En sentido amplo, unha
banda sonora orixinal
ou unha
BSO
(do ingles
Soundtrack
ou
OST
) e a parte do
son
completo e os resultados da edicion de diferentes pistas sonoras dunha creacion
audiovisual
. Incluense por tanto os
dialogos
, os
sons
e a
musica
asi como os
acompanamentos
paralelos. Non obstante, normalmente o termo utilizase nun sentido mais restrinxido e refirese so a musica do filme ou mesmo a comercializacion dos temas musicais dunha obra como os
videoxogos
, o
software
, a
television
ou a
radio
.
Dende un punto de vista musical, entendese como banda sonora orixinal a musica, tanto vocal como instrumental, composta expresamente para unha obra, especialmente un filme, cumprindo o proposito de mellorar as emocions que as imaxes, os sons e os dialogos non poden expresar por si sos.
No sentido fisico, a banda sonora dun filme pode ser de dous tipos:
magnetica
ou
optica
. No primeiro caso, unha ou mais bandas de
gravacion
pasan polas beiras da cinta magnetica da pelicula. Estas linas tenen que ser lidas por un dispositivo en
sincronia
coa proxeccion das imaxes, de forma que os sons son xerados de forma semellante ao que facia un lector de
cinta
.
No caso de bandas sonoras opticas, son areas claras e escuras nun ou en ambos lados da cinta da pelicula. As diferentes intensidades de luz son convertidas en impulsos
electricos
para crear a banda sonora. Actualmente xa se estan usando
sistemas dixitais
.
Nos ultimos anos, alguns compositores famosos foron:
John Williams
,
Joe Hisaishi
,
Hans Zimmer
,
James Newton Howard
,
Danny Elfman
,
Basil Poledouris
,
James Horner
,
Vangelis
,
Nicola Piovani
ou
Ennio Morricone
.
Gravacion de musica
Os primeiros intentos de incorporar a banda sonora a proxeccion basearonse no "acompanamento musical", xeralmente un
piano
ou
pianola
e por narracions por persoas ou actores no propio local, para chegar ao uso dos
fonografos
. Estas actuacions tamen podian anteporse ou continuar a proxeccion. Mellorouse a sincronizacion coa creacion de
cronofono
que durou ata a
primeira guerra mundial
(
1914
). Foron as empresas
norteamericanas
General Electric
e
Western Electric
as que crearon sistemas para incorporar o son na propia pelicula, co famoso sistema
Vitaphone
que utilizou a
Warner Bros.
Esta incorporacion inicial era so de musica como no caso do filme
The Jazz Singer
(
1927
) mais ainda non incluia o resto do son (dialogos, ruidos etc.). Non foi ata o ano seguinte con
Lights of New York
(
1928
) que se puido escoitar un filme con son completo.
Coa incorporacion definitiva do son aos filmes, melloraronse considerablemente as posibilidades cinematograficas e desenvolveuse rapidamente unha importante industria ao redor deste fenomeno. Apareceu enton un problema inesperado: a comprension da lingua do filme. A dobraxe ainda tardou en desenvolverse pero houbo unha importante producion de filmes musicais que permitian motivar os publicos doutros paises.
Singin' in the Rain
foi un claro exemplo (
1952
).
Inicialmente, nos primeiros filmes sonoros, a musica aparecia en forma de apertura, de cancions que cantaban os actores, de emisions de aparellos como radios ou de orquestras que aparecian no filme. Non se entendia como na actualidade que un son, como unha melodia, non fose creado por algun causante que aparecese no filme. Tina que ser emitido por algunha persoa ou aparello que se vise nel. Esta situacion durou ata mediados do anos 40 con
Hitchcock
cando, dirixindo
Lifeboat
e non querendo usar a musica porque no mar non habia quen ou que a crease, o compositor
David Raksin
dixolle: "
E de onde venen as camaras?
".
Foi realmente cos exiliados europeos que foron aos
Estados Unidos de America
cando se iniciou o fenomeno das bandas sonoras orixinais. Asi apareceron nomes destacados como
Korngold
,
Max Steiner
,
Waxman
e
Tiomkin
. Foi especialmente relevante entre todos Steiner, discipulo de
Gustav Mahler
en Viena, quen decidiu, xunto co produtor do filme, transformar
King Kong
nunha especie de opera sen cantantes. Esta decision cambiou a historia do cine ao converter as bandas sonoras en componentes fundamentais do exito dos filmes.
Banda sonora e Banda sonora orixinal
[
editar
|
editar a fonte
]
Falase de
banda sonora
de forma xenerica tanto en sentido amplo (todo o son dun filme) como en sentido restrinxido (a musica dun filme). Pero a banda sonora pode ser unha seleccion de temas de compositores diversos que eliximos para acompanar os diferentes momentos do filme. Esta seleccion, segundo o tipo de filme, pode ser
musica clasica
,
popular
,
rock
,
pop
etc., pero que non foi composta especificamente para este filme. Deuse a conecer de forma comercial ou popular a traves dos cursos habituais. En ocasions, o seu exito comercial induce aos produtores a realizar un filme. Cando a musica e composta para ese filme, falamos de
Banda sonora orixinal
. Estas composicions resultan ser as veces exitos tan populares e comerciais como os anteriores e contribuen de forma decidida ao exito do filme.
Evidentemente, as bandas sonoras non tiveron sempre a mesma relevancia. Alguns filmes produciron verdadeiros exitos comerciais como no caso dos
Beatles
) nos
sesenta
. Ainda asi, a maioria dos filmes tinan so bandas sonoras que complementaban de forma discreta a accion
dramatica
sen outro protagonismo. Nestes anos, destacaron compositores interesantes como
Bernstein
,
Raksin
e especialmente
Bernard Herrmann
, considerado por moitos entendidos como o gran xenio da musica no cine.
Alguns dos compositores de bandas sonoras mais famosos son:
- Ennio Morricone
(
O bo, o feo e o malo
,
A mision
,
Cinema Paradiso
etc.)
- John Williams
(
Tiburon
,
A guerra das galaxias
,
Indiana Jones
etc.)
- Vangelis
(
Blade Runner
,
Chariots of Fire
,
1492: Conquest of Paradise
)
- Hans Zimmer
(
The Lion King
,
Gladiator
,
Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest
, etc.
- Danny Elfman
(
Beetlejuice
,
Edward Scissorhands
,
The Nightmare Before Christmas
,
Sleepy Hollow
,
Planet of the Apes
,
Big Fish
etc.)
A banda sonora tende a ter xeralmente a seguinte estrutura:
- Tema de entrada, inicio ou Cabeceira: moitas veces e unha melodia ou cancion que comeza o filme.
- Musica de fondo ou incidental: e o conxunto de temas que representan a maior parte da composicion dentro dunha banda sonora e que acompasan os diferentes momentos do filme. Se se incluen temas de autores diferentes do compositor principal, chamanse
cancions inseridas
.
- Tema de sida, peche ou final: frecuentemente, e o tema musical que aparece cos
creditos
de peche da pelicula.