Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Umberto Eco
(1984)
|
Biografia
|
---|
Nacemento
| 5 de xaneiro de 1932
Alessandria (Reino de Italia)
|
---|
Morte
| 19 de febreiro de 2016
(84 anos)
Milan (Italia)
|
---|
Causa da morte
| cancro de pancreas
|
---|
|
|
|
|
|
Datos persoais
|
---|
Residencia
| Alessandria
Milan
Urbino
|
---|
Pais de nacionalidade
| Italia
(1946?2016)
Reino de Italia
(1932?1946)
|
---|
Relixion
| Ateismo
|
---|
Educacion
| Universidade de Turin
-
filosofia
(?1954)
|
---|
Actividade
|
---|
Campo de traballo
| Filosofia medieval
,
Cultura de masas
,
Open text
(en)
,
semioloxia
,
linguistica estrutural
(pt)
,
literatura de non ficcion
,
novela historica
,
linguistica
,
semiotica
,
Italian literature
(en)
e
critica literaria
|
---|
Lugar de traballo
| Bolona
|
---|
Ocupacion
| filosofo
,
escritor
,
semiotico
(pt)
,
critico literario
,
medievalista
,
especialista en literatura
,
profesor universitario
,
guionista
,
novelista
,
tradutor
,
ensaista
,
pedagogo
,
historiador
|
---|
Periodo de actividade
| 1956
- 2012
|
---|
Empregador
| Universidade de Bolona
College de France
(pt)
|
---|
Membro de
| |
---|
Xenero artistico
| Novela
,
ensaio
|
---|
Alumnos
| Marco Belpoliti
e
Christos Thivaios
(en)
|
---|
Influencias
| |
---|
Pseudonimo literario
| Dedalus
|
---|
Lingua
| Lingua italiana
,
lingua francesa
e
lingua latina
|
---|
Obra
|
---|
Obras destacables
|
Familia
|
---|
Conxuxe
| Renate Ramge
(1962?)
|
---|
|
|
|
Paxina web
| umbertoeco.it
|
---|
|
Umberto Eco
, nado en
Alessandria
(
Piemonte
) o
5 de xaneiro
de
1932
e finado en
Roma
o
19 de febreiro
de
2016
, foi un profesor universitario e autor
italiano
de numerosos ensaios sobre
semiotica
,
estetica
medieval,
comunicacion de masas
,
linguistica
e
filosofia
, ainda que entre o grande publico e conecido especialmente polas suas novelas.
Doutorouse en
1954
pola Universidade de
Turin
cunha tese sobre
Santo Tome de Aquino
e a
escolastica
medieval. Traballou como profesor nas universidades de Turin,
Florencia
e
Milan
. Foi titular da catedra de Semiotica e director da Escola superior de
Humanidades
da Universidade de
Bolona
; e secretario da Asociacion Internacional de Semiotica, que cofundou en
1969
. Interesouse polas vangardas (A
obra aberta
;
Opera Apert
a,
1962
), a cultura popular contemporanea (
Apocalipticos e integrados
;
Apocalittici e integrati
,
1964
), a semiotica (
A estrutura ausente
;
La struttura assente
, 1968, Tratado de semiotica xeral;
Trattato di semiotica generale
, 1975 - texto fundamental), a
teoria de recepcion
(
Lector in fabula
, 1979) ou
Os limites da interpretacion
(
I limiti dell'interpretazione
, 1990). No
Tratado
presenta a sua famosa definicion de que o
signo
e "todo aquilo que pode ser usado para mentir".
A sua primeira novela,
O nome da rosa
(
1980
),
[
1
]
resultou un exito de vendas e critica a nivel mundial a pesar do seu contido denso en referencias e discusions eruditas. Nesta novela
posmodernista
, na que se mesturan o xenero policiaco, o historico e o filosofico, un monxe investiga unha serie de asasinatos relacionados coa biblioteca dun mosteiro que se converte no centro de herexias e controversias relixiosas medievais. Foi levada ao cine en
1986
por
Jean-Jacques Annaud
. Na sua segunda novela,
O Pendulo de Foucault
(
Il pendolo di Foucault
,
1988
), uns editores deciden inventar unha macro-conspiracion, construida a partir de teorias conspirativas clasicas, co resultado imprevisto de que se ven atrapados polo que crian que era so ficcion. En
Baudolino
(
2000
) mestura todos os mitos posibeis do medievo tardio nunha procura que vai mais ala do mundo conecido.
A misteriosa chama da raina Loana
(
La misteriosa fiamma della regina Loana
,
2005
) e o
bildungsroman
dun rapaz italiano durante o
fascismo
narrado cando, maior xa, tenta recuperar a memoria da sua identidade tras un accidente que so lle permite lembrarse do que leu.
|
---|
Decada de 1980
| | |
---|
Decada de 1990
| |
---|
Decada de 2000
| |
---|
Decada de 2010
| |
---|
Decada de 2020
| |
---|
|