Nancy Davis Reagan
(ur. jako
Anne Frances Robbins
6 lipca
1921
w
Nowym Jorku
, zm.
6 marca
2016
w
Los Angeles
) ? ameryka?ska aktorka i
pierwsza dama
, ?ona byłego prezydenta
USA
Ronalda Reagana
urz?duj?cego w latach 1981?1989.
Anne Frances Robbins urodziła si? 6 lipca 1921
[a]
roku w Nowym Jorku, jako corka sprzedawcy samochodow i aktorki
[1]
. Jej ojciec opu?cił rodzin? zaraz po narodzinach Anne
[1]
. Nancy została oddana pod opiek? ciotce, mieszkaj?cej w stanie
Maryland
[1]
. W 1929 jej matka, Edith Luckett, po?lubiła
neurochirurga
Loyala Davisa, ktory zapewnił dostatnie warunki ?ycia swojej pasierbicy
[2]
. Mieszkali w
Chicago
, gdzie przyszła pierwsza dama ucz?szczała do szkoły Girls Latin School
[2]
. W 1939 roku zacz?ła studia z zakresu dramaturgii na Smith College w
Northampton
[2]
.
Po zako?czeniu studiow w 1943 roku, pracowała jako sprzedawczyni, a nast?pnie dostała anga? w teatrze w
Detroit
[2]
. Była w tym czasie zwi?zana z Kimem White, jednak zwi?zek zako?czył si?, gdy? Nancy chciała si? skupi? na
aktorstwie
[2]
. Wkrotce potem pojechała do Nowego Jorku, gdzie poznała Benny’ego Haua, wiceprezydenta
Metro-Goldwyn-Mayer
[3]
. W 1949 wyjechała do
Hollywood
, gdzie podpisała kontrakt z MGM i wyst?piła w kilku rolach drugoplanowych, jak
Shadow on the Wall
i
Lekarz i dziewczyna
[3]
. Dwa lata po?niej poznała swojego przyszłego m??a,
Ronalda Reagana
[3]
. Wkrotce potem zacz?li si? spotyka?, a w mi?dzyczasie Nancy dostała głown? rol? w
The Next Voice You Hear...
[4]
. W filmie
Hellcats of the Navy
wyst?piła razem z Reaganem
[5]
. Po wyst?pie w
Talk about a Stranger
odeszła ze studia MGM
[5]
. Ronalda Reagana po?lubiła 4 marca 1952 roku, a w podro? po?lubn? nowo?e?cy udali si? do
Phoenix
[5]
.
Po ?lubie zamieszkali w domu Nancy w
Westwood
, jednak Ronald zatrzymał swoje mieszkanie w innej cz??ci
Los Angeles
[5]
. Jeszcze w 1952 przeprowadzili si? do
Pacific Palisades
[6]
. Gdy Reagan został
gubernatorem Kalifornii
, oboje zamieszkali w
Sacramento
, lecz nie w oficjalnej rezydencji gubernatorskiej, ale w prywatnym, wynaj?tym domu
[7]
. Nancy oprocz prowadzenia domu, wizytowała szpitale i spotykała si? z weteranami
wojny wietnamskiej
[8]
. Gdy jej m?? postanowił ubiega? si? o prezydentur?, przyszła pierwsza dama postanowiła napisa? biografi? Reaganow
[8]
. Wynaj?ła do tego zadania publicyst? Billa Libby’ego
[8]
. Ksi??ka ostatecznie była wielokrotnie cenzurowana przez Nancy ? pomini?to w niej m.in. informacje o jej ?yciu osobistym oraz dat? urodzin pierwszego dziecka
[8]
. W czasie kampanii przed
wyborami prezydenckimi w 1980
, popełniła gaf?, ktora zaowocowała oskar?eniami o
uprzedzenia rasowe
[9]
. Mimo to Ronald wygrał wybory i został
prezydentem
[9]
.
Jako nowa pierwsza dama, Nancy chciała prezentowa? styl, podobny do
Jacqueline Kennedy
i w tym celu zaprosiła do wspołpracy Letiti? Baldrige
[10]
. Zaraz po wprowadzeniu do
Białego Domu
, zamierzała go urz?dzi? od nowa
[11]
. Jak ka?da pierwsza rodzina, Reaganowie otrzymali 50 tysi?cy dolarow na ten cel, jednak dla Nancy ta kwota była niewystarczaj?ca
[11]
. Przyzwyczajona do luksusu i dostatku, zebrała ponad 800 tysi?cy dolarow na renowacj? siedziby prezydenckiej
[11]
. W ci?gu pierwszego roku pobytu w Białym Domu przeprowadziła renowacj? pierwszego i drugiego pi?tra, co niekorzystnie wpłyn?ło na opini? społecze?stwa o pierwszej damie
[11]
. Zarzucano jej, ?e zbyt mało interesuje si? problemami ubogich, ?yj?c w przepychu
[11]
. Gdy dowiedziała si? o wynikach bada? opinii publicznej, wynaj?ła Landona Parrina, ktory miał przygotowa? jej przemowienia i zadba? o lepszy wizerunek
[12]
. Jej drogie stroje uformowały jednocze?nie nowy trend w
modzie
[13]
.
W 1981 roku był członkini? oficjalnej delegacji ameryka?skiej, goszcz?cej na ?lubie brytyjskiego nast?pcy tronu,
ksi?cia Karola
z
ksi??n? Dian?
[13]
. W ramach ocieplenia wizerunku anga?owała si? w akcji dobroczynne ? popularyzacj? adopcji czy wspołprac? z weteranami wojny wietnamskiej
[12]
. Rozpocz?ła tak?e program walki z alkoholizmem i narkomani?, zwłaszcza w?rod młodzie?y
[14]
. W 1985 zorganizowała nawet mi?dzynarodow? konferencj?, na ktor? zaprosiła siedemna?cie pierwszych dam z innych krajow
[14]
.
Według bada?
Instytutu Gallupa
, wi?kszo?? Amerykanow uwa?ała, ?e Nancy miała du?y wpływ na polityk? m??a
[15]
. Ona sama cz??ciowo potwierdziła te informacje w 1987 roku
[15]
. Miała znacz?cy wpływ na polityk? kadrow?: po ogłoszeniu wnioskow z raportu komisji
Towera
, powołanej w wyniku
afery ira?skiej
, domagała si? zwolnienia
szefa personelu Białego Domu
,
Donalda Regana
[16]
. Oprocz tego, doprowadziła do dymisji
sekretarza stanu
Alexandra Haiga
,
sekretarza zasobow wewn?trznych
Jamesa Watta
,
doradc? ds. bezpiecze?stwa narodowego
,
Richarda Allena
i szefow?
Environmental Protection Agency
Anne Burford
[16]
. Te działania spotkały si? ze zdecydowan? krytyk? opinii publicznej
[16]
. Oprocz nadmiernej ingerencji w polityk? personaln?, pierwszej damie zarzucano kontakty z
astrolog
, Joan Quingley
[17]
. Nancy zapewniała, ?e konsultowała si? z Quingley, jednak nie miało to ?adnego wpływu na działania prezydenta
[17]
.
Po zako?czeniu kadencji prezydenckiej, Reaganowie zamieszkali w bogatej dzielnicy Los Angeles,
Bel Air
[18]
. W 1989 roku Nancy opublikowała swoje pami?tniki pt. ?My Turn”, w ktorych cz??ciowo odpowiadała na krytyk?, ktor? była obarczona, mieszkaj?c w
Waszyngtonie
[19]
. Ponownie zaanga?owała si? tak?e w walk? z narkomani? i alkoholizmem
[20]
. W 1990 roku zorganizowała pierwszy, doroczny turniej tenisowy, z ktorego dochod przeznaczany jest na Fundacj? im. Nancy Reagan
[20]
. Za swoj? działalno?? otrzymała w 2001 roku
Prezydencki Medal Wolno?ci
[21]
.
Gdy w 1994 roku Ronald Reagan ogłosił, ?e cierpi na
chorob? Alzheimera
, Nancy skupiła si? na opiece nad nim
[20]
. Sytuacja ta doprowadziła tak?e do znacznego polepszenia kontaktow Reaganow z ich dzie?mi, z ktorymi nie byli w najlepszych stosunkach
[20]
. W 2002 roku Nancy opublikowała korespondencj? pomi?dzy ni? a Ronaldem zatytułowan? ?Kocham Ci? Ronnie. Listy Ronalda Reagana do Nancy Reagan”
[22]
. Były prezydent zmarł 5 czerwca 2004 roku
[21]
.
Pierwsza dama miała konserwatywne pogl?dy ? sprzeciwiała si? poprawce do
Konstytucji
mowi?cej o
rownouprawnieniu kobiet
,
aborcji
czy ograniczeniu dost?pu do broni
[14]
. W 1994 roku zmieniła zdanie w sprawie aborcji i ogłosiła, ?e popiera jej legalizacj?
[20]
. Popierała tak?e badanie
komorek macierzystych
, upatruj?c w tym nadziei na znalezienie lekarstw na choroby Alzheimera,
Parkinsona
czy
cukrzycy
[21]
.
Choroba, ?mier? i pogrzeb
[
edytuj
|
edytuj kod
]
Kłopoty ze zdrowiem Nancy Reagan zacz?ły by? widoczne w 2008. 4 lata po?niej doznała upadku w swoim domu w Bel Air i została przewieziona do Centrum Zdrowia ?wi?tego Jana w Santa Monica w Kalifornii
[23]
. Lekarze poinformowali, ?e nie odniosła znaczniejszych obra?e?. Zmarła 6 marca 2016 w swoim domu z powodu
niewydolno?ci serca
[24]
. Dzie? po?niej prezydent USA
Barack Obama
, w zwi?zku ze ?mierci? byłej pierwszej damy, nakazał opu?ci? flagi do połowy masztu
[25]
. Pogrzeb Nancy Reagan odbył si? 11 marca 2016, została pochowana na wzgorzu koło Biblioteki Prezydenckiej imienia Ronalda Reagana w
Simi Valley
[26]
[27]
. W uroczysto?ciach oprocz najbli?ej rodziny wzi?ła udział m.in. owczesna pierwsza dama USA
Michelle Obama
, były prezydent
George W. Bush
z mał?onk?
Laur? Bush
, ?ony poprzednich prezydentow
Rosalynn Carter
i
Hillary Clinton
, były premier Kanady
Brian Mulroney
i były gubernator Kalifornii
Arnold Schwarzenegger
, a tak?e
Caroline Kennedy
, corka prezydenta Johna F. Kennedy’ego oraz dzieci prezydentow Lyndona B. Johnsona, Richarda Nixona oraz Gerarda Forda
[26]
.
Przed po?lubieniem Reagana, Nancy Davis spotykała si? z aktorami
Robertem Walkerem
,
Robertem Stackiem
, a tak?e ze
scenarzyst?
Leonardem Spigelgassem
[5]
. Ronalda Reagana po?lubiła 4 marca 1952 roku w
San Fernando Valley
[5]
. Mieli dwoje dzieci: cork?
Patrici?
(ur. 22 pa?dziernika 1952)
[28]
oraz syna Ronalda Prescotta (ur. 20 maja 1958)
[6]
. Pomi?dzy rokiem 1952 a 1958 Nancy kilkakrotnie
poroniła
[6]
.
- ↑
Podpisuj?c kontrakt z MGM odmłodziła si? o dwa lata, podaj?c swoj? dat? urodzenia 6 lipca 1923, por.
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 579.