Marek Pol

Pełne imi? i nazwisko	Marek Ludwik Pol
Data i miejsce urodzenia	8 grudnia 1953 Słupsk
Wiceprezes Rady Ministrow , minister infrastruktury
Okres	od 19 pa?dziernika 2001 do 2 maja 2004
Przynale?no?? polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Jerzy Widzyk [1]
Nast?pca	Krzysztof Opawski [2]
Przewodnicz?cy Unii Pracy
Okres	od 28 marca 1998 do 24 kwietnia 2004
Przynale?no?? polityczna	Unia Pracy
Poprzednik	Aleksander Małachowski
Nast?pca	Izabela Jaruga-Nowacka
Minister przemysłu i handlu
Okres	od 26 pa?dziernika 1993 do 6 marca 1995
Przynale?no?? polityczna	Unia Pracy [3]
Poprzednik	Wacław Niewiarowski
Nast?pca	Klemens ?cierski
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Marek Ludwik Pol (ur. 8 grudnia 1953 w Słupsku ) ? polski polityk, in?ynier i ekonomista.

Przewodnicz?cy Unii Pracy w latach 1998?2004, poseł na Sejm X (1989?1991), II (1993?1997) i IV kadencji (2001?2005), w latach 1993?1995 minister przemysłu i handlu w rz?dzie Waldemara Pawlaka , w latach 1995?1997 sekretarz stanu i pełnomocnik Rady Ministrow ds. reformy rz?du, w latach 2001?2004 wiceprezes Rady Ministrow i minister infrastruktury w rz?dzie Leszka Millera .

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Syn Jerzego i Wandy. Absolwent VIII Liceum Ogolnokształc?cego im. Adama Mickiewicza w Poznaniu ^[4] . W 1977 uko?czył studia na Wydziale Maszyn Roboczych i Pojazdow Politechniki Pozna?skiej , a w 1979 studia na Wydziale Ekonomiki Produkcji na Akademii Ekonomicznej w Poznaniu . W latach 1977?1993 pracował w Fabryce Samochodow Rolniczych w Poznaniu , pełni?c od 1981 funkcj? wicedyrektora i doprowadzaj?c w 1993 do prywatyzacji fabryki z udziałem koncernu Volkswagen .

W latach 1976?1990 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej , nast?pnie wspołtworzył Polsk? Uni? Socjaldemokratyczn? i Wielkopolsk? Uni? Socjaldemokratyczn? , w 1992 został jednym z zało?ycieli Unii Pracy . Od 1989 do 1991 sprawował mandat posła wybranego z ramienia PZPR na Sejm kontraktowy . Pełnił funkcj? wiceprzewodnicz?cego Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektow ustaw zwi?zanych ze stabilizacj? gospodarcz? oraz zmianami systemowymi, a tak?e wiceprzewodnicz?cego Komisji Przekształce? Własno?ciowych. W trakcie kadencji przeszedł do Poselskiego Klubu Pracy, utworzonego przez posłow Polskiej Unii Socjaldemokratycznej . Po zako?czonej kadencji Sejmu był społecznym ekspertem gospodarczym Polskiego Stronnictwa Ludowego , wspołpracował rownie? z t? parti? m.in. podczas zako?czonych niepowodzeniem negocjacji w sprawie utworzenia w 1992 rz?du pod kierownictwem Waldemara Pawlaka .

Ponownie zasiadał w Sejmie w trakcie II kadencji w latach 1993?1997 z ramienia Unii Pracy . W 1993, mimo niewej?cia UP do rz?du koalicji SLD-PSL , obj?ł funkcj? ministra przemysłu i handlu w rz?dzie Waldemara Pawlaka (zawieszaj?c członkostwo w UP). Po dymisji tego rz?du jako sekretarz stanu i pełnomocnik Rady Ministrow odpowiadał za przygotowanie i przeprowadzenie reform? centrum administracyjno-gospodarczego rz?du . Wiosn? 1997, po jej zako?czeniu, odszedł z zajmowanej funkcji i powrocił do działalno?ci w Unii Pracy.

W 1997 nie uzyskał mandatu poselskiego (UP nie przekroczyła wowczas progu wyborczego). W tym samym roku obj?ł funkcj? prezesa Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa , zajmuj?c to stanowisko do 1998. 28 marca 1998 na VI kongresie Unii Pracy wybrano go na przewodnicz?cego partii. Wkrotce w imieniu UP zawarł z PSL oraz Krajow? Parti? Emerytow i Rencistow koalicj? pod nazw? Przymierze Społeczne celem wspolnego startu w wyborach samorz?dowych w 1998 . Lista uzyskała ł?cznie 89 mandatow w sejmikach (ktore przypadły głownie kandydatom PSL).

Ponownie wybierano go na przewodnicz?cego UP na trzech kolejnych kongresach. Przed wyborami prezydenckimi w 2000 doprowadził do poparcia przez UP kandydatury Aleksandra Kwa?niewskiego . Podpisał nast?pnie porozumienie z Sojuszem Lewicy Demokratycznej o utworzeniu na potrzeby wyborow parlamentarnych w 2001 koalicji wyborczej Sojusz Lewicy Demokratycznej ? Unia Pracy . W wyborach tych koalicja zdobyła ponad 41% poparcia a Unia Pracy 16 mandatow poselskich i 7 senatorskich. Pozwoliło jej to stworzy? na pocz?tku kadencji samodzielny klub poselski.

Wybrano go wowczas po raz trzeci na posła z okr?gu koni?skiego , uzyskał 42 546 głosow. 6 pa?dziernika 2001 obj?ł urz?d wicepremiera i ministra infrastruktury w rz?dzie Leszka Millera , zajmuj?c te stanowiska do 2 maja 2004. W 2003 doprowadził do uchwalenia tzw. specustawy drogowej, zakładaj?cej uproszczenie procesu pozyskiwania gruntow pod budow? drog. W 2004 doprowadził do utworzenia Krajowego Funduszu Drogowego oraz do wprowadzenia (po odrzuceniu przez Sejm projektu opłat winietowych) obligatoryjnej opłaty paliwowej , stanowi?cej ?rodło ?rodkow krajowych na budow? i remonty drog. Kierował negocjacjami akcesyjnymi Polski do Unii Europejskiej w kilku obszarach negocjacyjnych. Przewodniczył tak?e negocjacjom z rz?dem Ukrainy w sprawie budowy ruroci?gu Odessa-Brody oraz negocjacjom z rz?dem Rosji w sprawie zmian w umowie gazowej z 1993.

W 2004 zrezygnował z ponownego kandydowania na stanowisko przewodnicz?cego Unii Pracy, obejmuj?c funkcj? przewodnicz?cego rady krajowej tej partii. W 2005 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Socjaldemokracji Polskiej (w ramach porozumienia wyborczego). Po pora?ce powrocił do działalno?ci w gospodarce. 11 marca 2017 zło?ył rezygnacj? z funkcji przewodnicz?cego rady krajowej UP.

W 1988 otrzymał Srebrny Krzy? Zasługi .

?ycie prywatne [ edytuj | edytuj kod ]

?onaty, ma dwoje dzieci.

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

• Strona sejmowa posła IV kadencji . [dost?p 2020-11-03].
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej . [dost?p 2020-11-03].