Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Ernst Waldfried Josef Wenzel Mach
, nado en
Brno
o
18 de febreiro
de
1838
, e finado en Vaterstetten o
19 de febreiro
de
1916
, foi un
fisico
e filosofo
austriaco
.
De 1864 a 1867 foi profesor de
matematicas
en
Graz
. Despois (1867-1895) ensinou
fisica
na
Universidade de Praga
, cando se opuxo a introducion da
lingua checa
como lingua oficial na mesma universidade, alinandose entre os partidarios da dominacion alema na rexion. De 1895 a 1901 foi o titular da cadeira de historia e teoria da ciencia indutiva na
Universidade de Viena
. En 1901, tras abandonar o ensino, foi nomeado membro da Camara dos Pares polo emperador da
Austria
.
As suas obras filosoficas e cientificas exerceron profunda influencia no pensamento do
seculo XX
. Os seus primeiros libros contenen os fundamentos dunha nova teoria filosofica, o empirocriticismo. Defendeu unha concepcion positivista: ningunha proposicion das ciencias naturais e admisibel se non for posibel verificala empiricamente.
- Die Geschichte und die Wurzel des Satzes von der Erhaltung der Arbeit
(A Historia e a Orixe do Principio da Conservacion da Enerxia), de 1872;
- Die Mechanik in ihrer Entwicklung
(A Ciencia da Mecanica), de 1883;
- Beitrage zur Analyse der Empfindungen
(Contribucion a Analise das Sensacions), de 1886;
- Die Principien der Warmelehre
(Principios da Termoloxia), de 1896;
- Erkenntnis und Irrtum
(Conecemento e Erro), de 1905.
