De
Vooruitstrevende Hervormings Partij
(VHP), tot de verkiezingen van 1973 de
Verenigde Hindoestaanse Partij
(VHP),
[1]
is een politieke partij in
Suriname
. De VHP, die oorspronkelijk een
Hindoestaanse
politieke partij was (
Verenigde Hindostaanse Partij
), kent een grote aanhang in de districten
Paramaribo
,
Wanica
,
Nickerie
,
Saramacca
en
Commewijne
.
in 2011 trad
Chan Santokhi
aan als voorzitter van de partij. Onder zijn bestuur ontwikkelde de partij zich tot een multi-etnische politieke partij.
[2]
Opiniepeilingen in 2020 van de IDOS vertonen steeds meer kiezers uit allerlei andere bevolkingsgroepen.
[3]
Het hoofdkwartier van de VHP is de
Olifant
, een terrein aan de Mr. Jagernath Lachmonstraat (voorheen Coppenamestraat) dat, in tegenstelling tot wat velen denken, eigendom is van Stichting Olifant (en dus niet van de VHP). Het wetenschappelijk bureau van de partij is het
Dr. Mr. Drs. Jnan Adhin Kennisinstituut
(Jaki).
In de eerste jaren na de
Tweede Wereldoorlog
werden in Suriname meerdere politieke partijen opgericht zoals de katholiek creoolse
PSV
, de creoolse
NPS
en de Javaanse
KTPI
omdat in 1948 het
census-
en
capaciteitskiesrecht
voor mannen werd vervangen door een
algemeen kiesrecht
voor mannen en vrouwen.
De
V
erenigde
H
indostaanse
P
artij
(afgekort VHP) kwam in januari 1949
[4]
tot stand door een fusie van
Voorzitter van de VHP werd Lachmon, hij zou in deze functie blijven tot zijn dood in 2001. Bij de eerste algemene
verkiezingen van Suriname in mei 1949
was de zetelverdeling in de
Staten van Suriname
: dertien zetels voor de NPS, zes zetels voor de VHP en twee zetels voor de KTPI. Door het
winner takes all
principe dat bij die verkiezingen gold, kreeg de partij met de meeste stemmen in een district of kieskring alle zetels voor dat gebied. De NPS kreeg als winnaar van het district
Paramaribo
alle tien zetels voor Paramaribo. In het district
Suriname
met iets minder kiesgerechtigden dan in Paramaribo waren drie kieskringen die elk goed waren voor een zetel. De VHP kreeg in de districten
Saramacca
,
Nickerie
en Suriname elk twee zetels.
Bij de
verkiezingen van 1951
was de uitslag in zetels hetzelfde als in 1949. De macht van de NPS werd pas gebroken toen de
SDP
, PSV, KTPI en
Partij Suriname
onder de naam
Eenheidsfront
in
1955 de verkiezingen
won door dertien zetels te halen met zes voor de VHP en slechts twee voor de NPS. Omdat hiermee de NPS'ers
Pengel
en
Rens
geen statenlid meer waren bood Lachmon aan dat twee gekozen VHP'ers zich zouden terugtrekken om na een herverkiezing Pengel en Rens toch in de Staten terug te laten keren. Pengel ging op dit aanbod in en won zo alsnog een zetel in het district Saramacca. Dit was het begin van de verbroederingspolitiek tussen de VHP en de NPS.
In 1962 splitste de jongerenbeweging 'Actiegroep van de VHP' zich af en ging verder als de politieke partij
Actiegroep
.
Naamsverandering in 1966: Vatan Hitkari Partij
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
In augustus 1966 werd de naam van de partij veranderd in
V
atan
H
itkari
P
artij
(Partij ter Bevordering van het Nationaal Welzijn) waarbij met opzet de afkorting VHP bleef. Als onderdeel van deze herorientatie werd het accent verlegd van een besloten Verenigde Hindoestaanse Partij naar een voor ieder open Vatan Hitkari Partij: iedereen die de beginselen van de partij kon onderschrijven kon lid kon worden, ongeacht etnische afkomst.
In verband met de herorientatie werden de beginselen van de partij herschreven en als volgt vastgelegd op 14 augustus 1966:
Algemene Beginselen
- De partij huldigt het principe van een harmonische staatkundige, economische, sociale en culturele ontwikkeling van Suriname.
- De partij onderschrijft het beginsel van de handhaving van de democratische rechtstaat en van de fundamentele rechten en menselijke vrijheden.
- De partij onderschrijft het beginsel van vrijheid van politieke meningsuiting en partijvorming.
1. Op staatkundig gebied:
a. geleidelijke staatkundige ontwikkeling van het land naar volledige zelfstandigheid, met behoud van de nodige en/of noodzakelijke banden met de landen van het Koninkrijk.
b. versterking van de vriendschapsbetrekkingen met daarvoor in aanmerking komende landen buiten het Koninkrijk, in het bijzonder met de nabuurlanden en met de landen gelegen in het Caribisch gebied.
2. Op economisch gebied:
a. streven naar een evenwichtige economische ontwikkeling van het land.
b. verhoging van het nationaal inkomen en een rechtvaardige inkomstenverdeling.
c. zover mogelijk op de meest rationele wijze dienstbaar maken van alle natuurlijke hulpbronnen aan de economische ontwikkeling van het land.
3. Op justitieel gebied:
a. handhaving van de rechtszekerheid en van een onafhankelijke rechterlijke macht.
b. aanpassing van de wetgeving aan de behoeften van het Surinaamse volk in al zijn geledingen.
4. Op sociaal gebied:
a. bevordering van de goede samenwerking tussen de verschillende bevolkingsgroepen van Suriname.
b. erkenning van het recht op arbeid en van de zorg voor gebrekkigen en bejaarden.
c. zorg voor een goede gezondheidstoestand in het gehele land.
5. Op cultureel gebied:
a. gelijke kansen voor een ieder voor wat betreft het ontvangen van onderwijs en ontwikkeling.
b. vrijheid van culturele uitingen en manifestaties, die zoveel mogelijk gericht zijn op de bevordering van een nationale Surinaamse cultuur.
c. vrijheid van geloofsbelijdenis, godsdienstuitoefening en godsdienstige organisatie.
Na de
verkiezingen van 1967
besloot Pengel een
coalitie
te vormen van NPS,
Actiegroep
/Partij van de Landbouw en
SDP
waarmee er een einde kwam aan de verbroederingspolitiek. Door stakingen kwam deze regering echter in 1969 al ten val.
Bij de vervroegde
verkiezingen van 24 oktober 1969
haalde het VHP-blok (VHP, Actiegroep en SRI) 19 van de 39 zetels, het PNP-blok (
PNP
, KTPI, PSV en
PBP
) 8 zetels, de NPS 11 zetels en de
PNR
1 zetel. Hoewel in de daaropvolgende VHP-PNP regering het VHP-blok dus veel meer zetels had dan het PNP-blok, werd niet VHP-leider Lachmon maar
Sedney
premier van Suriname en minister van Algemene Zaken. Bij die keuze zal de opgelopen spanningen tussen de hindoestaanse en creoolse bevolkingsgroepen hebben meegespeeld. De VHP kreeg 5 ministerposten en Lachmon werd wederom voorzitter van de Staten.
In 1973 zou gekozen worden voor de huidige naam:
V
ooruitstrevende
H
ervormings
P
artij
. Met deze naamswijziging wilde men benadrukken dat de partij niet alleen openstond voor Surinamers van Hindoestaanse afkomst, maar voor alle Surinamers.
Bij de
verkiezingen van november 1973
behaalde de PNP van Sedney geen enkele zetel en werden de 39 zetels verdeeld tussen de
Nationale Partij Kombinatie
(NPK; bestaande uit NPS, PNR, PSV en KTPI) met 22 zetels en de VHP met 17 zetels. Drie maanden later kondigde premier
Arron
opeens aan dat hij voor het einde van 1975 onafhankelijkheid van Suriname wilde bereiken. De VHP vond het daarvoor te vroeg. Midden 1975 verlieten
Somohardjo
,
Liesdek-Clarke
en
Lee Kong Fong
de NPK en vormden een driemansfractie zodat de NPK nog maar op 19 van de 39 zetels kon rekenen. Spoedig daarna was Lee Kong Fong enige tijd onvindbaar (hij zou ondergedoken zijn na intimidatie door partijgenoten) zodat de verhoudingen in de Staten 19 tegen 19 was en er geen besluiten meer genomen konden worden. Terwijl de onderhandelingen met Nederland vorderde ontbrak het de regering dus aan een gewone meerderheid in de Staten, laat staan een ruime meerderheid die nodig was om de nieuwe grondwet goed te keuren. Toen er ook nog eens onrust in het land uitbrak met onder andere brandstichtingen en een mislukte moordaanslag op Arron, besloot het VHP statenlid
Hindori
de regering te steunen om een mogelijke
burgeroorlog
te voorkomen. Hoewel Hindori door deze stap binnen zijn partij verguisd werd besloot de VHP in deze nieuwe situatie om toch maar met de NPK samen te werken aan een nieuwe grondwet en zich neer te leggen bij de snelle onafhankelijkheid die op 25 november 1975 een feit werd.
In 1977 won de NPK in een iets gewijzigde samenstelling opnieuw 22 van de 39 zetels. De overige zeventien gingen naar de Verenigde Democratische Partij die bestond uit VHP,
Pendawa Lima
,
SPS
en
PALU
. Als gevolg van de
Sergeantencoup
in februari 1980 onder leiding van
Desi Bouterse
kwam aan deze regering voortijdig een einde.
Na het herstel van de democratie in 1987 vormden
KTPI
, NPS en VHP het
Front voor Democratie en Ontwikkeling
dat veertig van de 51 zetels won bij de
verkiezingen van dat jaar
. Nog nooit eerder had een politieke combinatie zoveel zetels weten te bemachtigen. Lachmon werd parlementsvoorzitter en de VHP mocht naast vijf ministers ook de president leveren:
Ramsewak Shankar
.
Door de
telefooncoup
van december 1990 werd Shankar afgezet en waren vervroegde verkiezingen noodzakelijk. De
SPA
sloot zich aan bij het Front voor Democratie en Ontwikkeling waarna het samenwerkingsverband hernoemd werd tot het
Nieuw Front
(NF). Het NF haalde bij de
verkiezingen van 1991
nog maar 30 van de 51 zetels wat nog wel genoeg was voor een meerderheid.
Ronald Venetiaan
werd namens de
Nationale Partij Suriname
voor de eerste keer
president
met de VHP'er
Jules Ajodhia
als
vicepresident
, de VHP kreeg vijf ministerposten.
In 1996 was er een groep dissidenten binnen de VHP die eerst binnen die partij onder de naam
Beweging voor Demokratie-VHP
(BVD-VHP) functioneerden en later hun eigen partij oprichtten: de
Basispartij voor Vernieuwing en Democratie
(BVD). Bij de
verkiezingen van 23 mei 1996
maakte de VHP wederom deel uit van het NF, maar van de negen VHP parlementariers stapten er vijf op waaronder
Marijke Djwalapersad
. Deze vijf BVD'ers hielpen de
Wijdenbosch-regering
aan een meerderheid waarvoor ze vier ministers en de vicepresident mochten leveren. Hoewel de VHP in de oppositie zat werd Lachmon in juli 1996 herkozen als parlementsvoorzitter. Enkele maanden later trad hij af omdat hij zich niet kon vinden in de regering van Wijdenbosch waarna Djwalapersad hem opvolgde.
Bij het aantreden van Santokhi in juli 2011 als voorzitter van de VHP keerde Djwalapersad terug naar de VHP. Santokhi was blij hiermee en riep alle andere ex-VHPers op om terug te keren naar hun "moederpartij". Tegenwoordig is de BVD samengesmolten met de
Nationale Democratische Partij
van
Desi Bouterse
. Dit gebeurde onder leiding van voorzitter
Dilip Sardjoe
.
Na vervroegde
verkiezingen in 2000
kwam het Nieuw Front, waar de VHP onderdeel van is, weer in de regering. In dat jaar werd Venetiaan voor de tweede keer president met wederom Jules Ajodhia als vicepresident. Lachmon kwam terug als DNA-voorzitter maar hij overleed in oktober 2001 waarmee ook een einde kwam aan zijn voorzitterschap van de VHP.
Ramdien Sardjoe
nam beide functies over.
Programmapunten 2000
[6]
|
Algemeen
|
- dat het volk in vrede, vrijheid, veiligheid en in waardigheid kan leven
- dat de geest van verbroedering, culturele en religieuze integratie en van harmonie in de samenleven wordt versterkt
- dat de leefomstandigheden van het volk, vooral die van de kansarmen, menswaardig zijn
- dat de jeugd, de jonge Surinamer, zich optimaal kan ontplooien tot een zelfstandig en waardig lid van de natie
- dat de natie zicht intern versterkt en stabiliseert en extern een waardige plaats verwerft in de wereldgemeenschap
|
Specifiek
|
- herstel van een stabiele democratische rechtsstaat Suriname
- herstel van de beginselen van democratie in de samenleving
- volle beleving van de rechten en vrijheden van de mens
- vrijheid van godsdienst en levensovertuiging
- respectering van elkaars opvattingen, zeden en gewoonten
- intensivering van natievorming en versterking van het nationaal bewustzijn
- aanpassing aan de realiteitszin van globalisatie
- politieke stabiliteit en herwinnen van het vertrouwen van het volk en van de internationale gemeenschap
- verbetering van de levensstandaard van de gehele bevolking
- bevordering van een evenwichtige ontwikkeling gebaseerd op een adequate benutting van de menselijke en natuurlijke hulpbronnen
- evenwichtige bezetting en benutting van maatschappelijke mogelijkheden door mannen en vrouwen
|
Openbare orde en justitieel beleid
|
- bestrijding van de nationale vijanden van de Staat zoals corruptie, omkooppraktijken, onverantwoordelijke bevoorrechting van politieke vrienden, verrijking ten nadele van de Staat
- een kritisch onderzoek van contracten en van andere aangegane verbintenissen met de Staat en waar nodig deze te herzien, uiteraard binnen de mogelijkheden van de wet
- bestrijding van het drugsgebruik, de drugshandel en de grensoverschrijdende misdaad
- bestrijding van de steeds toenemende criminaliteit
- effectieve aanpak van huiselijk geweld
|
Politiek-bestuurlijk beleid
|
- openbaarheid van bestuur
- integrale herziening van de Grondwet
- realisatie van organieke wetten met een bijzondere aandacht voor het "terugroeprecht"
- decentralisatie van bestuur en beleid
- verbetering van het regionaal bestuur
- openbare aanbesteding van staatswerken
- algemeen toezicht bij de uitvoering van staatswerken
|
Monetair en financieel beleid
|
- financieel-monetaire stabiliteit
- herstel van het budgettair evenwicht: tussen de inkomsten en uitgaven van de Staat
- opheffing van structurele financiele tekorten bij overheidsbestedingen
- beheersing van staatsuitgaven en controle op overheidsbestedingen
- indamming van monetaire financiering van staatsuitgaven (monetair neutrale financiering)
- evenwichtige betalingsbalanspositie
- beteugeling van de hollende inflatie
- stabiliteit in het wisselkoersbeleid en een juiste orientatie in de valutahandel
- beheersbaar niveau van binnen- en buitenlandse schuld
- versterking van de koopkracht van onze munt (gulden)
- belastingsysteem gebaseerd op het beginsel van draagkracht
- verlichting in de moordende belastingaanslagen
|
Economische politiek
|
- duurzame economische groei
- overgang van een importeconomie naar een exporteconomie
- sturende rol van de overheid in het economisch gebeuren
- uitvoering van een herstel en groeiprogramma van de ontwrichte economie
- stimulering van economische activiteit:
- aanmoediging en vergroting van zekerheid bij investeerders
- bevordering van particuliere investeringen door verleningen van garanties, fiscale en andere faciliteiten
- opheffing van belemmering bij vestiging van bedrijven, bij import en export en bij het deviezenverkeer
- het geven van incentives aan een goed en gezond ontwikkeld bedrijfsleven
- stimulering van "joint ventures" in de productieve sector (joint venture strategie)
- bevordering van vrije concurrentie
- bewaking van het prijsniveau van nutsvoorzieningen (water, licht, enz.)
- rechtvaardige inkomens- en vermogensontwikkeling
- inspelen op recente ontwikkelingen in de internationale gemeenschap op economisch gebied o.a. WTO
|
Buitenlandse politiek
|
- het vertrouwen van de internationale gemeenschap herwinnen voor wat betreft "good governance"
- een richtige uitvoering van verdragen en overeenkomsten aangedaan in bilateraal en multilateraal verband met het accent op herstel van de verstoorde relatie met Nederland
- versterking van bilaterale relaties met landen in de regio, maar ook met de landen van de Amerika's, de EU-landen en de landen in Afrika en in Azie
- intensivering van de integratie in de regio
- het saneren en intensiveren van buitenlandse posten ter vergroting van het aandeel in de internationale handel ten behoeve van de eigen economie
|
Ontwikkelingspolitiek
|
- voortzetting en intensivering van de ontwikkelings- samenwerkingsrelaties met de externe donoren; landen zoals Nederland (Raamverdrag), Belgie (ontwikkelingssamenwerking), China (leningen), Amerika (tarwe) en internationale organisaties als het EOF (schenkingen), IDB (leningen), IsDB (leningen)
- diversificatie van samenwerkingsrelaties
- ontwikkelingsprogramma's die overwegend productief gericht zijn, terwijl ook aandacht dient te worden besteed aan de financiering van projecten die infrastructureel of sociaal educatief van aard zijn
- duurzame menselijke ontwikkeling
- ontwikkelingsprogramma's die de natie economisch weerbaar moeten helpen maken
|
Na de
verkiezingen van 2005
ging het aantal zetels van het NF terug van 33 naar 23 en het aantal VHP-ministers terug van vijf naar vier.
Paul Somohardjo
van de regeringspartij
Pertjajah Luhur
wilde graag vicepresident worden, maar vanwege een eerdere veroordeling werd besloten om Sardjoe als vicepresident aan te stellen zodat Somohardjo hem kon opvolgen als DNA-voorzitter.
VHP-Ministers regeerperiode 1991-1996 (5 van de 16 ministersposten)
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
VHP-Ministers regeerperiode 2000-2005 (5 van de 16 ministersposten)
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
VHP-Ministers regeerperiode 2005-2010 (4 van de 17 ministersposten)
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
VHP-Ministers regeerperiode 2020-2025 (8 van de 17 ministersposten)
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
Vanwege zijn succesvolle periode als minister en zijn confrontatie met
Desi Bouterse
steeg de populariteit van
Chan Santokhi
enorm binnen de VHP. Er was al vrij lang een roep binnen de VHP om Santokhi meer macht in de partij te geven.
[7]
Zo wilde een groot deel van de VHP-aanhangers Santokhi als
lijsttrekker
voor de VHP in het district
Wanica
bij de
parlementsverkiezingen van mei 2010
. Maar de partijleiding was het hier oneens mee en plaatste Santokhi op nummer zeven van de kandidatenlijst (aanvankelijk was Santokhi de lijsttrekker, maar later besloot toenmalig voorzitter Ramdien Sardjoe deze positie aan
Radjkoemar Randjietsingh
te geven). Het argument hiervoor was dat Santokhi "in het belang van de partij", gezien zijn populariteit, een betere rol te vervullen had als
lijstduwer
.
[8]
Ondanks het feit dat Santokhi laag op de
kieslijst
van de VHP was geplaatst, lukte het hem om op een na landelijk de meeste stemmen te halen bij de verkiezingen. Alleen Desi Bouterse kreeg meer stemmen. Santokhi werd in juli 2010 namens het
Nieuw Front
voorgedragen als kandidaat voor de presidentsverkiezingen in het parlement. Zijn tegenkandidaat was Desi Bouterse. Doordat de
A-Combinatie
van
Ronnie Brunswijk
en de
VolksAlliantie
van
Paul Somohardjo
, de oude partners van het Nieuw Front, hun steun gaven aan de
Megacombinatie
, werd Bouterse en niet Santokhi gekozen tot
president van Suriname
. Het Nieuw Front, en dus ook de VHP, belandde na tien jaar weer in de oppositie. Het is de tweede keer sinds de herinvoering van de democratie in 1987 dat de VHP in de oppositie terechtkwam. De eerste keer was na de
verkiezingen van 1996
, toen vijf parlementariers van de VHP (onder de naam
BVD-VHP
) en de gehele
KTPI
-
fractie
overliepen naar de
NDP
.
[9]
Op 3 juli 2011 droeg Ramdien Sardjoe op 75-jarige leeftijd de voorzittershamer over aan Chan Santokhi nadat deze de interne VHP verkiezingen met 85.6% won.
[10]
[11]
Ramdien Sardjoe werd na de benoeming van Santokhi tot de nieuwe voorzitter van de partij benoemd tot erevoorzitter van de VHP.
Tijdens de
verkiezingen van 2015
deed de VHP mee in de alliantie
V7
. Santokhi werd door V7 naar voren geschoven als de presidentskandidaat. De alliantie behaalde 18 zetels.
[12]
Vanaf het aantreden van Santokhi zette zich een groei van het aantal leden in.
[13]
Ook veranderde de samenstelling van de achterban naar een multi-etnische partij. Zo had tijdens de
verkiezingen van 2015
92% van de kandidaten een
hindoestaanse
achtergrond en tijdens de
verkiezingen van 2020
was dit gehalveerd tot 45%. De andere
VHP-kandidaten in 2020
bestaan verder voor 21% uit
marrons
, 14% uit
creolen
en 14% uit
Javanen
. Daarnaast is de religieuze achtergrond diverser en is 39% van de kandidaten een vrouw, terwijl dit in 2015 nog 15% was.
[14]
Op de kandidatenlijsten van de tien districten staan vijf vrouwelijke en vijf mannelijke lijsttrekkers.
[15]
De VHP presenteerde kort voor de verkiezingen een wederopbouwprogramma met concrete plannen om Suriname uit de
economische
en
coronacrisis
te halen.
[16]
De partij
deed in alle districten mee
tijdens de
verkiezingen van 2020
en verwierf 20 zetels.
[17]
De VHP is een politieke organisatie die zich in haar politiek laat leiden door idealistische en staatkundige beginselen, de Grondwet, en internationale verdragen. De volgende 10 grondbeginselen worden door de VHP geacht de basis te vormen voor duurzame ontwikkeling van Suriname:
- De VHP streeft naar een harmonieuze Surinaamse samenleving welke haar krachten put uit de vrijheid en verscheidenheid in religie, etniciteit, cultuur, persoonlijke overtuiging, democratie en vrije meningsuiting.
- De VHP staat voor verbroedering, natieversterking en solidariteit.
- De VHP staat voor een democratische rechtsstaat met scheiding van de drie machten
en geeft invulling aan haar politiek bestuurlijk beleid via sociaaldemocratische en sociaal liberale principes
.
- De VHP staat voor een staatsbestuur gebaseerd op de principes van goed bestuur, sterke overheidsinstituten, openbaarheid, voorspelbaarheid, transparantie en decentralisatie.
- De VHP staat voor vrijheid, gelijkheid en broederschap.
- De VHP staat voor hoogwaardig onderwijs, persoonlijke ontplooiing, emancipatie en het ontwikkelen van talenten.
- De VHP staat voor het vergroten van het nationaal inkomen, welvaart, welzijn en sociale rechtvaardigheid voor iedere burger: het rechtvaardig verdelen van het nationaal inkomen en het garanderen van bestaanszekerheden zoals werkgelegenheid, en woon- en leefvoorzieningen voor iedere burger.
- De VHP staat voor een sociaal liberale samenleving met een gereguleerde vrijemarkteconomie, diversificatie van de economie, en ondernemerschap.
- De VHP staat voor de groene ontwikkeling van Suriname, waarbij de balans tussen economie en duurzame ontwikkeling vraagt om politieke keuzes voor o.a. smart agrarische productie, natuurontwikkeling, milieuvriendelijke productie, ICT-ontwikkeling en mobiliteit, schone en leefbare buurten en stadsontwikkeling, en duurzame energieproductie.
- De VHP zet zich in voor wereldwijde vrede, veiligheid, gelijkwaardigheid en staat voor dialoog en internationale samenwerking met gelijkdenkende landen.
De partij heeft een Adviesraad die uit 35 leden bestaat. Deze staat de partij bij met politieke adviezen. Als er belangrijke beslissingen genomen moeten worden, wordt advies ingewonnen. Oud president
Ramsewak Shankar
isvoorzitter van de Adviesraad.
De partij heeft vier voorzitters gehad sinds de oprichting:
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑
De Waarheid,
Ondoorzichtig kiesstelsel
, 16 november 1973
- ↑
De Ware Tijd,
VHP wil verbroederingsgedachte door nationale betrokkenheid bestendigen
, 16 september 2019
- ↑
Starnieuws,
VHP ingenomen met resultaten IDOS-peiling
, 23 februari 2020
- ↑
E.G. Gonesh, Jagernath Lachmon Verbroederingspolitiek in Suriname, 2015 LM Publishers, Utrecht
- ↑
Partij-programma's
.
www.ramdiensardjoe.com
. Geraadpleegd op
30 december 2021
.
- ↑
VHP - doelstellingen
.
ramdiensardjoe.com
. Geraadpleegd op
3 januari 2022
.
- ↑
http://www.starnieuws.com/index.php/welcome/index/nieuwsitem/5961
- ↑
surinaams-nieuws.nl: In district Wanica komt Santokhi op nummer 7
- ↑
Santokhi nieuwe leider nieuw front
- ↑
https://web.archive.org/web/20110707034158/http://www.rnw.nl/suriname/article/vhp-voorzitter-santokhi-met-iedereen-samenwerken
- ↑
https://web.archive.org/web/20140308002321/http://www.nospang.net/index.php?option=com_content&view=article&id=9439:president-bouterse-feliciteert-santokhi&catid=73:binnenland&Itemid=65
- ↑
Braamspunt,
Suriname verkiezingsuitslag 2015 armoede en onderontwikkeling bezorgen frauduleuze D. Bouterse verkiezingswinst
, 28 mei 2015
- ↑
Dagblad De West,
VHP groeit sinds aantreden Santokhi
, 13 januari 2012
- ↑
Starnieuws,
Santokhi: VHP-leiding tevreden met transformatieproces
, 13 april 2020
- ↑
Starnieuws,
Vijf vrouwelijke lijsttrekkers bij VHP
, 8 april 2020
- ↑
Dagblad Suriname,
VHP ontvouwt concreet Wederopbouw Programma
, 14 mei 2020
- ↑
Dagblad Suriname,
CHS Proces Verbalen 2015 en 2020
, 17 juni 2020
- ↑
secretariaat
,
Grondbeginselen en ideologie VHP
.
VHP Nederland
(
20 januari 2020
). Geraadpleegd op
4 januari 2022
.
|