한국   대만   중국   일본 
?arłacz tygrysi ? Wikipedia, wolna encyklopedia Przejd? do zawarto?ci

?arłacz tygrysi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
?arłacz tygrysi
Galeocerdo cuvier [1]
( Peron & Lesueur , 1822)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Krolestwo

zwierz?ta

Typ

strunowce

Podtyp

kr?gowce

Gromada

ryby chrz?stnoszkieletowe

Podgromada

spodouste

Rz?d

?arłaczokształtne

Rodzina

Galeocerdonidae
Poey , 1875

Rodzaj

Galeocerdo
Muller & Henle , 1837 [2]

Gatunek

?arłacz tygrysi

Kategoria zagro?enia ( CKGZ ) [13]

Zasi?g wyst?powania
Mapa występowania
Mapa przedstawiaj?ca zasi?g wyst?powania ?arłacza tygrysiego.
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

?arłacz tygrysi [14] , rekin tygrysi [14] ( Galeocerdo cuvier ) ? gatunek rekina , jedyny przedstawiciel rodziny Galeocerdonidae i rodzaju Galeocerdo . Jest stosunkowo du?ym rekinem, ktorego długo?? mo?e dochodzi? do 5 m. Wyst?puje w wodach tropikalnych i umiarkowanych, a szczegolnie cz?sto spotykany wokoł wysp centralnego Pacyfiku . Jego nazwa gatunkowa pochodzi od ciemnych plam lub pasow uło?onych w poprzek ciała, ktore kształtem przypominaj? wzor na sier?ci tygrysa . Wzor ten u starszych osobnikow staje si? mniej wyra?ny.

Rekin tygrysi prowadzi samotny tryb ?ycia, poluje w nocy. Drapie?nik ten poluje na skorupiaki , ryby (w tym mniejsze rekiny ), kałamarnice , ptaki , ?ołwie , w??e morskie , delfiny i ssaki płetwonogie . Uwa?any jest za gatunek bliski zagro?enia (NT) w zwi?zku z połowami. Znaczenie gospodarcze maj? szczegolnie płetwy rekina. Ponadto poluje si? na te ryby sportowo.

Chocia? uwa?any jest za jeden z najniebezpieczniejszych rekinow, to jego szybko?? ataku zdaniem naukowcow [ ktorych? ] jest stosunkowo niska. Drugi ? po ?arłaczu białym ? pod wzgl?dem liczby odnotowanych atakow na ludzi. Wpływa na płytkie rafy, do portow, kanałow przez co zwi?ksza si? prawdopodobie?stwo spotkania z lud?mi.

Taksonomia i filogenetyka [ edytuj | edytuj kod ]

Rycina z pracy Muellera i Henle z 1939 roku przedstawiaj?ca Galeocerdo tigrinus .

Rekin tygrysi został po raz pierwszy opisany przez Francois Perona i Charles’a Alexandre’a Lesueura w 1822 roku jako Squalus cuvier [15] . W 1837 roku Muller i Henle stworzyli nowy rodzaj Galeocerdo dla tego gatunku, proponuj?c nazw? Galeocerdo tigrinus [16] . Nazwa rodzajowa Galeocerdo pochodzi od greckiego ?galeos”, oznaczaj?cego ?rekina” oraz cerdus pochodz?cego z j?zyka łaci?skiego i oznaczaj?cego ?twarde włosie ?wi?”. Epitet gatunkowy honoruje francuskiego zoologa i paleontologa Georgesa Cuviera [16] , uznawanego za ?ojca anatomii porownawczej” [17] .

Rekin tygrysi nale?y do rz?du ?arłaczokształtnych (Carcharhiniformes). Analiza filogenetyczna na podstawie allozymowych danych, opublikowana przez Gavina Naylora i innych w 2012 roku, wskazuje, ?e ?arłacz tygrysi jest taksonem siostrzanym kladu, ktory tworz? ?arłaczowate i młotowate [18] . Podobne wyniki otrzymali rownie? Andres Lopez i inni w 2006 roku [19] . Ponadto, niezale?ne wyniki bada? genetycznych, niektore cechy morfologiczne oraz jajo?yworodno?? ?arłacza tygrysiego, sugeruj?, ?e gatunek ten nie nale?y do Carcharhinidae . Pojawiły si? propozycje wydzielenia Galeocerdo cuvier do odr?bnej rodziny Galeocerdonidae [20] co zostało zaakceptowane przez bazy taksonomiczne: Eschmeyer’s Catalog of Fishes [21] i FishBase [22] (stan na 2024 rok). Dane z analizy mitochondrialnego DNA wykonanej w 2012 roku, wykazuj?, ?e rekin ten spokrewniony jest najbli?ej z gatunkami z rodzaju Rhizoprionodon [23] . Carrier i inni w 2004 roku uznali, ?e rodzaje Galeocerdo , Rhizoprionodon i Scoliodon s? bazalnymi rodzajami w obr?bie kladu tworzonego przez ?arłaczowate i młotowate , w przeciwie?stwie do zajmuj?cych po?redni? pozycj? Loxodon , Negaprion i Triaenodon czy zaawansowanych rodzajow Carcharhinus i Sphyrna [20] .

Wyst?powanie i ?rodowisko [ edytuj | edytuj kod ]

Młody osobnik w wodach Bahama

Rekin tygrysi jest gatunkiem kosmopolitycznym . Najcz??ciej jest spotykany u wybrze?y w pobli?u raf koralowych w tropikalnych i subtropikalnych wodach morskich całego ?wiata. Wyst?puje od powierzchni wody do gł?boko?ci ok. 350 m, zwykle bli?ej powierzchni, wpływa rownie? do estuariow . Jest gatunkiem migruj?cym, a w miesi?cach chłodniejszych kieruje si? w stron? cieplejszych pr?dow bli?ej rownika [16] .

W zachodniej cz??ci Oceanu Spokojnego jego zasi?g wyst?powania obejmuje wody wokoł Japonii na połnocy i Nowej Zelandii na południu [15] . Ponadto rekiny tygrysie spotykane s? w Zatoce Meksyka?skiej , na pla?ach Połnocnej Ameryki oraz cz??ciowo Ameryki Południowej . Powszechnie wyst?puje rownie? w Morzu Karaibskim . Ryby te swym zasi?giem obejmuj? rownie? wody wokoł Afryki , Chin , Hongkongu , Indii i Australii [24] .

Niektore rekiny tygrysie odnotowano na gł?boko?ci 900 metrow [16] , cho? niektore ?rodła podaj?, ?e rekiny te ?yj? wył?cznie w wodach płytkich, zwykle uwa?anych za zbyt płytkie dla gatunku tej wielko?ci [24] . Niedawne badania wykazały jednak, ?e zazwyczaj rekiny tygrysie pływaj? na gł?boko?ci 350 metrow. Rekiny te na Hawajach były obserwowane na gł?boko?ci 3 m, jak rownie? widywano je w wodach przybrze?nych na gł?boko?ci od 6 do 12 m. Rekiny tygrysie cz?sto odwiedzaj? płytkie rafy, wpływaj? do portow, kanałow przez co powoduj? potencjalne spotkania z lud?mi [25] .

Rekin tygrysi w Kiribati i Tuvalu jest znany jako tababa . Poluj?ce rekiny obserwowane były w kanałach pływowych pomi?dzy oceanem a lagunami Tarawa i Kiribati . Wiosn? jest tutaj du?o planktonu, co przyci?ga kraby, sardynki, cefale pospolite , ostrobokowate , a te z kolei przyci?gaj? rekiny tygrysie [26] .

Cechy morfologiczne [ edytuj | edytuj kod ]

Z?by ?arłacza tygrysiego

Rekin tygrysi jest jednym z najwi?kszych rekinow drapie?nych, obok zaliczanego do innej rodziny ?arłacza białego . Wi?ksze od nich gatunki ? rekin wielorybi , Megachasma pelagios i długoszpar , s? planktono?erne. Zazwyczaj osi?ga długo?? 3 ? 4,2 m, a wa?y około 385?635 kg [16] . Czasami wyj?tkowo du?e samce mog? osi?ga? 4,5 m długo?ci. Samice s? wi?ksze, wyj?tkowo mog? mierzy? ponad 5 m. Przeci?tne rekiny s? mniejsze i ze wzgl?du na swoj opływowy kształt wa?? mniej. Ze wzgl?du na swoj? długo?? rekiny tygrysie mog? rywalizowa? z ?arłaczami białymi [24] . Według FishBase mog? dorasta? do 7,5 m długo?ci i wa?y? 807,4 kg [15] . Do Ksi?gi Guinnessa wpisana została samica schwytana w Australii , ktora mierzyła 5,5 m, a wa?yła 1,524 kg, cho? wydaje si? to mało prawdopodobne [27] . Samica schwytana w 1957 roku podobno mierzyła 7,4 m, a wa?yła 3,110 kg [28] . Jednak dane te nie zostały potwierdzone.

Skora rekina tygrysiego ma zazwyczaj barwy w przedziale od niebieskiej do jasnozielonej z białym lub jasno?ołtym podbrzuszem. Takie ubarwienie jest zalet? podczas polowania, kiedy zdobycz obserwuje rekina z gory, ten jest dobrze zakamuflowany od ciemniejszej wody z dołu. Natomiast kiedy potencjalna zdobycz znajduje si? poni?ej rekina, woda bli?ej powierzchni jest ja?niejsza, a kolor jego podbrzusza rownie? pozwala na dobry kamufla?. Ciemne plamy i paski s? widoczne u młodych osobnikow i staj? si? mniej widoczne wraz z dojrzewaniem. Głowa jest klinowata, co sprawia, ?e mo?na szybko j? skr?ci? w wybranym kierunku. Posiada migotk? tzw. trzeciej powieki nad oczami. Ma jamki na nosie, wyposa?one w elektroreceptory zwane ampułkami Lorenziniego , ktore pozwalaj? im wykrywa? pola elektromagnetyczne, w tym niewielkie impulsy elektryczne generowane przez zdobycz, co z kolei ułatwia polowanie. ?arłacz tygrysi posiada rownie? organ sensoryczny zwany lini? boczn? ci?gn?cy si? od pokrywy skrzelowej, a? do nasady płetwy ogonowej. Dzi?ki tej strukturze rekin mo?e wykrywa? drobne wibracje w wodzie, co pozwala mu polowa? w ciemno?ci i wykrywa? ukryte ofiary.

Głowa rekina tygrysiego

Warstwa odblaskowa za siatkowk? oka rekina tygrysiego, zwana tapetum lucidum pozwala na wi?ksz? szans? ?wiatła czujnikowego komorki, dla uchwycenia fotonow ?wiatła widzialnego, przez co zwi?ksza widoczno?? w gorszych warunkach. Generalnie rekiny tygrysie posiadaj? długie płetwy, ktore pozwalaj? na lepsze wykonywanie manewrow, podczas gdy długa gorna płetwa ogonowa umo?liwia impulsywny zryw. Rekiny te poruszaj? si? za pomoc? małych ruchow ciała. Ich wysoka płetwa grzbietowa działa jak o?, co pozwala na szybkie obracanie si? wokoł własnej osi, chocia? ich płetwa grzbietowa znajduje si? blisko ogona.

Z?by rekina tygrysiego s? wyspecjalizowane do odrywania kawałkow mi?sa, ko?ci i innych substancji takich jak cho?by skorupa ?ołwia. Jak u wi?kszo?ci rekinow, ich z?by s? zast?powane przez kolejne rz?dy z?bow.

Ekologia i zachowanie [ edytuj | edytuj kod ]

Rekiny tygrysie pływaj? wolno, co w poł?czeniu z umaszczeniem czyni je trudnym do wykrycia przez ich potencjalne ofiary. Szczegolnie dobrze kamufluj? si? w ciemniejszej wodzie. Pomimo swojego powolnego zachowania ryby te s? jednymi z najwytrwalszych pływakow w?rod rekinow. Zbli?a si? powoli i bardzo szybko nabiera pr?dko?ci, przez co ofiara nie ma szans na ucieczk?.

Od?ywianie [ edytuj | edytuj kod ]

Dorosły rekin tygrysi

?arłacz tygrysi to drapie?nik znajduj?cy si? na szczycie ła?cucha pokarmowego na obszarach na ktorych wyst?puje. Uznawany jest za gatunek zdolny do zjedzenia wszystkiego. Zazwyczaj ?ywi si? głownie rybami, skorupiakami , mi?czakami , meduzami , diugoniami przybrze?nymi , ptakami morskimi, w??ami morskimi , ssakami płetwonogimi , delfinami (z rodzaju Tursiops i Stenella ), a tak?e ?ołwiami morskimi ( ?ołwiem zielonym i karetta ). Jednak?e szerokie, mocno utwardzone szcz?ki i ?miertelnie zaciskaj?cy si? pysk w poł?czeniu z solidnymi z?bkowanymi z?bami umo?liwiaj? polowanie rownie? na wi?ksze ofiary. Ponadto wy?mienity wzrok i wyostrzone powonienie pozwalaj? reagowa? na najmniejszy ?lad krwi i pod??a? za nim, a? do ?rodła. Ze wzgl?du na wysokie ryzyko ataku, delfiny unikaj? obszarow zamieszkanych przez ?arłacze tygrysie. Gatunek ten cz?sto zjada inne rekiny, jak na przykład ?arłacze brunatne ( C. plumbeus ). Poluj? rownie? niekiedy na inne osobniki ze swojego gatunku ( kanibalizm ).

Rekiny tygrysie poluj? rownie? na ranne i chore wieloryby . W 2006 roku na Hawajach udokumentowany został atak grupy 25 rekinow na chorego humbaka [29] . Ryby te po?ywiaj? si? rownie? padłymi wielorybami. Udokumentowano przypadek, w ktorym ?arłacze tygrysie ?erowały na martwym wielorybie obok ?arłaczy białych ( Carcharodon carcharias ) [30] .

Zdolno?? do odbioru fal o niskiej cz?stotliwo?ci pozwala rekinom zlokalizowa? ofiar? nawet w m?tnej wodzie. Kr???c wokoł zdobyczy rekin bada j? szturchaj?c pyskiem. Podczas ataku zazwyczaj po?era cał? zdobycz. ?arłacze tygrysie cz?sto po?ywiaj? si? niejadalnymi przedmiotami takimi, jak: tablice rejestracyjne, opony, beczki po ropie, czy piłki baseballowe, przez co nazywane s? ??mietnikami oceanow”.

Rozmna?anie [ edytuj | edytuj kod ]

Samce osi?gaj? dojrzało?? płciow?, gdy dorastaj? do 2,3 ? 2,9 m, natomiast samice od 2,5 do 3,5 m. Poszukuj? partnerow raz na trzy lata, a rozmna?aj? si? przez wewn?trzne zapłodnienie. Podczas kopulacji samiec umieszcza pterygopodium w drogach płciowych samicy. Samce przytrzymuj? si? samic gryz?c je w okolicach płetwy grzbietowej. Kopulacja na połkuli połnocnej trwa zazwyczaj w okresie od marca do maja, natomiast porod nast?puje w okresie od kwietnia do czerwca nast?pnego roku. Na połkuli południowej okres godowy odbywa si? w listopadzie, grudniu i na pocz?tku stycznia.

Rekin tygrysi jest jedynym gatunkiem jajo?yworodnym w swojej rodzinie. Samica rodzi jednorazowo 10?80 młodych [16] [15] . Młode wykluwaj? si? z jaj wewn?trz matki, a rodz? si? gdy s? ju? dobrze rozwini?te. Potomstwo rozwija si? w ciele matki przez około 13-16 miesi?cy [31] . Podczas porodu młode maj? długo?? ok. 51?104 cm [32] , przy wadze 3?6 kg [31] . ?arłacze tygrysie mog? ?y? do 50 lat [33] .

Relacje z lud?mi [ edytuj | edytuj kod ]

Chocia? ataki rekinow to stosunkowo rzadkie zjawisko, to jednak rekiny tygrysie odpowiedzialne s? za du?y odsetek ?miertelnych atakow, przez co uwa?ane s? za jeden z najniebezpieczniejszych gatunkow rekinow. Pływaj? w pobli?u uj?? rzek oraz portow, jak rownie? w płytkich wodach przybrze?nych, przez co istnieje du?e prawdopodobie?stwo kontaktu z lud?mi. ?rednio trzy, cztery ataki w ci?gu roku maj? miejsce w wodach wokoł Hawajow , jednak rzadko s? one ?miertelne. Bior?c pod uwag? liczb? osob, ktore codziennie pływaj?, surfuj?, czy nurkuj? to liczba atakow rekinow jest stosunkowo niewielka. W pa?dzierniku 2003 roku na czołowki gazet trafił incydent, dotycz?cy wowczas 13-letniej ameryka?skiej surferki Bethany Hamilton , ktora została zaatakowana przez rekina tygrysiego i w nast?pstwie tego straciła lew? r?k?. W zwi?zku z tym zdarzeniem schwytano i zabito du?ego rekina, nast?pnie dokonano pomiarow szeroko?ci szcz?k i struktury uz?bienia w celu ustalenia, czy ten osobnik był odpowiedzialny za atak na Hamilton.

W celu ochrony przemysłu turystycznego w latach 1959 i 1976 zabito 4668 rekinow tygrysich. Pomimo podj?tych działa? zapobiegawczych liczba atakow nie zmniejszyła si?. Na Hawajach nielegalny jest proceder karmienia rekinow, natomiast obserwacje tych ryb zaleca si? prowadzi? w specjalnych klatkach. W Republice Południowej Afryki w 2007 roku nurek, Mark Addison udowodnił, ?e mo?na pływa? w?rod rekinow tygrysich poza klatk?, a wydarzenie to sfilmowała stacja Discovery Channel.

Ludzie poluj? na rekiny tygrysie ze wzgl?du na ich płetwy, mi?so i w?trob?. Cho? w wyniku licznych połowow, miejscowe populacje tego gatunku zmalały, to jednak rekinow tych nie uwa?a si? za populacj? o podwy?szonym stopniu zagro?enia. Jednak?e wzrastaj?ce zapotrzebowanie na rekinie płetwy mo?e spowodowa?, ?e ten gatunek znajdzie si? na li?cie gatunkow zagro?onych wygini?ciem. Mi?dzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznała ten gatunek za bliski zagro?enia (NT).

Płetwy tego ?arłacza maj? niewiele substancji od?ywczych, natomiast jego w?troba zawiera du?o witaminy A, ktora stosowana jest w wytwarzaniu witamin. Ponadto ryby te s? chwytane i zabijane ze wzgl?du na ich specyficzn? skor?, ktora stanowi cenne trofeum w?rod w?dkarzy.

W 2010 roku ?arłacz tygrysi został wpisany na czerwon? list? owocow morza Greenpeace International. Lista ta zawiera gatunki pozyskiwane z niezrownowa?onych połowow, ktore mog? stanowi? zagro?enie dla populacji.

Zobacz te? [ edytuj | edytuj kod ]

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

  1. ↑ Galeocerdo cuvier , [w:] Integrated Taxonomic Information System ( ang. ) .
  2. ↑ J.P. Muller & J. Henle. Uber die Gattungen der Haifische und Rochen nach einer von ihm mit Hrn. Henle unternommenen gemeinschaftlichen Arbeit uber die Naturgeschichte der Knorpelfische . ?Bericht uber die zur Bekanntmachung geeigneten Verhandlungen der Koniglichen Preussischen Akademie der Wissenschaften zu Berlin”. Jahrgang 1837, s. 115, 1837. ( niem. ) .  
  3. ↑ T.N. Gill. Analytical synopsis of the order of Squali; and revision of the nomenclature of the genera . ?Annals of the Lyceum of Natural History of New York”. 7, s. 400 , 402 , 1862. ( ang. ) .  
  4. ↑ Ch.A. Lesueur. Description of a Squalus, of a very large size, which was taken on the coast of New-Jersey . ?Journal of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia”. 2, s. 351, 1822. ( ang. ) .  
  5. ↑ F. Faber: Naturgeschichte der fische Islands, mit einem anhange von den islandischen medusen und strahlthieren . Frankfurt am Main: H.L. Bronner, 1829, s. 17. ( niem. ) .
  6. ↑ L. Agassiz: Recherches sur les poissons fossiles . T. 3. Neuchatel: Petitpierre, 1833?1843, s. 91. ( łac. ) .
  7. ↑ C. Ranzani. De novis speciebus piscium. Dissertatio prima . ?Novi Commentarii Academiae Scientiarum Instituti Bononiensis”. 4, s. 68, ryc. 8 (rys. 1?4 ), 1840. ( łac. ) .  
  8. ↑ J.P. Muller & J. Henle: Systematische Beschreibung der Plagiostomen . Berlin: Veit, 1841, s. 59, ryc. ( 23 ). ( niem. ) .
  9. ↑ P. Bleeker. Bijdrage tot de kennis der plagiostomen van den Indischen Archipel . ?Verhandelingen van het Bataviaasch Genootschap der Kunsten en Wetenschappen”. 24 (12), s. 37, 1852. ( niderl.  ?  łac. ) .  
  10. ↑ J.C. Macdonald & Ch. Barron. On a supposed new species of Galeocerdo from southern seas . ? Proceedings of the Zoological Society of London ”. 1868 (2), s. 368, ryc. xxxii , 1868. ( ang. ) .  
  11. ↑ C.B. Klunzinger. Synopsis der Fische des Rothen Meeres . ?Verhandlungen der Kaiserlich-Koniglichen Zoologisch-Botanischen Gesellschaft in Wien wolumin”. 21, s. 664, 1871. ( niem. ) .  
  12. ↑ P.N. Van Kampen. Galeocerdo fasciatus n. sp. aus dem Indischen Archipel . ?Bulletin de Department de l’agriculture aux Indies neerlandaises”. 8, s. 9, 1907. ( niem. ) .  
  13. ↑ L.C.   Ferreira , C.   Simpfendorfer , Galeocerdo cuvier , [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2020-2 [dost?p 2020-08-30] ( ang. ) .
  14. ↑ a b Ryby . Warszawa: Wiedza Powszechna , 1976, seria: Mały słownik zoologiczny.
  15. ↑ a b c d Galeocerdo cuvier. ( ang. ) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dost?p 13 listopada 2012]
  16. ↑ a b c d e f Knickle, Craig: Tiger Shark Biological Profile. . Florida Museum of Natural History Icthyology Department. [dost?p 2012-11-10]. ( ang. ) .
  17. ↑ Adam Urbanek : Jedno istnieje tylko zwierz?...: my?li przewodnie biologii porownawczej . Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN [Polskiej Akademii Nauk], 2007. ISBN  978-83-88147-08-1 .
  18. ↑ Naylor G., Caira, J. N., Jensen, K., Rosana, K. A. M., White, W. T. i Last, P. R.. A DNA sequence-based approach to the identification of shark and ray species and its implications for global elasmobranch diversity and parasitology . ?Bulletin of the American Museum of Natural History”, 2012. American Museum of Natural History.  
  19. ↑ Lopez J.A., Ryburn J.A., Fedrige O. i Naylor G.J.P.. Phylogeny of sharks of the family Triakidae (Carcharhiniformes) and its implications for the evolution of carcharhiniform placental viviparity. . ?Molecular Phylogenetics and Ebolution”, s. 50-60, 2006. Elsevier.  
  20. ↑ a b Carrier, J.C., Musick, J.A. i Heitchaus M.: Biology of Sharks and Their Relations . Wyd. 2. CRC PRESS Taylor and Francis Group, 2012, s. 39-49. ISBN  978-1-4398-3924-9 .
  21. ↑ Ron   Fricke , William Neil   Eschmeyer , Jon David   Fong , SPECIES BY FAMILY/SUBFAMILY , [w:] Eschmeyer's Catalog of Fishes , California Academy of Sciences , 5 marca 2024 [dost?p 2024-03-18] ( ang. ) .
  22. ↑ R. Froese & D. Pauly: Family Galeocerdonidae - Tiger sharks . FishBase (ver. (02/2024)). [dost?p 2024-03-18]. ( ang. ) .
  23. ↑ G.J.P. Naylor, J.N. Caira, K. Jensen, K.A.M. Rosana, N. Straube i C. Lakner.: Elasmobranch Phylogeny: A mitochondrial estimate based on 595 species . CRC Press, Taylor &Francis Group, 2012, s. 31-56, seria: J.C. Carrier, J.A. Musick and M.R. Heithaus (editors), The Biology of Sharks and Their Relatives. ISBN  978-1-4200-8047-6 .
  24. ↑ a b c Ritter, Erich K.: Fact Sheet: Tiger Sharks. . Shark Info., 1999. [dost?p 2012-11-12]. ( ang. ) .
  25. ↑ Lad, Kashmira: Habitat of a Tiger Shark . Buzzle. [dost?p 2012-11-12]. ( ang. ) .
  26. ↑ Maneater shark ( Galeocerdo cuvier ) . The Website of Everything. [dost?p 2012-11-12]. ( ang. ) .
  27. ↑ Wood, Gerald: Ksi?ga rekordow Guinnessa . Wyd. 3. Dublin , Irlandia : Sterling Pub Co Inc, 1983. ISBN  978-0851122359 . ( ang. ) .
  28. ↑ Frimodt, C.: Illustrated Multilingual Guide to the World's Commercial Warmwater Fish . Wyd. 2. Fishing News Books, 1995, s. 215, seria: Multilingual Illustrated Guides 2. ISBN  0-85238-214-6 .
  29. ↑ National Oceanic & Atmospheric Administration: Humpback Whale Shark Attack: A Natural Phenomenon Caught on Camera. . Office of National Marine Sanctuaries, 2006. [dost?p 2012-11-21]. ( ang. ) .
  30. ↑ Dudley, S. F. J., Anderson-Reade, M. D., Thompson, G. S., McMullen, P. B.. Concurrent scavenging off a whale carcass by great white sharks, Carcharodon carcharias, and tiger sharks, Galeocerdo cuvier. . ?Fishery Bulletin”. 98 (3), s. 646-649, 2000.  
  31. ↑ a b Whitney, N., Crow., G.. Reproductive biology of the tiger shark (Galeocerdo cuvier) in Hawaii. . ?Marine Biology”. 151 (1), s. 63-70, 2007.  
  32. ↑ Driggers III, W., Ingram Jr. G. Grace, M. Gledhill C., Henwood T., Horton C., Jones C.. Pupping areas and mortality rates of young tiger sharks Galeocerdo cuvier in the western North Atlantic Ocean. . ?Aquatic Biology”. 2, s. 161-170, 2008.  
  33. ↑ Branstetter, S., Musick, J.A., Colvocoresses, J.A.. A comparison of age and growth of the tiger shark, Galeocerdo cuvieri, from off Virginia and from the northwestern Gulf of Mexico. . ?Fish. Bull.”. 85, s. 269-279, 1987.  

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

  • Ryby : encyklopedia zwierz?t . Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN : Dorota Szata?ska, 2007. ISBN  978-83-01-15140-9 (seria).
  • Włodzimierz Załachowski: Ryby . Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1997. ISBN  83-01-12286-2 .
?rodło: ? https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=?arłacz_tygrysi&oldid=73541692 ”