðal annars storan þatt i þvi, með tilstyrk danska Visindafelagsins, að
landlæknisembætti
var komið a fot a Islandi og
Bjarni Palsson
var skipaður landlæknir. Þeim Rantzau og Skula fogeta var vel til vina og sagði Skuli að i Kaupmannahofn ættu Islendingar marga ovini en einnig nokkra vini, og tiltok þa
Thott
greifa og Rantzau stiftamtmann og sagði að þeir hefðu ?synt og sannað að þeir væru Islandsvinir i orði og verki,“ og er Rantzau liklega einn hinna fyrstu sem nefndur var Islandsvinur.
Magnus Ketilsson
syslumaður sagði lika um Rantzau að honum latnum að hann hefði verið ?sannur Islands Patron“.
Rantzau do tæplega fimmtugur og mælti svo fyrir i erfðaskra sinni að Islendingar skyldu einir bera lik sitt til grafar og sa fyrir fe til þess að þeir gætu drukkið erfi sitt.
Kona hans (gift 1754) var Eibe Margrethe von Levetzow (1735 ? 1791).
