Charles de Gaulle

(1945)
Biografia
Nacemento	(fr) Charles Andre Joseph Marie de Gaulle 22 de novembro de 1890 Lille, Francia
Morte	9 de novembro de 1970 (79 anos) Colombey-les-Deux-Eglises, Francia
Causa da morte	Aneurisma
Lugar de sepultura	grave of Charles de Gaulle (en)
Presidente da Republica Francesa
8 de xaneiro de 1959 ? 28 de abril de 1969 ←  Rene Coty (pt) ? Alain Poher  →
Coprincipe frances de Andorra
8 de xaneiro de 1959 ? 28 de abril de 1969 ←  Rene Coty (pt) ? Alain Poher  →
Minister of National Defence (en)
1 de xuno de 1958 ? 8 de xaneiro de 1959 ←  Pierre de Chevigne (pt) ? Pierre Guillaumat (pt)  →
Presidente do Consello de Francia
1 de xuno de 1958 ? 8 de xaneiro de 1959 ←  Pierre Pflimlin (pt) ? Michel Debre  →
Coprincipe frances de Andorra
20 de agosto de 1944 ? 20 de xaneiro de 1946 ←  Philippe Petain ? Felix Gouin (pt)  →
1º President of the Provisional Government of the French Republic (en)
3 de xuno de 1944 ? 20 de xaneiro de 1946 ←  Philippe Petain , Pierre Laval (pt) ? Felix Gouin (pt)  →
Presidente Franca Livre (pt)
18 de xuno de 1940 ? 3 de xullo de 1944 ← sen valor ? Supresion do cargo →
Datos persoais
Outros nomes	Charles de Lugale
Residencia	Palacio do Elisio
Pais de nacionalidade	Francia
Relixion	Catolicismo
Educacion	Escola Militar Especial de Saint-Cyr (pt) College Stanislas (Paris) Escola Superior de Guerra
Actividade
Campo de traballo	Politica
Lugar de traballo	Ingolstadt Wulzburg (pt) Francia
Ocupacion	estadista , oficial , military theorist (en) , memorialista , politico
Periodo de actividade	- 1946
Partido politico	Uniao dos Democratas pela Republica (pt) Rally of the French People (en)
Membro de	Ordre Nouveau
Influencias	Philippe Petain e Charles Maurras
Lingua	Lingua francesa
Carreira militar
Rama militar	Exercito de Terra Frances e Franca Livre (pt)
Rango militar	xeneral de brigada
Conflito	Primeira guerra mundial , Guerra de Alxeria , segunda guerra mundial , Batalla de Verdun , Guerra polaco-sovietica , Batalla de Francia , Batalha de Dacar (pt) , Battle of Gabon (en) e Liberacao de Paris (pt)
Obra
Obras destacables (1954) Memorias de Guerra (pt)
Arquivos en	Arquivos da Escola Politecnica Federal de Zuric [ CH-001807-7:Hs 782] Servizo Historico de Defensa [ GR 14 YD 435] Louis Round Wilson Library (en) 5494-z
Familia
Familia	De Gaulle family (en)
Conxuxe	Yvonne de Gaulle (1921?1970)
Fillos	Anne de Gaulle , Philippe de Gaulle (pt) , Elisabeth de Gaulle (pt)
Pais	Henri de Gaulle   e  Jeanne Maillot (pt)
Irmans	Marie-Agnes de Gaulle (en) , Jacques de Gaulle (en) , Xavier de Gaulle (pt) e Pierre de Gaulle (pt)
Cronoloxia
1947	peregrinacion  ( shrine of Sainte-Anne d'Auray (en) )
Premios (5 de abril de 1965)   Knight of the Order of the Elephant (en) ../... 25+
Sinatura

Charles Andre Joseph Marie de Gaulle ( / d ? ? ? o? l , - ? ? ?ː l / ; Pronunciacion francesa:  [?a?l d? ?ol]  ( escoitar ) ; ^{[ 1 ]} comunmente abreviado como CDG e conecido en Francia simplemente como "le general" ("o xeneral"), nado o 22 de novembro de 1890 en Lille e finado o 9 de novembro de 1970 en Colombey-les-Deux-Eglises , foi un militar , resistente e home de estado frances .

Foi o lider do goberno da Francia Libre contra a Alemana nazi na segunda guerra mundial e presidiu o Goberno Provisional da Republica Francesa de 1944 a 1946 para restaurar a democracia en Francia . En 1958, saiu do seu retiro ao ser nomeado Presidente do Consello de Ministros (Primeiro Ministro) polo Presidente Rene Coty . Reescribiu a Constitucion de Francia e fundou a Quinta Republica tras a sua aprobacion por referendo . Foi elixido Presidente de Francia ese mesmo ano, ^{[ 2 ]} cargo para o que foi reelixido en 1965 e que ocupou ata a sua dimision o 28 de abril de 1969.

Nado en Lille , graduouse na Escola Especial Militar de Saint-Cyr ou ESM (en frances : Ecole Speciale Militaire de Saint-Cyr ) en 1912. Foi un oficial condecorado da primeira guerra mundial , ferido varias veces e posteriormente feito prisioneiro na batalla de Verdun . Durante o periodo de entreguerras , avogou polas divisions blindadas mobiles. Durante a invasion alema de maio de 1940, dirixiu unha division acoirazada que contraatacou aos invasores; a continuacion foi nomeado subsecretario de guerra. Ao negarse a aceptar o armisticio con Alemana do seu goberno, de Gaulle fuxiu a Inglaterra e exhortou aos franceses na sua alocucion do 18 de xuno transmitida pola BBC para resistir a ocupacion e a continuar a loita contra o invasor. Dirixiu as Forzas Francesas Libres e mais tarde encabezou o Comite Frances de Liberacion Nacional contra as Axis . A pesar das suas frias relacions cos Estados Unidos , contou en xeral co apoio de Winston Churchill e converteuse no lider indiscutible da Francia Libre . Converteuse en xuno de 1944 no xefe do Goberno Provisional da Republica Francesa , o goberno provisional de Francia tras a a sua liberacion . Xa en 1944, de Gaulle introduciu unha politica economica dirixista , que incluia un importante control dirixido polo Estado sobre unha economia capitalista a que seguiron 30 anos de crecemento sen precedentes, conecidos como os Trente Glorieuses . Frustrado polo regreso do pequeno partidismo na nova Cuarta Republica , dimitiu a principios de 1946, pero continuou a sua actividade politica como fundador da Rassemblement du Peuple Francais (RPF; "Agrupacion do Pobo Frances"). Retirouse a principios da decada de 1950 e escribiu as suas Memorias de guerra , que se converteron rapidamente nun elemento basico da literatura francesa moderna.

Cando a guerra de Alxeria estaba a esnaquizar a inestable Cuarta Republica , a Asemblea Nacional devolveulle o poder durante a crise de maio de 1958 . Fundou a V Republica cunha presidencia forte, e foi elixido para continuar nese papel. Conseguiu manter unida a Francia a vez que tomaba medidas para poner fin a guerra, para gran enfado dos Pieds-Noirs (franceses etnicos nados en Alxeria) e as forzas armadas; ambos apoiaran previamente o seu regreso ao poder para manter o dominio colonial. Concedeu a independencia a Alxeria e actuou progresivamente cara a outras colonias francesas. No contexto da guerra fria , de Gaulle iniciou a sua "politica de grandeza", afirmando que Francia, como gran potencia, non debia depender doutros paises, como Estados Unidos, para a sua seguridade nacional e prosperidade. Para iso, aplicou unha politica de "independencia nacional" que o levou a retirarse do mando militar integrado da OTAN e a desenvolver unha forza de ataque nuclear independente que converteu a Francia na cuarta potencia nuclear do mundo. Restableceu as cordiais relacions franco-alemas para crear un contrapeso europeo entre as esferas de influencia angloamericana e sovietica mediante a firma do Tratado do Elisio o 22 de xaneiro de 1963.

De Gaulle opuxose a creacion dunha Europa supranacional e defendeu Europa como un continente de nacions soberanas . De Gaulle criticou abertamente a Intervencion dos Estados Unidos en Vietnam e o " privilexio exorbitante " do dolar estadounidense . Nos seus ultimos anos, o seu apoio ao lema " Vive lle Quebec libre " e os seus dous vetos a entrada de Gran Bretana na Comunidade Economica Europea xeraron unha considerable controversia tanto en America do Norte como en Europa. Ainda que foi reelixido para a presidencia nas eleccions presidenciais francesas de 1965 , enfrontouse a protestas xeneralizadas de estudantes e traballadores en maio de 1968 , pero contou co apoio do exercito e ganou as eleccions cunha maioria crecente na Asemblea Nacional. De Gaulle dimitiu en 1969 tras perder un referendo no que proponia unha maior descentralizacion. Morreu un ano despois na sua residencia de Colombey les Deux Eglises , deixando inconclusas as suas memorias presidenciais.

Moitos partidos e lideres politicos franceses reivindican un legado gaullista ; tras a sua morte dedicaronse a sua memoria numerosas ruas e monumentos en Francia. En Francia, e conecido polos seus detractores como "Grande Zora". ^{[ 3 ]}

Traxectoria [ editar | editar a fonte ]

Infancia e orixes [ editar | editar a fonte ]

Charles Andre Joseph Marie de Gaulle naceu o 22 de novembro de 1890 en Lille , no departamento do Norte , sendo o terceiro de cinco irmans. ^{[ 4 ]} Creceu no seo dunha familia catolica e tradicional. O seu pai, Henri de Gaulle , foi profesor de historia e literatura nun colexio xesuita e acabou fundando o seu propio colexio. ^{[ 5 ] :42-47}

Henri de Gaulle procedia dunha longa estirpe da nobreza parlamentaria de Normandia e Borgona . ^{[ 6 ] :13-16 [ 7 ]} Crese que o nome e de orixe holandes e que pode derivar de van der Walle , de Walle ("da muralla, muro defensivo") ou de Waal ("o muro"). ^{[ 8 ] [ 5 ] :42} A nai de De Gaulle, Jeanne (de solteira Maillot), descendia dunha familia de ricos empresarios de Lille. Tina ascendencia francesa, irlandesa, escocesa e alema. ^{[ 6 ] :13?16 [ 7 ]}

O pai de De Gaulle fomentaba o debate historico e filosofico entre os seus fillos a hora para comer, e grazas ao seu estimulo, De Gaulle familiarizouse coa historia de Francia desde unha idade tempera. Impresionado polos relatos da sua nai, que lle contaba como chorou de nena ao decatarse da capitulacion francesa ante os alemans na batalla de Sedan en 1870, desenvolvendo un gran interese pola estratexia militar. Tamen lle influiu o seu tio, chamado o igual ca el Charles de Gaulle, historiador e apaixonado celticista que escribiu libros e panfletos avogando pola union de galeses, escoceses, irlandeses e bretons nun so pobo. O seu avo Julien-Philippe tamen foi historiador, e a sua avoa Josephine-Marie escribiu poemas que apaixonaron a sua fe cristia. ^{[ 9 ] [ 5 ] :42?47}

Educacion e influencias intelectuais (1900-1909) [ editar | editar a fonte ]

Cando De Gaulle tina dez anos xa era lector de historia medieval. Durante a sua adolescencia tempera comezou a escribir poesia, e mais tarde a sua familia pagou unha composicion, un xogo dun acto en verso sobre un viaxeiro, para ser publicado en privado. ^{[ 10 ]} Era un lector voraz, polo que por mor diso, leu tomos filosoficos de escritores como Henri Bergson , Charles Peguy e Maurice Barres . Ademais dos filosofos alemans Nietzsche , Kant e Goethe , leu as obras dos antigos gregos (especialmente Platon ) e a prosa do poeta romantico Chateaubriand . ^{[ 10 ]}

De Gaulle educouse no College Stanislas de Paris e estudou brevemente en Belxica , onde continuou mostrando o seu interese por ler e estudar historia, compartindo a sua vez o gran orgullo que moitos dos seus compatriotas sentian polos logros da sua nacion. ^{[ 11 ]} A idade de quince anos escribiu un ensaio que imaxinaba ao ≪Xeneral de Gaulle≫ levando ao exercito frances a vitoria sobre Alemana en 1930; mais tarde escribiu que na sua mocidade esperara con certa anticipacion inxenua a inevitable guerra futura con Alemana para vingar a derrota francesa de 1870 . ^{[ 12 ]}

A Francia na que de Gaulle creceu durante a sua adolescencia, era unha sociedade dividida, que traia consigo acontecementos e procesos que non eran benvidos na familia de Gaulle: o crecemento do socialismo e o sindicalismo , a separacion legal da Igrexa e o Estado en 1905 e a reducion do periodo do servizo militar a dous anos (tamen en 1905). Igualmente desagradables para os de Gaulle foi a Acordo Cordiale con Gran Bretana, a primeira crise marroqui e, sobre todo, o caso Dreyfus . Henri de Gaulle chegou a ser un partidario de Alfred Dreyfus , o xeneral franco-xudeu en cuestion. Con todo, o apoio do pai de de Gaulle era condicional, posto que estaba mais preocupado pola reputacion do exercito que pola sua inocencia per se . O mesmo periodo tamen viu o rexurdimento do catolicismo evanxelico , a culminacion da Basilica Sacre-Cœur e o xurdimento do culto a Xoana de Arco . ^{[ 13 ] [ 11 ]}

De Gaulle non foi un alumno sobresainte ata a metade da sua adolescencia, pero a partir de xullo de 1906 foi mais tenaz na escola a medida que se concentraba en reunir os requisitos para entrar na Escola Especial Militar de Saint-Cyr . ^{[ 14 ]} De Gaulle uniuse ao exercito, a pesar de estar mais inclinado a unha carreira como historiador, ainda que ditas razons poderian atoparse en buscar compracer ao seu pai. Con todo, posteriormente escribiu: ≪cando entrei no exercito, era unha das mellores cousas do mundo≫, ^{[ 15 ]} comentario que o xornalista e biografo de de Gaulle, Jean Lacouture, suxire que debe ser tratado con cautela, pois a reputacion do exercito frances estaba nun punto baixo a principios do seculo XX logo do caso Dreyfus . ^{[ 16 ]} Proba da reputacion do Exercito e que habia menos de 700 postulantes para entrar a St. Cyr en 1908, en lugar dos mais de 2000 que habia antes do cambio de seculo. ^{[ 16 ]} Inicialmente, de Gaulle foi utilizado para romper folgas. ^{[ 16 ]}

Carreira tempera: 1909-1918 [ editar | editar a fonte ]

Inicios na Escola Especial Militar de Saint Cyr (1909-1913) [ editar | editar a fonte ]

Finalmente, De Gaulle tivo exito na sua postulacion para entrar en Saint Cyr en 1909. A sua clasificacion dentro dos postulantes foi mediocre (119 de 221 participantes), ^{[ 17 ]} con todo era relativamente novo e aquel fora o seu primeiro intento nun exame. De acordo cunha lei do 21 de marzo de 1905, os aspirantes a oficiais do exercito debian permanecer polo menos un ano nas filas, incluido o tempo como soldado e suboficial , antes de asistir a academia. En consecuencia, en outubro de 1909, de Gaulle alistouse no 33.º Rexemento de Infantaria do Exercito de Terra Frances , con base en Arras. Este foi un rexemento historico nas batallas de Austerlitz , Wagram e Borodino . En abril de 1910 foi ascendido a cabo . O comandante da sua compania negouse a promocionalo a sarxento, o rango habitual para un posible oficial. Esta razon debeuse a que de acordo co seu superior o mozo sentia claramente que nada menos que como condestable de Francia seria suficiente para el. Finalmente foi ascendido a sarxento en setembro de 1910.

De Gaulle ocupou o seu posto de sarxento en St Cyr en outubro de 1910. Ao final do seu primeiro ano ascendera ao posto 45. En St Cyr, de Gaulle adquiriu o sobrenome de ≪o gran esparrago≫ pola sua altura extremadamente elevada (1,96 m), a sua fronte alta e a sua nariz. ^{[ 15 ]} A sua traxectoria na academia foi de menos a mais, polo que recibiu eloxios pola sua conduta, modos, intelixencia, caracter, espirito militar e resistencia a fatiga. En 1912, graduouse 13º da sua clase ^{[ 18 ]} e no seu informe de fin de curso sinalase que e un cadete dotado que, sen dubida, sera un excelente oficial. O futuro mariscal Alphonse Juin foi o primeiro da sua promocion, ainda que non parece que ambos fosen amigos intimos naquela epoca. ^{[ 19 ]}

Preferindo servir en Francia que en ultramar , en outubro de 1912, reincorporouse ao 33.º Rexemento de Infantaria como subtenente (segundo tenente). O rexemento agora estaba comandado polo coronel (e futuro mariscal) Philippe Petain , a quen de Gaulle seguiria durante o seguintes quince anos. Mais tarde escribiu nas suas memorias: ≪O meu primeiro coronel, Petain, ensinoume a arte do mando≫. ^{[ 20 ]}

No periodo previo a primeira guerra mundial , de Gaulle estaria de acordo con Petain en canto a obsolescencia da cabalaria e das tacticas tradicionais na era das metralladoras e o arame de puas. A miudo debatia co seu superior acerca de eventuais grandes batallas e o posible resultado de calquera guerra . Lacouture e esceptico, sinalando que ainda que Petain escribiu avaliacions entusiastas de de Gaulle nos primeiros dous trimestres de 1913, e pouco probable que se destacase entre os 19 capitans e 32 tenentes baixo o seu mando. De Gaulle estaria presente nas manobras de Arras de 1913, nas que Petain criticou ao xeneral Le Gallet na cara, pero non hai evidencia nos seus cadernos que aceptase as ideas pasadas de moda de Petain sobre a importancia do poder do fogo fronte a doutrina dominante que enfatizaba o " espirito ofensivo ". De Gaulle sublinou como Mauricio da Saxonia prohibira o fogo de salvas, como os exercitos franceses do periodo napoleonico basearonse no ataque de columnas de infantaria e como o poder militar frances decaera no seculo XIX debido a -supostamente- unha excesiva concentracion na potencia do fogo (por exemplo, o rifle Chassepot ) en lugar do de impulso . Tamen parece aceptar a leccion enton de moda extraida da recente guerra ruso-xaponesa , de como as cargas a baioneta da infantaria xaponesa con alta moral tiveran exito fronte a potencia do fogo inimigo. ^{[ 21 ]}

De Gaulle foi ascendido a primeiro tenente en outubro de 1913.

Primeira guerra mundial [ editar | editar a fonte ]

En combate (1914-1916) [ editar | editar a fonte ]

Cando finalmente estalou a guerra en Francia a principios de agosto de 1914, o 33.° Rexemento, considerado unha das mellores unidades de combate do pais, foi inmediatamente enviado a facerlle fronte ao avance aleman en Dinant . Con todo, o comandante do Quinto Exercito Frances, o xeneral Charles Lanrezac , permaneceu ancorado as tacticas de batalla do seculo XIX , arroxando as suas unidades a cargas de baioneta sen sentido con cornetas e cores completas voando contra a artillaria alema, polo cal incorreron en grandes perdas.

Como comandante de peloton, De Gaulle estivo involucrado en feroces combates desde o comezo. Recibiu o seu bautismo de fogo o 15 de agosto e foi un dos primeiros en ser ferido, recibindo unha bala no xeonllo durante a masacre de Dinant . ^{[ 22 ]} No hospital mostraria a sua irritacion con base nas tacticas utilizadas, polo que falou acerca delas con outros oficiais, criticando os metodos obsoletos do exercito frances. Con todo, non hai evidencia contemporanea de que entenda a importancia da artillaria na guerra moderna. En cambio, no seu escrito da epoca, criticou a ofensiva ≪superposta≫, a insuficiencia dos xenerais franceses e a ≪lentitude das tropas inglesas≫. ^{[ 23 ]}

O 15 de agosto de 1914 reincorporase ao 33º Rexemento de Infantaria da fronte de Champagne, dirixindo a 7ª compania. Moitos dos seus antigos camaradas perderan a vida. En decembro converteuse en axudante do rexemento.

A unidade de De Gaulle ganou o reconecemento por arrastrarse repetidas veces en terra de ninguen para escoitar as conversacions do inimigo nas suas trincheiras. A informacion que De Gaulle brindou logo destas manobras foi tan valiosa que o 18 de xaneiro de 1915 recibiu a Croix de Guerre . O 10 de febreiro foi ascendido a capitan, inicialmente de forma provisional. O 10 de marzo de 1915, De Gaulle recibiu unha bala na man esquerda durante a batalla do Somme , a cal inicialmente parecia trivial, pero que logo terminou infectandoo. A ferida incapacitouno durante catro meses e como secuela viuse obrigado a deixar de usar o seu anel de vodas na man dereita. ^{[ 24 ]} En agosto, comandou a decima compania antes de regresar ao traballo como axudante de rexemento. O 3 de setembro de 1915 o seu rango de capitan fixose permanente. A fins de outubro, ao regresar dun permiso, regresou novamente ao mando da decima compania.

Como comandante de compania en Douaumont (durante a batalla de Verdun ) o 2 de marzo de 1916, mentres lideraba unha carga para tentar sair dunha posicion que fora rodeada polo inimigo, recibiu unha ferida de baioneta na coxa esquerda tras ser aparvado por un proxectil e ser capturado logo de desmaiarse polos efectos do gas velenoso . Foi un dos poucos sobreviventes do seu batallon. Os soldados alemans sacarono dun crater baleiro e tomarono prisioneiro. ^{[ 25 ]}

Como prisioneiro (1916-1918) [ editar | editar a fonte ]

De Gaulle pasou 32 meses nun campo de prisioneiros de guerra aleman en Ingolstadt (Baviera). ^{[ 26 ]} A sua estancia ali foi relativamente comoda, ainda que nunha carta escrita para a sua nai, definiu este peche como ≪un lamentable exilio≫.

Tras un intento de fuga e trasladado ao Forte de Ingolstadt , en Baviera , de onde tenta fugarse varias veces e onde traba amizade con Mikhail Tujachevsky , o que seria un dos xenerais sovieticos mais importantes.

Finalmente e liberado despois do armisticio que puxo fin a contenda.

En 1921 casou con Yvonne Vendroux , e tivo tres fillos: Philippe ( Paris , 1921 ), Elizabeth ( Paris , 1924 - 2013 ) e Anne ( 1928 - 1948 ).

Segunda guerra mundial [ editar | editar a fonte ]

Antes da segunda guerra mundial , era conecido como un gran tactico de batallas de tanques e defensor do uso concentrado das forzas blindadas e da aviacion.

No periodo de entreguerras mostrouse moi critico ca politica militar francesa, que se basaba nas fortificacions como a Lina Maginot e desprezaba os corpos motorizados, coma tanques, aviacion... Estas discrepancias materializounas en 1935 no libro L'armee de metier , o que lle granxeou moitos detractores.

Co comezo da segunda guerra mundial e a invasion de Francia en 1940 , parte das suas predicions cumprironse ao demostrarse a inutilidade da Lina Maginot. De Gaulle era partidario de que o Goberno abandonase Francia e se refuxiase na colonia de Alxeria , poren ao caer o goberno e establecerse o goberno monicreque do mariscal Philippe Petain abandona o pais o 16 de xuno de 1940 con destino a Reino Unido . Dende ali asumiu a direccion da Francia Combatente ata o fin da segunda guerra mundial.

Durante os anos da contenda escribiu o libro L'Appel , onde destaca o labor que na sua opinion realizaron as forzas da Francia Libre durante a contenda en contraste co espirito derrotista e entreguista do goberno frances, o que lle permitiria a Francia ocupar un lugar de honra entre os vencedores.

O referencialidade militar da Francia Liberada fixo que fora chamado a presidir o Goberno Provisional da Republica Francesa ata 1946 .

Inestabilidade e V Republica [ editar | editar a fonte ]

Unha vez restablecido o goberno frances este atopouse cunha situacion inestabel, por unha parte as miserias produto da guerra mundial e a reconstrucion necesaria, e por outro o movemento independentista alxerino de Ahmed Ben Bella e a formacion dun grupo de ultradereita pro-Colonos chamada Organisation de l'Armee Secrete (OAS), o que desembocou en constantes tensions e conflitos. Chegouse asi ata o golpe de Estado contra o ultimo Primeiro Ministro da IV Republica, Pierre Pflimlin , De Gaulle asumiu enton o cargo ( 1 de xuno de 1958 ) e logrou da Asemblea Xeral plenos poderes e a creacion da V Republica, aprobada en referendo.

Ao ano seguinte realizarianse eleccions, acadando De Gaulle o 78% dos votos por encima do comunista Georges Marrane (13%) e o independente Andre Chatelet (9%). Con este impulso creou un movemento politico arredor da sua figura, Union pola Nova Republica , nacendo asi a ideoloxia conservadora Gaullismo .

Durante o seu mandato finalmente Alxeria acada a independencia en 1962 tras unha longa guerra de guerrillas. Outro fito importante foi a sinatura do Tratado do Eliseo o 22 de xaneiro de 1963 entre De Gaulle e o Chanceler da Alemana Federal , Konrad Adenauer , o que simbolizaba a reconciliacion franco-xermana.

O seu mandato desgastara moito a sua popularidade chegando en minimos as eleccions presidenciais de 1965 , nestas non conseguiu ganar na primeira volta a Federacion de Esquerdas de Francois Mitterrand , poren ganaria na segunda cun axustado 54 a 46% dos votos.

Ao final da sua segunda lexislatura a conflitividade social desembocou no chamado Maio do 68 , unha revolta estudantil e obreira que forza a caida do Primeiro Ministro, Georges Pompidou . Para ganar lexitimidade convoca un referendo, que perde, tras o cal dimite e retirase da politica.

Predecesor: Rene Coty	Presidente da Republica Francesa   1959 - 1969	Sucesor: Georges Pompidou
Predecesor: Rene Coty	Coprincipe de Andorra (Con Ramon Iglesias i Navarri )   1959 - 1969	Sucesor: Georges Pompidou

Galeria de imaxes [ editar | editar a fonte ]

• 
  Casa natal de Charles de Gaulle
• 
  De Gaulle con Winston Churchill
• 
  Intervencion de De Gaulle
• 
  De Gaulle en Chad
• 
  Discurso de De Gaulle
• 
  De Gaulle en Tunisia
• 
  Charles de Gaulle co presidente estadounidense Nixon
• 
  Tumba de Charles de Gaulle
• 
  Estatua de De Gaulle en Varsovia
• 
  Charles de Gaulle en 1961

Notas [ editar | editar a fonte ]

Vexase tamen [ editar | editar a fonte ]

Commons ten mais contidos multimedia sobre:   Charles de Gaulle

A Galifontes posue textos orixinais acerca de:   Charles de Gaulle

A Galicitas posue citas sobre:   Charles de Gaulle

Bibliografia [ editar | editar a fonte ]

• Fenby , Jonathan (2010). The General: Charles De Gaulle And The France He Saved . New York: Simon & Schuster (en ingles) . ISBN   1847373925 .  
• Crawley , Aidan (2010). De Gaulle: A Biography . Bobbs-Merrill Co. (en ingles) . ISBN   0002111616 .  
• Ledwige , Bernard (1982). De Gaulle . Atheneum (en ingles) . ISBN   0297779524 .  
• Lacouture , Jean (1991). De Gaulle: The Rebel, 1890-1944 . WW Norton & Co Inc. (en ingles) . ISBN   0297779524 .  
• Pedley , Alan (1996). As Mighty as the Sword: A Study of the Writings of Charles de Gaulle . Intellect Books (en ingles) . ISBN   978-0950259536 .  

Outros artigos [ editar | editar a fonte ]

• Tratado do Elisio
• Cuarta Republica Francesa
• Quinta Republica Francesa
• Maio do 68
• Organisation armee secrete
• Moeda dun franco de Gaulle

Ligazons externas [ editar | editar a fonte ]

Biografia na paxina da Fundacion Charles de Gaulle (en frances )