in Wikipedia, die vrye ensiklopedie
Ladino
is die
taal
van die
Sefardiese Jode
in hulle toenmalige vaderland
Sefarad
in
Spanje
van die
8ste
tot die
15de eeu
. Dit is 'n taal nou verwant aan
Spaans
waarin baie
Hebreeuse
woorde voorgekom het (soortgelyk aan die Germaanse taal
Jiddisj
wat nou verwant is aan
Duits
).
Tydens die heerskappy van die
Arabiere
van Spanje in de 7de eeu mag
Jode
net soos
Katolieke
en
Moslems
hulle eie geloof beoefen. Ladino vier hoogty op literere gebied.
Deur die opkoms van die
inkwisisie
van die Rooms-Katolieke Kerk word die Jode in
1492
gedwing om hulle tot Katolisisme te bekeer. Baie ontvlug daarom Spanje en vestig hulle onder andere in die
Balkan
,
Turkye
, die
Midde-Ooste
en in
Noord-Afrika
, waar die taal verder ontwikkel.
In die
twintigste eeu
neem die aantal sprekers drasties af. Groot groepe Sefardiese Jode word in die
Joodse volksmoord
(
Holocaust
) tydens die
Tweede Wereldoorlog
vermoor. Oorblywende Sefardiese Jode immigreer na
Israel
, waar hulle
Iwrit
('n moderne vorm van
Hebreeus
) as die taal van hulle nuwe vaderland aanneem.
Ladino word as minderheidstaal nog in Israel,
Marokko
en op die Balkan gepraat, maar meestal deur ouer mense, wat die taal nie meer oordra aan hulle nageslagte nie. In enkele
Latyns-Amerikaanse
lande word Ladino ook nog binne Sefardiese gemeenskappe gepraat.
|
---|
Amptelike taal
| |
---|
Minderheidstale
| |
---|
Griekse varieteite
| |
---|
Gebaretale
| |
---|