Mula sa Wikipedia, ang malayang ensiklopedya
Renasimyentong Italyano
|
Petsa
| Ika-14 na siglo
?
Ika-17 siglo
|
---|
Lugar
| Mga Italyanong estadong lungsod
|
---|
Mga sangkot
| Lipunang Italyano
|
---|
Kinalabasan
| Transisyon mula sa
Gitnang Kapanahunan
papuntang
Modernong panahon
- Pagkalat ng
Renasimiyento
sa mga nalalabing lugar sa Europa
- Development of
kapitalismo
,
pagbabangko
,
merkantilismo
, at
pagtutubos
: simula ng Europeong
Dakilang Pagkakalayo
- Mga manunuklas mula sa mga Italyanong
maritimang republika
na naglingkod sa ilalim ng mga Europeong monarko, na nagbukas ng
Panahon ng Pagtuklas
- Muling pagtuklas ng
humanismo
at ng kulturang
Griyego-Romano
- Ang
literatura
,
pagpipinta
,
eskultura
,
arkitektura
, at
musika
ng Renasimiyento ay may matinding implumwensiya sa pag-unlad ng mga
sining
- Ang
mga digmaang Renasimiyento
ay humantong sa matinding pagbabago sa kasaysayan ng
diplomasya
at
pakikidigma
- Malaki ang papel ng mga Italyanong unibersidad sa pag-usbong ng
himagsikang pang-agham
- Pagtindi ng kapangyarihang
temporal
ng Papa na humantong sa
Repormasyon
, sa
Kontra-Reporma
, at mga
Digmaang relihiyong Europeo
|
---|
Ang
Renasimyentong Italyano
(
Italyano
:
Rinascimento
[rina??i?mento]) ay isang panahon sa
kasaysayang Italyano
na sumasaklaw sa sa ika-15 (
Quattrocento
) at ika-16 (
Cinquecento
) na siglo, na bumuo ng isang kulturang kumalat sa buong
Europa
at minarkahan ang paglipat mula sa
Gitnang Kapanahunan
tungo sa
modernidad
. (Ang mga tagataguyod ng isang "mahabang Renaissance" ay naninidnigang nagsimula ito noong ika-14 na siglo (
Trecento
) at tumagal hanggang sa ika-17 siglo (
Seicento
)). Ang salitang Pranses na
renaissance
(
rinascimento
sa Italyano) ay nangangahulugang "muling pagsilang" at tumutukoy sa panahon bilang isa sa muling pagkabuhay muli ng kultura at pagpapanibagong-interes sa
klasikong sinaunang panahon
pagkatapos ng mga daang siglo kung saan inilarawan ng mga
humanista ng Renasimyento
bilang "
mga Madilim na Panahon
". Ginamit Renasimiyentong may-akda na si
Giorgio Vasari
ang salitang "Muling pagkabuhay" sa kaniyang
Buhay ng mga Pinakamahusay na Pintor, Eskultor, at Arkitekto
noong 1550, ngunit ang konsepto ay kumalat lamang noong ika-19 na siglo, matapos ang gawain ng mga iskolar tulad nina
Jules Michelet
at
Jacob Burckhardt
.