Dinastia Ming

Este é un dos 1000 artigos que toda Wikipedia debería ter
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Modelo:Xeografía políticaDinastia Ming
大明 (zh) Editar o valor em Wikidata
Imaxe
Localizacion
lang=gl Editar o valor em Wikidata Mapa
  32°48′N 103°05′L  /  32.8, 103.08 Coordenadas : 32°48′N 103°05′L  /  32.8, 103.08
Capital Yingtian Fu (en) Traducir (1368?1421)
Shuntian Fu (en) Traducir (1421?1424)
Yingtian Fu (en) Traducir (1424?1441)
Shuntian Fu (en) Traducir (1441?1644) Editar o valor em Wikidata
Conten a division administrativa
Beiping Cheng anunciou a divisao de enviados politicos (pt) Traducir
Fujian (pt) Traducir
Guangdong (pt) Traducir
Guangxi (pt) Traducir
Guizhou (pt) Traducir
Henan (pt) Traducir
Huguang (pt) Traducir
Jiangxi (pt) Traducir
Jiaozhi Province (en) Traducir
Nanzhili (en) Traducir
Q11044057 Traducir
Shaanxi (pt) Traducir
Shanxi (pt) Traducir
Sichuan (pt) Traducir
Yunnan (pt) Traducir
Zhejiang (pt) Traducir
Zhili do Norte (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Poboacion
Poboacion 59.873.305 (1381) Editar o valor em Wikidata (9,21 hab./km² )
Lingua oficial lingua chinesa Editar o valor em Wikidata
Relixion budismo , Taoismo e Confucianismo Editar o valor em Wikidata
Xeografia
Parte de
Superficie 6.500.000 km² Editar o valor em Wikidata
Datos historicos
Precedido por
Creacion 1368 Editar o valor em Wikidata
Disolucion 1644 Editar o valor em Wikidata
Sucedido por dinastia Shun (pt) Traducir, Dinastia Qing e Dinastia Ming do Sul (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
Organizacion politica
Forma de goberno monarquia absoluta Editar o valor em Wikidata
Moeda Bimetalismo Editar o valor em Wikidata

A Dinastia Ming ( chines : 明朝; pinyin : Ming Chao; Wade-Giles : Ming 2 Ch'ao 2 ), tamen conecida como Imperio do Gran Ming ( chines tradicional : 大明國; chines simplificado : 大明?; pinyin: Da Ming Guo; Wade-Giles: Ta 4 Ming 2 Guo 2 ), foi a penultima dinastia gobernante na China e que gobernou durante 276 anos (entre 1368 e 1644 ) trala caida do Imperio Mongol liderado pola dinastia Yuan . A Ming foi descrita por alguns como "unha das mais grandes epocas de orde de goberno e estabilidade social da historia humana", [ 1 ] foi a derradeira dinastia da China rexida pola etnia han .

O fundador da dinastia Ming, o emperador Hongwu (r. 1368-1398), tentou crear unha sociedade de comunidades rurais autosuficientes ordenadas nun sistema rixido e inmobil que garantise e mantivese unha clase permanente de soldados para a sua dinastia: [ 2 ] O exercito permanente do imperio superaba o millon de soldados [ 3 ] e os estaleiros da armada ming en Nanjing eran os maiores do mundo. [ 4 ] Tamen tivo moito coidado de romper o poder dos eunucos da corte [ 5 ] e o dos magnates non relacionados con esta, pois enfeudaban aos seus numerosos fillos por toda China, e tentou guiar a estes principes a traves dun conxunto de instrucions dinasticas publicadas no Huang-Ming Zuxun . Isto fracasou cando o seu sucesor adolescente, o emperador Jianwen , tentou recortar o poder do seu tio, o que provocou a campana de Jingnan , un levantamento que colocou ao principe de Yan no trono como emperador Yongle en 1402. O emperador Yongle estableceu Yan como capital secundaria e a rebautizo como Pequin , construiu a Cidade Prohibida e restaurou o Gran Canal e a primacia dos exames imperiais nos nomeamentos oficiais. Recompensou aos seus partidarios eunucos e empregounos como contrapeso fronte aos eruditos-burocratas confucianos. Ainda que xa se levaran a cabo expedicions comerciais e diplomaticas desde a China en periodos anteriores, durante o seculo XV a frota tributaria do almirante eunuco musulman Zheng Hei superou a todas as demais en tamano. Zheng Hei, dirixiu sete enormes viaxes de exploracion polo oceano Indico ata Arabia e as costas orientais de Africa.

O ascenso de novos emperadores e novas faccions diminuiu tales extravagancias; a captura do emperador Zhu Qizhen dos Ming durante a crise de Tumu de 1449 acabou con elas por completo. Deixouse que a armada imperial caese en desuso mentres os traballadores forzados construian a empalizada de Liaodong e conectaban e fortificaban a Gran Muralla na sua forma moderna. Cada dez anos realizabanse amplos censos de todo o imperio, pero o desexo de evitar o traballo e os impostos e a dificultade de almacenar e revisar os enormes arquivos de Nanjing dificultaron a obtencion de cifras exactas. . [ 2 ] As estimacions para a poboacion de finais da dinastia de Ming varian entre 160 e 200 millons de persoas. [ n. 1 ] pero os ingresos necesarios recaudabanse cada vez a un numero menor de agricultores, xa que estes desaparecian dos rexistros oficiais pois "doaban" as suas terras a eunucos ou templos exentos de impostos. [ 2 ] As leis " Haijin ", destinadas a protexer as costas dos piratas "xaponeses" , converteron a moitos en contrabandistas e piratas.

A reconstrucion da base agricola chinesa e a mellora das vias de comunicacion a traves dun sistema de caminos militarizados tivo o efecto inesperado de xerar un gran excedente agricola que puido ser vendido en florecentes mercados proximos as vias de comunicacion. A cultura rural e comercial recibiu a influencia das modas urbanas. Os chanzos mais altos da sociedade, equiparados a baixa nobreza, vironse igualmente afectados por esta nova cultura centrada no consumo. Afastandose das tradicions, as familias comerciantes comezaron a integrarse no seo da administracion e da burocracia e adoptaron os trazos culturais e as practicas da nobreza. Paralelo a esta evolucion da sociedade e do comercio, houbo cambios no pensamento filosofico, as institucions gobernamentais e nas artes e a literatura .

No seculo XVI, con todo, a expansion do comercio europeo -ainda que restrinxido a illas proximas a Guangzhou como Macau - difundiu na China o intercambio colombiano de cultivos, plantas e animais, introducindo o chile na cocina de Sichuan e os altamente produtivos millo e patacas , que diminuiron as fames negras e estimularon o crecemento demografico. O crecemento do comercio portugues espanol , e alema creou unha nova demanda de produtos chineses produciu unha afluencia masiva de xaponeses e prata americana . Esta abundancia de especies remonetizou a economia Ming, cuxo dineiro sufrira repetidas hiperinflacions e xa non inspiraba confianza. Mentres que os confucianos tradicionais oponianse a un papel tan destacado do comercio e dos novos ricos que creaba, a heterodoxia introducida por Wang Yangming permitiu unha actitude mais compracente. As reformas inicialmente exitosas de Zhang Juzheng resultaron devastadoras cando unha retardacion da agricultura producida pola Pequena Idade de Xeo combinouse con cambios na politica xaponesa e espanola que cortaron rapidamente a subministracion de prata agora necesaria para que os agricultores puidesen pagar os seus impostos. En combinacion coa perda de colleitas, as inundacions e a epidemia , a dinastia derrubouse en 1644 cando as forzas de Li Zicheng entraron en Pequin, ainda que as forzas de Li foron derrotadas pouco despois polos exercitos manchu dos Oito Estandartes dirixidos pola dinastia Qing .

Ainda que a primeira capital, Pequin, caeu en 1644 a causa dunha rebelion encabezada por Li Zicheng (quen estableceu a Dinastia Shun , axina substituida pola Dinastia Qing , de orixe manchu ), os reximes leais aos Ming, chamados no seu conxunto Dinastia Ming do Sur , sobreviviron ata 1662 .

Historia [ editar | editar a fonte ]

Fundacion [ editar | editar a fonte ]

Revolta e rivalidade entre os rebeldes [ editar | editar a fonte ]

Canon do Huolongjing , compilado por Jiao Yu e Liu Ji .

A dinastia Yuan (1271-1368), establecida tras a invasion mongol dirixida por Khublai Khan , precedeu a fundacion da dinastia Ming. Ademais dunha discriminacion institucional contra os han que xerou gran resentimento, a expulsion dos Yuan debeuse aos altos impostos nas rexions, a alta inflacion e as graves inundacions do rio Amarelo , debidos ao abandono dos proxectos de irrigacion . [ 6 ] Por consecuente, a agricultura e a economia estaban arruinadas e a revolta estalou entre os centos de miles de agricultores que foran chamados a reparar os diques do rio Amarelo. [ 6 ]

Asi moitos grupos dos han, entre eles os Turbantes Vermellos alzaronse en rebelion en 1351 . Os Turbantes Vermellos estaban afiliados ao Loto Branco , unha sociedade secreta budista . Zhu Yuanzhang era un agricultor pobre e un monxe budista que se uniu aos Turbantes Vermellos en 1352 e se forxou unha gran reputacion ao casar coa filla adoptiva dun comandante rebelde. [ 7 ] En 1356 , as forzas de Zhu tomaron a cidade de Nanjing , [ 8 ] a cal se converteria posteriormente na capital dos Ming.

Co derrubamento da dinastia Yuan, moitos grupos rebeldes comezaron a enfrontarse polo control do pais e o dereito para establecer unha nova dinastia. En 1363 , Zhu Yuanzhang eliminou ao seu peor inimigo, o lider da faccion rebelde Chen Youliang , na batalla do lago Poyang , na que seria posiblemente unha das maiores batallas navais da historia. Grazas ao uso de brulotes , os 200 000 marinos de Zhu conseguiron vencer a frota rebelde a pesar de ser esta superior en numero. A vitoria eliminou a ultima faccion rebelde, o que deixou a Zhu Yuanzhang como dono incontestable do rico val do Yangtze e permitiulle afianzar o seu poder no sur. Tras a sospeitosa morte do xefe dos Turbantes Vermellos cando era un invitado de Zhu en 1367 , xa non habia ninguen que puidese impedir o seu acceso ao trono e fixo publicas as suas ambicions imperiais ao enviar o seu exercito cara a capital Yuan Dadu (actual Pequin ) en 1368. [ 9 ] O ultimo emperador Yuan refuxiouse no norte, en Shangdu e Zhu anunciou a fundacion da dinastia Ming tras arrasar o palacio Yuan de Dadu. [ 9 ] A cidade foi renombrada como Beiping [ 10 ] e Zhu Yuanzhang tomou o nome de Hongwu ( Extremadamente militar , en chines).

Reinado do emperador Hongwu [ editar | editar a fonte ]

Hongwu realizou un inmediato esforzo para reconstruir as infraestruturas do pais. Fixo construir un muro de 48 km ao redor de Nanjing, asi como numerosos palacios e centros administrativos. [ 9 ] O Historia dos Ming ( 明史 ) afirma que desde 1364 Zhu comezara a redactar un novo codigo penal confuciano , o Da Ming Lu , que se terminou en 1397 e recuperaba alguns elementos do codigo Tang do ano 653 . [ 11 ] Hongwu organizou un sistema militar chamado weisuo , similar ao sistema fubing da dinastia Tang (618-907).

Retrato do emperador Hongwu (gobernou entre 1368 e 1398)

En 1380, Hongwu mandou executar o seu chanceler Hu Weiyong (胡惟庸) tras os rumores dun golpe de estado . Aboliu ese posto e asumiu as funcions de emperador e de primeiro ministro, o que seguiron facendo a maioria dos seus herdeiros. [ 12 ] [ 13 ] Cada vez mais desconfiado dos seus ministros e discipulos, Hongwu creou a Jinyi Wei, unha policia secreta formada polos seus propios gardas. Esta foi parcialmente responsable da morte de 100 000 persoas en numerosas purgas que houbo durante as tres decadas do mandato de Hongwu. [ 12 ] [ 14 ]

O emperador Hongwu promulgou numerosos edictos prohibindo as practicas mongos e proclamando a sua intencion de purificar a China da influencia barbara. Con todo, tamen tratou de utilizar o legado yuan para lexitimar a sua autoridade na China e outras zonas gobernadas polos yuan. Continuou coas politicas da dinastia Yuan, como seguir solicitando concubinas e eunucos coreanos, institucions militares hereditarias ao estilo mongol, vestimentas e chapeus ao estilo mongol, promover o tiro con arco e a equitacion , e facer que un gran numero de mongois servisen no exercito Ming. Ata finais do seculo XVI, os mongois seguion constituindo un de cada tres oficiais que servian en forzas capitais como a garda do uniforme bordado , e tamen destacaban outros pobos como os jurchens . [ 15 ] Con frecuencia escribia aos gobernantes mongois, xaponeses, coreanos, jurchen, tibetanos e das fronteiras do suroeste ofrecendolles consello sobre a sua politica gobernamental e dinastica, e insistia en que os lideres destas rexions visitasen a capital Ming para asistir a audiencias. Reasento a 100.000 mongois no seu territorio, moitos dos cales serviron como gardas na capital. O emperador tamen fixo gran publicidade da hospitalidade e o papel concedido aos nobres chinggisies na sua corte. [ 16 ]

Zhu Yuanzhang insistiu en que non era un rebelde e tentou xustificar a sua conquista dos outros caudillos rebeldes alegando que era un subdito yuan e que fora designado divinamente para restaurar a orde esmagando aos rebeldes. A maioria das elites chinesas non consideraban a etnia mongol dos yuan como motivo para resistirse ou rexeitalos. Zhu insistiu en que non estaba a conquistar territorio a dinastia Yuan, senon aos senores da guerra rebeldes. Utilizou esta lina argumental para tentar persuadir aos leais aos Yuan de que se unisen a sua causa. [ 17 ] Os Ming utilizaron o tributo que recibian dos antigos vasalos Yuan como proba de que os Ming asumiran a lexitimidade dos Yuan. As misions de tributo celebrabanse regularmente con musica e danza na corte Ming. [ 18 ]

Fronteira suroeste [ editar | editar a fonte ]

A antiga porta sur da cidade de Dali ( Yunnan )

En Qinghai , o pobo musulman salar someteuse voluntariamente ao poder dos Ming, ao capitular os seus lideres cara ao ano 1370. As tropas uigures do xeneral Ala Bashi aplacaron as rebelions Miao da decada de 1370 e asentaronse en Changde , Hunan . [ 19 ] As tropas hui musulmas tamen se asentaron en Changde tras servir nas campanas dos Ming contra as tribos aborigenes. [ 20 ] En 1381, a dinastia Ming anexionouse as areas do suroeste ( Yunnan ) que pertenceran ao reino de Dali tras a conquista polos exercitos hui musulmans dos Ming deses territorios, que se atopaban controlados polos mongois fieis a dinastia Yuan . Os hui do xeneral Mu Ying, que foi nomeado gobernador de Yunnan, reinstalaronse na rexion para colonizala. [ 21 ] Cara a finais do seculo XIV , ao redor de 200 000 colonos instalaronse nunha superficie de 1416 km cadrados que abarcaban as actuais provincias de Yunnan e Guizhou . Ao redor de medio millon de colonos mais chegaron posteriormente. Estas migracions supuxeron profundos cambios na composicion etnica desta rexion onde, ata o momento, a etnia Han suponia menos da metade da poboacion. O resentimento contra estes cambios masivos de poboacion e a presenza gobernamental que iso supuxo, provocou numerosas revoltas dos yiao e miaoen entre 1464 e 1466, que foron aplacadas por unha forza de 30 000 soldados Ming que se uniron aos 160 000 soldados apostados en Guangxi . Despois de que o estudoso e filosofo Wang Yangming (1472-1529) suprimise outra rebelion na rexion, Este avogou pola creacion dunha soa administracion unitaria e centralizada de grupos etnicos indixenas para sinizar a estes grupos locais. [ 22 ]

Relacions co Tibet [ editar | editar a fonte ]

Un thangka tibetano do seculo XVII representando Guhyasamaja Akshobhyavajra ; a dinastia Ming reuniu diversos artigos provenientes do Tibet como tributo, [ 23 ] e en compensacion ofrecia agasallos aos carrexadores tibetanos. [ 24 ]

O Libro dos Ming , a historia oficial da dinastia Ming compilada pola dinastia Qing en 1739 , afirma que os Ming estableceron encomendas itinerantes para supervisar a administracion tibetana e renovar os titulos dos antigos oficiais da dinastia Yuan do Tibet e conferindo titulos principescos aos lideres das seitas budistas tibetanas . [ 25 ] Con todo, Turrel V. Wylie adianta que a censura no Libro dos Ming destinada a promover a todo prezo o prestixio e a reputacion do emperador, eliminou os detalles das relacions sino-tibetanas durante o periodo Ming. [ 26 ]

Os especialistas modernos seguen debatendo se a dinastia Ming era realmente soberana do Tibet ou se trataba dunha suzerania debil que se terminou cando o emperador Jiajing (gobernou entre 1521-67) perseguiu o budismo en favor do taoismo na corte. [ 26 ] [ 27 ] [ 28 ] Outros especialistas afirman que a natureza profundamente relixiosa das relacions entre a corte dos Ming e os lamas tibetanos esta pouco representada nas investigacions modernas. [ 29 ] [ 30 ] Outros sublinan o aspecto comercial das relacions, destacando o intercambio de cabalos tibetanos por te chines. [ 31 ] [ 32 ] [ 33 ] [ 34 ] [ 35 ]

Os Ming comezaron a realizar intervencions militares esporadicas no Tibet durante o seculo XIV mentres que os tibetanos organizaron con exito unha resistencia armada contra as incursions Ming. [ 36 ] [ 37 ] Patricia Ebrey, Thomas Laird, Wang Jiawei e Nyima Gyaincain remarcan que a dinastia Ming non situou tropas permanentes en Tibet, [ 38 ] [ 39 ] [ 40 ] a diferenza da dinastia precedente (os Yuan mongois). [ 38 ] O emperador Wanli (1572-1620) levou a cabo alguns intentos de restablecer as relacions sino-tibetanas antes da alianza mongol-tibetana iniciada en 1578 , a cal afectou a politica exterior da posterior dinastia Qing (1644-1912) de orixe manchu , suponendo o apoio ao dalai lama da orde dos bonetes amarelos . [ 26 ] [ 41 ] [ 42 ] [ 43 ] [ 44 ] A finais do seculo XVI , os mongois mostraron ser os protectores armados do dalai lama tras a sua instalacion na rexion de Amdo , o que culminou coa conquista do Tibet por parte de Gushi Khan (1582-1655) en 1642. [ 26 ] [ 45 ] [ 46 ] [ 47 ]

Reinado do emperador Yongle [ editar | editar a fonte ]

Ascenso o poder [ editar | editar a fonte ]

Retrato do emperador Yongle (1402-1424)

O emperador Hongwu designou ao seu neto Zhu Yunwen como sucesor e este subiu ao trono baixo o nome de Jianwen (1398-1402) tras a morte de Hongwu en 1398. O mais poderoso dos fillos de Hongwu, Zhu Dei, que por enton era xefe do exercito, opuxose a esta decision e tras unha confrontacion politica levantouse contra o seu sobrino. [ 48 ] Despois de que Jianwen mandase arrestar a numerosos asociados de Zhu Dei, este ultimo organizou unha rebelion que levou a unha guerra civil de tres anos. Baixo o pretexto de salvar ao novo Jianwen dos funcionarios corruptos, Zhu Dei dirixiu persoalmente a revolta. O palacio de Nanjing resultou incendiado e o emperador Jianwen, a sua muller, a sua nai e os cortesans morreron no incendio. Zhu Dei subiu ao trono baixo o nome de Ming Yongle (1402-1424). O seu reino e considerado universalmente por todos os especialistas como a “segunda fundacion” da dinastia Ming debido a que anulou numerosas reformas do seu pai. [ 49 ]

Nova capital [ editar | editar a fonte ]

Yongle relegou a Nanjing ao rango de segunda capital e en 1403 anunciou que a nova capital de China seria Pequin , o seu feudo militar. A construcion da nova cidade desenvolveuse entre 1407 e 1420 e requiriu o traballo de centos de miles de obreiros. [ 50 ] No centro atopabase o poder politico da Cidade Imperial e no centro deste estaba a Cidade Prohibida , o palacio do emperador e a sua familia. En 1552, a cidade estendeuse cara ao sur, ampliando o seu tamano ata 47 km². [ 51 ]

umbas da dinastia Ming situadas a 50 km ao norte de Pequin ; a situacion foi escollida por Yongle.

Despois de ter sido abandonado durante varias decadas, o Gran Canal foi restaurado entre 1411 e 1415. A razon principal desta restauracion foi a dificultade de transportar os cereais cara ao norte. O transporte dos 4 000 000 de shi (un shi equivale a 107 litros) era complicado pola existencia doutros canais que obrigaban a realizar numerosas cargas e descargas. [ 52 ] Outras fontes da epoca falan de ata 30 millons de shi de grans recollidos. [ 53 ] Yongle recrutou 165.000 traballadores para dragar a canle en Shandong e construir unha serie de quince esclusas . [ 51 ] [ 54 ] A reapertura da canle permitiu a cidade Suzhou substituir a Nanjing como principal centro comercial da China. [ 55 ]

Yongle recrutou a 2.000 estudosos para escribir a Enciclopedia Yongle , composta por mais de 50 millons de xinogramas e dividida en 22 938 capitulos, para recompilar o conecemento da epoca.

Frota dos tesouros [ editar | editar a fonte ]

Unha xirafa traida desde Somalia , no Corno de Africa , no ano 1414; os chineses asociaban a xirafa co mitico Qilin .

En 1405, o emperador Yongle situou ao seu eunuco favorito, o almirante Zheng He (1371-1433), a cabeza dunha xigantesca frota de navios destinados a misions diplomaticas. Os chineses realizaran misions diplomaticas terrestres cara ao leste durante o periodo Han (202 a. C.-220 d. C.) e practicaban o comercio maritimo con territorios tan afastados como Africa oriental . Con todo, o tamano desta nova frota non se viu xamais. Realizaronse un total de sete viaxes diplomaticas principalmente no oceano Indico . Entre 1403 e 1429, os estaleiros navais de Nanjing construiron 2000 navios, entre os que se atopaban numerosos barcos do tesouro , que se cre que median entre 112 e 134 metros de longo e entre 45 e 54 de ancho. [ 56 ] Ainda que estes datos non son seguros, esta claro que eran moito mais grandes que calquera navio europeo da epoca. Estas viaxes diplomaticas finalizaron a morte do emperador Yongle, posto que China debia facer fronte a ameaza dos mongois no norte e non habia recursos suficientes para financiar estas ruinosas expedicions. O pais encerrouse en si mesmo e, en 1479, os documentos relativos a estas viaxes foron destruidos e ditaronse leis prohibindo a construcion de grandes navios. Esta decision propiciou o desenvolvemento da pirataria nas costas chinesas. [ 57 ] Os piratas xaponeses ( Wak? ) comezaron a levar a cabo incursions nas comunidades costeiras, pero a maioria dos ataques realizabanos os propios piratas chineses. [ 57 ]

A crise de Tumu e os mongois Ming [ editar | editar a fonte ]

A Gran Muralla Chinesa ; ainda que os muros en tapial dos antigos Reinos combatentes transformaronse nun muro unico polas dinastias Qin e Han , a maioria das partes de ladrillo e pedra foron construidas durante a dinastia Ming.

O lider mongol dos oirates , Esen Taidji , lanzou unha invasion a China en xullo de 1449. O xefe eunuco Wang Zhen animou ao emperador Zhengtong (1435-1449) a dirixir persoalmente unha forza militar para enfrontarse aos mongois tras unha primeira derrota dos Ming; Zhengtong saiu da capital con 500 000 homes, deixando ao seu medio irman Zhu Qiyu a cargo dos asuntos e rexente temporal. O 8 de setembro, Esen venceu ao exercito Ming e capturou a Zhengtong, suceso conecido como a crise de Tumu . [ 58 ] Os mongois querian cambiar ao emperador Zhengtong por un rescate, pero o plan fracasou cando o xove irman de Zhengtong subiu ao trono co nome de Jingtai (1449-1457). Os mongois foron repelidos polo novo ministro de guerra Yu Qian (1398-1457). Manter a Zhengtong en catividade volveuse inutil dado que habia un novo emperador no seu lugar e os mongois decidiron liberalo. [ 58 ] Zhengtong foi posto en arresto domiciliario en palacio ate 1457, cando un golpe de estado lle permitiu volver ser emperador baixo o nome de Tianshun (1457-1464). [ 59 ]

O seu reinado foi tormentoso e a integracion das forzas mongols no seo do exercito Ming continuou resultando problematica. O 7 de agosto de 1461 o xeneral chines Cao Qin e as suas tropas Ming de ascendencia mongol, organizaron un golpe de estado contra Tianshun, por medo a ser as seguintes vitimas das purgas dos que apoiaran a Jingtai. [ 60 ] Os rebeldes conseguiron incendiar as portas occidentais da Cidade Imperial e mataron a numerosos ministros influentes antes de ser repelidos, tras o cal Cao Qin suicidouse. [ 61 ]

Notas [ editar | editar a fonte ]

  1. ↑ Para a estimacion mais baixa de poboacion, vexase ( Fairbank & Goldman 2006 , p. 128) e para a mais alta vexase ( Ebrey 1999 , p. 197).
Referencias
  1. ↑ Edwin Oldfather Reischauer, John King Fairbank, Albert M. Craig (1960) A history of East Asian civilization, Volume 1. East Asia: The Great Tradition , George Allen & Unwin Ltd.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Zhang (2008) , pp. 148?175
  3. ↑ Ebrey (2006), 271.
  4. ↑ Ebrey, Walthall & Palais (2006) , p. 271.
  5. ↑ Crawford (1961) , p. 115?148
  6. ↑ 6,0 6,1 Gascoigne (2003), 150.
  7. ↑ Ebrey (1999), 190?1.
  8. ↑ Gascoigne (2003), 151.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Ebrey (1999), 191.
  10. ↑ Naquin, Susan (2000). Peking: Temples and City Life, 1400?1900 . Berkeley: University of California press. p. xxxiii. ISBN   0-520-21991-0 .  
  11. ↑ Andrew & Rapp (2000), 25.
  12. ↑ 12,0 12,1 Ebrey (1999), 192?3.
  13. ↑ Fairbank & Goldman (2006), 130.
  14. ↑ Fairbank & Goldman (2006), 129?30.
  15. ↑ Robinson (2008) , pp. 365?399.
  16. ↑ Robinson (2020) , pp. 8?9.
  17. ↑ Robinson (2019) , pp. 144?146.
  18. ↑ Robinson (2019) , p. 248.
  19. ↑ "Ethnic Uygurs in Hunan Live in Harmony with Han Chinese" . People's Daily . 29 de decembro de 2000.  
  20. ↑ Zhiyu Shi (2002). Negotiating ethnicity in China: citizenship as a response to the state . Volume 13 of Routledge studies?China in transition (illustrated ed.). Psychology Press. p. 133. ISBN   0-415-28372-8 . Consultado o 12 de xuno do 2023 .  
  21. ↑ Michael Dillon (1999). China's Muslim Hui community: migration, settlement and sects . Richmond: Curzon Press. p. 34. ISBN   0-7007-1026-4 . Consultado o 12 de xuno do 2023 .  
  22. ↑ Ebrey (1999), 197.
  23. ↑ Zhang, Yuxin; Xiang, Hongjia; Information Office of the State Council. People's Republic of China (2002). Testimony of History . China: China Intercontinental Press. p. 73. ISBN   7-80113-885-6 .  
  24. ↑ Wang Jiawei & Nyima Gyaincain (1997), 39?41.
  25. ↑ Mingshi -Geography I ≪明史?地理一≫: 東起朝鮮，西據吐番，南包安南，北距大?。; Geography III ≪明史?地理三≫: 七年七月置西安行都衛於此，領河州、?甘、烏斯藏、三衛。; Western territory III ≪明史?列傳第二百十七西域三≫
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 26,3 Wylie (2003), 470.
  27. ↑ Wang & Nyima (1997), 1?40.
  28. ↑ Laird (2006), 106?7.
  29. ↑ Norbu (2001), 52.
  30. ↑ Kolma?, 32.
  31. ↑ Wang & Nyima (1997), 39?40.
  32. ↑ Sperling (2003), 474?5, 478.
  33. ↑ Perdue (2000), 273.
  34. ↑ Kolma?, 28?9.
  35. ↑ Laird (2006), 131
  36. ↑ Langlois (1988), 139, 161.
  37. ↑ Geiss (1988), 417?8.
  38. ↑ 38,0 38,1 Laird (2006), 137.
  39. ↑ Ebrey (1999), 227.
  40. ↑ Wang & Nyima (1997), 38.
  41. ↑ Kolma?, 30?1.
  42. ↑ Goldstein (1997), 8.
  43. ↑ Laird (2006), 143?4.
  44. ↑ The Ming Biographical History Project of the Association for Asian Studies (1976), 23.
  45. ↑ Kolma?, 34?5.
  46. ↑ Goldstein (1997), 6?9.
  47. ↑ Laird (2006), 152.
  48. ↑ Robinson (2000), 527.
  49. ↑ Atwell (2002), 84.
  50. ↑ Ebrey (2006), 272.
  51. ↑ 51,0 51,1 Ebrey (1999), 194.
  52. ↑ Brook 1998 , p. 46-47
  53. ↑ Atwell 2002 , p. 86
  54. ↑ Brook 1998 , p. 47
  55. ↑ Brook 1998 , p. 74-75
  56. ↑ Fairbank & Goldman 2006 , p. 137
  57. ↑ 57,0 57,1 Fairbank & Goldman 2006 , p. 139
  58. ↑ 58,0 58,1 Ebrey (2006), 273.
  59. ↑ Robinson (1999), 83.
  60. ↑ Robinson (1999), 84?5.
  61. ↑ Robinson (1999), 79, 101?8.

Vexase tamen [ editar | editar a fonte ]

Bibliografia [ editar | editar a fonte ]

  • Andrew, Anita N.; Rapp, John A. (2000). Autocracy and China's Rebel Founding Emperors: Comparing Chairman Mao and Ming Taizu . Lanham: Rowman & Littlefield. ISBN   978-0-8476-9580-5 .  
  • Atwell, William S. (2002). Time, Money, and the Weather: Ming China and the 'Great Depression' of the Mid-Fifteenth Century . The Journal of Asian Studies 61 . pp. 83?113. JSTOR   2700190 . doi : 10.2307/2700190 .  
  • ——— (2005). "Another Look at Silver Imports into China, ca. 1635?1644". Journal of World History 16 (4). pp. 467?489. JSTOR   20079347 .  
  • Brook, Timothy (1998). The Confusions of Pleasure: Commerce and Culture in Ming China [ As confusions do pracer: comercio e cultura na China Ming ]. Berkeley: University of California Press . ISBN   978-0-520-22154-3 .  
  • Fairbank, John King; Goldman, Merle (2006). China: A New History (2nd ed.). Cambridge: Harvard University Press. ISBN   978-0-674-01828-0 .  
  • Needham, Joseph (1986). Science and Civilization in China: Volume 6, Biology and Biological Technology, Part 2: Agriculture . Taipei: Caves Books, Ltd.
  • Norbu, Dawa. (2001). China's Tibet Policy . Richmond: Curzon. ISBN 0-7007-0474-4 .
  • Nowell, Charles E. "The Discovery of the Pacific: A Suggested Change of Approach," The Pacific Historical Review (Volume XVI, Number 1; febreiro, 1947): 1?10.
  • Perdue, Peter C. (2000). "Culture, History, and Imperial Chinese Strategy: Legacies of the Qing Conquests," in Warfare in Chinese History , 252?287, edited by Hans van de Ven. Leiden: Koninklijke Brill. ISBN 90-04-11774-1 .
  • Pfoundes, C. "Notes on the History of Eastern Adventure, Exploration, and Discovery, and Foreign Intercourse with Japan," Transactions of the Royal Historical Society (Volume X; 1882): 82?92.
  • Robinson, David M. "Banditry and the Subversion of State Authority in China: The Capital Region during the Middle Ming Period (1450?1525)," Journal of Social History (Spring 2000): 527?563.
  • Robinson, David M. "Politics, Force and Ethnicity in Ming China: Mongols and the Abortive Coup of 1461," Harvard Journal of Asiatic Studies (Volume 59, numero 1, xuno de 1999): 79?123.
  • Schafer, Edward H. "The Development of Bathing Customs in Ancient and Medieval China and the History of the Floriate Clear Palace," Journal of the American Oriental Society (Volume 76, Number 2, 1956): 57?82.
  • Song, Yingxing (1966). T'ien-Kung K'ai-Wu: Chinese Technology in the Seventeenth Century . Traducido con prefacio de E-Tu Zen Sun e Shiou-Chuan Sun University Park: Pennsylvania State University Press .
  • Spence, Jonathan D. (1999). The Search For Modern China; Second Edition . Nova York: W. W. Norton & Company. ISBN 0-393-97351-4 (Paperback).
  • Sperling, Elliot. (2003). "The 5th Karma-pa and some aspects of the relationship between Tibet and the Early Ming," in The History of Tibet: Volume 2, The Medieval Period: c. AD 850?1895, the Development of Buddhist Paramountcy , 473?482, ed. Alex McKay. Nova York: Routledge. ISBN 0-415-30842-9 .

Outros artigos [ editar | editar a fonte ]

Ligazons externas [ editar | editar a fonte ]

Traido desde ≪ https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dinastia_Ming&oldid=6747375 ≫