Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dzika karta
(
ang.
Wildcard
) ? nominacja organizatorow turnieju z cyklu
Grand Prix
dla ?u?lowca spoza tego cyklu. Zawodnik, ktory otrzymał ?dzik? kart?”, startuje w jednym turnieju na takich samych zasadach, co pełnoprawni uczestnicy. Takie nominacje dostaj? zwykle ?u?lowcy z kraju gospodarza, ktorzy prezentuj? dobr? form? i nie s? pełnoprawnymi uczestnikami Grand Prix. Po decyzji organizatorow, nominacj? musi przyj??
BSI
, wła?ciciel praw do cyklu. W latach 1995?1997 oraz od 2005 r. na ka?dy turniej przypada jedna ?dzika karta”, w 1998 r. ? trzy, a latach 1999?2004 ? dwie.
Zgodnie z obowi?zuj?cymi przepisami (od 2005 r.) na dwa miesi?ce przed
turniejem Grand Prix
, ka?da krajowa federacja ma prawo zaproponowa? swoich zawodnikow. Ostatecznej decyzji dokonuje Komisja SGP (w składzie Prezydent
FIM
, Sekretarz Generalny FIM, Dyrektor Zawodow SGP oraz Prezydent CCP), jednak tradycyjnie wybiera zawodnika z kraju gospodarza. Czasami jednak wybiera innych zawodnikow (np.
Lee Richardson
na start w
GP Europy
,
Hans Andersen
na
GP Skandynawii
czy
Matej ?agar
na
GP Włoch
).
Sze?ciu zawodnikom startuj?cym z dzik? kart? udało si? zwyci??y? t? eliminacj?: dwukrotnie uczynił to
Hans Niklas Andersen
(2006) i po jednym razie
Mark Loram
(1999),
Martin Dugard
(2000),
Michael Jepsen Jensen
(2012),
Adrian Miedzi?ski
(2013) oraz
Bartosz Zmarzlik
(2014).
Dzik? kart? potocznie okre?la si? przyznawanie przez krajow? federacj? prawo uczestnictwa w turniejach mi?dzynarodowych zawodnikowi, ktory nie wywalczył awansu (np. eliminacje do Grand Prix).