Даим?оо

Од Википеди?а ? слободната енциклопеди?а
Карта на териториите на Сенгоку дами?оо околу првата година од Генки ерата (1570 г. н.е.).

Даим?оо ( 大名 , Daimy? , ?апонски изговор:  [daim?oː]   ( слушнете ) ) биле мо?ни ?апонски феудални лордови [1] кои, од X век до раниот период Меи?и во средината на XIX век, владееле со поголемиот дел од ?апони?а од нивните огромни, наследни зем?ишни поседи. Тие биле подредени на шогунот и номинално на императорот и куге . Во поимот, даи (大) значи ?голем“, а м?оо (my?) во м?ооден [my?den (名田)], значи ?приватна зем?а“. [2]

Од шуго во периодот Муромачи преку Сенгоку до даим?оо од периодот Едо , рангот имал долга и разновидна истори?а. Потеклото на даим?оо исто така значително се разликувал; додека некои кланови даим?оо , особено Мари, Шимазу и Хосокауа, биле кадетски гранки на импери?алното семе?ство или потекнувале од куге , други даим?оо биле промовирани од редовите на самураите , особено за време на периодот Едо.

Даим?оо често ангажирале самураи да ?а чуваат сво?ата зем?а, а тие им пла?але на самураите на со копно или храна, биде??и релативно малкумина можеле да си дозволат да пла?аат пари на самураите. Ерата на даим?оо завршила набргу по реставраци?ата на Меи?и со усво?ува?е на системот на префектура во 1871 година.

Шуго-даим?оо [ уреди | уреди извор ]

Шиба ?ошимаса од кланот Шиба , еден од Шуго-даим?оо .

Шуго-даим?оо [Shugo daimyoo ( 守護大名 ) ] биле првата група мажи што ?а имале титулата даим?оо . Тие се по?авиле ме?у шуго (гувернер/заштитник) за време на периодот Муромачи . Шуго-даим?оо имале не само воени и полициски овластува?а, туку и економска мо? во провинциите . Тие ги акумулирале овие овластува?а во текот на првите децении од периодот Муромачи.

Главните шуго-даим?оо потекнувале од клановите Шиба , Хатаке?ама и Хосокава , како и тозама клановите ?амана , Ооучи , Такеда и Акаматсу . На?големиот владеел со пове?е провинции.

Шогунатот од Ашикага барал од шуго-даим?оо да престо?ува во К?ото , затоа тие назначиле роднини или чувари, наречени шугодаи , да ги застапуваат во нивните родни провинции. На кра?от, некои од нив за возврат престо?увале во К?ото , назначува??и заменици во покраините.

Во?ната во Оонин било големо востание во кое шуго-даим?оо се бореле едни со други. За време на оваа и на другите во?ни од тоа време, куни икки , или покраинските востани?а, се одвивале додека локално мо?ните воини барале независност од шуго-даим?оо . Пратениците на шуго-даим?оо , кои живееле во провинциите, ?а искористиле можноста да ?а за?акнат сво?ата позици?а. На кра?от на XV век, оние шуго-даим?оо кои успеале, останале на власт. Оние кои не успеале да извршат контрола над своите заменици паднале од власта и биле заменети со нова класа, сенгоку-даим?оо , ко?а произлегла од редовите на шугодаи и ?изамура? .

Сенгоку-даим?оо [ уреди | уреди извор ]

Дате Танемуне , даим?оо во Сенгоку периодот .
Ода Нобунага , мо?ен даим?оо за време на периодот Сенгоку .

Ме?у сенгоку даим?оо [ sengoku daimyo ( ??大名 ) ] имало многумина кои биле шуго-даим?оо , како што се Сатаке , Имагауа , Такеда , Токи , Рокаку , Чучи и Шимазу . Новите редовите на даим?оо биле Асакура , Амаго , Нагао , Ми?оши , Чоосокабе , Хатано и Ода . Овие доа?але од редовите на шугодаи и нивните заменици. Дополнителни сенгоку-даим?оо , како што се Моори , Тамура и Р?уузо?и , се по?авиле од ?изамураите. Пониските службеници на шогунатот и ронин (доцно Хоо?оо , Саитоо ), провинциски службеници (Китабатаке) и куге (Тоса Ичи?оо) исто така довеле до сенгоку-даим?оо . [ потребно е цитира?е ]

Едо период [ уреди | уреди извор ]

Камеи Кореми , даим?оо за време на Бакуматсу период .

Битката ка? Секигахара во 1600 година го означила почетокот на Едо периодот . Шогун Токугава Ие?асу реорганизирал приближно 200 даим?оо и нивните територии во хан , што биле проценети со производство на ориз. Оние што се упатиле кон хан, проценети на 10,000 коку (50.000 шиници или 1,804м 2 ) или пове?е, се сметале за даим?оо . Ие?асу исто така ги категоризирал даим?оо според нивниот однос со владе?ачкото семе?ство Токугава : шинпан биле поврзани со Токугава; фудаи биле вазали на Токугава или со?узници во битка; а тозама не биле во со?уз со Токугава пред битката (не се знае дали се бореле против Токугава).

Шинпан биле колатерали на Ие?асу, како што биле Матсудаира , или потомци на Ие?асу, освен во главната лини?а на сукцеси?ата. Неколку шинпан , вклучува??и ги Токугауа од Оуари ( Наго?а ), Кии ( Вака?ама ) и Мито , како и Матсудаира од Фукуи и Аизу , држеле голем хан .

Неколку фудаи даим?оо , како што е Ли од Хиконе , држеле голем хан, но многумина биле мали. Шогунатот поставил многу фудаи на стратешки локации за да ги чуваат трговските патишта и приодите кон Едо (денешно Токио). Исто така, многу фудаи даим?оо заземале позиции во шогунатот Едо, некои се искачиле на позици?ата роо?уу . Фактот дека фудаи даим?оо можеле да заземаат владини позиции додека тозама воопшто не можеле, било главна разлика ме?у нив.

Тозама даим?оо држеле претежно големи феуди далеку од главниот град, пр. Кага хан од префектурата Ишикава , предводена од кланот Маеда , проценета на 1,000,000 коку (180,391м 2 ). Други познати тозама кланови вклучувале Мори од Чоошуу , Шимазу од Сатсума , Дате на Сендаи , Уесуги од ?онезауа и Хачисука од Ауа . Првично, Токугауа ги сметал за потенци?ално бунтовни, но во поголемиот дел од периодот Едо, браковите ме?у Токугауа и тозама , како и контролните политики како што се санкин-коотаи , резултирале во мирни односи.

Од даим?оо се барало да одржуваат живеалишта во Едо, како и нивните феуди, и периодично да се движат поме?у Едо и нивните феуди, обично поминува??и наизменични години на секое место, во практика наречена санкин-коотаи .

По реставраци?ата на Меи?и [ уреди | уреди извор ]

Маркизот Курода Нагахиро , даим?оо на Фукуока посед.
Висконт Маеда Тошисада , на?стариот син на Маеда Тошиаки, конечниот даим?оо на Нанокаичи посед во провинци?ата Коозуке .

Во 1869 година, година по реставраци?ата Меи?и , даим?оо , заедно со куге, формирале нова аристократи?а, казоку . [3] [4] Во 1871 година, хан бил укинат и биле основани префектури. [5] Во оваа година, околу 200 даим?оо му ги вратиле своите титули на императорот, ко? ги консолидирал своите хан во 75 префектури. [6] Нивните воени сили биле исто така демобилизирани, со даим?оо и нивните следбеници и самураи , пензионирани. Ово? потег за укинува?е на феудалните домени делотворно ?а завршила ерата на даим?оо во ?апони?а . Ова било ефикасно спроведено преку финансискиот колапс на владите на феудалниот домен, попречува??и ?а нивната способност за отпор. [7]

Како резултат на промените, многу даим?оо останале под контрола на своите зем?и, назначувани за префектурни гувернери; сепак, тие наскоро биле ослободени од оваа должност и масовно биле повикани во Токио , со што ?а прекинале секо?а независна база на мо? од ко?а потенци?ално ?е можеле да се побунат. И покра? тоа, членовите на поранешните феудални ( даим?оо ) семе?ства, останале истакнати во владата и општеството, а во некои случаи продолжуваат да остануват истакнати до денес. На пример, Морихиро Хосокава , поранешен премиер, е потомок на даим?оо на Кумамото .

Поврзано [ уреди | уреди извор ]

Наводи [ уреди | уреди извор ]

  1. Katsuro, Hara (2009). An Introduction to the History of Japan . BiblioBazaar, LLC. стр. 291. ISBN   1-110-78785-5 .
  2. Kodansha Encyclopedia of Japan , entry for "daimyo"
  3. Norman, Herbert E. (2011). Japan's Emergence as a Modern State - 60th anniv. ed.: Political and Economic Problems of the Meiji Period . UBC Press. стр. 25?26. ISBN   978-0-7748-4187-0 .
  4. McLaren, Walter Wallace (2013). Political History of Japan During the Meiji Era, 1867-1912 (англиски). Oxon: Routledge. ISBN   978-1-136-99549-1 .
  5. Frederic, Louis; Roth, Kathe (2002), Japan Encyclopedia , Harvard University Press Reference Library, Belknap, стр. 141?142, ISBN   9780674017535
  6. Nester, William R. (2016). The Foundation of Japanese Power: Continuities, Changes, Challenges: Continuities, Changes, Challenges (англиски). Oxon: Routledge. ISBN   978-1-315-48931-5 .
  7. Huffman, James L. (2013). Modern Japan: An Encyclopedia of History, Culture, and Nationalism . Oxon: Routledge. стр. 4. ISBN   9780815325253 .

Надворешни врски [ уреди | уреди извор ]