Ur Wikipediu, frjalsa alfræðiritinu
Sorg
(
harmur
eða
tregi
) er
tilfinning
sem lysir ser með
soknuði
til einhvers sem er horfin(n) með einum eða oðrum hætti. Oftast tengist sorgin latnum manni eða dauðri skepnu. Þeir sem eru uppfullir af sorg, syrgjendur, syrgja eða harma (sbr.
harma einhvern
,
syrgja einhvern
).
I
fornold
voru sorgarsiðir við lat ættingja með vissum hætti. Austurlandabuar skaru
har
sitt og eins gerðu
Grikkir
en
Romverjar
letu har og
skegg
vaxa meðan a sorginni stoð. Þessi mismunur a tiskunni synir það að þjoðirnar letu i ljos sorg sina með þvi að vera gagnstætt þvi sem þeir voru vanir að vera. Grikkir hofðu sem se mikið har og skegg en Romverjar stutt ef þeir voru þa ekki skegglausir með ollu.
Israelsmenn
sem attu að sja a bak ættingja slitu oll har af hofði ser, lomdu sig alla i framan, tættu sundur fot sin fra hvirfli til ilja og gengu i ruddafotum, straðum osku (sbr.
að klæðast i sekk og osku
). Þeir gengu berfættir, kveiktu aldrei
eld
, letu skegg og
neglur
vaxa og þvoðu ser aldrei.
Sorgin stoð i tiu manuði hja Romverjum. Ef ekkja giftist aður en þessi timi var liðinn, var hun talinn ærulaus. Menn mattu ekki syrgja born, er voru yngri en þriggja ara, en væru þau fra þriggja ara og upp i tiu ara, attu menn að syrgja þau jafnmarga manuði og bornin hofðu arin. Sorgartiminn var þa oft styttur með tilskipun fra
oldungaraðinu
. Eftir osigurinn við
Cannæ
mattu menn til dæmis ekki syrgja lengur en 30 daga. Menn vildu afma sem fyrst minninguna um ofarir
lyðveldisins
.
