River Plate

Pełna nazwa	Club Atletico River Plate
Przydomek	Los Millonarios (Milionerzy) Gallinas (Kurczaki)
Barwy
Data zało?enia	25 maja 1901
Liga	Primera Division
Pa?stwo	Argentyna
Miasto autonomiczne	Buenos Aires
Adres	Avenida Presidente Jose Figueroa Alcorta 7597, Nunez, 1428 Capital Federal, Buenos Aires
Stadion	Estadio Monumental
Sponsor techniczny	Adidas
Wła?ciciel	351 000 socios
Prezes	Jorge Brito
Trener	Martin Demichelis
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Club Atletico River Plate (wym. [ ? r i v e r ? p l e i t ] ) ? argenty?ski klub sportowy, zało?ony 25 maja 1901 roku w Buenos Aires w dzielnicy Puerto Madero .

Jeden z najbardziej utytułowanych klubow piłkarskich w Argentynie . River Plate ma na koncie trzydzie?ci siedem tytułow mistrza Argentyny , dwana?cie Pucharow kraju oraz dwa Superpuchary. W rozgrywkach mi?dzynarodowych zespoł czterokrotnie zwyci??ył Copa Libertadores (1986, 1996, 2015, 2018) oraz raz w Pucharze Interkontynentalnym w 1986 roku.

W rankingu wszech-czasow ligi argenty?skiej River Plate zajmuje pierwsze miejsce ^[1] . W trakcie istnienia ligi klub zdobył najwi?cej punktow, wygrał najwi?cej spotka?, najmniej spotka? przegrał, strzelił najwi?cej goli i najmniej stracił ^[2] . W tabeli wszech-czasow rozgrywek Copa Libertadores zespoł rownie? zajmuje pierwsz? lokat? b?d?c dru?yn? z najwi?ksz? liczb? zebranych punktow ^[3] . W 2000 roku Mi?dzynarodowa Federacja Historykow i Statystykow Futbolu uznała River Plate za siodmy najlepszy klub mijaj?cego stulecia ^[4] .

Nazwa klubu pochodzi od angielskiej nazwy estuarium Rio de la Plata ^[5] . Klub posiada dwa przydomki: ?Los Millonarios” (Milionerzy) oraz ?Gallinas” (Kurczaki) ^[6] . Barwy klubu to czerwono-białe koszulki, czarne spodenki oraz białe getry. Najwi?kszym rywalem klubu jest Boca Juniors ? mecze obu zespołow nazywane s? Superclasico . Od 1938 roku stadionem klubu jest Estadio Monumental , na ktorym rozegrano finał Mistrzostw ?wiata 1978 roku . W 2011 roku, po raz pierwszy w historii, klub spadł do drugiej ligi argenty?skiej ^[7] . Trenerem zespołu od listopada 2022 roku jest Martin Demichelis , natomiast funkcj? kapitana dru?yny pełni Enzo Perez .

River Plate posiada osiemna?cie sekcji, m.in. piłki r?cznej , koszykowki , hokeja na trawie , siatkowki , tenisa , pływack? i e-sportow? . Magazyn Forbes szacuje warto?? klubu na 270 milionow dolarow, co czyni go najbardziej warto?ciowym klubem piłkarskim w Argentynie ^[8] .

Historia [ edytuj | edytuj kod ]

Pocz?tki [ edytuj | edytuj kod ]

River Plate zostało zało?one 25 maja 1901 w dzielnicy Puerto Madero , z poł?czenia dwoch klubow Santa Rossa i La Rosales ^[5] . Nazwa zespołu powstała po tym, jak jeden z członkow klubu zobaczył robotnikow fabryki Carboneras Wilson, wyładowuj?cych pudełka z napisem River Plate ^[9] . Pierwszym prezydentem klubu i zarazem kapitanem dru?yny został Leopoldo Bard. W swoich pocz?tkowych latach istnienia dru?yna kilkukrotnie zmieniał swoj? siedzib?, przenosz?c si? z dzielnicy La Boca (w tej samej dzielnicy powstał cztery lata po?niej klub Boca Juniors ) do Sarandi, by nast?pnie znowu wroci? do La Boca ^[9] .

W 1905 roku klub został przyj?ty do Argenty?skiego Zwi?zku Piłki No?nej . Pierwszy mecz w swojej historii River rozegrało 30 kwietnia 1905 roku przeciwko zespołowi Facultad de Medicina (2-3) ^[10] . Do najwy?ej klasy rozgrywkowej klub awansował w 1908 roku po pokonaniu Racing Club . River wygrało bara?owe spotkanie (2:1), ale jego wynik nie został uznany przez przeciwnikow, po tym jak kibice River wtargn?li na boisko, ?eby ?wi?towa? bramk? z piłkarzami. Mecz rozstrzygaj?cy odbył si? 27 grudnia 1908 - River Plate wygrało spotkanie (7:0) ^[11] , potwierdzaj?c tym swoj awans do najwy?szej ligi . Debiutancki sezon w I lidze, dru?yna zako?czyła na drugim miejscu w tabeli .

W 1914 roku River Plate zdobyło swoje pierwsze trofeum Copa de Competencia Jockey Club, pokonuj?c Newell’s Old Boys (4:0) ^[12] . W rywalizacji o trofeum, brały udział wszystkie zespoły zrzeszone w Asociacion Argentina de Football oraz zespoły z miasta Rosario . Zwyci?stwo w Copa de Competencia było przepustk? do spotkania o TIE Cup, w ktorym mierzył si? ze sob? argenty?ski zwyci?zca Copa de Competencia z jego urugwajskim odpowiednikiem. W spotkaniu rozegranym na stadionie Ferro Carril , River pokonało urugwajski Bristol Football Club (1:0) ^[13] , dodaj?c tym samym kolejne trofeum do swojej gabloty.

W sezonie 1920 River po raz pierwszy zostało mistrzem Argentyny - wygrana ta przerywała serie siedmiu kolejnych mistrzostw zdobytych przez Racing Club . W 1923 roku klub po raz kolejny zmienił swoj? siedzib?, przenosz?c si? do dzielnicy Recoleta, gdzie został wybudowany nowy stadion Estadio Alvear y Tagle. Wyniki klubu na przestrzeni dekady były ro?ne: od dwoch wicemistrzostw zdobytych w sezonach 1921 i 1922 roku, trzeciego miejsca z 1923 roku, do sukcesywnego plasowania si? w ?rodku tabeli w po?niejszych latach. W ostatnich przed wprowadzeniem profesjonalizmu sezonach 1929 i 1930 , klub dwukrotnie zaj?ł trzecie miejsce.

Los Millonarios [ edytuj | edytuj kod ]

W sezonie ligowym 1930 brało udział a? 36 dru?yn, a same rozgrywki trwały ponad rok a? do kwietnia 1931 roku. Po sezonie doszło do publicznej manifestacji piłkarzy, domagaj?cych si? wprowadzenia profesjonalizmu. 9 maja 1931 dwana?cie czołowych dru?yn opu?ciło Asociacion Amateurs i zadeklarowało przej?cie na profesjonalizm. River wraz z Independiente , wkrotce doł?czyło do protestuj?cych i takim sposobem 31 maja 1931 powstała profesjonalna Liga Argentina de Football . W 1931 roku do klubu za kwot? 10 000 peso doł?czył Carlos Peucelle , a rok po?niej za kwot? 35 000 peso klub wzmocnił Barnabe Ferreyra . Transakcja ta była niepobitym przez kolejne siedemna?cie lat rekordem transferowy, a klub od tego czasu nosi przydomek Los Millonarios (Milionerzy).

Pierwszy sezon po wprowadzeniu profesjonalizmu, klub zako?czył na czwartym miejscu, aby ju? w nast?pnym roku zdoby? dublet. River wygrało Copa de Competencia oraz zako?czyło sezon ligowy na pierwszym miejscu ex-aequo z Independiente . Przed ostatni? kolejk? River miało punkt straty do Independiente . W trakcie ostatniej kolejki wyniki rownoległych spotka? były przekazywane widowni na wielkich tablicach. Piłkarze Independiente - mimo pora?ki w swoim spotkaniu - czuli si? mistrzami kraju, bo na stadionie widniał nieaktualny wynik spotkania River. Jak si? po?niej okazało, osoba zmieniaj?ca wyniki była kibicem River i z premedytacj? nie podała informacjo o wyrownuj?cej bramce dla Millonarios ^[9] . Z racji rownej liczby punktow, zarz?dzono przeprowadzenie dodatkowego spotkania , decyduj?cego o mistrzowskim tytule. River wygrało 3:0 po bramkach Ferreyry , Peucelle i Zatelliego, po raz drugi w historii zostaj?c mistrzem Argentyny ^[14] .

Przed sezonem 1934 nowym trenerem został sprowadzony z Gymnasia y Esgrima W?gier Emerico Hirschl . Nowy szkoleniowiec ochoczo stawiał na młodych zawodnikow, ta?mowo wprowadzaj?c ich do pierwszej dru?yny. To za jego kadencji zadebiutowali Adolfo Pedernera i Jose Manuela Moreno , ktorzy z czasem stali si? najwi?kszymi gwiazdami klubu. W 1935 roku włodarze klubu rozpocz?li budow? nowego stadionu, uznaj?c owczesny Estadio Alvear y Tagle za zbyt mały, ?eby zaspokoi? rosn?ce zainteresowanie kibicow. Nowy arena została otwarta 25 maja 1938 roku w dniu ?wi?ta narodowego ^[15] , a w premierowym spotkaniu gospodarze pokonali urugwajski Penarol Montevideo (3:1) ^[16] .

Prowadzone przez Hirschla River zdobyło dwa mistrzostwa kraju w 1936 i 1937 roku, a w kolejnych dwoch dwa wicemistrzostwa - po czym niespodziewanie - trener opu?cił klub. Jego nast?pc? ? na krotko ? został Franz Plattko , ktory w trakcie swojego pobytu probował wprowadzi?, nieznane na kontynencie ustawienie W-M, ale po przegraniu siedmiu z dwunastu spotka? sezonu został zwolniony.

La Maquina i La Maqunita [ edytuj | edytuj kod ]

Lata czterdzieste były dla River niezwykle udane. W sezonie 1940 klub zaj?ł trzecie miejsce w lidze, aby rok po?niej została mistrzem kraju z czteropunktowa przewag? nad San Lorezno . Pozycj? lidera River zdobyło na dwie kolejki przed ko?cem, po wygranej z Tigres (2:0). W nast?pnej serii gier River mierzyło si? z lokalnym rywalem Boca Juniors . Millonarios pokonali przeciwnikow (5:1), piecz?tuj?c tym zwyci?stwem kolejny tytuł mistrzowski .

W nast?pnym sezonie River było jeszcze mocniejsze, zwyci??aj?c w sze?? z siedmiu pierwszych spotka? . Po wyjazdowym zwyci?stwie (6:2) przeciwko Chacarita Juniors w osmej kolejce ligowej - redaktor pisma ?El Grafico” Ricardo Borocoto Lorenzo - w uznaniu dla ich płynnej, nadał dru?ynie przydomek La Maquina (Maszyna). Bazowym ustawieniem La Maquiny było 3-2-2-3, gdzie za atak odpowiadał kwintet: lewoskrzydłowy Felix Loustau , w ?rodku Angel Labruna z Jose Manuelem Moreno , graj?cy jako fałszywy napastnik Adolfo Pedernera oraz Juan Carlos Munoz na prawym skrzydle. W dru?ynie cz?sto dochodziło do rotacji np. Munoz cz?sto zmieniał si? z Aristobulo Deambrossio , ale to wła?nie ta pi?tka przeszła do legendy. Za pocz?tek La Maquiny uznaj? si? 28 czerwca 1942 i wygran? (1:0) z Platense , kiedy zadebiutował Loustau . Za koniec sezon 1944 i odej?cie Moreno do meksyka?skiego Real Club Espana. W oryginalnym składzie rozegrali zaledwie siedemna?cie spotka?, zdobywaj?c jedno mistrzostwo i jedno wicemistrzostwo. W 1945 roku trenerem dru?yny został dotychczasowy asystent Carlos Peucelle . Pod jego wodz? River ? ju? bez Jose Manuela Moreno ? odzyskało tytuł mistrzowski . Kolejny sezon River zako?czyło na trzecim miejscu , co doprowadziło do kolejnych roszad kadrowych. Z klubu odszedł Adolfo Pedernera , a wrocił Jose Manuel Moreno . Zmienił si? rownie? trener zespołu, ktorym został były zawodnik klubu Pepe Minella . Minella odwa?nie wprowadzał do dru?yny młodych zawodnikow na czele z Amadeo Carrizo , Nestorem Raulem Rossim oraz Alfredo Di Stefano . Przebudowani Millonarios zwyci??yli w rozgrywkach ligowych oraz w Copa Aldao . W trakcie sezonu River zdobyło 90 goli w 30 meczach, a Di Stefano z 27 bramkami został ligowym krolem strzelcow . Rownolegle do tego, klub uczestniczył w rozgrywkach Campeonato Sudamericano de Campeones , gdzie mierzyło si? ze sob? siedmiu krajowych mistrzow z całego kontynentu. Tam zaj?ł drugie miejsce za mistrzem Brazylii Vasco da Gama .

W trakcie trwania rozgrywek ligowych 1948 roku wybuch strajk piłkarzy. Demonstracji tej przewodziło dwoch zawodnikow River - Adolfo Pedernera i Di Stefano . Zawodnicy domagali si? legalizacji zwi?zkow zawodowych , ustalenia płacy minimalnej , zabezpiecze? socjalnych (ubezpiecze? i odpraw), a tak?e wolno?ci transferow. Osiem miesi?cy protestow, nic nie zmieniło, co finalnie doprowadziło do masowej emigracji zawodnikow na pocz?tku 1949 roku. Pierwszym zawodnikiem, ktory opu?cił lig? argenty?ska był przywodca strajku Adolfo Pedernera , w ?lad za ktorym pod??yli inni piłkarze River ? Nestor Raul Rossi i Alfredo Di Stefano ^[17] .

Na przełomie 1951 i 1952 roku River wyruszyło w tournee po Europie , w trakcie ktorego mierzyło si? z m.in. Realem Madryt , Atletico Madryt , Racingiem Club Paris , grup? włoskich ligowcow oraz Manchesterem City . Zwyci?stwo z tymi ostatnimi, uczyniło River Plate pierwsz? dru?yn? z Argentyny , ktora ograła klub z Wysp Brytyjskich ^[18] . W sezonie 1952 klub odzyskał mistrzostwo kraju zwyci??aj?c jednym punktem nad Racing Clubem . Tytuł ten był pierwszym z serii pi?ciu tytułow mistrzowski zdobytych w trakcie kolejnych sze?ciu lat. W 1953 roku klub oprocz mistrzostwa , klub zdobył rownie? Puchar Republiki Kolumbii, gdzie rywalizował z mistrzem Kolumbii Millonarios czy Rapid Wiede? ^[19] .

W sezonie 1954 klub przegrał mistrzostwo kraju z Boca Juniors , ale ju? po roku je odzyskał. W tym okresie do klubu wrocił Nestor Raul Rossi , a do pierwszego zespołu został wł?czony Omar Sivori . River trwale zdominowało ligowe rozgrywki, zdobywaj?c mistrzostwo kraju przez trzy kolejne sezony. W uznaniu River otrzymało Eva Peron Gold Cup - nagrod? przyznawan? dru?ynie, ktora wygra trzy mistrzostwa kraju z rz?du ^[20] . Utytułowan? dru?yn? nazwano La Maquinita (mał? maszynka), nawi?zuj?c tym do legendarnej La Maquiny .

W drugiej połowie lat pi??dziesi?tych europejskie kluby zacz?ły na masowa skal? sprowadza? latynoskich piłkarzy. W 1956 roku klub sprzedał do Palermo duet napastnikow Waltera Gomez i Santiago Vernazze . Rok po?niej, za kwot? 10 milionow peso do Juventusu Turyn odszedł Omar Sivori . Mistrzostwo z sezonu 1957 było ostatnim na kolejne osiemna?cie lat. W 1959 roku z klubu odszedł trener Jose Maria Minella oraz - po dwudziestu latach sp?dzonych w klubu - Angel Labruna , zamykaj?cy pewien rozdział w historii klubu.

Dekada cierpienia [ edytuj | edytuj kod ]

W 1960 roku Ameryka Południowa doczekała si? powstania kontynentalnych, mi?dzyklubowych rozgrywek piłkarskich. Ambicj? prezesa klubu Antonio Vespucio Libertiego było rychłe zwyci?stwo w rozgrywkach, lecz zamiast tego klub popadł w kilkuletni? niemoc. River kilkukrotnie było bliskie sukcesu, jednak nigdy nie potrafiło rozstrzygn?? rywalizacji na swoj? korzy??. W sezonie 1962 dru?yna straciła mistrzostwo w przedostatniej kolejce - trac?c pozycj? lider po wyjazdowej pora?ce z Boca Juniors . W kolejnym sezonie sytuacja si? powtorzyła - klub drugi raz z rz?du przegrał w przedostatniej kolejce sezonu z Boca , tym razem w spotkaniu domowym. W sezonie 1965 Boca Juniors kolejny raz odebrało River tytuł mistrzowski, zdobywaj?c go przewag? zaledwie jednego punktu.

W nast?pnym sezonie River kolejny raz zafiniszowało drugie , pi?? punktow za Racingiem . Prawdziwa tragedia spotkała klub w rozgrywkach Copa Libertadores. Millonarios wygrali rozgrywki grupowe w zarowno w 1/4 jak i 1/2 finału, awansuj?c do finału rozgrywek. Tam spotkali si? z urugwajskim Penarolem . Pierwsze wyjazdowe spotkanie River przegrało (0:2) , aby zwyci??y? w rewan?u (3:2) . Do rozstrzygni?cia potrzebny był trzeci mecz, rozegrany na neutralnym gruncie w Santiago . River prowadziło dwa do zera, lecz po przerwie Penarol zdołał wyrowna?, by w dogrywce strzeli? kolejne dwa bramki. W trakcie nast?pnego spotkania z Banfieldem , przyjezdni kibice chc?c wy?mia? finałow? pora?k? Millonarios, wypu?cili na muraw? całe stado kurczakow. Od tego momentu klub nosi drugi przydomek Gallinas (kurczaki) ^[9] .

W sezonie 1967 doszło do kolejnej reformy ligi. Od tego sezonu w jednym roku rozgrywano dwa turnieje mistrzowskie: stołeczny Campeonato Metropolitano i ogolnokrajowy Campeonato Nacional. Sezon Metropolitano, miał taki sam skład, jak dotychczasowa liga, natomiast w lidze Nacional wzi?ło udział 16 klubow ? 12 klubow bior?cych udział w mistrzostwach Metropolitano oraz cztery kluby z ligi Reclasificatorio . W pierwszym sezonie z nowymi zasadami, River wraz z Racingiem i Velezem zaj?ło ex-aequo pierwsze miejsce w rozgrywkach Metropolitano. Do wyłonienia mistrza kraju zorganizowano trojmecz - River po pokonaniu Racingu 2:0 i remisie 1:1 z Velezem zaj?ło ostatecznie drugie miejsce przegrywaj?c tytuł mistrzowski gorszym bilansem bramek. Sezon po?niej Millonarios drugi raz z rz?du zaj?li drugie miejsce. W rozgrywkach Metropolitano sezonu 1970 , River kolejny przegrało tytuł mistrzowski ro?nic? bramek, tym razem z Independiente .

W rozgrywkach Campeonato Nacional 1972 klub uplasował si? na drugim miejscu, tym razem przegrywaj?c finałowy bara? z San Lorezno (1:0). Sezon 1973 dru?yna rownie zwie?czyła wicemistrzostwem. Do wyłonienia mistrza stworzono dwie grupy, z ktorej dwie najlepsze dru?yny mierzyły si? z sob? w turnieju finałowym Campeonato Nacional 1973 . Millonarios awansowali do turnieju finałowego, w ktorym uplasowali si? na drugim miejscu za Rosario Central ^[21] .

Odkupienie [ edytuj | edytuj kod ]

Okres frustracji i pora?ek zako?czył si? wraz z powrotem do roli trenera Angela Labruny w 1975 roku. Od pocz?tku swojej kadencji Labruna umiej?tnie budował zespoł, stawiaj?c na młodych piłkarzy jak: Ubaldo Fillol , Norberto Alosno , Reinaldo Merlo czy Daniel Passarela . Kwestia mistrzowskiego tytułu rozstrzygn?ła si? w przedostatniej kolejce sezonu 1975 . Zwi?zek zawodowy piłkarzy domagał si? anulowania, ukaranego za stosowanie dopingu zawodnika Banfield Juana Taverny. W ramach załagodzenia sytuacji, kierownictwo ligi uznało, ?e spotkania ostatniej kolejki zostan? rozegrane, pod warunkiem, ?e kluby wystawi? zespoły zło?one wył?cznie z zawodnikow, ktorzy nie uko?czyli jeszcze 18 lat ^[9] . River pokonało w wyjazdowym spotkaniu Argentinos Juniors (0:1) i klub po osiemnastu latach przerwy odzyskał tytuł mistrza Argentyny ^[22] .

W sezonie 1976 Millonarios przegrali tytuł mistrzowski w finałowym spotkaniu przeciwko Boca Juniors , trac?c jedynego gola w meczu po kontrowersyjnym rzucie wolnym. S?dzia Arturo Iturralde pozwolił na jego wykonania, w momencie gdy bramkarz River Ubaldo Fillol poprawiał jeszcze mur ^[9] . Dru?yna awansowała do finału Copa Libertadores , gdzie zmierzyła si? z Cruzeiro EC . Dwa pierwsze spotkania finałowe nie wyłoniły wygranego. O losach trofeum decydował trzeci, rozstrzygaj?cy mecz, ktory River przegrało (3:2), trac?c decyduj?cego gola na dwie minuty przed ko?cem regulaminowego czasu gry.

Dwie bolesne pora?ki nie miała negatywnego wpływu na dalsz? gr? dru?yny. W kolejnych latach Millonarios zacz?li seryjnie wygrywa? ligowe tytuły. Zwyci??aj?c w rozgrywkach Metropolitano i Nacional 1979 , Metropolitano 1980 , River Plate wyrownało ligowy rekord trzech tytułow mistrzowskich z rz?du. W 1981 roku Angel Labruna nie zdecydował si? na prolongowanie umowy i ostatecznie odchodz?c z klubu.

Nowy trener klubu Alfredo Di Stefano , zdobył z dru?yn? tytuł mistrzowski , ale pozostawił po sobie spalon? ziemie. Szybko popadł w konflikt z liderem pomocy Norberto Alonso , po czym zrezygnował z posady. W trakcie nast?pnych dwoch sezonow klub miał a? sze?ciu trenerow, a w sezonie 1983 cudem unikn?ł degradacji - utrzymuj?c si? dzi?ki zasadzie u?rednienie liczy punktow z trzech poprzednich sezonow. Sytuacj? w klubie poprawiło dopiero zatrudnienie Hectora Veiry .

Nowy trener w pierwszym sezonie pracy wywalczył wicemistrzostwo ligi Nacional , jednak to sezon 1985/86 był prawdziwym pokazem siły dru?yny. River wygrała mistrzostwo kraju , jednak głown? ambicj? kierownictwa było zwyci?stwo w Copa Libertadores . Dru?yna, bez wi?kszych problemow wygrało rozgrywki fazy grupowej 1/4 finału , aby w kolejnej rundzie ogra? ekwadorska Barcelon? i obro?ce tytułu Argentinos Juniors . W finale River Plate zmierzyło si? z finalist? poprzedniej edycji kolumbijsk? America Cali . Millonarios wygrali oba spotkania finałowe - po raz pierwszy w historii zostaj?c najlepsz? dru?yn? kontynentu. W grudniu 1986 roku River wygrało Puchar Interkontynentalny wygrywaj?c z triumfatorem Pucharu Europy rumu?ska Steaua Bukareszt (1:0) ^[23] .

Wzloty i upadki [ edytuj | edytuj kod ]

Po zdobyciu potrojnej korony, nad klubem zebrały si? czarne chmury. Trener Hector Veira został zwolniony z klubu, po oskar?eniach o molestowanie trzynastolatka, dodatkowo kierownictwo klubu zacz?ło wyprzedawa? najlepszych zawodnikow. W 1987 roku River zdołało wygrał rozgrywki Copa Interamericana był to jednak jedyny pozytyw całego sezonu. W rozgrywkach ligowych klub zaj?ł odległe dziesi?te miejsce , odpadaj?c z rozgrywek Copa Libertadores w 1/2 finału . Po dwoch latach od zdobycia potrojnej korony skład dru?yny całkowicie zmienił. Z klubu odszedł bramkarz Nery Pumpido , podstawowy obro?ca Oscar Ruggeri oraz napastnicy Claudio Caniggia i Antonio Alzamendi . Ponadto karier? zako?czył Norberto Alonso i kapitan zespołu Americo Gallego . Przed sezonem 1989 nowym trenerem dru?yny został były zawodnik klubu Reinaldo Merlo . Odmieniona dru?yna wygrała tytuł mistrzowski , pomimo ?e, w trakcie sezonu doszło do kolejnej zmiany na stanowisku trenera. Nast?pc? Merlo został nie posiadaj?cy do?wiadczenia trenerskiego Daniel Passarella . Nowy trener zdobył z River kolejne mistrzostwa kraju w sezonie 1991/92 i 1992/93 , by w 1995 roku zosta? wybrany na selekcjonerem reprezentacji Argentyny W 1996 roku nowym trenerem został Ramon Diaz . W sezonie 1995/96 klub zaj?ł rozczarowuj?ce siodme miejsce w rozgrywkach Aperatura i czternaste w Clausura. Ligowe niepowodzenie, zostały odkupione w rozgrywkach Copa Libertadores , gdzie Millonarios awansowali do finału rozgrywek. Tam - tak samo jak w finale z 1986 roku - spotkali si? z kolumbijsk? America Cali . Pierwsze spotkanie rozegrane w Kolumbii River przegrało (1:0), by w rewan?u za spraw? dwoch goli Hernana Crespo obrobi? straty i zatriumfowa? w rozgrywkach. Trzon zwyci?skiej dru?yny tworzyli wychowankowie klubu: Ariel Ortega , Matias Almeyda , Marcello Gallardo i Hernan Crespo oraz do?wiadczony Enzo Francescoli , ktory wrocił do Argentyny po latach gry w Europie. W grudniu 1996 River przegrało z włoskim Juventusem Turyn w finale Puchar Interkontynentalnego .

W kolejnych latach Millonarios regularnie wygrywali rozgrywki Apertura i Clausura, pomimo ci?głego wyprzedawania swoich najlepszych zawodnikow. W ci?gu pi?ciu sezonow od wygrania Copa Libertadores klub zarobił na transferach przeszło 140 milionow euro, bij?c rekord transferowy sprzeda?? Javiera Savioli do FC Barcelony za 35 milinow euro ^[24] . 25 maja 2001 klub ?wi?tował swoje stulecie - dla uczczenia tego dnia, kibice zorganizowali specjalny pochod, a dru?yna rozegrała towarzyskie mecz z Penarolem Montevideo ^[25] .

Przed sezonem 2001/02 trenerem klubu ponownie został Ramon Diaz . Mimo zdobycia mistrzostwa Clausura , Diaz odszedł z klubu na skutek konfliktu z prezydentem Jose Maria Aguilarem, a jego nast?pca został Chilijczyk Manuel Pellegrini . W kolejnym roku klub ponownie zdobył mistrzostwo Clausury , ale ponownie musiał szuka? nowego trenera, po tym jak Pellegrini odszedł do Villarealu . W 2004 roku trenerem dru?yny został Leonardo Astrada , ktory wygrał rozgrywki Clausura i doszedł do połfinału Libertadores , gdzie odpadł po dwumeczu z Boca Juniors .

Mistrzostwo z 2004 roku było ostatnim na kolejne cztery lata. W klubie zapanował chaos ? w trakcie dwoch sezonow klub miał sze?ciu trenerow, a sytuacj? dru?yny pogarszało istnienie tabeli spadkowa, bior?cej ?redni? punktow z trzech ostatnich sezonow. Za kadencji Diego Simeone , River wygrało rozgrywki Clausura 2008 , by w kolejnych Aperatura 2009 zaj?? ostatnie. W kolejnych sezonach River plasowało si? na miejscach: czternastym , trzynastym , czwartym i dziewi?tym , by na koniec sezonu 2010/11 zaj?c siedemnaste w tabeli spadkowej . W bara?owym dwumeczu Millonarios przegrali z Belgrano Cordoba i po raz pierwszy w historii spadli na drugi poziom rozgrywkowy.

Odkupienie [ edytuj | edytuj kod ]

Kierownictwo klubu powierzyło misj? awansu w r?ce byłego piłkarza klubu - Matiasa Almeydy . Przed sezonem River został wzmocnione powrotami: Leonardo Ponzio , Alejandro Domingueza , Fernando Cavenaghiego oraz transferem Davida Trezegueta . River wygrało lig? , zapewniaj?c sobie awans w ostatniej kolejce ligowej. W pierwszym sezonie po powrocie do elity dru?yna zaj?ła osme miejsce w Torneo Inicial . W 2014 roku po raz trzeci trenerem klubu został Ramon Diaz , ktory w swoim pierwszym sezonie pracy wygrał rozgrywki Final . O mistrzostwie decydował mecz pomi?dzy zwyci?zcami rozgrywek Final i Inicial , ktory wygrało (1:0) po bramce Germana Pezzeli . Mimo sukcesu, Ramon Diaz ust?pił ze stanowiska, a jego nast?pca został Marcelo Gallardo .

W sezonie 2014 klub wygrał Copa Sudamerica i zaj?li drugie miejsce w ligowej tabeli. W 2015 roku klub po raz trzeci w historii si?gn?ł po Copa Libertadores , w finale ogrywaj?c meksyka?skie Tigres . Po wyjazdowym remisie (0:0), Millonarios zwyci??yli w domowym spotkaniu (3:0). W rywalizacji o Puchar Interkontynentalnym River przegrało z hiszpa?sk? FC Barcelona (0:3) ^[26] .

W 2018 Millonarios po raz szosty zagrali w finale Copa Libertadores , gdzie spotkali z lokalnym rywalem Boca Juniors . Pierwsze spotkanie finałowe zako?czyło si? wynikiem (2:2), a River dwukrotnie wyrownywało wynik spotkania. Drugi mecz finałowy miał odby? si? 24 listopada, ale po ataku pseudokibicow, federacja CONMEBOL w ktorym zdecydowała, ?e spotkania rewan?owe odb?dzie si? poza Argentyn? ^[27] . Ostatecznie spotkanie odbyło si? 9 grudnia na Estadio Santiago Bernabeu w Madrycie . Pierwsz? bramk? w meczu zdobyło Boca Juniors i prowadziło do 68 minuty, kiedy Lucas Pratto wyrownał stan gry. W dogrywce River odwrociło losy spotkania zdobywaj?c dwa gole, ktore wygra? mecz.

Rok po?niej River ponownie zagrało w finale Copa Libertadores , gdzie spotkało si? z brazylijskim Flamengo . Millonarios prowadzi przez wi?kszo?? cze?? spotkania i dominowało mecz, a? do 89 minuty, kiedy to Flamengo wyrownało. Dwie minuty po?niej Brazylijczycy zdobyli zwyci?sk? bramk?, odzieraj?c Millonarios z marze? o pucharze. W sezonie 2021 River Plate po raz trzydziesty-siodmy zostało mistrzem Argentyny ^[28] .

Sukcesy [ edytuj | edytuj kod ]

Rozgrywki krajowe

• Primera Division : 1920, 1932, Campeonato 1936, Oro 1936, 1937, 1941, 1942, 1945, 1947, 1952, 1953, 1955, 1956, 1957, 1975M, 1975N, 1977M, 1979M, 1979N, 1980M, 1981N, 1985/86, 1989/90, 1991/92A, 1993/94A, 1994/95A, 1996/97A, 1996/97C, 1997/98A, 1999/00A, 1999/00C, 2001/02C, 2002/03C, 2003/04C, 2007/08C, 2013/14F, 2021
• Copa Argentina : 2015/16, 2016/17
• Supercopa Argentina: 2017
• Liguilla Pre-Libertadores: 1969, 1976, 1989, 1992, 1999
• Copa Dr. Carlos Ibarguren: 1937, 1941, 1942, 1952
• Copa de Competencia Jockey Club: 1914
• Copa Adrian C. Escobar: 1941
• Copa de Competencia: 1932
• Copa Campeonato: 2013/14
• Copa Centenario: 1993

Rozgrywki mi?dzynarodowe

• Copa Libertadores : 1986, 1996, 2015, 2018
• Puchar Interkontynentalny : 1986
• Copa Interamericana : 1986
• Supercopa Sudamericana : 1997
• Copa Sudamericana : 2014
• Recopa Sudamericana : 2015, 2016
• Copa Suruga Bank : 2015
• Tie Cup Competition: 1914
• Copa Aldao: 1936, 1937, 1941, 1945, 1947

Uwaga: W latach 1967?1985 mistrzostwa Argentyny były rozgrywane dwa razy do roku w formule Metropolitano i Nacional, a od sezonu 1991/92 s? rozgrywane dwa razy do roku w formule Apertura ( otwieraj?ce : sierpie? ? grudzie?) i Clausura ( zamykaj?ce : luty ? lipiec).

Herb i barwy [ edytuj | edytuj kod ]

W momencie powstania klub nie miał swojego herbu. Stworzenie pierwszego historycy datuj? na 1918 rok ^[29] . Na przestrzeni lat logo ulegało wielu modyfikacj?, niezmiennie widniały na nim inicjały klubu CARP (Club Atletico River Plate). W czasach prezydentury Hugo Santilli klub umieszczał na swoich strojach drugi emblemat ? lwa wystaj?cego ze stadionu Monumental . Po odej?ciu Santilli ze stanowiska lew został wycofany ze strojow ^{[29] [30]} .

• 
  1928
• 
  1931
• 
  1933
• 
  1941
• 
  1947
• 
  1969
• 
  1993
• 
  1998
• 
  2006

Tradycyjnymi barwami River Plate jest biały i czerwony. Nie ma jednak wytłumaczenia, dlaczego zdecydowano si? na wybor takich kolorow ^[31] . W pierwszych latach istnienia klub nosił białe koszulki ? wiele wskazuje, ?e doło?ono czerwony pas po przek?tnej, aby odro?ni? si? od lokalnej dru?yny Villa Devoto, ktora rownie? grała cała na biało ^[31] . Od 1909 do 1932 roku klub u?ywał białych koszulek w czerwono-czarne pionowe pasy, ktore potem zostały przemianowane na stroje wyjazdowe ^[31] .

1901?02

1902?06

1907?09

1921?31

1940?47

1947?65

1972?82

1985?86

1995?96

2010?11

2014?16

Trzeci komplet strojow na przestani lat cz?sto ulegał zmianie. W latach dwudziestych XX wieku u?ywano niebieskich koszulek podkre?laj?cych ich przyja?? z Belgrano, a w sezonie 1996/97, klub wykorzystywał bordowe koszulki, nawi?zuj?ce do barw włoskiego Torino ^[31] . W sezonie 2016 trzeci komplet był pomara?czowy, nawi?zuj?c do koloru piłki jak? dwa gole w wyjazdowym Superclassico sezonu 1985/1986 zdobył Norberto Alonso ^[31] .

1925?26

1927?29

1996?97

2016

Kibice i rywale [ edytuj | edytuj kod ]

Motto klubu wyra?a si? "w trzech G" - Ganar (wygra?), Gustar (gra? dobrze) y Golear (zwyci??y? najwi?ksz? ilo?ci? goli) ^[32] . Klub posiada najwi?kszy fanklub kibicowski w Ameryce Południowej i osmy najwi?kszy na ?wiecie. Liczb? zrzeszonych fanow szacuje si? na około 155 000 osob ^[33] . Dru?yna posiada swoje grupy kibicowskie w kilku prowincjach Argentyny oraz kilka innych, działaj?cych w innych pa?stwach m.in. w Hiszpanii , Włoszech , Anglii , Australii , USA i Nowej Zelandii ^[34] .

  Osobny artykuł: Superclasico .

Najwi?kszym rywalem zespołu jest Boca Juniors , spotkania obu dru?yn nazywane s? Superclasico . Kibice River utrzymuj? przyjacielskie relacj? z sympatykami Deportivo Moron i CA Belgrano oraz włoskiego Torino . River Plate był pierwszym klubem, ktory pomogł włoskiej dru?ynie, ktora w katastrofie lotniczej na wzgorzu Superga straciła cały zespoł. Owczesny prezydent klubu Antonio Vespucio Liberti wyruszył wraz z zespołem do Włoch , gdzie rozegrał spotkanie, z ktorego zysk został przekazany na odbudow? dru?yny ^[35] . Za?yłe relacj? obu zespołow trwaj? do dzi? - wyjazdowe koszulki Torino w sezonie 2021/22 maj? o naszyty emblemat dedykowany River Plate ^[36] .

Stadion [ edytuj | edytuj kod ]

Swoje domowe spotkania dru?yna rozgrywana stadionie Estadio Antonio Vespucio Liberti , powszechnie nazywanym Estadio Monumental . Stadion ma pojemno?? 72 054 miejsc, a wymiary boiska to 105 × 70 metra ^[37] . Budowa obiektu trwała trzy lata ? od 1935 do 1938 roku. Inaguarcj? odbyła si? 1 maja 1938 , spotkaniem River Plate z Penarolem Montevideo ^[38] .

Patronem obiektu od 1986 roku jest były prezes klubu Antonio Vespucio Liberti, ktory odpowiadał za kupno działki pod budow? stadionu ^[37] . Na obiekcie znajduj? si? rownie?: kort tenisowy, boisko do koszykowki, sala teatralna, akademik dla juniorow i klubowe muzeum ^[37] . Na przestrzeni lat obiekt przeszedł szereg modernizacji min. w 1958 roku dobudowano wschodnia trybun?, sfinansowana ze sprzeda?y Omara Sivoriego do Juventusu ^[38] . Ostatnia modernizacja miała miejsce na przełomie 2020 i 2021 roku. Zlikwidowano wowczas bie?nie wokoł boiska, stawiaj?c w jej miejsce kolejne rz?dy trybun ^[37] .

Poprzednie stadiony klubu to:

• Darsena Sur (1901?05, 1907?15)
• Sarandi (1906?07)
• La Boca (1915?23)
• Alvear y Tagle (1923?37)
• Estadio Monumental (1938?teraz)

Aktualny skład [ edytuj | edytuj kod ]

Stan na 1 kwietnia 2024.

  Osobna strona: Kategoria:Piłkarze CA River Plate .

Sztab szkoleniowy [ edytuj | edytuj kod ]

Stan na 27 listopada 2022 ^[39] .

Funkcja	Imi? i nazwisko
Trener	Martin Demichelis
Asystent trenera	German Lux
Asystent trenera	Javier Pinola
Trener bramkarzy	Alejandro Saccone
Szef akademii	Hernan Diaz
Lekarz klubu	Rafael Giulietti

Rekordy indywidualne [ edytuj | edytuj kod ]

Najwi?cej wyst?pow [ edytuj | edytuj kod ]

Piłkarze	Lata	Wyst?py
Amadeo Carrizo	1945?68	520
Angel Labruna	1939?59	515
Reinaldo Merlo	1969?84	500
Juan Jose Lopez	1970?81	466
Norberto Yacono	1938?53	393
Oscar Mas	1964?73, 1974?77	382
Norberto Alonso	1970?76, 1977?81, 1983?87	374
Felix Loustau	1942?57	367
Ubaldo Fillol	1974?83	361
Leonardo Ponzio	2007?2008, 2012-	324

Najwi?cej goli [ edytuj | edytuj kod ]

Strzelcy	Lata	Bramki
Angel Labruna	1939?59	317
Oscar Mas	1964?73, 1974?77	217
Bernabe Ferreyra	1932?39	200
Jose Manuel Moreno	1935?44, 1946?48	184
Norberto Alonso	1970?76, 1977?81, 1984?86	158
Adolfo Pedernera	1935?46	143
Enzo Francescoli	1984?86, 1994?98	137
Carlos Peucelle	1931?41	118
Daniel Onega	1966?71, 1973	117
Fernando Cavenaghi	2001?04, 2011?12, 2014?15	112

Rekordy i sukcesy indywidualne [ edytuj | edytuj kod ]

Medali?ci

FIFA 100

  Osobny artykuł: FIFA 100 .

Południowoameryka?ski Piłkarz Roku

  Osobny artykuł: Południowoameryka?ski Piłkarz Roku .

Krolowie strzelcow Primera Division w barwach klubu

Trenerzy [ edytuj | edytuj kod ]

Pierwszym trenerem klubu w erze profesjonalizmu był Victor Caamano , ktory zdobył z klubem mistrzostwo Argentyny w sezonie 1932 ^[40] . Najbardziej utytułowanym trenerem w historii klubu jest Marcelo Gallardo , ktory dotychczas zdobył czterna?cie tytułow ^[41] . Jedynym trenerem, ktory w trakcie jednego sezonu zdobył zarowno mistrzostwo kraju i Copa Libertadores był Hector Veria w sezonie 1985/86. Najdłu?szej funkcje trenera pełnił Jose Maria Minella , prowadz?cy zespoł przez dwana?cie lat (od 1947 do 1959 roku). O?miu trenerow było obcokrajowcami: Emerico Hirschl , Renato Cesarini , Felipe Pascucci , Enrique Fernandez , Didi , Delem , Luis Cubilla oraz Manuel Pellegrini .

Lp. Imi? i nazwisko Okres urz?dowania 1. Victor Caamano 1931 1933 2. Felipe Pascucci 1933 1933 3. Emerico Hirschl 1934 1938 4. Renato Cesarini 1939 1944 5. Carlos Peucelle 1945 1946 6. Jose Maria Minella 1947 1959 7. Jim Lopez 1960 1960 8. Emerico Hirschl 1961 1961 9. Nestor Rossi 1961 1962 10. Jose Maria Minella 1963 1963 11. Angel Labruna 1963 1963 12. Enrique Fernandez 1963 1963 13. Jose Manuel Moreno 1963 1964 14. Carlos Peucelle 1964 1964 15. Renato Cesarini 1964 1965 16. Juan Carlos Lorenzo 1967 1967 17. Jose D’Amico 1967 1967 18. Angel Labruna 1968 1970 19. Didi 1970 1972 20. Osvaldo Diez 1972 1972 21. Juan Eulogio Urriolabeitia 1972 1972 22. Delem 1973 1973 23. Nestor Rossi 1974 1974 24. Omar Sivori 1974 1974 25. Angel Labruna 1975 1981 26. Alfredo Di Stefano 1981 1982 27. Vladislao Cap 1982 1982

Lp. Imi? i nazwisko Okres urz?dowania 28. Jose Manuel Vazquez 1982 1982 29. Jose Varacka 1983 1983 30. Martin Pando 1983 1983 31. Luis Cubilla 1984 1984 32. Hector Veira 1984 1987 33. Carlos Griguol 1987 1988 34. Cesar Luis Menotti 1988 1989 35. Reinaldo Merlo 1989 1989 36. Daniel Passarella 1989 1994 37. Americo Gallego 1994 1994 38. Carlos Babington 1995 1995 39. Ramon Diaz 1995 2000 40. Americo Gallego 2000 2001 41. Patricio Hernandez 2001 2001 42. Ramon Diaz 2001 2002 43. Manuel Pellegrini 2002 2003 44. Leonardo Astrada 2004 2005 45. Reinaldo Merlo 2005 2006 46. Daniel Passarella 2006 2007 47. Diego Simeone 2008 2008 48. Nestor Gorosito 2009 2009 49. Leonardo Astrada 2009 2010 50. Angel Cappa 2010 2010 51. Juan Jose Lopez 2010 2011 52. Matias Almeyda 2011 2012 53. Ramon Diaz 2012 2014 54. Marcelo Gallardo 2014 2022 55. Martin Demichelis 2022 obecnie

Trener	Liczba	Tytuły
Marcelo Gallardo	12	5 krajowe, 7 mi?dzynarodowe
Ramon Diaz	9	7 krajowe, 2 mi?dzynarodowe
Jose Maria Minella	8	7 krajowe, 1 mi?dzynarodowy
Angel Labruna	6	6 krajowe
Renato Cesarini	6	5 krajowe, 1 mi?dzynarodowy
Emerico Hirschl	6	4 krajowe, 2 mi?dzynarodowe
Hector Veira	3	1 krajowe, 2 mi?dzynarodowe
Daniel Passarella	3	3 krajowe
Americo Gallego	2	2 krajowe
Victor Caamano	2	2 krajowe
Carlos Peucelle	2	1 krajowe, 1 mi?dzynarodowy
Carlos Griguol	1	1 mi?dzynarodowy
Alfredo Di Stefano	1	1 krajowe
Manuel Pellegrini	1	1 krajowe
Leonardo Astrada	1	1 krajowe
Diego Simeone	1	1 krajowe

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

Linki zewn?trzne [ edytuj | edytuj kod ]

• Oficjalna strona internetowa
• Historia klubu na oficjalnej stronie internetowej