Odrodzenie Komunistyczne

Odrodzenie Komunistyczne
Pa?stwo	Włochy
Lider	Maurizio Acerbo
Data zało?enia	12 grudnia 1991
Ideologia polityczna	komunizm
Pogl?dy gospodarcze	socjalizm
Grupa w Parlamencie ; Europejskim	Zjednoczona Lewica Europejska ? Nordycka Zielona Lewica
	Strona internetowa

Odrodzenie Komunistyczne lub Partia Odbudowy Komunistycznej ( wł. Partito della Rifondazione Comunista , RC ) ? włoska komunistyczna partia polityczna, nale??ca do Europejskiej Partii Lewicy i Europejskiej Lewicy Antykapitalistycznej .

Historia [ edytuj | edytuj kod ]

Odrodzenie Komunistyczne został zało?one przez radykaln? cz??? działaczy Włoskiej Partii Komunistycznej , ktorzy nie akceptowali powołania na bazie PCI odchodz?cej od dotychczasowych postulatow Demokratycznej Partii Lewicy . Zamierzaj?c zachowa? komunistyczn? to?samo??, grupa ta utworzyła now? formacj?, do ktorej wkrotce przył?czyła si? skrajnie lewicowa Demokracja Proletariatu . Przewodnicz?cym komunistow został Armando Cossutta , pełnił t? funkcj? do czasu swojego odej?cia z partii. Wowczas (w 1998) zrezygnowano z obsadzania tego stanowiska ^[1].

Pomi?dzy 1992 a 2006 Odrodzenie Komunistyczne otrzymywało około 5?8% głosow. Najlepszy rezultat uzyskało w 1996 (8,6% głosow), kiedy to zdecydowało si? startowa? samodzielnie. RC wspierało pierwszy rz?d Romano Prodiego , jednak w 1998 wycofało swoje poparcie, co doprowadziło do utraty wi?kszo?ci parlamentarnej i upadku tego gabinetu ^[2]. Decyzji lidera partii Fausta Bertinottiego sprzeciwiła si? cz??? działaczy. Powołali oni nowe ugrupowanie ( Parti? Komunistow Włoskich ), ktore przyst?piło do koalicji tworz?cej rz?d Massima D’Alemy .

Niekonstruktywna postawa Odrodzenia Komunistycznego i brak udziału w jednym z du?ych blokow politycznych przyczynił si? do słabych wynikow partii w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 1999 i do parlamentu krajowego XIV kadencji w 2001. RC zacz?ło wowczas przedstawia? si? jako ugrupowanie reprezentuj?ce włoski ruch antyglobalistyczny , a tak?e ?rodowiska LGBT . W 2005 jeden z jego liderow, Nichi Vendola , został wybrany na prezydenta regionu Apulia . Odrodzenie Komunistyczne przyst?piło do wielkiej centrolewicowej koalicji L’Unione . Po wyborach w 2006 stało si? trzecim pod wzgl?dem wielko?ci ugrupowaniem tego bloku. Dzi?ki temu Fausto Bertinotti obj?ł stanowisko przewodnicz?cego Izby Deputowanych XV kadencji, formalnie rezygnuj?c w zwi?zku z tym z funkcji partyjnych.

Udział w rz?dzie Romano Prodiego wi?zał si? m.in. z poparciem udziału włoskiej armii w Afganistanie i Libanie , co sprowadziło na komunistow szerok? krytyk? ze strony europejskiej skrajnej lewicy ^[3], a tak?e przyczyniło si? do trzech drobnych rozłamow, w wyniku ktorych powstały nowe marginalne partie.

W 2007 od partii oderwało si? trockistowskie skrzydło partii, rozłamowcy zało?yli now? parti? pod nazw? Krytyczna Lewica . W grudniu 2007 RC nale?ało do inicjatorow nowej koalicji Lewica-T?cza , tworzonej wraz z PdCI , Federacj? Zielonych i Demokratyczn? Lewic? . Blok ten w przedterminowych wyborach w 2008 uzyskał około 3,1%, nie przekraczaj?c wyborczego progu. W tym samym roku ujawniono dokumenty wskazuj?ce na bliskie i cz?ste kontakty polityczne działaczy RC z przedstawicielami kolumbijskiej terrorystycznej organizacji FARC ^[4].

Po pora?ce wyborczej, nowym sekretarzem krajowym RC (przy poparciu około 53% delegatow) został w połowie 2008 Paolo Ferrero , były minister solidarno?ci społecznej i głowny krytyk polityki dotychczasowego faktycznego przywodcy, Fausta Bertinottiego . Wybor ten doprowadził do podziałow w ramach partii, ostatecznie na pocz?tku 2009 grupa skupiona wokoł Nichiego Vendoli opu?ciła Odrodzenie Komunistyczne, powołuj?c Ruch na rzecz Lewicy. Po tym rozłamie Odrodzenie Komunistyczne podpisało porozumienie z innymi formacjami (w tym z PdCI) celem wystawienia wspolnej listy w wyborach do PE ^[5]. Partia wchodził po?niej w ro?ne koalicje (takie jak np. Federacja Lewicy , Rewolucja Obywatelska ), nie odnosz?c sukcesow w kolejnych wyborach krajowych.

Sekretarze krajowi [ edytuj | edytuj kod ]

Sergio Garavini (1991?1994)
Fausto Bertinotti (1994?2006)
Franco Giordano (2006?2008)
Paolo Ferrero (2008?2017) ^[1]
Maurizio Acerbo (od 2017)

Wyniki wyborcze [ edytuj | edytuj kod ]

Rok	Wybory ^[6]	Głosy	%	Miejsca
1992	Izba Deputowanych	2 202 574	5,6%	35
1992	Senat	2 163 317	6,5%	20
1994	Izba Deputowanych	2 334 029	6,0%	39
1994	Senat ^[7]	?	?	18
1994	Wybory europejskie	1 991 977	6,1%	5
1996	Izba Deputowanych	3 215 960	8,5%	35
1996	Senat ^[7]	?	?	10
1999	Wybory europejskie	1 330 341	4,3%	4
2001	Izba Deputowanych	1 867 712	5,0%	11
2001	Senat	1 705 733	5,0%	4
2004	Wybory europejskie	1 971 700	6,1%	5
2006	Izba Deputowanych	2 229 604	5,8%	41
2006	Senat	2 518 624	7,4%	27

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

↑ ^a ^b Leaders of Italy . zarate.eu. [dost?p 2016-08-08]. ( ang. ) .
↑ Udany powrot do Rzymu ? sylwetka Romano Prodiego , ? Rzeczpospolita ” z 17 pa?dziernika 2005.
↑ Rifondazione votes for war . isj.org.uk, 4 stycznia 2007. [dost?p 2016-08-08]. ( ang. ) .
↑ Zaskakuj?ce zwi?zki włoskiej partii z partyzantami Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii . psz.pl, 5 wrze?nia 2008. [dost?p 2016-08-08].
↑ Pdci e Prc, lista unitaria il 6 giugno . la Repubblica.it, 28 marca 2009. [dost?p 2016-08-08]. ( wł. ) .
↑ Archivo storico delle elezioni . interno.it. [dost?p 2016-08-08]. ( wł. ) .
↑ ^a ^b Mandaty uzyskiwane z list koalicyjnych.

[zarate-1] Leaders of Italy . zarate.eu. [dost?p 2016-08-08]. ( ang. ) .

[2] Udany powrot do Rzymu ? sylwetka Romano Prodiego , ? Rzeczpospolita ” z 17 pa?dziernika 2005.

[3] Rifondazione votes for war . isj.org.uk, 4 stycznia 2007. [dost?p 2016-08-08]. ( ang. ) .

[4] Zaskakuj?ce zwi?zki włoskiej partii z partyzantami Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kolumbii . psz.pl, 5 wrze?nia 2008. [dost?p 2016-08-08].

[5] Pdci e Prc, lista unitaria il 6 giugno . la Repubblica.it, 28 marca 2009. [dost?p 2016-08-08]. ( wł. ) .

[6] Archivo storico delle elezioni . interno.it. [dost?p 2016-08-08]. ( wł. ) .

[Mand-7] Mandaty uzyskiwane z list koalicyjnych.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]