Mackie Majcher , rownie? Mackie No?ownik (niem. Mackie Messer ) ? posta? fikcyjna, bohater Opery za trzy grosze z librettem Bertolta Brechta i muzyk? Kurta Weila . Jest to tak?e tytuł piosenki z 1928 roku, ktora pojawiła si? w tej operze (niem. Moritat von Mackie Messer ; ang. Mack the Knife ) ^[1] . Utwor z czasem stał si? standardem muzyki pop .

Tre?? utworu [ edytuj | edytuj kod ]

Pierwsza zwrotka piosenki porownuje Mackiego do rekina, ktory ma z?by ostre jak no?e. Atrybutem Mackiego te? jest no?, z t? ro?nic?, ?e rekin z z?bami si? nie kryje, a Mackiego z no?em jeszcze nikt nie widział. A je?li kto? widział, to na chwil? przed ?mierci?. Dalsze strofy mowi? o wielu zbrodniach przypisywanych Mackiemu. S? to:

• zabojstwo m??czyzny na ulicy Strand w Londynie ,
• znikni?cie bogacza o nazwisku Schmul Meier,
• zad?ganie no?em Jennie Towler,
• podpalenie w Soho , w wyniku ktorego zgin?ło siedmioro dzieci i starzec,
• gwałt na młodej wdowie w jej własnym ło?ku.

Ostatnia strofa wyra?a pełne goryczy, fatalistyczne motto. W charakterystyczny dla Brechta sposob nie pozostawia ono złudze? co do natury ludzkiej i realiow tego ?wiata, ale czyni to z ironicznym dystansem. Mo?na j? interpretowa? jako stwierdzenie, ?e cnot? od wyst?pku dzieli czasem bardzo cienka granica, a prawdziwi wielcy zbrodniarze zostan? dla społecze?stwa na zawsze anonimowi, kryj?c sw? prawdziw? natur? pod fasad? cnotliwo?ci.

Wykonania [ edytuj | edytuj kod ]

Piosenk? w Stanach spopularyzował Louis Armstrong swoim wykonaniem z 1954 roku. ?piewał j? te? Frank Sinatra ( 1959 ) oraz Bing Crosby , ktory umie?cił j? na swoim albumie Bing with a Beat z 1957 roku. W 1960 roku na koncercie w Berlinie Ella Fitzgerald zapomniała słow po pierwszej zwrotce i dalej improwizowała, co dało jej nagrod? Grammy . W 1968 na koncercie w Sztokholmie piosenk? ?piewali The Doors , w 1985 ? Sting , w 1995 Nick Cave , a w 2001 ? Robbie Williams .

W Polsce piosenka doczekała si? kilku wykona?. Wykonywali j? m.in. Dariusz Kowalski ^[2] , Jan Kobuszewski , El?bieta Wojnowska , Roman Wilhelmi , Janusz Radek ^[3] oraz Wiesław Gołas . Znanym tłumaczeniem (obok tego dokonanego na potrzeby inscenizacji dramatu Brechta, ktorego dokonał Władysław Broniewski ) jest tłumaczenie autorstwa Romana Kołakowskiego , ktore spopularyzował Kazik Staszewski , wykonuj?c je na płycie Melodie Kurta Weill’a i co? ponadto (2001).

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]