San Kristobal gotorlekua
(ofizialki Alfontso XII.aren gotorlekua) eraikin militarra da,
Ezkaba
mendiaren gailurrean dagoena,
Nafarroa Garaiko
Ezkabarte
udalerrian.
[1]
Alfontso XII.aren gotorlekua du izen ofiziala, errege haren erreinaldian eraiki baitzuten, sarrerako atean ikus daitekeen bezala. Hala ere, bertokoen artean, antzina bertan zeuden eraikinen San Kristobal izenari eutsi diote. Izen hori zuten, izan ere,
XIII. mendeko
baselizak eta gazteluak, baita
XVI. mendeko
basilikak ere, eta gaur egun ere izendapen hori ezagunagoa da eta hedatuago dago iruindar eta nafarren artean.
Hirugarren Karlistaldian
, artilleria pieza modernoak mendi punta hartatik
Irunera
heltzeko gai zirela konturatu zirenean, leku estrategikotzat hartuta, gotorlekua eraikitzea erabaki zuten.
Miguel Ortega ingeniari koronelak diseinatu zuen eraikina, eta Jose de Luna ingeniari komandanteak zuzendu zituen lanak
1878
eta
1919
. urteen artean. Horretarako, mendi-tontorra leherrarazi eta barnealdea hondeatu zuten, hiru solairu eraikitzeko. Harresiak babesteko bi metro lur metatu zuten, eta inguruan
lubanarro
bat egin zuten, infanteriaren erasoetatik babesteko. Guztira 615.000
m²
ditu, eta horietatik 180.000 m² dira gotorlekuarenak.
1919an
bukatu zutenean
hegazkingintza
jadanik sortua zenez, eraikinak inoiz ez zuen erabilera militarrik izan.
[2]
Ostera,
1934
eta
1945
artean espetxe militar bilakatu zen. Beste asmo batekin egina zenez, harresia eraiki behar izan zuten gartzelaren eta zaindarien eraikinaren artean.
1934ko urriko iraultza
eta gero, ehunka
asturiar
eta
eibartar
espetxeratu zituzten bertan. Hasiera-hasieratik, higiene eta osasungarritasun eza zela-eta, salaketak egon ziren, presoen lekualdaketa eta espetxea ixtea eskatzen zutenak.
1935eko
irailean, aipaturiko egoera txarrarengatik
CNTko
Santanderko
kide bat hil ondoren,
Irunean
greba egin zen. Beste preso baten heriotzak protestak zabaldu eta
matxinada
sortu zuen espetxean, eta horrek greba orokorra bultzatu zuen Irunean. Hainbat udalek presondegia ixtea eta bertan zeuden 750 presoen lekualdaketa eskatu zutenez, epeka-epeka lekualdatzeak egiteari ekin zioten.
1936ko
otsailean,
Fronte Popularrak
hauteskundeak irabazi eta preso politikoentzako
amnistia
eskaini zuen. Horietatik 400 San Kristobalen zeuden. Kalera irten eta berehala, presoek espetxearen egoera salatu, eta
Rafael Aizpun
Justizia Ministroari egotzi zioten errua.
1936ko
uztaileko
altxamendu militarraren ondorioz,
Nafarroa Garaia
matxinoen eskuetan geratu eta berriro espetxea bete zuten. Hilabete gutxi barru 2.000 preso zituen gotorlekuak. Horietako asko, "askatzea"ren berri jaso ondoren, mendia jaistean erail zituzten.
[3]
1937ko
urtarrilaren 1etik
1945eko
uztailaren 6an
presondegia itxi zuten arte, 305 presoren heriotza jasota dago. Zioak era askotakoak baziren ere, gehienetan "
anorexia
"gatik eta "bihotza gelditzea"gatik izan zen. Heriotza asko
tuberkulosiarekin
lotuta zeuden, batez ere gotorlekua "espetxe-erietxe" moduan erabili zutelako. Zerrendan "traumatismo"z hildako 25 preso ere badaude. Horiek fusilatu egin zituzten, hogeita bat
1936ko
azaroaren 1ean
eta besteak urte bereko
azaroaren 17an
. Fusilamendu edo "presoen ateratze" hauek ez daude ofizialki onartuta.
[4]
Preso gehien hil zituzten urteak
1941
(51 lagun) eta
1942
(61 lagun) izan ziren.
1938ko
maiatzaren 22an
presondegitik 795 presok ihes egin zuten
. Horietatik 3k baino ez zuten lortu muga zeharkatzea, 585 harrapatu, eta 225 hil egin zituzten.
[5]
[6]
Nafarroako fusilatu, erail eta desagertuen senitartekoen elkartearen presidente Asun Larretak dioenez, horiei guztiei 200 desagertu gehitu behar zaizkie, ≪artxiboetan ez daudenak, eta gehienak erailak≫.
[7]
1945eko
uztailaren 6an
presondegia itxi zutenean,
Espainiako Armadak
eraikina berreskuratu zuen. Erakunde horrek
1987an
utzi, eta
1991
arte laguntza-talde batek hartu zuen eraikina zaintzeko ardura. Egungo jabea
Espainiako Defentsa Ministerioa
da oraindik.
Arte Ederretako Zuzendaritza Orokorrak
2001ean
kultura ondasun
izendatu zuen.
2007ko
irailean
Aranzadi Zientzia Elkarteak
,
Txinparta Elkarteak
eta
Nafarroako fusilatu, erail eta desagertuen senitartekoen elkarteak
gotorlekuaren ondoan zeuden hilotzak lurpetik ateratzeari ekin zioten,
Jose Maria Jimeno Juriok
zehazturiko leku batean. Han dauden 131 hilotzetatik 25 atera zituzten. Belaunetan, botilatxo bat zuten, barruan hilaren datuak zituena; horregatik eman zitzaion lekuari
Botilen Hilerria
izena
[8]
. Tamalez, paperak erabat hondatuta zeuden, eta ezin ziren irakurri.
1941
eta
1944
artean arnas-gaitzengatik
[9]
hildako presoak ziren, batez ere
tuberkulosiak
eta
pneumoniak
jota.
[7]
[10]
2008ko
urrian
Baltasar Garzon
epaileak, beste 19 hilobirekin batera, lanak aurrera jarraitzeko agindua eman bazuen ere,
[11]
Espainiako Auzitegi Nazionalaren
Fiskaltzak
azaroaren 7an
agindua geldiarazi zuen,
[12]
lan horiek beharrezkoak ez zirelakoan.
Azaroaren 18an
epaiak tokian tokiko epaitegien alde inhibitzea erabaki eta hamar egun beranduago Auzitegi Nazionalak horrelako krimenak ikertzeko eskuduntzarik ez zuela erabaki zuen.
[13]
2007ko
azaroan
,
Nafarroa Baik
hala eskatuta,
Espainiako Kongresuak
lekua garbitzeko eta babesteko 500.000
€ko
aurrekontua onartu zuen. Lanak
2008an
egin behar baziren ere,
[14]
2009ko
maiatz arte ez zituzten egin.
[15]
Lan haietan, espetxe bilakatzean eraikitako harresiak eta espetxeko sukaldea bota zituzten.
2009ko
ekaineko asteburuetan bisita gidatuak antolatu zituzten.
[16]
Hauek dira botilen hilerrian lurperatutakoak
[8]
: