Tadeusz Obroniecki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Obroniecki
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1924
Jawora

Data i miejsce ?mierci

8 lutego 2002
Warszawa

Przebieg słu?by
Lata słu?by

1944 ? 1990

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowodca 16. DAPlot. , zast?pca d-cy Artylerii POW , szef i dowodca Wojsk OPL

Głowne wojny i bitwy

II wojna ?wiatowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal „Za udział w walkach o Berlin” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Gen. dyw. dr Tadeusz Obroniecki dokonuje promocji absolwentow WSOWOPL , Koszalin 1980

Tadeusz Obroniecki (ur. 4 listopada 1924 w Jaworze , zm. 8 lutego 2002 w Warszawie ) ? polski dowodca wojskowy, generał dywizji Wojska Polskiego , szef i dowodca Wojsk Obrony Przeciwlotniczej (1968?1989), doktor nauk wojskowych (1983).

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Urodził si? 4 listopada 1924 w Jaworze , pow. turcza?ski w wojewodztwie stanisławowskim (ob. obwod lwowski na Ukrainie ).

Słu?b? wojskow? pełnił od 8 maja 1944 w 17 pułku artylerii przeciwlotniczej 1 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej , pocz?tkowo jako kanonier, a nast?pnie działonowy w tym pułku. Brał udział w walkach na przyczołku warecko-magnuszewskim , podczas walk na Pradze został ranny w lew? r?k?. W styczniu 1945 uko?czył Kurs Chor??ych Artylerii we Włodawie . Rozkazem Naczelnego Dowodcy WP z 30 stycznia 1945 został promowany na stopie? chor??ego artylerii. Po promocji dowodził plutonem w 69 pułku artylerii przeciwlotniczej 3 Dywizji Artylerii Przeciwlotniczej 2 Armii Wojska Polskiego . Uczestniczył w walkach nad Nys? Łu?yck? , gdzie został ci??ko ranny w obie nogi, a nast?pnie ponownie ranny w praw? nog? pod Mitlizt. Do lutego 1946 przebywał na leczeniu w 8. Chirurgicznym Szpitalu Polowym.

Po powrocie do słu?by dowodził plutonem w 86 Łu?yckim pułku artylerii przeciwlotniczej w Lesznie , a od maja 1946 plutonem, a nast?pnie bateri? szkoln? w 88 samodzielnym pułku artylerii przeciwlotniczej w Koszalinie . Od maja do listopada 1946 przebywał na Kursie Dowodcow Baterii w 88 pułku artylerii przeciwlotniczej. Od pa?dziernika 1948 pełnił słu?b? w Oficerskiej Szkole Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie jako kierownik Kursu Doskonalenia Oficerow i Podoficerow, a od wrze?nia 1949 dowodca 2 dywizjonu szkolnego. Od stycznia 1952 pełnił słu?b? w Dowodztwie Artylerii WP jako zast?pca szefa, a od 1953 szef Oddziału Artylerii Przeciwlotniczej. Przez miesi?c, od wrze?nia do pa?dziernika 1954 był p.o. zast?pcy dowodcy Artylerii WP ds. Artylerii Przeciwlotniczej. Od pa?dziernika 1954 dowodził 16 Dywizj? Artylerii Przeciwlotniczej w Koszalinie . Od lutego 1956 w Dowodztwie Artylerii Pomorskiego Okr?gu Wojskowego w Bydgoszczy był zast?pc? dowodcy Artylerii POW ds. Artylerii Przeciwlotniczej. Od maja 1957 do pa?dziernika 1959 był szefem Oddziału Artylerii Przeciwlotniczej w Szefostwie Artylerii WP w Warszawie. Z kolei od pa?dziernika 1959 do listopada 1962 był szefem Oddziału Operacyjno-Szkoleniowego w Szefostwie Wojsk Obrony Przeciwlotniczej . Rownolegle w latach 1957-1960 uko?czył w trybie zaocznym studia na Fakultecie Ogolnowojskowym Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie . Od listopada 1962 do maja 1968 był zast?pc? szefa Wojsk Obrony Przeciwlotniczej. Od maja 1968 do listopada 1989 (nieprzerwanie przez 21 lat) był szefem Wojsk Obrony Przeciwlotniczej (w latach 1982?1989 ? dowodc? Wojsk Obrony Przeciwlotniczej).

Na stopie? generała brygady awansowany uchwał? Rady Pa?stwa PRL z 6 pa?dziernika 1970. Nominacj? wr?czył mu w Belwederze 10 pa?dziernika 1970 przewodnicz?cy Rady Pa?stwa marszałek Marian Spychalski . Na stopie? generała dywizji awansowany uchwał? Rady Pa?stwa PRL z 5 pa?dziernika 1977. Nominacj? wr?czył mu w Belwederze 10 pa?dziernika 1977 I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek .

30 wrze?nia 1983 uzyskał stopie? doktora nauk wojskowych nadany przez Rad? Wydziału Wojsk L?dowych Akademii Sztabu Generalnego WP . W lipcu 1975 uko?czył kurs przeszkolenia operacyjnego Wojsk Obrony Przeciwlotniczej w Kijowie . W kwietniu 1983 został powołany w skład Rady Naukowej Wojskowego Instytutu Informatyki. Był tak?e członkiem Rady Naukowej Wy?szej Szkoły Oficerskiej Wojsk Obrony Przeciwlotniczej im. por. Mieczysława Kalinowskiego w Koszalinie . Był członkiem kolegium redakcyjnego kilku wojskowych pism naukowych. Posiadał bogaty dorobek wynalazczo-nowatorski i publicystyczny. Został wyro?niony m.in. za przygotowanie i kierowanie wojskami podczas ?wicze? "Czerwiec-72".

Członek PPR i PZPR . W pa?dzierniku 1985 roku kandydował do Sejmu PRL IX kadencji z ramienia PZPR jednak nie został wybrany [1] . W 1988 organizował proby rakiet na krajowym poligonie morskim.

7 listopada 1989 oficjalnie po?egnany przez ministra obrony narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w zwi?zku z zako?czeniem zawodowej słu?by wojskowej. Oficjalnie przeniesiony w stan spoczynku na mocy rozkazu personalnego MON z 2 grudnia 1989 z dniem 20 sierpnia 1990.

Zmarł 8 lutego 2002 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Pow?zkach (kwatera EII-3-7) [2] .

Awanse [ edytuj | edytuj kod ]

?ycie prywatne [ edytuj | edytuj kod ]

Syn Piotra, komornika s?dowego i Jadwigi. Mieszkał w Warszawie. Od 1956 ?onaty z Aleksandr? z domu Klimek. Mał?e?stwo miało cork? i syna [3] .

Odznaczenia, nagrody i wyro?nienia [ edytuj | edytuj kod ]

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

  1. ↑ ??ołnierz Wolno?ci”, 4 pa?dziernika 1985, s. 2
  2. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. ↑ J. Krolikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943?1990 t. III: M?S, Toru? 2010, s. 87
  4. ↑ Lista ?ołnierzy odznaczonych w Belwederze . ? Nowiny ”, s. 2, Nr 280 z 11 pa?dziernika 1973.  
  5. ↑ ? ?ycie Partii ”, nr 8 (526), 19 kwietnia 1989, s. 21.
  6. ↑ Dziennik Urz?dowy Wojewodzkiej Rady Narodowej w Koszalinie" , nr 9, 5 pa?dziernika 1968, s. 5
  7. ↑ Dziennik Urz?dowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 27 lutego 1978, s. 4.

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

  • Henryk Piotr   Kosk , Lidia   Kosk , Generalicja polska , t. II, Pruszkow: Oficyna Wydawnicza ?Ajaks”, 2001, ISBN  83-87103-81-0 , OCLC   69534875 .
  • Janusz   Krolikowski , Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943?1990 , t. III, Toru?: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, ISBN  978-83-7611-801-7 , OCLC   833638240 . , s. 84-87
  • Karta ewidencyjna DK MON ? w: Dowodcy pułkow przeciwlotniczych 1924-96 , Wyd. Koszalin 1996, t.II, s. 254-255
  • W. Skolimowski ? Z honorowej ksi?gi , cz. III, Wyd. MON, Warszawa 1980
  • M. Kopczewski ? Historia Wojsk OPL , Wyd. Koszalin 1996, s. 210
  • P. Martell, G.P. Hayes, World military leaders , Bowker, New York 1974
  • Dowodcy pułkow artylerii przeciwlotniczej Wojsk L?dowych 1924-1994. Słownik biograficzny , Wyd. Koszalin 1994
  • Wojskowy Przegl?d Historyczny , 1990, nr 1-2 (131-132), str. 276
  • ??ołnierz Wolno?ci”, 12 pa?dziernika 1979, s. 3
  • ??ołnierz Wolno?ci”, 4 pa?dziernika 1985, s. 2
?rodło: ? https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Obroniecki&oldid=73185034 ”