Giulio Alberoni

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Pa?stwo Ko?cielne
Data i miejsce urodzenia	1664 Fiorenzuola d’Arda
Data i miejsce ?mierci	26 czerwca 1752 Piacenza
Biskup Malagi
Okres sprawowania	1717-1725
Wyznanie	katolicyzm
Ko?cioł	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	6 grudnia 1717
Sakra biskupia	18 listopada 1725
Kreacja kardynalska	12 lipca 1717 S. Adriano a Folgo
Ko?cioł tytularny	S. Adriano al Foro Romano (1724-1728) San Crisogono (1728-1740) San Lorenzo in Lucina (1740-1752)
Multimedia w Wikimedia Commons

Giulio Alberoni (ur. 31 maja 1664 w Fiorenzuola d’Arda w prowincji Piacenza , zm. 26 czerwca 1752 w Piacenzy ^[1] ) ? włoski kardynał i polityk w słu?bie krola Hiszpanii Filipa V .

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Urodził si? niedaleko miasta Piacenza , prawdopodobnie we wsi Fiorenzuola d’Arda w Ksi?stwie Parmy . Jego ojciec był ogrodnikiem. Giulio został ksi?dzem dzi?ki temu, ?e dostrzegł go biskup Barni. Alberoni towarzyszył synowi biskupa w podro?ach do Rzymu.

W 1706 r., w czasie wojny o sukcesj? hiszpa?sk? poznał Ludwika Jozefa, marszałka Vendome , do ktorego wysłał Alberoniego Franciszek Farnese, ksi??? Parmy . Poprzednio do Vendome'a wysłany został biskup Parmy, był jednak oburzony zachowaniem francuskiego wodza, ktory przyjmował go?ci siedz?c na sedesie. Alberoni nie przejmował si? takim grubia?stwem, a nawet poni?ył si? dosłownie całuj?c ksi?cia w po?ladek, co pro?nemu do wszelkich granic ksi?ciu Vendome bardzo si? spodobało. W 1711 roku Vendome zabrał Alberoniego ze sob? do Hiszpanii, jako swego sekretarza.

W Madrycie po?wi?cił sw? energi? propagowaniu Filipa V w?rod Hiszpanow. W 1713 Vendome zmarł a Alberoni został konsulem reprezentuj?cym interesy Parmy na dworze madryckim. Pocz?tkowo wpływy Alberoniego były oparte na wpływach ksi??nej des Ursins. Po ?mierci krolowej ? pierwszej ?ony Filipa V, Marii Ludwiki Sabaudzkiej , Alberoni wspołdziałaj?c z francusk? dam? dworu Marie Anne de La Tremoille doprowadził w 1714 r. do mał?e?stwa owdowiałego krola z El?biet? Farnese , cork? ksi?cia Parmy.

Alberoniemu trud si? opłacił. W ci?gu roku został ksi?ciem i grandem Hiszpanii a tak?e członkiem rady krolewskiej i biskupem miasta Malaga . W 1715 zajmował ju? pozycj? ?premiera” a w lipcu 1717 papie? Klemens XI , mianował go kardynałem pod presj? dworu madryckiego. Alberoni był energicznym administratorem, ktory reformował hiszpa?ski aparat pa?stwowy na wzor francuskiej administracji doby Colberta z uwzgl?dnieniem hiszpa?skiej specyfiki. Stworzył szkoł? nawigacji i regularn? poczt? obsługuj?c? kolonie ameryka?skie. Seri? dekretow z 1717 roku Alberoni zmniejszył wpływy grandow w radzie krolewskiej. Chciał zreformowa? ekonomi?, w czym pomagał mu francuski ekonomista Jean Orry , zwany ?małym Colbertem”.

Zgodnie z lini? polityki, jak? preferowała El?bieta Farnese probował odzyska? ziemie włoskie Hiszpanii, stracone na skutek wojny o sukcesj? hiszpa?sk? . Zorganizował wprawy wojenne: ( Sardynia ? listopad 1717, Sycylia ? lipiec 1718 ). Wiosn? 1719 roku probował przeprowadzi? jakobicki desant w Szkocji . Sprowokowane Austria , Francja , Wielka Brytania i Holandia zawarły poczworne przymierze ( Quadruple Alliance ) broni?ce status quo . 5 grudnia 1719 został zdymisjonowany.

Alberoni wrocił do Włoch , gdzie probowali go bez powodzenia aresztowa? agenci papie?a Klemensa, teraz jego zaciekłego wroga. Papie? zmarł w 1721 roku. Alberoni jako kardynał brał udział w konklawe , ktore wybrało Innocentego XIII . Po konklawe nowy papie?, na pro?b? Madrytu, na krotko aresztował Alberoniego. Na nast?pnym konklawe w 1724 r. Alberoni sam był jednym z kandydatow, na ktorym podobno popierał wybor Benedykta XIII .

Nast?pca Benedykta, Klemens XII został wybrany w 1730 r. Papie? ten mianował Alberoniego legatem w Rawennie , ktorym był do 1740 roku. Powrocił do Piacenzy, gdzie kierował szpitalem San Lazaro lecz?cym tr?dowatych . Szpital trzeba było zlikwidowa? z powodu kłopotow organizacyjnych. W zamian Alberoni stworzył tam szkoł? dla biednych chłopcow o nazwie Collegio Alberoni . Szkoła ta istnieje po dzi? dzie?.

Alberoni był znawc? i kolekcjonerem dzieł sztuki oraz wielkim smakoszem. Ulubion? jego potraw? były trufle . Do dzi? w Piacenzy serwuje si? danie mi?sne Coppa del Cardinale , jak głosi legenda wykonywane ?ci?le według przepisu Alberoniego. W testamencie zapisał 600 000 dukatow zało?onej przez siebie szkole seminaryjnej.

Kardynał pozostawił po sobie wiele pism, cho? przypisywany mu Testament Polityczny wydany w Lozannie w 1753 r. jest prawdopodobnie fałszerstwem.

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

• Louis de Rouvroy, ksi??? de Saint-Simon , Pami?tniki , PIW Warszawa 1984, t. II, s. 35-38.

Linki zewn?trzne [ edytuj | edytuj kod ]

• Biogram na catholic-hierarchy.org