Артур Милер ( англиски : Arthur Miller ) - американски драмски писател и есеист.

Животопис [ уреди | уреди извор ]

Артур Милер е роден во ?у?орк , во 1915 година, во сиромашно гра?анско семе?ство . Студирал на Универзитетот на Мичиген , а за време на студиите морал да работи за да се издржува. Во 1955 година станал претседател на ме?ународната организаци?а ПЕН . ^[1]

Творештво [ уреди | уреди извор ]

Сво?ата прва драма ?Уште расте тревата“, Милер ?а напишал уште во студентските денови, а во 1938 година, таа била наградена од театарот Гвилд. Кариерата на драмски писател ?а започнал пишува??и радио -драми, по што следело делото ?Човекот ко? ?а имал целата сре?а“ од 1944 година, кое не доживеало никаков успех. Истата година, то? го напишал делото ?Состо?бата е нормална“ во кое е прикажана храброста на американскиот во?ник. ^[1] На?познати драмски дела на Милер се: ^[2]

• Сите мои синови (1947)
• Смртта на трговскиот патник (1949)
• Вештерката од Салем (1953)
• Поглед од мостот (1955)
• Неприличници (1961)
• По падот (1964)
• Инцидент во Виши (1965)

Исто така, то? е автор и на романот ? Фокус “ посветен на расистичкото праша?е, ^[1] како и на бро?ни есеи: ?Трагеди?ата и обичниот човек“ (1949), ?Непри?ател на народот“ (1950), ?За соци?алната драма“ (1955), итн. ^[2]

Артур Милер припа?а на кругот на прогресивните американски писатели. То? бил докажан приврзаник на мирот , на слободата , на демократи?ата и рамноправноста ме?у лу?ето и голем противник на милитаризмот и фашизмот , на агреси?ата, на атомското вооружува?е и на ограничува?ето на човековите слободи . ^[3]

Погледите на Милер за театарот [ уреди | уреди извор ]

Во бро?ни прилики (есеи, книги, предговори кон сопствените дела, новински статии итн.), Милер пишувал за естетиката на театарот. Така, во една новинска стати?а, Милер напишал дека повоениот американски театар жално се повторува, т.е. од сезона во сезона се ннижат дела во кои ?неко?а млада личност, обично дево?ка, обично чувствителна, бесчувствителноста на родителите, обично таткото, ?а наведува или во самоуништувачки бунт или во немо?“. Неговите погледи кон театарот на?добро се искажани во есе?от ?Трагеди?ата и обичниот човек“ од 1949 година, во ко? ?а отфрла тезата дека во денешното време не може да се напише трагеди?а . Според него, трагеди?ата се ра?а како последица на ?апсолутната човекова принуденост да ?а утврди сво?ата вистинска вредност“. Притоа, точно е дека пове?ето современи лу?е не се активни, но сe уште посто?ат лу?е кои не се помируваат со силите што сакаат да ги стуткаат во конформизам и ?делуваат против поредокот на нештата што ги понижуваат“. А, то? ужасен страв од можноста да ни биде одземено местото под сонцето , според Милер, е на?присутен во ?обичниот“ човек. Во борбата против тие мрачни сили, ?унакот трпи порази, но тоа не е попусто, зашто то? во сво?ата околина разобличува неко?а неправда или зло и на лу?ето околу него им ги отвора очите и им го покажува патот. ?Во тоа е моралноста на трагеди?ата“, заклучува Милер. ^[4]
И во подоцнежните есеи Милер останува верен на своите првобитни погледи, и иако се откажува од инсистира?ето на трагеди?ата, неговата концепци?а на драмата останува етичка . Така, во есе?от ?За соци?алната драма“ од 1955 година, то? вели: ?Пове?е не можам со преголема сериозност да ?а наб?удувам драмата на поединечната психологи?а , ко?а ?а пишуваат поради самата себе, без оглед колку длабоко досегнува таа и колку многу е полна со точни (психолошки) забелешки.“ Во продолжение, то? пишува: ?Времето се движи; неопходно е да се изгради еден свет, да се создаде една цивилизаци?а ко?ашто ?е биде свртена кон онаа единствена цел што демократскиот дух единствено може да ?а прифати. Тоа е свет во ко? човекот ?е може да живее како природно политичка, природно ангажирана, природно посебна личност, свет во ко? повторно ?е може да се изво?ува вистинската трагичка победа.“ Без ваквата насока, чи? плод ?е биде т.н. ?целосна драма“ ( Whole Drama ), драмата ?е се претвори во сопствената спротивност, во ?антисоци?ална и, во кра?на лини?а, антидрамска драма.“ ^[5]
Според Милер, во современата драма се води борба ?за посебните личности да се пишува како за посебни личности“ и ?она што се кажува да се крене на одредено поетско , т.е. на одредено општествено, ниво.“ Според Милер, писателот мора да се одликува со ?урамнотежено поима?е на животот“ и мора ?на?прецизно да ?а согледува причинско-последичната поврзаност на по?авите“. ^[5]

Наводи [ уреди | уреди извор ]