Norman Tebbit

Data i miejsce urodzenia	29 marca 1931 Southgate
Minister handlu i przemysłu
Okres	od 11 pa?dziernika 1983 do 2 wrze?nia 1985
Przynale?no?? polityczna	Partia Konserwatywna
Poprzednik	Cecil Parkinson
Nast?pca	Leon Brittan
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Norman Beresford Tebbit, baron Tebbit of Chingford CH (ur. 29 marca 1931 w Southgate ) ? brytyjski polityk, członek Partii Konserwatywnej , minister w rz?dach Margaret Thatcher .

Wczesne lata ?ycia [ edytuj | edytuj kod ]

Urodził si? w robotniczej rodzinie. Wykształcenie odebrał w Edmonton County School. Nast?pnie pracował jako dziennikarz w Financial Times . W latach 1949?1953 odbył słu?b? wojskow? w siłach powietrznych . Po zako?czeniu słu?by wojskowej był pilotem w British Overseas Airways Corporation . W 1970 r. został członkiem Conservative Monday Club (CMC) oraz deputowanym do Izby Gmin z okr?gu Epping . Od czasu likwidacji tego okr?gu w lutym 1974 r. reprezentował okr?g wyborczy Chingford .

Kariera polityczna [ edytuj | edytuj kod ]

Tebbit nale?ał do grona stronnikow Margaret Thatcher. Kiedy pani Thatcher została premierem w 1979 r. Tebbit obj?ł stanowisko podsekretarza stanu w ministerstwie handlu. We wrze?niu 1981 r. został członkiem gabinetu jako minister zatrudnienia. Odpowiadał za uchwalenia Employment Act z 1982 r., ktory z jednej strony przyznawał rekompensaty niesłusznie zwolnionym za rz?dow laburzystowskich pracownikom sklepowych, ale z drugiej strony znosił immunitet zwi?zkow zawodowych w zakresie powodztw cywilnych o zniszczenia dokonane podczas nielegalnych strajkow. Po zamieszkach w Handsworth i Brixton latem 1981 r. na konferencji prasowej odnosz?c si? do sugestii, ?e zamieszki zostały wywołane przez bezrobotnych, odpowiedział: Dorastałem w latach 30. z bezrobotnym ojcem. On nie wywoływał rozruchow. On je?dził rowerem i szukał pracy, i je?dził tak długo a? prac? znalazł ^[1] /

Po wyborach 1983 r. Tebbit został ministrem handlu i przemysłu. Margaret Thatcher chciała aby Tebbit został ministrem spraw wewn?trznych, ale sprzeciwił si? temu jeden z najbli?szych wspołpracownikow pani premier, lord Whitelaw ^[2] . W 1984 r., podczas zamachu IRA na hotel Brighton w ktorym odbywała si? konferencja Partii Konserwatywnej, Tebbit został ci??ko ranny, a jego ?ona Margaret w wyniku obra?e? została sparali?owana.

W 1985 r. Tebbit został mianowany przewodnicz?cym Partii Konserwatywnej i Kanclerzem Ksi?stwa Lancaster. Podczas afery Westland Tebbit sprzeciwiał si? przej?ciu brytyjskiej firmy produkuj?cej helikoptery Westland Helicopters przez ameryka?skie przedsi?biorstwo Sikorsky Aircraft Corporation . W 1986 r. protestował przeciwko ameryka?skim bombardowaniom Libii przez samoloty startuj?ce z brytyjskich lotnisk. Protestował rownie? przeciwko postawie pani premier, ktora nie skonsultowała tej decyzji z gabinetem. W 1987 r. prowadził kampani? wyborcz? Partii Konserwatywnej w zakresie spraw ekonomicznych i obronnych. Doszło jednak do sporu mi?dzy nim a Margaret Thatcher i kilka miesi?cy po wyborach Tebbit zrezygnował ze wszystkich stanowisk, aby po?wi?ci? wi?cej czasu sparali?owanej ?onie.

Poza gabinetem [ edytuj | edytuj kod ]

Kiedy w listopadzie 1990 r. z gabinetu odszedł Lord Przewodnicz?cy Rady Geoffrey Howe premier Thatcher zaproponowała Tebbitowi powrot do gabinetu na stanowisko ministra edukacji, ale ten odmowił ze wzgl?du na ?on? ^[3] . Podczas wyborow na lidera torysow w 1990 r. był członkiem sztabu wyborczego Margaret Thatcher. Kiedy pani premier zrezygnowała z ubiegania si? o stanowisko Tebbit poparł Johna Majora . W 1990 r. zgłosił propozyj? ?testu krykietowego” (zwanego rownie? ?testem Tebbita”), ktory zakładał, ?e przedstawiciele mniejszo?ci etnicznych w Wielkiej Brytanii nie zostan? uznani za prawdziwych Brytyjczykow, dopoki nie b?d? kibicowa? angielskiej dru?ynie krykietowej w meczu przeciwko ich pa?stwu ^[4] . W 1992 r. zrezygnował ze startu w wyborach do Izby Gmin. Otrzymał wowczas do?ywotni tytuł parowski barona Tebbit of Chingford i zasiadł w Izbie Lordow .

Podczas konferencji Partii Konserwatywnej w Brighton w pa?dzierniku 1992 r. skrytykował gabinet Majora za poparcie Traktatu z Maastricht . W 1995 r. poparł kandydatur? Johna Redwooda na lidera konserwatystow. 26 listopada 1996 r. na forum Izby Lordow skrytykował pomoc humanitarn? dla Afryki , gdy? twierdził, ?e nie przynosi ona pomocy biednym tylko nap?dza przemoc i korupcj? ^[5] . Obecnie jest wiceprzewodnicz?cym Conservative Way Forward Group.

Publikacje [ edytuj | edytuj kod ]

• Britain’s Future , 1985, ISBN  0-85070-743-9 .
• Britain in the 1990s , 1986, ISBN  0-86048-006-2 .
• Values of Freedom , 1986, ISBN  0-85070-748-X .
• New Consensus , 1988, ISBN  1-871591-00-7 .
• Upwardly Mobile , Futura, 1991
• Unfinished Business , Weidenfeld and Nicolson, 1991, ISBN  0-297-81149-5 .
• Disappearing Britain , 2005, ISBN  0-9657812-3-2 .

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]