Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Mary (Sis) van Rossem
(
Zeist
,
2 mei
1945
?
Utrecht
,
4 mei
2022
) was een
Nederlandse
kunsthistorica
, docente,
columniste
en
presentatrice
.
[1]
Sis was de dochter van
entomoloog
en kunstschilder
Gerard van Rossem
en Huberta Gerarda Nolen. Mary was de zus van
Vincent van Rossem
en
Maarten van Rossem
. Die laatste gaf haar de naam Sis (van 'sister').
Een groot deel van haar leven was ze werkzaam in het onderwijs, van middelbare scholen tot de lerarenopleiding aan de
Hogeschool Utrecht
. Zelf volgde ze na de
MMS
in
Arnhem
een opleiding tot docent drama en voltooide daarna, toen ze al in de dertig was, de studie kunstgeschiedenis aan de
Universiteit Utrecht
.
Met haar broers presenteerde zij acht seizoenen het televisieprogramma
Hier zijn de Van Rossems
. Bij de hiervan afgeleide serie
Broeders in Berlijn
moest ze in 2019 verstek laten gaan vanwege gezondheidsproblemen, waaronder
COPD
.
[2]
Van Rossem overleed op 4 mei 2022 in een Utrechts ziekenhuis, waar ze twee dagen eerder, op haar 77e verjaardag, werd opgenomen na een val in haar woning.
[3]
Met uitzenden van de voor haar overlijden te
Zierikzee
opgenomen aflevering van
Hier zijn de van Rossems
werd niet gewacht tot het volgende seizoen. Op 28 mei 2022 werd deze door de
NTR
naar voren gehaald en uitgezonden op
NPO2
, als eerbetoon wegens haar plotseling overlijden. Bij de laatste afleveringen verscheen de volgende tekst in beeld: ?Sis van Rossem is op 4 mei onverwachts overleden. Dit programma is mede door haar unieke bijdrage een groot succes geworden. Zij heeft het met een opmerkelijke combinatie van ergernis en genoegen gemaakt. Vandaar dat besloten is de lopende serie volledig uit te zenden.” Op 26 augustus 2022 maakte Maarten van Rossem bekend dat de NPO groen licht had gegeven om het programma voort te zetten met alleen de broers Van Rossem.
[4]
De columns van Van Rossem, handelend over het dagelijks leven en
kunstgeschiedenis
, die zij onder andere schreef voor het blad
Maarten!
, zijn gebundeld onder de titel
Door de ogen van Sis van Rossem
, 2019.
Bronnen, noten en/of referenties
|