Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisława Kopiec
(ur.
27 marca
1953
w
Lubeni
, zm.
2 marca
2012
w
Rzeszowie
)
[1]
? polska poetka.
Debiutowała w 1967 r. w ?
Zielonym Sztandarze
”. Jej wiersze publikowane były w prasie ogolnopolskiej i regionalnej, tak?e w licznych
almanachach
i
antologiach
. Laureatka presti?owych literackich nagrod i wyro?nie?. Prowadziła indywidualne
gospodarstwo rolne
, zajmowała si? rodzin? i wychowywaniem dzieci. O poezji Stanisławy Kopiec polski poeta
Tadeusz Nowak
powiedział:
Jej wiersze czyta si? tak, jakby si? wyrosło ze ?niwnego pola i si?gn?ło po garnuszek ?rodlanej wody
. Była członkiem
Zwi?zku Literatow Polskich
.
- Niebieska wie?
(1987)
- Spod znaku Anny
(1989)
- Osty i ro?e
(1992)
- Znak wzruszenia
(1997)
- Wielki woz
(1997)
- Seans serdeczny
(1998)
- Gospodyni mucha: bajeczki dla mojej coreczki
(2001) (2008)
- Nie boj si?, ro?o
(2003}
- Pokoj dzieci?cy
(2003)
- Czarodziej: wiersze dla dzieci
(2007)
- ?liwka i wisienka: wiersze dla dzieci
(2008)
- Ptasi mszał
(2010)
- Igraszki Frywolnej Staszki
(2012) wyd. po?m.
- Niebieski go?ciniec. Wiersze wybrane
. Wybor, opracowanie i posłowie Maria Jentys-Borelowska. Wst?p Jozef Baran. Oficyna Literatow i Dziennikarzy "Pod Wiatr", Warszawa 2013.