Michele Alboreto
, nado en
Milan
o
23 de decembro
de
1956
e finado en
Klettwitz
(
Brandeburgo
) o
25 de abril
de
2001
, foi un
piloto
italiano
de Formula 1. E famoso por terminar segundo tras
Alain Prost
na tempada de Formula Un de
1985
asi como por ganar as
24 Horas de Le Mans de 1977
e as
12 Horas de Sebring de 2001
. Alboreto competiu en
Formula Un
de
1981
ata
1994
, con varios equipos, destacando sobre todo as suas cinco tempadas (1984-88) pilotando un
Ferrari
.
Fillo dunha familia apaixonada polo automobilismo, comezou a frecuentar Monza aos 12 anos. Ademais dos automobiles, a sua outra paixon era xogar ao futbol. Reservado e introspectivo, iniciouse no automobilismo en
1977
ao volante dun Formula Monza da "Scuderia Salvati", cuxo prototipo estaba equipado cun motor
Fiat 500
de dous cilindros. Alboreto aproveitou aquela oportunidade unica e mostrou paixon ao conducir aquel coche. O ano seguinte (
1978
), trasladouse a Formula Italia, categoria que contaba con monoprazas mais potentes.
Tras conquistar os titulos da
Formula 3
Italiana en
1979
e o Campionato Europeo de F3 en
1980
, Michele Alboreto demostrou versatilidade ao disputar o Mundial de Prototipos con Lancia. Xunto o seu compatriota
Riccardo Patrese
, conquista a sua primeira vitoria nas 6 horas de
Watkins Glen
de
1981
. O seu ultimo ano con coches de "Endurance", na tempada de 1982, vence as 6 horas de Silverstone (con Patrese), os 1000 km de
Nurburgring
(con Teo Fabi e novamente Patrese) e os 1000 km de
Mugello
(en duo con
Piercarlo Ghinzani
).
Probas con Tyrrell e vitoria con Minardi na F-2
[
editar
|
editar a fonte
]
Co apoio de
Ceramica Imola
, Alboreto e convidado para unha proba co equipo
Tyrrell
, en
1981
. Completou algunhas voltas e pronto foi contratado para substituir o arxentino
Ricardo Zunino
no
Gran Premio de San Marino
. Foron dez carreiras e un 9º lugar no
Gran Premio de Holanda
, en
Zandvoort
, como mellor resultado. Aquel mesmo ano, conquista a unica vitoria da historia de
Minardi
nunha proba da
Formula 2
.
O estilo do italiano agradou a
Ken Tyrrell
e Alboreto permanece no equipo na tempada de Formula 1 de
1982
. A primeira vitoria foi conquistada nesta conturbada temporada, marcada polos accidentes nefastos de
Gilles Villeneuve
e
Riccardo Paletti
. Revelacion daquel mundial, Michele, con 25 anos, venceu o dificil
Gran Premio de Las Vegas
. A carreira foi moi disputada entre el e o norteirlandes
John Watson
de
McLaren
, que batallaba polo titulo co finlandes
Keke Rosberg
de
Williams
. As cores azul e amarela de seu casco, homenaxe ao seu grande heroe
Ronnie Peterson
, pasaran a ser conecidas por todos na F-1.
Alboreto pasou a ser tanteado polos grandes equipos da Formula 1, mais non podia desvencellarse do contrato con Tyrrell.
Enzo Ferrari
, que procuraba un substituto para
Gilles Villeneuve
, convidou ao piloto, mais Ken Tyrrell esixiu un motor turbo de Ferrari en troco da liberacion do piloto. "Os italianos criticanme por non asinar con Alboreto para o proximo ano, mais o que moitos non saben e que o convidei no medio desta tempada. Alboreto non optou por rescincidir seu contrato con Tyrrell. En resposta, mandoume unha carta moi educada, que mostrou seu gran caracter. Cando Alboreto estea libre de calquera tipo de contrato, habera un Ferrari a sua disposicion", declarou, na epoca, o vello comendador.
A segunda vitoria na Formula 1 aconteceu en
Detroit
, na temporada seguinte
1983
. O brasileiro de
Brabham
,
Nelson Piquet
, lideraba a carreira e conseguia abrir espazo co Tyrrell de Alboreto. Faltando 9 voltas para o fin, Piquet tivo unha picada nun pneumatico e tivo que facer un pit-stop. O italiano asumiu o liderado e administrou a sua vantaxe co fines
Keke Rosberg
, de Williams, estabelecendo a ultima vitoria do clasico motor
Cosworth DFV
de oito cilindros na F-1. Foi unha carreira en que, do 1º ao 6º, so o 4º colocado era
Turbo
. Acabou sendo tamen a ultima vitoria do equipo do
"Tio Ken"
na categoria.
Alboreto nun Ferrari en 1985.
Tras 11 anos sen un piloto da
"casa"
(o ultimo foi en
1973
,
Arturo Merzario
),
Enzo Ferrari
contrata a Michele Alboreto para pilotar o coche vermello numero 27 para a temporada de
1984
. Pilotar para o equipo de Maranello era seu gran sono e a primeira vitoria acontece no
Gran Premio da Belxica de 1984
, en
Zolder
. O ano de estrea, Alboreto termina a temporada en 4º lugar con 30´5 puntos; ainda marcou unha pole e unha volta rapida, pasando a ser moi popular en Italia.
En
1985
, e o primeiro piloto e un forte aspirante ao titulo, grazas ao modelo
156/85
. Venceu en
Canada
e en
Alemana
e poderian ser tres se non fose por unha picada no pneumatico traseiro esquerdo en
Monaco
; tivo catro segundos e dous terceiros lugares, tres voltas rapidas e durante cinco probas seguidas (da canadense a alema) liderou o Mundial, mais en
Austria
perdeuna para o frances
Alain Prost
de
McLaren
, o vencedor da proba, e co italiano terminandoa en 3º lugar, marcou tres puntos co 4º en
Holanda
. Con 3 puntos de desvantaxa, iniciou o
Gran Premio de Italia
confiando que poderia recuperar o liderado da taboa, tanto que os
tifosi
abarrotaban as bancadas do autodromo de
Monza
crendo na vitoria da maquina e do piloto que non acontecia desde a tempada
1966
con
Ludovico Scarfiotti
, poren o sono dos fanaticos xiareiros durou 45 voltas, porque o motor do coche do piloto milanes rompeu. No
Gran Premio de Belxica
, en
Spa-Francorchamps
, abandonou prematuramente na 3ª volta por problemas de embrague. Con duas probas sen puntuar, a diferenza aumentaba a 16 puntos. Na antepenultima carreira, o
Gran Premio de Europa
, en
Brands Hatch
, en
Inglaterra
, a sua actuacion durou so 13 voltas cando comezou a pegar fogo na parte traseira debido a rotura do turbo. Nas ultimas duas probas do campionato, Alboreto tampouco terminou. Na clasificacion final foi subcampion con 53 puntos. Terminaba a sua mellor oportunidade de alcanzar o tan sonado titulo.
En
1986
, o coche non conseguiu seguir o ritmo do
McLaren
-
TAG
-
Porsche
de Prost, do
Lotus
-
Renault
de
Senna
e dos
Williams
-
Honda
, que mostraran unha grande evolucion na temporada anterior con
Mansell
e agora con
Piquet
. Alboreto obtivo so un podio co 2º lugar no
GP de Austria
. O 9º lugar no campionato con so 14 puntos foi todo que conseguiu.
En
1987
, ten un novo companeiro de equipo: o austriaco
Gerhard Berger
. Con el, o piloto italiano e constantemente batido polo seu novo companeiro tanto en adestramentos como en carreiras. Alboreto tampouco vence ningunha carreira como no ano anterior e o maximo que consegue e o 2º lugar en
Australia
e dous 3º lugares:
San Marino
e
Monaco
. Novamente os coches do
cavalinho rampante
son batidos polos coches de
Frank Williams
. Clasificase 7º no campionato con 17 puntos.
No campionato de
1988
, un ano dominado polos
McLaren
-
Honda
, Alboreto pouco puido facer. Obten tres podios, dous terceiros postos en:
Monaco
e en
Francia
, mais cando aparece a mellor oportunidade para vencer, quen ali esta e o seu companeiro Berger, que gana o
GP de Italia
, case un mes despois da morte do Comendatore, obtendo el o segundo lugar (ultimo podio no equipo) e o dobrete na carreira. Termina o campionato con 24 puntos: tres podios e unha volta rapida, dandolle o 5º lugar na ultima tempada no equipo de
Maranello
.
Tanteo de Williams, volta a Tyrrell e fichaxe en Larrousse
[
editar
|
editar a fonte
]
Foi sondado por Williams, mais as negociacions non progresan e o piloto italiano volveu para Tyrrell na tempada de Formula 1 de
1989
. A pesar dos problemas, conseguiu o 5º lugar en
Monaco
e o 3º en
Mexico
. Alboreto saiu na metade da tempada con problemas co equipo e o seu patrocinador. Antes do
Gran Premio de Francia
, Ken Tyrrell aceptou o patrocinio de
Camel
. "Non me gusta quebrar contratos e pedin a Tyrrell conversar con
Marlboro
. Mais Ken dixo que o problema era meu." - revelou Alboreto, que acepta o convite de
Larrousse
-
Lamborghini
para disputar a pre-clasificacion ao final do ano.
Nun deporte marcado polos repentinos cambios de rumbo, o piloto esperaba revivir a mellor fase da sua carreira, en
1990
, en
Footwork Arrows
. O equipo desenvolve unha sociedade con
Porsche
para a tempada seguinte, mais o conxunto foi desastroso. Despois de tres tempadas de poucos resultados, o piloto acerta coa
Scuderia Italia
. O equipo italiano usaba motores Ferrari e chasis
Lola
, mais despois de
1993
, uniu forzas con Minardi. Asi, Alboreto disputou a sua ultima tempada na Formula 1 co equipo de
Faenza
e marcou o ultimo punto no Gran Premio de Monaco de
1994
, retirandose aos 37 anos de idade.
O ano seguinte (
1995
), Michele disputou a
DTM
cun
Alfa Romeo
155
V6, poren non obtivo logro na categoria alema. Aquel mesmo ano, correu na IRL e retomou sua carreira nas probas de Endurance. Despois de poucos resultados positivos, Alboreto vence a tradicional
24 Horas de Le Mans
de
1997
e revive seus dias de gloria no automobilismo. O piloto italiano compartiu o
TWR
-
Porsche
do equipo
Joest Racing
, co sueco
Stefan Johansson
(o seu excompaneiro de equipo en Ferrari), e o danes
Tom Kristensen
.
A vitoria en Le Mans abre novos caminos para Alboreto. A partir de
1998
, disputa a "ALMS" (American Le Mans Series) con TWR-Porsche. En
1999
, Alboreto se torna peza importante no desenvolvemento da
Audi
. O ultimo triunfo do piloto acontece nas
12 Horas de Sebring
de
2001
co italiano
Rinaldo Capello
e o frances
Laurent Aiello
, co Audi
R8
.
Cando todo indicaba unha vitoria mais en Le Mans, o mundo levou unha sorpresa cunha triste noticia. En 25 de abril de 2001, Alboreto morre tras sufrir un accidente examinando o novo
Audi R8
, que seria usado na tradicional proba francesa. O accidente aconteceu no momento en que o prototipo cruzaba a recta do circuito aleman de
Lausitzring
, en
Alemana
, a 300 km/h. O coche levantou voo e capotou por varias veces ate bater no gardarail. Segundo a investigacion, o accidente aconteceu por un rebenton no pneumatico, provocado por un obxecto cortante. Terminaba asi a carreira dun piloto que traballou duro para superar tantas adversidades.
Resultados completos na Formula Un
[
editar
|
editar a fonte
]
(
Chave
) As carreiras en letra grosa indican
pole position
; as carreiras en
cursiva
indican
volta rapida
.
- ‡ A carreira detivose con menos do 75% das voltas completadas, outorgaronse a metade dos puntos