O
Movemento Internacional da Cruz Vermella e da Media Lua Vermella
mais conecida por
Cruz Vermella
e unha institucion humanitaria, internacional e de caracter voluntario, que reune ao redor de 97 millons de voluntarios en todo o
mundo
.
[
1
]
Fundouna en
Suiza
no ano
1863
Jean Henri Dunant
, e dende enton traballa en favor dos colectivos mais vulnerables e necesitados. Defende os dereitos humanos, as minorias etnicas e a conservacion dos
ecosistemas
. A Cruz Vermella fomenta a cooperacion dos paises mais ricos cos mais desfavorecidos.
Esta formado por:
O movemento componse de varias organizacions distintas que son xuridicamente independentes entre si, pero estan unidas no movemento a traves duns principios basicos comuns, os obxectivos, os simbolos, os estatutos e os organos de goberno.
Os componentes do Movemento, ainda que conservan a sua independencia nos limites do Estatuto do Movemento, actuan sempre de acordo cos seus Principios Fundamentais e colaboran entre eles no desempeno das suas tarefas respectivas e para realizar a sua mision comun.
Os componentes do Movemento reunense cos Estados Partes nos
tratados de Xenebra
do
27 de xullo
de
1929
ou do
12 de agosto
de
1949
na Conferencia Internacional da Cruz Vermella e da Media Lua Vermella (en diante: a Conferencia Internacional).
O
Comite Internacional da Cruz Vermella
(CICR) sempre tivo un reconecido papel no desenvolvemento e a promocion do
Dereito internacional humanitario
(DIH). Consciente dos retos que comporta o seu pleno respecto, o
CICR
creou en 1996 un Servizo de Asesoramento en dereito internacional humanitario a fin de fortalecer a sua capacidade de prestar servizos aos Estados nesa materia abarcando medidas concretas e necesarias para a posta en funcionamento dos tratados de Xenebra e os seus protocolos adicionais, os diversos tratados sobre armas, o Estatuto de Roma da Corte Penal Internacional e outros tratados pertinentes.
A Cruz Vermella tamen e o emblema inicial do Movemento. A
cruz vermella
, xunto coa
media lua vermella
e o
cristal vermello
sobre fondo branco, son emblemas humanitarios reconecidos oficialmente por case a totalidade de paises do mundo e o seu uso esta enmarcado no Dereito Internacional Humanitario, polo que deben ser respectados en toda circunstancia, para que se poidan desenvolver as
actividades humanitarias
nos desastres e
conflitos armados
.
O dia
8 de maio
celebrase o
Dia Internacional da Cruz e da Media Lua Vermellas
.
Documento orixinal da
Primeira Convencion de Xenebra
, 1864
Henri Dunant, o fundador da Cruz Vermella
"Comite dos Cinco": Gustave Moynier, Guillaume-Henri Dufour, Henry Dunant, Louis Appia, Theodore Maunoir
Ata mediados do
seculo XIX
non existia nos
exercitos
un servizo de
enfermeria
organizado e ben establecido para atender as baixas e tampouco ningunha institucion segura e protexida onde poder acomodar e atender os feridos no campo de
batalla
. En xuno de
1859
, o empresario
suizo
Henri Dunant
viaxou a
Italia
para atoparse co
emperador
frances
Napoleon III
coa intencion de discutir as dificultades que atopaba para facer negocios en
Alxeria
, enton ocupada por
Francia
.
[
2
]
Cando chegou a cidade de
Solferino
, a tarde do
24 de xuno
, foi testemuna da
batalla de Solferino
,
[
3
]
parte da
segunda guerra da independencia italiana
. Nun so dia, ao redor de 40.000
soldados
de ambos os bandos morreron ou resultaron feridos no campo. Henri Dunant quedou conmocionado polas terribles secuelas da batalla, o sufrimento dos soldados feridos, e a falta case total de asistencia medica e coidados basicos. Enton abandonou totalmente o motivo orixinal da sua viaxe e durante alguns dias dedicouse a axudar no tratamento e a atencion aos feridos. Tivo exito na organizacion da asistencia motivando a poboacion local a axudar sen discriminacion do bando do conflito no que estaban, usando o lema
"Tutti fratelli"
(Todos irmans) cunado polas mulleres da cidade proxima,
Castiglione delle Stiviere
(
Provincia de Mantua
).
Cando volveu para
Xenebra
, decidiu escribir un libro titulado
Un souvenir de Solferino
, que publicou co seu propio dineiro en
1862
. Enviou copias do libro as principais figuras politicas e militares en todo
Europa
. Ademais de facer unha vivida descricion das suas experiencias en Solferino de 1859, avogou explicitamente a favor da creacion de organizacions nacionais de socorro voluntario para axudar aos soldados feridos no caso de guerra. Ademais, instou a elaboracion de
tratados internacionais
para garantir a proteccion de
medicos
e
hospitais
de campana neutrais para os soldados feridos no campo de batalla.
O
9 de febreiro
do
1863
, Henri Dunant fundou en Xenebra o "Comite dos Cinco", xunto co xurista Gustave Moynier, os medicos
cirurxians
Louis Appia e Theodore Maunoir e o
xeneral
Guillaume-Henri Dufour, como unha comision de investigacion da Sociedade para o Benestar Publico de Xenebra. O seu obxectivo era examinar a viabilidade das ideas de Dunant e organizar unha conferencia internacional sobre a sua posible aplicacion. Oito dias despois decidiron cambiar o nome da comision rebautizandoa como "
Comite Internacional para o Socorro dos Feridos
". A conferencia internacional organizada polo Comite celebrouse en Xenebra entre o 26 e o 29 de outubro do 1863, co obxectivo de desenvolver as posibles medidas para mellorar os servizos medicos no campo de batalla.
Do 26 ao 29 de outubro de 1863
a conferencia internacional organizada polo comite celebrouse en Xenebra co fin de desenvolver posibles medidas para mellorar os servizos medicos no campo de batalla. Asistiron a conferencia 36 persoas: dezaoito delegados oficiais de gobernos nacionais, seis delegados de organizacions non gobernamentais, sete delegados estranxeiros non oficiais e os cinco membros do Comite Internacional. Os estados e reinos representados por delegados oficiais foron:
Imperio Austriaco
,
Gran Ducado de Baden
,
Reino de Baviera
,
Imperio frances
,
Reino de Hannover
,
Gran Ducado de Hesse
,
Reino de Italia
,
Reino dos Paises Baixos
,
Reino de Prusia
,
Imperio Ruso
,
Reino de Saxonia
,
Reino de Espana
,
Reinos Unidos de Suecia e Noruega
, e
Reino Unido de Gran Bretana e Irlanda
.
Entre as propostas escritas nas resolucions finais da conferencia, adoptadas o 29 de outubro de 1863,
[
6
]
foron:
- A fundacion de sociedades nacionais de socorro para os soldados feridos;
- A neutralidade e a proteccion dos soldados feridos;
- A utilizacion de forzas de voluntarios para a asistencia de socorro no campo de batalla;
- A organizacion de conferencias adicionais para promulgar estes conceptos;
- A introducion dun simbolo distintivo comun de proteccion para o persoal medico no campo de batalla, a saber, un brazalete branco cunha cruz vermella.
Monumento conmemorativo do primeiro uso do simbolo da Cruz Vermella nun conflito armado durante a
batalla de Dybbøl
(Dinamarca) en 1864; erixido conxuntamente en 1989 polas sociedades nacionais da Cruz Vermella de Dinamarca e Alemana.
Convencion de Xenebra, sociedades nacionais e CICR
[
editar
|
editar a fonte
]
Bandeira da Cruz Vermella de
G?tar? Mikami
coa que en 1905 desviou desde o seu hospital de campana en
Manchuria
a arremetida do exercito ruso
So un ano despois, o goberno suizo convidou os gobernos de todos os paises europeos, asi como aos de
Estados Unidos
, o
Imperio do Brasil
e o
Imperio Mexicano
a asistir a unha conferencia diplomatica oficial. Dezaseis paises enviaron un total de 26 delegados a Xenebra. O 22 de agosto de 1864, a conferencia adoptou os primeiros
Convenio de Xenebra
"para mellorar a sorte dos feridos nos exercitos en campana". Representantes de 12 estados e reinos asinaron o convenio:
[
7
]
O convenio contina dez artigos que establecian por primeira vez normas xuridicamente vinculantes que garantian a neutralidade e a proteccion dos soldados feridos, o persoal medico de campana e determinadas institucions humanitarias nun conflito armado.
Inmediatamente despois do establecemento da Convencion de Xenebra, fundaronse as primeiras sociedades nacionais en Belxica, Dinamarca, Francia,
Oldenburgo
, Prusia, Espana e Wurttemberg. Tamen en 1864,
Louis Appia
e
Charles van de Velde
, capitan do
exercito holandes
, converteronse nos primeiros delegados independentes e neutrais que traballaron baixo o simbolo da Cruz Vermella nun conflito armado.
O goberno do
Imperio Otoman
ratificou este tratado o 5 de xullo de 1865. A organizacion
Media Lua Vermella Turca
fundouse no Imperio Otoman en 1868, en parte como resposta a experiencia da
guerra de Crimea
(1853-1856), na que as enfermidades eclipsaron as batallas como principal causa de morte e sufrimento entre os soldados do
pobo turco
. Foi a primeira sociedade da Media Lua Vermella deste tipo e unha das organizacions beneficas mais importantes do mundo
musulman
.
En 1867, convocouse a primeira Conferencia Internacional de Sociedades Nacionais de Socorro para a Asistencia aos Feridos de Guerra.
Tamen en 1867, Jean-Henri Dunant viuse obrigado a declararse en
bancarrota
debido a fracasos empresariais en
Alxeria
, en parte porque descoidara os seus intereses comerciais durante as suas incansables actividades para o Comite Internacional.
[
Compre referencia
]
A controversia ao redor dos negocios de Dunant e a opinion publica negativa resultante, combinada cun conflito en curso con Gustave Moynier, levaron a expulsion de Dunant do seu cargo de membro e secretario. Acusouselle de quebra fraudulenta e emitiuse unha orde de arresto contra el. Asi, viuse obrigado a abandonar Xenebra e nunca regresou a sua cidade natal.
Nos anos seguintes fundaronse sociedades nacionais en case todos os paises de Europa. O proxecto encaixaba ben cos sentimentos patrioticos que estaban en auxe a finais do seculo XIX, e a miudo fomentaronse as sociedades nacionais como simbolos da superioridade da moral nacional.
En 1876, o Comite adoptou o nome de "International Committee of the Red Cross" (ICCR) ("Comite Internacional da Cruz Vermella"), que segue sendo a sua denominacion oficial na actualidade. Cinco anos mais tarde, fundouse a
Cruz Vermella Americana
grazas aos esforzos de
Clara Barton
.
[
10
]
Cada vez mais paises asinaron a Convencion de Xenebra e empezaron a respectala na practica durante os conflitos armados. En pouco tempo, a Cruz Vermella adquiriu un enorme impulso como movemento respectado internacionalmente, e as sociedades nacionais fixeronse cada vez mais populares como lugar de traballo voluntario.
Cando se concedeu o primeiro
Premio Nobel da Paz
en 1901, o
Comite Noruegues do Nobel
optou por outorgalo conxuntamente a Jean-Henri Dunant e
Frederic Passy
, un destacado
pacifista
internacional. Mais significativo que a honra do premio en si mesmo, este galardon marcou a tardia rehabilitacion de Jean-Henri Dunant e representou unha homenaxe ao seu papel clave na formacion da Cruz Vermella. Dunant morreu nove anos despois no pequeno balneario suizo de
Heiden
. So dous meses antes falecera tamen o seu antigo adversario, Gustave Moynier, que deixou a sua pegada na historia do Comite ao ser o seu presidente mais lonxevo..
En 1906 revisouse por primeira vez a Convencion de Xenebra de 1864. Un ano mais tarde, nos
X Convenios da Haia
, adoptados na Segunda Conferencia Internacional de Paz de
A Haia
, ampliaron o ambito de aplicacion do Convenio de Xenebra a guerra naval. Pouco antes do comezo da
primeira guerra mundial
en 1914, 50 anos despois da fundacion do CICR e da adopcion do primeiro convenio de Xenebra, xa existian 45 sociedades nacionais de socorro en todo o mundo. O movemento estendeuse mais alo de Europa e America do Norte a America Central e do Sur (
Republica Arxentina
, a
Estados Unidos do Brasil
, a
Republica de Chile
, a
Republica de Cuba
, os
Estados Unidos Mexicanos
, o
Republica do Peru
,
Republica do Salvador
,
Republica Oriental do Uruguai
,
Estados Unidos de Venezuela
), Asia (
Republica Popular da China
,
Imperio do Xapon
e
Reino de Siam
) e Africa (
Union Surafricana
).
Museo Rath
, Xenebra. Guerra 1914-1918. Axencia Internacional de Prisioneiros de Guerra. Departamento de Investigacions. seccion alema. Traducion de mensaxes e comunicacions coas familias.
Co estalido da
primeira guerra mundial
, o CICR atopouse ante enormes retos que so poderia afrontar traballando en estreita colaboracion coas sociedades nacionais da Cruz Vermella. Enfermeiras da Cruz Vermella de todo o mundo, incluidos Estados Unidos e Xapon, acudiron para apoiar os servizos medicos das forzas armadas dos paises europeos implicados na guerra. O 15 de agosto de 1914, inmediatamente despois do comezo da guerra, o CICR creou a sua Axencia Internacional para os Prisioneiros de Guerra ("International Prisoners-of-War Agency") (IPWA) para localizar aos
prisioneiros de guerra
(PDG) e restablecer as comunicacions coas suas respectivas familias. O
escritor
austriaco
e pacifista
Stefan Zweig
describiu a situacion na sede xenebrina da CICR:
Apenas se asestaron os primeiros golpes cando comezaron a oirse en Suiza berros de angustia procedentes de todas as terras. Miles de persoas que non tinan noticias dos seus pais, maridos e fillos nos campos de batalla, estenderon os seus brazos desesperados cara ao baleiro. Centos, miles, decenas de miles de cartas e telegramas chegaron a pequena Casa da Cruz Vermella en Xenebra, o unico punto de reunion internacional que quedaba. Illadas, como
petreis
tormentosos, chegaron as primeiras solicitudes de parentes desaparecidos; daquela estas solicitudes converteronse a sua vez nunha tormenta. As cartas chegaronse a varrer. Nada estaba preparado para facer fronte a semellante avalancha de miseria. A Cruz Vermella carecia de espazo, de organizacion, de sistema e, sobre todo, de axudantes.
Foto de grupo dos voluntarios -na sua maioria mulleres- diante do Musee Rath en 1914
Con todo, a finais de ano, a Axencia xa contaba cuns 1.200
voluntarios
que traballaban no
Museo Rath
de Xenebra, entre eles o
frances
escritor e pacifista
Romain Rolland
. Cando lle concederon o
Premio Nobel de Literatura
de 1915, doou a metade do
dineiro do premio
a Axencia.
A maioria do persoal eran mulleres,
algunhas das cales - como
Marguerite van Berchem
,
Marguerite Cramer
e
Suzanne Ferriere
- ocuparon altos cargos como pioneiras da
igualdade de xenero
nunha organizacion dominada por homes.
Embulancia da Cruz Vermella de 1917
Ao final da guerra, a Axencia transferira uns 20 millons de cartas e mensaxes, 1,9 millons de paquetes e uns 18 millons de
francos suizos
en doazons monetarias a prisioneiros de guerra de todos os paises afectados. Ademais, grazas a intervencion da Axencia, uns 200.000 prisioneiros foron intercambiados entre as partes belixerantes, liberados do seu cativerio e devoltos ao seu pais de orixe. O ficheiro organizativo da Axencia acumulou uns 7 millons de rexistros entre 1914 e 1923. O ficheiro permitiu identificar a preto de 2 millons de prisioneiros de guerra e ponerse en contacto coas suas familias. Na actualidade, o CICR presta o ficheiro completo ao
Museo Internacional da Cruz Vermella e da Media Lua Vermella
de Xenebra. O dereito de acceso ao indice segue estando estritamente restrinxido ao CICR.
Durante toda a guerra, o ICRC supervisou o cumprimento polas partes belixerantes dos
Convenios de Xenebra
da revision de 1907 e remitiu as queixas sobre violacions ao pais respectivo. Cando se utilizaron
armas quimicas
nesta guerra por primeira vez na historia, o ICRC organizou unha enerxica protesta contra o seu uso. Mesmo sen ter un mandato dos Convenios de Xenebra, o ICRC tentou aliviar o sufrimento da poboacion civil. Nos territorios designados oficialmente como "territorios ocupados", o ICRC podia axudar a poboacion civil en virtude das
Convencions da Haia
"Leis e costumes da guerra terrestre" de 1907.
[
13
]
Este convenio foi tamen a base xuridica do traballo do ICRC en favor dos prisioneiros de guerra. Ademais do traballo da Axencia Internacional para os Prisioneiros de Guerra descrito anteriormente, isto incluia visitas de inspeccion aos campos de prisioneiros de guerra. Ata o final da guerra, 41 delegados do ICRC visitaron un total de 524 campos en toda Europa.
O buque MV
Red Cross
no porto de Nova York (
c.
1915)
Enfermeiras da Cruz Vermella servindo pan e cafe aos soldados estadounidenses do
16º de Infanteria
,
1ª Division
, a sua chegada a
Paris
, 4 de xullo de 1917.
Entre 1916 e 1918, o ICRC publicou varias
postais
con escenas dos campos de prisioneiros de guerra. As imaxes mostraban aos prisioneiros en actividades cotias como a distribucion de cartas desde casa. A intencion do ICRC era proporcionar as familias dos prisioneiros algo de esperanza e consolo e aliviar as suas incertezas sobre o destino dos seus seres queridos. Tras o final da guerra, entre 1920 e 1922, o ICRC organizou o retorno duns 500.000 prisioneiros aos seus paises de orixe. En 1920, a tarefa de repatriacion pasou a mans da recentemente fundada
Sociedade de Nacions
, que nomeou ao diplomatico e cientifico noruegues
Fridtjof Nansen
"Alto Comisionado para a Repatriacion dos Prisioneiros de Guerra". O seu mandato legal ampliouse mais tarde ao apoio e a atencion aos refuxiados de guerra e as persoas desprazadas, cando o seu cargo converteuse no de "Alto Comisionado para os Refuxiados" da Sociedade de Nacions. Nansen, que inventou o
pasaporte Nansen
para os refuxiados apatridas e foi galardoado co Premio Nobel da Paz en 1922, nomeou a dous delegados do ICRC como adxuntos seus. Un ano antes do final da guerra, o ICRC recibiu o Premio Nobel da Paz de 1917 polo seu destacado labor en tempos de guerra. Foi o unico Premio Nobel da Paz concedido no periodo comprendido entre 1914 e 1918. En 1923, o
Comite Internacional da Cruz Vermella
adoptou un cambio na sua politica de seleccion de novos membros. Ata enton, so os cidadans da cidade de Xenebra podian formar parte do comite. Esta limitacion ampliouse para incluir a todos os cidadans suizos. Como consecuencia directa da primeira guerra mundial, en 1925 adoptouse un tratado que prohibia o uso de gases asfixiantes ou toxicos e axentes bioloxicos como armas. Catro anos mais tarde, revisouse o Convenio orixinal e estableceuse o segundo Convenio de Xenebra "relativo a mellora da sorte que corren os feridos, os enfermos e os naufragos das forzas armadas no mar". Os acontecementos da primeira guerra mundial e as respectivas actividades do ICRC aumentaron significativamente a reputacion e a autoridade do Comite entre a comunidade internacional e conduciron a unha ampliacion das suas competencias.
Xa en 1934, a Conferencia Internacional do ICRC aprobou un proxecto de proposta de convenio adicional para a proteccion da poboacion civil nos territorios ocupados durante un conflito armado. Desgraciadamente, a maioria dos gobernos tinan pouco interese en aplicar este convenio, polo que non puido entrar en vigor antes do comezo da
segunda guerra mundial
.
Memorial da Cruz Vermella en
Solferino.
A resposta da Cruz Vermella ao
Holocausto
foi obxecto de controversia e criticas. Xa en maio de 1944, o CICR foi criticado pola sua indiferenza ante o sufrimento e a morte de
xudeus
, criticas que se intensificaron tras o final da guerra, cando a magnitude do Holocausto fixose innegable.
Unha defensa a estas acusacions e que a Cruz Vermella estaba a tratar de preservar a sua reputacion como organizacion neutral e imparcial ao non interferir no que se consideraba un asunto interno aleman. A Cruz Vermella tamen consideraba que o seu principal obxectivo eran os
prisioneiros de guerra
cuxos paises asinaran a
Convencion de Xenebra
.
Os Convenios de Xenebra, na sua revision de 1929, constituiron a base xuridica da labor do CICR durante a segunda guerra mundial. As actividades do Comite foron similares as da primeira guerra mundial: visitar e supervisar os
campos de prisioneiros de guerra
, organizar a asistencia de socorro a
poboacion
civil
e administrar o intercambio de mensaxes sobre prisioneiros e persoas desaparecidas. Ao final da guerra, 179 delegados realizaran 12.750 visitas a campos de prisioneiros de 41 paises. A Axencia Central de Informacion sobre Prisioneiros de Guerra (
Agence centrale des prisonniers de guerre
) tina un persoal de 3.000 persoas, o ficheiro de seguimento de prisioneiros contina 45 millons de fichas e a Axencia intercambiou 120 millons de mensaxes. Un dos principais obstaculos foi que a
Cruz Vermella Alema
, controlada polos nazis, negouse a cooperar cos estatutos de Xenebra, incluidas violacions flagrantes como a deportacion de xudeus de Alemana e os
asasinatos en masa
levados a cabo nos
campos de concentracion nazis
.
Guerra 1939-45. Xenebra, Axencia Central de Prisioneiros de Guerra, Edificio Electoral/Palacio do Consello Xeral
Outras duas partes principais do conflito, a
Union Sovietica
e Xapon, non eran parte dos Convenios de Xenebra de 1929 e non estaban legalmente obrigados a seguir as normas dos convenios.
O hospital da Cruz Vermella de
Vigo
pechou en maio de 2010.
[
15
]
Unha ambulancia da Cruz Vermella en
Valencia
,
Espana
.
Sede da Cruz Vermella do Reino Unido en Thackley.
Cruz da Sociedade da Cruz Vermella
Serbia
O Movemento Internacional da Cruz Vermella e da Media Lua Vermella realiza o seu labor baixo sete principios fundamentais que rexen as actuacions desta organizacion, creando un vinculo de union entre as Sociedades Nacionais da Cruz Vermella e da Media Lua Vermella, o CICR e a FICR.
Os Principios Fundamentais garanten a continuidade do Movemento da Cruz Vermella e da Media Lua Vermella e as suas actividades humanitarias.
- Humanidade:
A Cruz Vermella tenta previr e alivia-lo sufrimento humano, traballa pola vida, a saude e a dignidade humana. Favorece a comprension, a cooperacion e a paz duradeira entre todolos pobos da Terra.
- Imparcialidade:
Non discrimina a ninguen pola sua nacionalidade, raza, relixion, ideoloxia ou condicion social.
- Neutralidade:
Actua sen participar nas controversias de tipo politico, racial, relixioso ou ideoloxico.
- Independencia:
Colabora cos poderes publicos que promoven accions humanitarias, pero manten unha autonomia baseada nos seus principios.
- Caracter Voluntario:
A Cruz Vermella e unha institucion de socorro, voluntaria e desinteresada.
- Unidade:
En cada pais so existe unha sociedade da Cruz Vermella ou da Media Lua Vermella, accesible para todalas persoas en todo o territorio.
- Universalidade:
Todalas sociedades da Cruz Vermella e da Media Lua Vermella comparten os mesmos valores e dereitos, son solidarias entre elas e con todolos pobos.
Promocion dos principios fundamentais e valores humanitarios
[
editar
|
editar a fonte
]
- Campanas de prevencion de enfermidades.
- Mensaxes familiares e mensaxes de boa saude.
- Campanas para promover o respecto a diversidade e a dignidade humana, reducir a intolerancia, a discriminacion e a exclusion social.
- Apoio as areas de mocidade.
Intervencion en casos de desastre
[
editar
|
editar a fonte
]
- Procura e rescate.
- Atencion pre-hospitalaria.
- Abastecemento de auga.
- Aloxamento temporal de persoas necesitadas.
- Campanas de recoleccion de alimentos, roupa e xoguetes.
- Solicitude de medicamentos.
- Cualificacion da comunidade en xestion de riscos.
- Primeiros auxilios.
- Doazons voluntarias.
Mellora dos servizos de saude na comunidade
[
editar
|
editar a fonte
]
- Doazon de sangue.
- Servizo de ambulancias.
- Hospitais e institucions de formacion.
- Servizos medico, Psicoloxico, odontoloxico e sexual.
- Apoio social e acompanamento ao adulto maior, nenos e en xeral a persoas vulnerables.
As persoas que integran a Cruz Vermella non reciben dineiro como soldo, pois son voluntarios (excepto tecnicos, por exemplo, un socorrista que traballa todo o dia na praia). Traballan para evitar o sufrimento humano, e polo benestar de todos.
Ademais, para evitar incidentes, ningunha persoa que sexa remunerada pola sua accion en Cruz Vermella pode acceder a postos politicos na xerarquia da institucion.
Algunhas actividades de voluntariado
[
editar
|
editar a fonte
]
A
Operacion Paso do Estreito
e un grupo especial no que participan voluntarios da Cruz Vermella para ofrecer axuda social, axuda medica e actividades ludicas na garderia aos mais de 1000 inmigrantes africanos que cruzan o
Estreito de Xibraltar
durante as vacacions de veran para volver ao seu pais de orixe. As quendas dos seus voluntarios realizanse de mana, tarde ou noite; cada un de 5 horas, durante tres semanas. Preferiblemente, durante duas semanas a principios de inverno e outra ao final. Non se pode facer nada por iso.
Uso do emblema da CICR na Operacion Xaque
[
editar
|
editar a fonte
]
Sede da Cruz Vermella no norte de
Bogota
, a capital de
Colombia
.
A
Operacion Xaque
foi un operativo militar colombiano, no cal se pretendia o rescate de
Ingrid Betancourt
, 3 mercenarios estadounidenses, 4 policias e 7 militares; a polemica desatouse cando a cadea de noticias
CNN
declarou que os militares usaran o emblema da Cruz Vermella durante a operacion.
[
16
]
A polemica acabou cando o presidente admitiu o feito e asumiu a sua responsabilidade politica. Nun comunicado de prensa, o CICR afirma tomar nota da declaracion feita polo presidente colombiano para lembrar que o uso do emblema "esta especificamente regulamentado polos Convenios de Xenebra e os seus Protocolos adicionais". O Comite Internacional de Cruz Vermella pediu respecto e condenou o "uso abusivo" das suas insignias.
[
Compre referencia
]
Con referencia ao uso do emblema, varios medios de comunicacion lembraron que segundo as normas do Dereito Internacional Humanitario, o seu emprego en operacions que non sexan humanitarias considerase "
perfidia
" porque constitue unha violacion dos Convenios de Xenebra. Debe ademais ser sancionado nos
tribunais internacionais
como "
delito de guerra
".
- Bennett, Angela (2006).
The Geneva Convention. The Hidden Origins of the Red Cross
. Gloucestershire: The History Press.
ISBN
978-0752495828
.
- Boissier, Pierre (1985).
From Solferino to Tsushima
. Henry Durant Institute.
ISBN
978-2-88044-012-1
.
- Boissier, Pierre.
History of the International Committee of the Red Cross. Volume I: From Solferino to Tsushima.
Henry Dunant Institute, Geneva, 1985.
ISBN
2-88044-012-2
- Bugnion, Francois.
The emblem of the Red Cross: a brief history.
ICRC (ref. 0316), Geneva, 1977.
- Bugnion, Francois.
The International Committee of the Red Cross and the Protection of War Victims.
ICRC & Macmillan (ref. 0503), Geneva, 2003.
ISBN
0-333-74771-2
- Bugnion, Francois.
Towards a comprehensive Solution to the Question of the Emblem.
Revised 4th edition. ICRC (ref. 0778), Geneva, 2006.
- Dawidowicz, Lucy S.
(1975). "Bleaching the Black Lie: The Case of Theresienstadt".
Salmagundi
(29). pp. 125?140.
JSTOR
40546857
.
- De Saxe, Morris (1929).
South African Jewish Year Book
. South African Jewish Historical Society.
- Dromi, Shai M. (2020).
Above the fray: The Red Cross and the making of the humanitarian NGO sector
. Chicago: Univ. of Chicago Press.
ISBN
978-0-2266-8010-1
.
- Dromi, Shai M. (2016). "For good and country: nationalism and the diffusion of humanitarianism in the late nineteenth century".
The Sociological Review
64
(2). pp. 79?97.
doi
:
10.1002/2059-7932.12003
.
- Dunant, Jean-Henri (1863).
Compte rendu de la Conference internationale reunie a Geneve les 26, 27, 28 et 29 octobre 1863 pour etudier les moyens de pourvoir a l'insuffisance du service sanitaire dans les armees en campagne
[
Report of the International Conference meeting in Geneva on 26, 27, 28 and 29 October 1863 to study the means of providing for the insufficiency of the medical service in the Armies in the field
]
(PDF)
(en
frances
)
. Geneva: Jules-Guillaume Fick.
- Dunant, Henry.
A Memory of Solferino.
ICRC, Geneva 1986.
ISBN
2-88145-006-7
- Durand, Andre.
History of the International Committee of the Red Cross. Volume II: From Sarajevo to Hiroshima.
Henry Dunant Institute, Geneva, 1984.
ISBN
2-88044-009-2
- Farmborough, Florence
.
With the Armies of the Tsar: A Nurse at the Russian Front 1914?1918.
Stein and Day, Nova York, 1975.
ISBN
0-8128-1793-1
- Farre, Sebastien; Schubert, Yan (2009).
"L'illusion de l'objectif." [The Illusion of the Objective]
.
Le Mouvement Social
(en
frances
)
227
(2). pp. 65?83.
doi
:
10.3917/lms.227.0065
.
- Favez, Jean-Claude.
The Red Cross and the Holocaust
, Cambridge University Press, 1999.
- Forsythe, David P.
Humanitarian Politics: The International Committee of the Red Cross.
Johns Hopkins University Press, Baltimore 1978.
ISBN
0-8018-1983-0
- Forsythe, David P.
The Humanitarians: The International Committee of the Red Cross.
Cambridge University Press, Cambridge 2005.
ISBN
0-521-61281-0
- Forsythe, David P. "The International Committee of the Red Cross and International Humanitarian Law." In:
Humanitares Volkerrecht ? Informationsschriften. The Journal of International Law of Peace and Armed Conflict.
2/2003, German Red Cross and Institute for International Law of Peace and Armed Conflict, p. 64?77.
ISSN
0937-5414
- Haug, Hans.
Humanity for All: The International Red Cross and Red Crescent Movement.
Henry Dunant Institute, Geneva in association with Paul Haupt Publishers, Bern, 1993.
ISBN
3-258-04719-7
- Handbook of the International Red Cross and Red Crescent Movement
. 13th edition, International Committee of the Red Cross, Geneva, 1994.
ISBN
2-88145-074-1
- Hutchinson, John F.
Champions of Charity: War and the Rise of the Red Cross.
Westview Press, Boulder, Colorado, 1997.
ISBN
0-8133-3367-9
- Leith, Denise (2002).
The politics of power: Freeport in Suharto's Indonesia
. University of Hawaii Press.
ISBN
978-0-8248-2566-9
.
- Lavoyer, Jean-Philippe; Maresca, Louis.
The Role of the ICRC in the Development of International Humanitarian Law.
In:
International Negotiation
. 4(3)/1999. Brill Academic Publishers, pp. 503?527.
ISSN
1382-340X
- Moorehead, Caroline.
Dunant's Dream: War, Switzerland and the History of the Red Cross
.
HarperCollins
, London, 1998.
ISBN
0-00-255141-1
(Hardcover edition); HarperCollins, London 1999,
ISBN
0-00-638883-3
(Paperback edition)
- Moller, Esther (2020),
Red Cross and Red Crescent
,
EGO - European History Online
, Mainz:
Institute of European History
, retrieved: 17 March 2021.
- Rothkirchen, Livia
(2006).
The Jews of Bohemia and Moravia: Facing the Holocaust
(en
ingles
)
. Lincoln:
University of Nebraska Press
.
ISBN
978-0-8032-0502-4
.
- Sending, Ole Jacob; Pouliot, Vincent; Neumann, Iver B. (20 de agosto de 2015).
Diplomacy and the Making of World Politics
. Cambridge University Press.
ISBN
978-1-316-36878-7
.
- Schazmann, Paul-Emile (1955).
"Romain Rolland et la Croix-Rouge: Romain Rolland, Collaborateur de l'Agence internationale des prisonniers de guerre"
(PDF)
.
International Review of the Red Cross
(en
frances
)
37
(434). p. 140.
doi
:
10.1017/S1026881200125735
.
- Stefon, Matt (2011).
Christianity: History, Belief, and Practice
. The Rosen Publishing Group.
ISBN
978-1-61530-493-6
.
- Telo, Mario (2014).
Globalisation, Multilateralism, Europe: Towards a Better Global Governance?
. London: Routledge.
ISBN
978-1-4094-6449-5
.
- Walters, William C. (2004).
An assessment of the capacity of the Red Cross National Societies to address the psychological and social needs of survivors of disasters and complex emergencies in Central and South America
(Tese). Waterloo, Ontario.
ISBN
0-612-96599-6
.
- Willemin, Georges; Heacock, Roger.
International Organization and the Evolution of World Society. Volume 2: The International Committee of the Red Cross.
Martinus Nijhoff Publishers, Boston, 1984.
ISBN
90-247-3064-3
- Wylie, Neville.
The Sound of Silence: The History of the International Committee of the Red Cross as Past and Present.
In:
Diplomacy and Statecraft
. 13(4)/2002. Routledge/ Taylor & Francis, pp. 186?204,
ISSN
0959-2296
- Young, John; Hoyland, Greg (14 de xullo de 2016).
Christianity: A Complete Introduction
(en
ingles
)
. Hodder & Stoughton.
ISBN
978-1-4736-1577-9
.
- Zweig, Stefan (1921).
Romain Rolland; the man and his work
. Traducido por Eden, Paul; Cedar, Paul. Nova York: T. Seltzer.