Oton I do Sacro Imperio Romano Xermanico
 |
| Nome orixinal
| (de)
Otto I der Große
|
|---|
| Biografia
|
|---|
| Nacemento
| 23 de novembro de 912
Wallhausen
|
|---|
| Morte
| 7 de maio de 973
(60 anos)
Memleben
|
|---|
| Lugar de sepultura
| Cathedral of Magdeburg
(en)
 |
|---|
|
|
 Emperador do Sacro Imperio Romano Xermanico
|
|---|
|
|
|
|
| 2 de febreiro de 962 ? 7 de maio de 973
|
| 8º
King of East Francia
(en)
|
|---|
936 ? 973
←
Henrique I de Alemana
?
Supresion do cargo →
|
|
|
|
|
| Datos persoais
|
|---|
| Pais de nacionalidade
| Sacro Imperio Romano Xermanico
|
|---|
| Actividade
|
|---|
| Ocupacion
| gobernante
|
|---|
| Lingua
| Lingua latina
|
|---|
Familia
 |
|---|
| Familia
| Dinastia Saxoa
|
|---|
| Conxuxe
| Adelaide da Italia
(951
(Gregoriano)
?)
Edite de Wessex, Rainha da Germania
(929?946)
|
|---|
| Fillos
| Liutgarde
(en)
(
 )
Edite de Wessex, Rainha da Germania
(pt)
Oton II
(
)
Adelaide da Italia
(pt)
William, Archbishop of Mainz
(en)
(
)
Matilda, Abbess of Quedlinburg
(en)
(
)
Adelaide da Italia
(pt)
Liudolf
(pt)
(
)
Edite de Wessex, Rainha da Germania
(pt)
Richlind
(en)
(
)
Edite de Wessex, Rainha da Germania
(pt)
|
|---|
| Pais
| Henrique I de Alemana
e
Matilde de Ringelheim
(pt)
|
|---|
| Irmans
| Edviges da Saxonia
(pt)
,
Gerberga da Saxonia
(pt)
,
Thankmar
(pt)
,
Henrique I, Duque da Baviera
(pt)
e
Bruno I, Arcebispo de Colonia
(pt)
|
|---|
| Parentes
| Henrique II, Duque da Baviera
(pt)
(
sobrino
)
Conrado III de Borgona
(
cunado
)
Eadgifu de Wessex
(pt)
(
cunada
)
Gerberge of Lorraine
(en)
(
sobrina
)
|
|---|
|
|
   |
Oton I de Alemana
, tamen conecido como
Oton o Grande
(en
aleman
:
Otto I., der Große
), nado probablemente en
Wallhausen
, preto de
Sangerhausen
, o
23 de novembro
de
912
e finado en
Memleben
o
7 de maio
de
973
, foi
rei
de
Xermania
de 936 a 973 e emperador do
Sacro Imperio Romano Xermanico
[
1
]
de 962 a 973. Foi fillo de
Henrique I o Paxareiro
ou o Cazador, duque de
Saxonia
. Dende 929 era un monarca asociado, o que tina como fin facilitar a sucesion.
Trala morte de Henrique I, fixose coroar en
Aquisgran
no palacio de
Carlomagno
[
2
]
en 936 co titulo carolinxio de
Rex et sacerdos
("Rei e sacerdote"). De feito, tivo a vocacion de restaurar o
imperio carolinxio
[
1
]
e foi o primeiro representante do
Sacro Imperio Romano Xermanico
.
[
1
]
Coa axuda da alta xerarquia eclesiastica, en mans dos seus amigos e familiares, e dos duques de
Franconia
,
Suabia
,
Lorena
e
Baviera
, Oton derrotou os senores alemans en varias batallas e substituiunos cos seus familiares.
[
2
]
A sua politica exterior dirixiuse inicialmente a
Peninsula Italica
, onde sostivo os dereitos de
Adelaida de Italia
fronte ao rei
Berengario II
de
Ivrea
.
[
3
]
Tras entrar vitorioso en
Pavia
, en 951, seguindo de novo a tradicion carolinxia, fixose proclamar rei dos
francos
e dos
lombardos
, para casar a continuacion con Adelaida. Ante isto, Berengario cedeu e acaptou renderlle
vasalaxe
, polo que se fixo un oco na reparticion do poder e recibiu o titulo de rei de Italia.
Para acudir tan rapidamente en axuda de Adelaida, Oton aproveitou o exercito do seu fillo mais vello,
Liudolfo
, que acababa de invadir
Lombardia
aproveitando a inestabilidade da zona. Ao apropiarse deste exercito e casar con Adelaida, Oton frustraba todaslas ambicions do seu fillo en Italia. Liudolfo sentiuse moi molesto por este motivo, e pouco despois, en 953, rebelouse contra o seu pai contando co apoio do seu cunado,
Conrado o Vermello
. Non obstante, Oton esmagou a rebelion do seu fillo un ano mais tarde coa axuda de
Henrique I, duque de Baviera
.
No leste, Oton I tivo un importante exito nas beiras do
rio Lech
o 10 de agosto de 955. Ese dia desenvolveuse a
batalla de Lechfeld
, en que derrotou unha enorme hoste de
maxiares
,
[
2
]
a quen os senores alemans aos que previamente derrotara, apelaran coa fin de derrocalo.
[
2
]
Con tal fin recrutou un exercito de cabaleiros de todas as partes do seu reino
[
2
]
que causaron enormes perdas aos maxiares mentres estes cruzaban en desorde o
rio Lech
.
[
3
]
Con esta vitoria puxo fin a ameaza maxiar, o que lle deu unha gran reputacion e lle valeu o titulo de "o Grande".
[
3
]
Ese mesmo ano dirixiu as suas armas contra os
eslavos
do
Elba
, aos que venceu na
batalla de Recknitz
, accion que impulsou a expansion xermanica cara ao leste.
En 961, ligou o seu fillo
Oton II
ao poder, segundo o procedemento iniciado polo seu pai Henrique, para garantir unha sucesion pouco conflitiva. Pouco despois atendeu a peticion de axuda do papa
Xoan XII
e marchou a Italia para defender os dereitos do pontifice fronte as intromisions de Berengario.
[
3
]
Dineiro
a nome de Oton I,
cunado
na
ceca de Pavia
.
Logo marchou a Roma, onde foi coroado emperador o 2 de febreiro de 962.
[
1
]
Isto volveu resucitar o
Imperio Romano de Occidente
, por ese tempo o maior estado territorial de Europa. Adoptou o nome de Sacro para sublinar a sua estreita relacion coa
Igrexa
.
[
1
]
Isto marcou tamen o comezo do
Sacro Imperio Romano Xermanico
.
[
1
]
Con todo, a alianza co papa durou pouco, xa que este axina cambiou as suas ideas politicas.
[
4
]
Oton marchou enton sobre Roma e depuxoo, mais os romanos non cederon nin aceptaron o novo papa,
Leon VIII
, imposto por Oton.
[
4
]
A morte de Xoan XII elixiron a
Bieito V
. Tras unha nova campana en 966, Oton conseguiu por fin afianzarse e que o seu fillo fose nomeado emperador.
A raiz da restauracion do imperio, Oton I afirmou o dereito dos emperadores a intervir na escolla dos pontifices, mais esa facultade desapareceu dende que o papa
Nicolao II
estableceu en 1059 que a eleccion pontificia seria privativa do
conclave
ou colexio de cardenais. O antagonismo entre os papas e os emperadores subsistiu avivado pola pretension imperial, resistida polo pontificado, de someter Italia.
As relacions entre os emperadores e os pontifices, xefes absolutos da
Igrexa de Occidente
, abundaron en conflitos que debilitaron o poder imperial e papal.
A dinastia de Saxonia so durou duas xeracions despois de Oton I. En 1024, a familia ducal de
Franconia
alcanzou o trono. Durante un seculo a eleccion imperial recaeu nesta familia, a que pertenceron
Henrique IV
, o emperador humillado en
Canossa
, e
Henrique V
, que celebrou coa Igrexa o
concordato de Worms
.
[
5
]
Oton I o Grande
Baixo o padroado de Oton I e os seus inmediatos sucesores produciuse o chamado
renacemento otoniano
, un limitado renacemento das
artes
e a
arquitectura
. O renacemento otoniano manifestase nalgunhas
escolas catedralicias
revividas, como a de
Bruno I
, arcebispo de
Colonia
, e na producion de
manuscritos
iluminados, a principal forma artistica da epoca, dun feixe de
scriptoria
de elite, como
Quedlinburg
, fundado por Oton en 936.
As abadias imperiais e a corte imperial converteronse en centros da vida relixiosa e espiritual, guiados polo exemplo de mulleres da familia real. Oton quedou escandalizado polo estado da liturxia en Roma, asi que encargou o primeiro
Libro Pontifical
, un libro liturxico que contina tanto oracions como instrucions sobre o rito. A compilacion do
Pontifical romano-xermanico
foi supervisada polo arcebispo Guillerme de
Mainz
.
- ↑
1,0
1,1
1,2
1,3
1,4
1,5
Asimov, Isaac
(1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse".
La Alta Edad Media
(en
castelan
)
. Alianza. p. 296.
- ↑
2,0
2,1
2,2
2,3
2,4
Asimov, Isaac
(1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse".
La Alta Edad Media
(en
castelan
)
. Alianza. p. 294.
- ↑
3,0
3,1
3,2
3,3
Asimov, Isaac
(1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse".
La Alta Edad Media
(en
castelan
)
. Alianza. p. 295.
- ↑
4,0
4,1
Asimov, Isaac
(1968). "10. La oscuridad comienza a disiparse".
La Alta Edad Media
(en
castelan
)
. Alianza. p. 298.
- ↑
Bryce, James.
The Holy Roman Empire
. MacMillan, 1913. pax. 164