Ikonoklazam ili ikonoborstvo je izraz kojim se u u?em smislu opisuje protivljenje postavljanju ili ?tovanju ikona unutar ne?ije kulture, naj?e??e iz vjerskih ili politi?kih motiva. Ikonoklazam je pokret koji se obi?no vezuje uz dru?tvena previranja i revolucije. Ikonoklazam valja razlikovati od uni?tenja ne?ijih spomenika od strane pripadnika tuđe kulture (npr. ?pansko uni?tenje mezoameri?kih spomenika) ili damnatio memoriae karakteristi?an za Drevni Egipat .

Izraz ikonoklazam potje?e iz Bizanta . Izraz ikonoklazam odnosno ikonoklast ili ikonoklastik je kasnije postao sinonim za osobe i pokrete koje preziru uvrije?ene dogme i istine.

Glavni ?lanak: Bizantski ikonoklazam

Ikonoborstvo je bilo religiozni pokret protiv ikona i relikvija u hri??anstvu, koji se javio u 6. i 7. veku, da bi tokom jednog perioda u 8. veku postao dr?avnom politikom Vizantije. Ikonoborci su smatrali da je klanjanje ikonama, a posebno ikonama careva, idolopoklonstvo. Na Sedmom Vaseljenskom Saboru 787. godine u Nikeji ikonoborstvo osuđeno kao jeres, a ikone su ponovo uvedene kao predmet po?tovanja.

Lav III Isavrijanac je bio vizantijski car od 717 do 741 . koji je prihvatio politiku ikonoborstva. Zapo?eo je i seriju zakonodavnih reformi o religioznim pitanjima, posebno o ikonoborstvu. Izdaje seriju edikata protiv klanjanja ikonama (726-729). Carigradski patrijarh German I je dao ostavku na mesto patrijarha, jer nije mogao da potpi?e taj dekret o ikonama. Car Lav III ga je zamenio patrijarhom Anastazijem, koji je bio carev istomi?ljenik.

Car Konstantin V Kopronim je u februaru 754 . sazvao ikonoborski sabor u Carigradu , na kome su prisustvovali samo ikonobora?ki episkopi. Sabor je osudio ikone kao idolopoklonstvo i izbrao novoga patrijarha, koji je bio protivnik ikona. Nakon toga je usledila je obimna akcija uklanjanja slika sa zidova crkvava i ?istka dvora i administracija od ikonodula, tj. pobornika ikona. Po?to su manastiri bili posebno vezani za ikone, Konstantin je ciljao na manastire vr?e?i veliku represiju na manastirima. Otimao je manastirsku imovinu u korist dr?ave ili vojske, prisiljavao je monahe da se ?ene. Mnogi monasi su zbog toga pobegli u ju?nu Italiju i Siciliju. Do kraja Konstantinove vlasti ikonoborstvo je i?lo do toga stupnja da su progla?avali jereti?kim relikvije i molitve svecima.

Na Sedmom Vaseljenskom Saboru , odr?an tokom septembra i oktobra 787 . godine u Nikeji, ikone su ponovo uvedene kao predmet po?tovanja.Stav iznesen na Saboru je bio da treba praviti razliku između obo?avanja, koje je usmereno Bogu, i po?tovanja koje je usmereno prema Svecima.

Vizantijski car Lav V Jermenin ( 813 - 820 ) ponovo zapo?inje, pod uticajem islama, kampanju protiv kulta ikona u hri??anstvu; ovo gonjenje poznato je pod imenom ikonoklazam (ru?enje ikona).

Vizantijska carica Teodora je sazvala sabor u Carigradu gde je kona?no re?eno po?tovanje ikona. Da bi se obele?ilo obnavljanje po?tovanja kulta ikona i kraj ikonobora?kog gonjenja, ustanovila je 11. marta 842 . godine Praznik Pravoslavlja, koji se danas proslavlja prve nedelje Velikoga posta, kad se pravi "hod" odnosno crkvena litija sa sv ikonama.

• Vandalizam

Ikonoklazam na Wikimedijinoj ostavi

• Sveti Jovan Damaskin, Protiv ikonoboraca Arhivirano 2007-09-28 na Wayback Machine-u