Jewgienij Baratynski

Евге?ний Абра?мович Бараты?нский

Data i miejsce urodzenia	2 marca 1800 Mara
Data i miejsce ?mierci	11 lipca 1844 Neapol
Narodowo??	rosyjska
J?zyk	rosyjski
Dziedzina sztuki	literatura
Epoka	romantyzm
Wa?ne dzieła
Finlandia
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Jewgienij Abramowicz Baratynski , ros.   Евге?ний Абра?мович Бараты?нский (Boratynski; ur. 19 lutego ^? / 3 marca   1800 we wsi Mara w guberni tambowskiej , zm. 11 lipca 1844 w Neapolu ) ^[1] ? oficer wojska rosyjskiego ^[2] , poeta, przedstawiciel rosyjskiego romantyzmu ^[1] , prekursor symbolizmu ^{[3] [4]} .

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Młodo?? [ edytuj | edytuj kod ]

Pochodził z rodziny szlacheckiej ^[5] o polskich korzeniach ^[2] . Był synem generała ^[6] Abrama Andriejewicza Baraty?skiego i Aleksandry Fiodorownej. Urodził si? jako pierwsze z o?miorga rodze?stwa ^[5] . Nale?ał do Korpusu Paziow , z ktorego został wykluczony ^[2] za samowolne działanie ^[6] . W 1819 roku został powołany do wojska jako szeregowiec w Petersburgu , a rok po?niej w Finlandii , gdzie słu?ył przez kolejne 6 lat ^[2] . W 1826 roku podniesiono go do godno?ci oficera, jednak Baratynski zrezygnował z dalszej kariery wojskowej ^[6] , przeprowadzaj?c si? do Moskwy ^[2] . 9 czerwca 1826 zawarł zwi?zek mał?e?ski z Anastasi? Lwown? Engelhardt ^[5] .

Działalno?? literacka [ edytuj | edytuj kod ]

Debiut literacki Jewgienija Baratynskiego miał miejsce w 1819 roku. W 1827 i 1835 wydano zestawione utwory poetyckie jako zbiory "Stichotworienija" ^[7] . Tworzył przede wszystkim liryk? refleksyjn?, rozwijaj?c? romantyczne w?tki filozoficzne ^[1] . Pisał elegie erotyczne, psychologiczne i medytacyjne ^[8] .

Był członkiem Wolnego Towarzystwa Miło?nikow Pi?miennictwa Rosyjskiego. Nawi?zał bliskie relacje z Aleksandrem Puszkinem . Przyja?nił si? z Adamem Mickiewiczem , b?d?c jednocze?nie miło?nikiem jego tworczo?ci ^[4] . Pisał wiersze po?wi?cone polskiemu wieszczowi ^{[1] [3]} . Elegie i fraszki Baratynskiego referowane były w salonach literackich ^[5] . Sam Baraty?ski był regularnym go?ciem salonu artystycznego Zinaidy Wołko?skiej ^[9] .

W 1842 roku wydano ostatni tom poezji rosyjskiego romantyka zatytułowany "Sumierki", nacechowany tragizmem i pesymizmem ^[8] zwi?zanym z odczuwaniem przez poet? nieuniknionych zakr?tow historycznych. Ich brak zrozumienia kreowało elegijny nastroj jego poezji, prowadziło do traktowania ?ycia jako ofiary ?mierci, a prawdy jako zagłady szcz??cia ^[4] .

Przekładaniem literatury Baratynskiego na j?zyk polski zajmował si? Andrzej Lewandowski ^[10] .

Wybrane utwory [ edytuj | edytuj kod ]

Na podstawie materiału ?rodłowego ^[4] :

• Finlandia (1820);
• Razłuka (1820);
• Buria (1824);
• Leda (1825);
• Eda (1826);
• Najada (1827);
• Nie bojsia jedkich osu?dienij (1827);
• Bał (1828);
• Nie podra?aj (1828);
• Posledniaja smiert’ (1828);
• Rodina (1828);
• Nało?nica (1831);
• Na smiert’ Gete (1833);
• Foslednij poet (1835);
• Osie? (1837);
• Mudriecu (1840);
• Firoskaf (1844).

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]