Keith Jarrett
(
Allentown
,
8 mei
1945
) is een
Amerikaans
pianist
.
Jarrett werd geboren en groeide op in
Allentown
,
Pennsylvania
. Hij bezit een absoluut gehoor en begon op driejarige leeftijd piano te spelen; met zeven jaar gaf hij zijn eerste recital met werken van Mozart, Bach, Beethoven en Saint-Saens. Gedurende zijn jeugd werd Jarrett onderwezen in
klassieke muziek
. Na zijn middelbare school verhuisde Jarrett naar
Boston
,
Massachusetts
, waar hij kortstondig de
Berklee College of Music
bezocht. In zijn tienerjaren kreeg hij de mogelijkheid
compositie
te studeren bij de vermaarde docente
Nadia Boulanger
, maar Jarrett verkoos naar
New York
te verhuizen om daar
jazzmuziek
te spelen. Een optreden van
Dave Brubeck
was hierbij een vroege inspiratie.
In New York speelde hij veelal in de beroemde jazzclub
Village Vanguard
, waarna hij begon te toeren met
Art Blakey
's
The Jazz Messengers
. Hij werd al snel opgemerkt door de drummer
Jack DeJohnette
(met wie hij later een trio zou beginnen) die hem bij zijn bandleader
Charles Lloyd
aanbeval. Tussen 1966 en 1968 was Jarrett pianist in het kwartet van Lloyd, een van de populairste jazzbands uit de jaren 60. Met Lloyd nam hij in 1966 de beroemde plaat
Forest Flower
op.
In 1968 kwam het Charles Lloyd kwartet tot een einde, vanwege artistieke verschillen en loonkwesties. Vervolgens werd Jarrett gevraagd om zich aan te sluiten bij de fusiongroep van
Miles Davis
(volgens Jarrett was Davis met zijn hele band komen kijken naar een van zijn optredens, wat hij heel vreemd vond). Jarrett haatte (en haat) elektrische instrumenten, maar aanvaardde de job uit ontzag voor Davis. Jarrett bleef maar een jaar ('69-'70) bij Davis om vervolgens een eigen trio op te starten met
Charlie Haden
(bass) en
Paul Motian
(drums). Later werd dit trio aangevuld met de saxofonist
Dewey Redman
. Midden tot eind jaren zeventig leidde Jarrett ook een Europees kwartet met
Jan Garbarek
(sax),
Palle Danielsson
(bass) en
Jon Christensen
(drums).
Het bekendst is Jarrett echter om zijn gigantische solo-œuvre. Vanaf 1971 ontwikkelde hij zich door zijn live-improvisaties tot een waar fenomeen om te zien. Hij veranderde het hele solo piano concept door concerten te geven waarbij hij veertig minuten lange improvisaties uitspon. Zijn eerste hoogtepunten tijdens die eerste reeksen concerten waren: Solo Concerts: Bremen/Lausanne (1973) en The Koln Concert (1975). Later volgden er nog hoogtepunten zoals: Paris Concert (1988), Vienna Concert (1991), La Scala (1995) en Tokyo'96. Eind jaren negentig werd Jarrett echter geveld door het
Chronischevermoeidheidssyndroom
. Na die periode (die ongeveer twee jaar duurde) bracht hij de
The Melody At Night With You
uit waarin hij op een zeer verhalend niveau solo een tiental
standards
opvoerde als een soort ode aan zijn vrouw die hem hielp te herstellen van zijn ziekte. Vervolgens begon hij geleidelijk weer op te treden met zijn standards trio en vanaf 2002 weer solo. Toen hij weer solo begon op te treden voerde hij echter een dramatische verandering in zijn concept door. Vanaf dan speelde hij immers alleen nog maar kortere stukken van een tot vijftien minuten. Dit concept kwam tot een nieuw hoogtepunt met het album 'Rio' uit 2011.
In 1983 vroeg Jarrett op aanraden van ECM-baas Manfred Eicher de bassist
Gary Peacock
en drummer
Jack DeJohnette
, met wie hij al samenwerkte bij Charles Lloyd en Miles Davis om een album op te nemen met enkel jazzstandards. Dit resulteerde in de albums: Standards, vol.1 en Standards, vol.2. Het Standards Trio was geboren. Het trio is ondertussen de norm geworden voor het trio-genre in Jazz. Het is tot op de dag van vandaag actief als een van de langst bestaande kleine jazzensembles en nam al een twintigtal albums op.
Naast zijn solo- en jazzwerk nam Jarrett ook heel wat cd's op van klassieke componisten. Zo speelde hij werken van
Bach
, waaronder
Das Wohltemperierte Klavier
en de
Franse suites
, suites van
Georg Friedrich Handel
, pianoconcerti van
Mozart
(de pianoconcerti nr
KV
271, 453 en 466; Adagio en Fuga (KV 546)), en de
24 Preludes en fuga's
van
Sjostakovitsj
(opus 87). In 2023 bracht hij een cd uit met de Wurttemberg Sonates van
Carl Philipp Emanuel Bach
(ECM Records), die in 1993 al waren opgenomen.
In 2003 won Jarrett de
Polar Music Prize
, die ook wel de
Nobelprijs
voor de muziek wordt genoemd.
Album
met hitnotering(en) in de Vlaamse
Ultratop 200 albums
|
Datum van
verschijnen
|
Datum van
binnenkomst
|
Hoogste
positie
|
Aantal
weken
|
Opmerkingen
|
The mourning of a star
|
1971
|
-
|
|
|
|
Birth
|
1972
|
-
|
|
|
|
Facing you
|
1972
|
-
|
|
|
|
Fort yawuh
|
1973
|
-
|
|
|
|
Ruta & Daitya
|
1973
|
-
|
|
|
|
Solo concerts
|
1973
|
-
|
|
|
|
Death and the flower
|
1974
|
-
|
|
|
|
Treasure island
|
1974
|
-
|
|
|
|
Belonging
|
1974
|
-
|
|
|
|
Backhand
|
1974
|
-
|
|
|
|
The Koln Concert
|
1975
|
-
|
|
|
|
Mysteries
|
1975
|
-
|
|
|
|
Spheres
|
1977
|
-
|
|
|
|
Staircase/Hourglass/Sundial/Sand
|
1977
|
-
|
|
|
|
The survivors' suite
|
1977
|
-
|
|
|
|
My song
|
1978
|
-
|
|
|
|
Nude ants
|
1978
|
-
|
|
|
|
Sunbear concerts
|
1978
|
-
|
|
|
|
Eyes of the heart
|
1979
|
-
|
|
|
|
G.I.Gurdjieff sacred hymns
|
1980
|
-
|
|
|
|
Concerts
|
1981
|
-
|
|
|
|
Invocations/Moth & flame
|
1981
|
-
|
|
|
|
Standards I
|
1983
|
-
|
|
|
|
Changes
|
1984
|
-
|
|
|
|
Standards II
|
1985
|
-
|
|
|
|
Standards live
|
1985
|
-
|
|
|
|
Spirits
|
1986
|
-
|
|
|
|
Still live
|
1986
|
-
|
|
|
|
Dark intervals
|
1988
|
-
|
|
|
|
Paris concert
|
1988
|
-
|
|
|
|
Changeless
|
1989
|
-
|
|
|
|
Personal mountains
|
1989
|
-
|
|
|
|
Standards in Norway
|
1989
|
-
|
|
|
|
Tribute
|
1989
|
-
|
|
|
|
The cure
|
1991
|
-
|
|
|
|
Vienna concert
|
1991
|
-
|
|
|
|
Bye bye blackbird
|
1993
|
-
|
|
|
|
At the deer head inn
|
1994
|
-
|
|
|
|
At the blue note
|
1995
|
-
|
|
|
|
La scala
|
1997
|
-
|
|
|
|
Tokyo 1996
|
1998
|
-
|
|
|
|
The melody at night, with you
|
1999
|
-
|
|
|
|
Whisper not
|
2000
|
-
|
|
|
|
Inside out
|
2000
|
-
|
|
|
|
The out-of-towners
|
2001
|
-
|
|
|
|
Always let me go
|
2002
|
-
|
|
|
|
Up for it
|
2003
|
-
|
|
|
|
Radiance
|
29-04-2005
|
28-05-2005
|
88
|
2
|
|
The Carnegie Hall concert
|
2006
|
30-09-2006
|
92
|
2
|
|
My foolish heart
|
2007
|
-
|
|
|
|
Setting standards - New York sessions
|
04-01-2008
|
09-02-2008
|
69
|
1
|
met
Gary Peacock
&
Jack DeJohnette
|
Yesterdays
|
2009
|
07-02-2009
|
87
|
1
|
met Gary Peacock & Jack DeJohnette
|
Paris / London - Testament
|
02-10-2009
|
07-11-2009
|
95
|
1
|
|
Jasmine
|
03-05-2010
|
15-05-2010
|
52
|
9
|
met
Charlie Haden
|
Rio
|
2011
|
-
|
|
|
|
The Koln Concert
|
1975
|
11-02-2012
|
60
|
1
|
|
Sleeper - Tokyo, April 16, 1979
|
2012
|
11-08-2012
|
134
|
1*
|
met
Garbarek
,
Danielsson
&
Christensen
|
(
en
)
The Jazz Martyr
?
New York Times
artikel