Ronald
Christopher
Walken
(
Queens
(
New York
),
31 maart
1943
) is een
Amerikaans
acteur
en
tapdanser
, die een
Academy Award
won voor 'Beste Acteur in een Bijrol' in
The Deer Hunter
en opnieuw in deze categorie werd genomineerd voor zijn bijrol in
Catch Me If You Can
.
In zijn lange acteurscarriere heeft hij in meer dan honderd toneelstukken gestaan en in meer dan honderd films en televisieprogramma's opgetreden. Bij het grote publiek staat hij bekend om zijn gebeitelde en geimiteerde imago van gesoigneerde en meedogenloze gangster, maar Walken heeft ook in experimentele films en komedies gespeeld, en als tapdanser opgetreden in de door VH1 tot "Beste Videoclip Aller Tijden" uitgeroepen
Weapon of Choice
-videofilm.
Walken werd geboren in de Astoriabuurt van de New Yorkse stadswijk
Queens
. Hij was de tweede zoon van Paul Walken, een Duitse immigrant die een goedlopende bakkerij had en de Schotse immigrante Rosalie, die zelf toneelambities koesterde. Beide ouders waren als enigen van hun Europese families naar Amerika geemigreerd. De fotogenieke baby werd oorspronkelijk Ronald genoemd, naar de Amerikaanse filmster
Ronald Colman
. Ronnie werd met zijn oudere en jongere broer naar de
Professional Children's School
in
Manhattan
gestuurd, waar ze alle drie toneel- en tapdansles kregen. De drie broers waren tijdens hun jeugd al actief als televisieacteur.
In 1953 had Walken een vaste rol als verteller in de televisieserie
The Wonderful John Acton
. Toen hij zag hoe sterren als
Jerry Lewis
een welhaast koninklijke behandeling kregen besloot hij verder te gaan in de wereld van de showbizz. Na een jaar
Engelse literatuur
te hebben gestudeerd aan de New Yorkse
Hofstra University
, werd Walken in eerste instantie gevraagd als danser in producties als
Best Foot Forward
, met de 16-jarige
Liza Minnelli
. Hij heeft een aantal toneelstukken op zijn naam staan als acteur met een repertoire van meer dan honderd stukken, waaronder werken van
Tennessee Williams
en
Anton Tsjechov
.
In 1964 raadde nachtclubchanteuse
Monique Van Vooren
hem aan zijn voornaam in Christopher te veranderen. In 1966 won Walken de Clarence Derwent Award voor zijn optreden als de koning van Frankrijk in
The Lion in Winter
(waaruit hij bijna werd ontslagen vanwege plankenkoorts) en een Obie Award in 1975 voor
Kid Champion
. Verder heeft hij hoofdrollen gespeeld in een aantal
Shakespeare
-producties, zoals
Hamlet
,
Macbeth
,
Romeo en Julia
en
Coriolanus
. Walken heeft een filmpje getiteld
Popcorn Shrimp
(2001) geschreven en geregisseerd, na in 1995 een toneelstuk over zijn jeugdidool
Elvis Presley
te hebben geschreven, getiteld
Him
, waarin hij tevens de hoofdrol vervulde.
Walken speelde sinds 1969 in meer dan honderd films, en vanaf 1953 in televisieseries als
The Colgate Hour
,
Kojak
en
Naked City
. Na aandacht te hebben getrokken in
Annie Hall
van
Woody Allen
won Walken in 1978 zijn enige
Academy Award
, voor beste bijrol in
The Deer Hunter
. Hierin speelde hij een gevoelige metaalarbeider uit
Pittsburgh
die een zelfdestructieve
zombie
wordt, verslaafd aan heroine en
Russische roulette
na zijn oorlogservaringen in
Vietnam
. Naar verluidt at Walken een week lang niets anders dan bananen met rijst om de uitgeholde tronie van deze Nick Chevotarevich te accentueren. Walken werd opnieuw genomineerd in dezelfde categorie in 2002 voor zijn bijrol in
Catch Me If You Can (2002)
, als Frank Abagnale Sr., de vader van het personage van
Leonardo DiCaprio
.
Walken vertoonde zijn kunsten in drie muziekvideo's. Zijn debuut kwam als de beschermengel in de
Bad Girl
-video van
Madonna
uit 1993. Zijn tweede rol was in
Breakin' Down
van
Skid Row
. Zijn derde was in
Fatboy Slims
Weapon of Choice
-clip in 2001, die zes MTV Awards in de wacht sleepte en tot beste videoclip aller tijden werd uitgeroepen door het Britse kanaal
VH1
. In dit filmpje doet de dan tegen de zestig lopende Walken een tapdans rond de lobby van het
Marriott Hotel
in
Los Angeles
.
Recentere rollen speelde Walken als de zoon van (de door hem bewonderde)
Michael Caine
in
Around the Bend
, in
Adam Sandler
-komedie
Click
en in
Man of the Year
met
Robin Williams
. Walken schijnt vrijwel nooit een rol te weigeren en is bereid de meest inferieure films een steuntje in de rug te geven, zoals
Joe Dirt
uit 2001 en de
remake
van
The Stepford Wives
uit 2004.
Dit gebrek aan kieskeurigheid heeft Walken nominaties opgeleverd voor drie
Razzie Awards
(voor de slechtste acteerprestatie), namelijk voor
Kangaroo Jack
,
Gigli
en
The Country Bears
.
Ondanks zijn financiele succes en zijn schare bewonderaars is Walken niet te beroerd geweest om te verschijnen in het humoristische Amerikaanse televisieprogramma
Saturday Night Live
met zelfparodie. Hij moest lachen om imitators als
Kevin Spacey
en Jay Mohr, die zijn kaatsende New Yorkse accent met komma's als uitroeptekens nadeden. Walken reageerde geamuseerd toen een website genaamd www.Walken2008.com beweerde dat de apolitieke acteur zich kandidaat had gesteld voor het Amerikaanse presidentschap, compleet met gefingeerde politieke uitspraken.
Walken is in 1969 getrouwd met de
casting director
van
The Sopranos
, Georgianne Thon. Hij leerde haar kennen toen hij als 22-jarige
West Side Story
acteur op tournee was. Het bewust kinderloze echtpaar bewoont een appartement in Manhattan en heeft een huis in
Wilton, Connecticut
. In zijn vrije tijd bestudeert Walken het gedrag van katten, bereidt hij Japanse gerechten en schildert hij.
De enige Hollywoodroddel die de gedisciplineerd levende Walken jarenlang heeft achtervolgd, is de insinuatie dat actrice
Natalie Wood
zelfmoord
zou hebben gepleegd vanwege onbeantwoorde liefde voor Walken, haar tegenspeler in
Brainstorm
in 1983. Uit respect jegens de nabestaanden zweeg Walken zelf jaren over haar verdrinkingsdood en meldde uiteindelijk dat Wood (die niet kon zwemmen) waarschijnlijk was uitgegleden bij het verplaatsen van een sloep en met haar regenjas aan te water was geraakt. Walken zat op het zeiljacht te praten met de echtgenoot van het slachtoffer,
Robert Wagner
, die voor de tweede keer met Wood was getrouwd. Het verhaal van Walken werd in november 2011 officieel in twijfel getrokken naar aanleiding van herinneringen van de kapitein van het schip.
In contrast met zijn filmimago van ijzige, dreigende gangster is Walken prive een geanimeerde verteller. Zijn rijzige gestalte en bleke, aristocratisch aandoende gelaat, maar vooral zijn lugubere strakke blik (een oog is blauw, het andere lichtbruin) leverden hem de bijnamen 'The Duke of Spook' en 'Angel of Death' op.
At Close Range
-mede-acteur
Sean Penn
merkte ooit op dat Walken beslist poezie door zijn aderen had vloeien, maar dat het lastig was om vast te stellen of die engelachtig of duivels was. De hieruit voortvloeiende dramatische spanning maakt Walken geknipt voor rollen in het
griezelfilmgenre
, onder andere in
The Dead Zone
,
Sleepy Hollow
,
The Prophecy
en
The Addiction
.
Zijn rollen in publiekstrekkers zoals
A View to a Kill
en
Batman Returns
stelden Walken in staat om te experimenteren met meer uitdagende rollen in onafhankelijke of
art house
-films, zoals
At Close Range
,
King of New York
en
The Comfort of Strangers
. Een strategie die garant staat voor spontane dialogen en alerte reacties ontwikkelde Walken door consequent slechts zijn eigen tekst in het scenario te lezen.
Acteurs die geinspireerd zijn geweest door Walkens uitstraling en genuanceerde 'poker face'-mimiek zijn
Johnny Depp
(die Walken strikte voor
Sleepy Hollow
en
Nick of Time
),
David Bowie
(die hem als eregast op zijn 50-jarige verjaarsfeest uitnodigde) en
Val Kilmer
(die Walkens oorspronkelijke idee voor
Wonderland
overnam omdat het te lang op de plank had gelegen en Walken zich te oud voelde voor de hoofdrol).
Bronvermelding
- "Profile & Interview: Christopher Walken"
,
AboutFilm.Com
, 2004, met opmerkingen van regisseurs
Jordan Roberts
en
Josh Lucas
over Walkens acteerstijl
- "Christopher Walken: Playboy Interview"
,
Playboy
(via
Internet Archive
, gearchiveerd op 15 april 2009)
- "Christopher Walken, Opportunist"
, interview met The CrankyCritic.com (via
Internet Archive
, gearchiveerd op 8 december 2006)
- "New York State of Mind: G21 Interviews: Christopher Walken"
, G21 (via
Internet Archive
, gearchiveerd op 14 oktober 2006)
|