Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
A imponente columnata de
Bernini
na
praza de San Pedro
, en
Roma
.
As grosas columnas
xonicas
da columnata de
Bernini
.
Portico
do
Panteon de Agripa
, en
Roma
.
Na
arquitectura
clasica, unha
columnata
[
1
]
e unha longa secuencia de
columnas
vinculadas por un
arquitrabe
comun. As veces constitue un elemento autonomo, como a famosa columnata que
Gian Lorenzo Bernini
desenou fronte a
basilica de San Pedro
do
Vaticano
, conformando unha gran praza de planta eliptica, ou a da
catedral de Kazan
, en
San Petersburgo
.
A forma particular da de San Pedro responde a necesidade de crear un espazo visualmente pechado pero materialmente aberto que se poida encher e baleitar de xente eficazmente. Cando unha persoa camina pola
praza de San Pedro
o propio espesor das columnas superpostas entre si dalle a entender que e un espazo pechado. Poren, ao situarse nunha das duas
fontes
, a percepcion cambia por completo xa que estas coinciden cos focos da elipse e desde ese punto pode verse o exterior da praza a traves das columnas, que xa non se superponen entre si.
- Cando unha columnata se encontra diante dun edificio protexendo a sua porta principal, chamase
portico
;
- Cando a columnata pecha un espazo aberto, como en San Pedro, denominase
peristilo
. Os peristilos son tipicos das arquitecturas do
antigo Exipto
, da
antiga Grecia
e da
antiga Roma
.
Xa no templos do antigo Exipto habia filas de columnas, especialmente como elementos de sostemento das naves e delimitando o perimetro dos patios. Na antiga Grecia, e ate o
periodo helenistico
, os templos, as prazas e os mercados a miudo estaban delimitados por fileiras de columnas. A columnata romana converteuse nun elemento tipico da fase madura da sua arquitectura, e a columnata con superposicion de arcos converteuse case nunha constante na era cristia.
[
2
]
