Jean-Francois Lyotard
Gebore	( 1924-08-10 ) 10 Augustus 1924 Versailles , Frankryk
Oorlede	21 April 1998 (op 73) Parys , Frankryk
Nasionaliteit	Frankryk
Vakgebied	Sublieme, Judaisme , Sosiologie
Instelling(s)	Lycee d'Aumale (1950?52) [1] College Henri-IV de La Fleche (1959?66) [1] Universiteit van Parys (1959?66) [1] Universiteit van Parys X (1967?72) [1] Centre national de la recherche scientifique (1968?70) [1] [1] Pantheon-Sorbonne Universiteit (1970) Universiteit van Parys VIII (1972?87) [1] College International de Philosophie Johns Hopkins Universiteit [1] Universiteit van Kalifornie, San Diego [1] Universiteit van Kalifornie, Berkeley [2] Universiteit van Wisconsin?Milwaukee [2] Universiteit van Kalifornie, Irvine (1987?94) [2] [3] Emory Universiteit (1994?98) [2]
Alma mater	Universiteit van Parys (BA/MA) Universiteit van Parys X (DrE, 1971)
Bekend vir	Die "postmoderne toestand", Ineenstorting van die "grand narrative", libidinale ekonomie
Beinvloed deur	Michel de Montaigne , Immanuel Kant , Karl Marx , Sigmund Freud , Ludwig Wittgenstein , Talcott Parsons , Martin Heidegger , Emile Durkheim , J.L. Austin , Friedrich Nietzsche , [4] Jacques Lacan , Pierre Klossowski [5]
Invloed op	Richard Rorty , Roland Barthes , Alain Badiou

Jean-Francois Lyotard ( Frans : [??? f???swa lj?ta?]; Versailles , 10 Augustus 1924 ? Parys , 21 April 1998 ) was 'n Franse sosioloog , literere teoretikus en postmoderne filosoof . Sy interdissiplinere diskoers sluit in sulke uiteenlopende onderwerpe soos epistemologie en kommunikasie , die menslike liggaam, moderne kuns en postmoderne kuns , literatuur en kitiese teorie, musiek , film , tyd en onthou, ruimte, die stad en platteland, die grootsheid en die verhouding tussen estetika en politiek . Hy is veral bekend vir sy artikulasie van die postmodernisme in die laat 1970s en die analise van die impak van die postmoderniteit op die menslike situasie. Hy was die mede-stigter van die International College of Philosophy met Jacques Derrida , Francois Chatelet en Gilles Deleuze .

Agtergrond [ wysig | wysig bron ]

Lyotard studeer filosofie aan die Sorbonne in die laat 1940s. In 1947 behaal hy 'n DES graad ( diplome d'etudes superieures (fr), dieselfde as 'n MA-graad), met as tema "ongeregtigheid as 'n etiese konsep ( L'indifference comme notion ethique ). Hierin analiseer hy die voorkoms van ongeregtigheid en afgetrokkenheid in Zen Boeddhisme , Stoisisme , Taoisme , en Epikurisme . Na afstudeering is hy 'n navorser by Frankryk se Nasionale Sentrum vir Wetenskaplike Navorsing. In 1950 word hy 'n filosofie onderwyser in Constantine in Franse Algerie . Van 1954 tot 1964 was hy lid van die groep Socialisme ou Barbarie . Hy protesteer teen die oorlog in Algerie. Na 'n dispuut met Cornelius Castoriadis in 1964 verlaat Lyotard Socialisme ou Barbarie vir die nuut gestigte splinter groep Pouvoir Ouvrier . In 1966 verlaat hy ook Pouvoir Ouvrier . Hoewel Lyotard aktief deelgeneem het in die Mei 1968 studenteopstande het hy homself gedistansieer van die rewolusionere Marxisme in sy 1974 boek Libidinal Economy . Hy distansieer homself van die Marxisme omdat hy van mening is dat dit 'n rigiede strukturele benadering volg en dat marxiste 'n 'sistematisering van behoeftes’ afdwing deur klem te plaas op industriele produksie as die basis van kultuur .

Lyotard trou met sy eerste vrou Andree May, in 1948 met wie hy twee kinders het, Corinne en Laurence. In 1993 trou hy vir 'n tweede keer met Dolores Djidzek, die ma van sy seun David (gebore in 1986).

Werk [ wysig | wysig bron ]

Lyotard se werk word gekenmerk deur sy voortdurende opposisie teen die universele, meta-narratiewe, en veralgemenings. Hy is besonder krities ten opsigte van baie universele aannames van die Verligting , en baie van sy werke poog om die fundamentele beginsels waaruit die bree aannames gemaak word te ondermyn.Hy staan bekend as 'n postmoderne filosoof maar hy het self aangedring op die nuansering van sy idees. Sy denke laat dit nie omskryf as 'n stelsel waar alles uiteindelik sou plaasvind nie (soos wat by die meeste moderne denkers wel die bedoeling is nie, waar daar 'n spesifieke sisteem of sentrum van die aandag in die filosofiese soektog is). Lyotard was in 'n konstante gesprek met die filosofie uit die westerse geskiedenis en een van die filosowe waarmee hy homself die meeste verwant gevoel het is Ludwig Wittgenstein .

Bibliografie [ wysig | wysig bron ]

• La Phenomenologie . 1954.
• Les transformations Duchamp . 1977.
• La condition postmoderne. Rapport sur le savoir 1979
• Le differend. 1983
• Le postmoderne explique aux enfants. 1986.
• L'enthousiasme. La critique kantienne de l'histoire. 1986
• Heidegger et "les juifs" . 1988
• L'inhumain. Causeries sur le temps . 1988
• L econs sur l'analytique du sublime. Kant, Critique de la faculte de juger , 1991.

Verwysings [ wysig | wysig bron ]

Bron [ wysig | wysig bron ]

• Hierdie artikel is vertaal van die Engelse Wikipedia

Eksterne skakels [ wysig | wysig bron ]

• Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Jean-Francois Lyotard .