Theresa Mary Brasier May
(
Eastbourne
,
1 oktober
1956
) is een
Britse
politica
. Ze was van 13 juli 2016 tot 24 juli 2019
premier van het Verenigd Koninkrijk
. Ze was van 13 juli 2016 tot 7 juni 2019 ook de 27e partijleider van de
Conservatieve Partij
.
Theresa May werd als enig kind geboren in een
domineesgezin
in het Engelse
Eastbourne
, waarna ze haar schooltijd doormaakte in het dorp
Begbroke
in het graafschap
Oxfordshire
. Ze studeerde vervolgens
aardrijkskunde
aan de
Universiteit van Oxford
, waar ze onderdeel was van
St Hugh's College
. Tijdens haar tijd in Oxford ontmoette ze onder meer
Benazir Bhutto
, die later premier van
Pakistan
zou worden. Bhutto stelde haar voor aan
Philip May
, waarmee ze in 1980 in het huwelijk zou treden.
[1]
Het koppel bleef ongewenst kinderloos.
[2]
Theresa May verloor in korte tijd haar beide ouders. Haar vader kwam in oktober 1981 om het leven door een auto-ongeluk.
[3]
Enkele maanden later overleed haar moeder aan
multiple sclerose
.
[4]
Na haar afstuderen werkte Theresa May van 1977 tot 1983 voor de
Bank of England
als financieel adviseur. Van 1985 tot 1995 was ze directeur van de European Affairs Unit of the Association for Payment Clearing Services.
[5]
In 1997 werd zij als lid van het
Lagerhuis
gekozen in het kiesdistrict
Maidenhead
.
Als lid van de
oppositionele
conservatieve fractie was ze van 1999 tot 2010
schaduwminister
onder de opeenvolgende partijleiders
William Hague
,
Iain Duncan Smith
,
Michael Howard
en
David Cameron
. In 2002 en 2003 was ze ook partijvoorzitter. Van 11 mei 2010 tot en met 13 juli 2016 was ze
minister
van
Binnenlandse Zaken
in de kabinetten
Cameron I
en
Cameron II
. Tot aan 4 september 2012 was May tevens minister van Vrouwenzaken en Gelijkheid. In die functie verklaarde zij zich voorstander van de invoering van het
homohuwelijk
in het Verenigd Koninkrijk. Bij het
referendum over het EU-lidmaatschap van het Verenigd Koninkrijk in 2016
behoorde ze tot de tegenstanders van een
brexit
.
Op 29 juni 2016 stelde May zich kandidaat om Cameron op te volgen als partijleider van de Conservatieve Partij en als premier van het
Verenigd Koninkrijk
(VK).
[6]
Cameron had vijf dagen eerder zijn nakend aftreden bekendgemaakt nadat het VK er in een
referendum
voor gekozen had uit de
Europese Unie
te treden. May gaf direct na haar kandidaatstelling voor het partijleiderschap aan de uitslag van het referendum te zullen respecteren ("Brexit means Brexit").
De eerste verkiezingsronde voor het partijleiderschap en daarmee ook het premierschap werd op 5 juli 2016 door May gewonnen met bijna de helft (165 van de 329) van de uitgebrachte stemmen.
Andrea Leadsom
volgde als tweede met 66 stemmen. Er waren vijf kandidaten.
[7]
In de tweede stemronde kreeg May 199 en Leadsom 84 stemmen.
[8]
De uiteindelijke keuze tussen de twee zou worden overgelaten aan de 149.800 partijleden. Op 11 juli 2016 maakte Leadsom echter bekend zich terug te trekken als kandidaat. Dezelfde dag werd May bevestigd als de nieuwe leider van de Conservatieve Partij.
[9]
Cameron besloot daarom op 13 juli 2016 af te treden als premier. Die dag werd May dan ook aangesteld als zijn opvolgster. Zij vormde zonder tussentijdse verkiezingen het
kabinet-May I
, dat bijna een jaar regeerde.
Op 28 maart 2017 schreef May een brief aan president
Donald Tusk
van de Europese Unie, waarmee zij officieel
Artikel 50
van het
EU-verdrag
activeerde. Daarmee stelde zij de procedures in werking voor de definitieve uittreding van het Verenigd Koninkrijk uit de Europese Unie. Op 29 maart 2017 werd dit verzoek gehonoreerd, waarmee het besluit tot een brexit binnen twee jaar definitief werd. Hiermee kwam May de belofte na die zij tijdens de kandidaatstelling voor het partijleiderschap had gedaan.
Hoewel het mandaat van de gekozenen in het Lagerhuis liep tot mei 2020 kondigde May op 18 april 2017, onverwachts voor de buitenwereld, vervroegde
parlementsverkiezingen
aan op 8 juni 2017.
[10]
Een dag later stemde een grote meerderheid van het Lagerhuis daarmee in. May hoopte een steviger basis te krijgen om de brexit-onderhandelingen in te gaan. In plaats daarvan verloren de conservatieven de
absolute meerderheid
. Ze bleven wel de grootste partij in het Lagerhuis, waarop May op 9 juni 2017 aankondigde het ingezette beleid te willen voortzetten. Bovendien deed May als premier het in de "popular vote" 5,5% beter dan haar voorganger Cameron. Ze evenaarde hierbij het resultaat van Thatcher bij de verkiezingen van 1983. Daartoe vormde zij na een beperkte
kabinetsherschikking
nog in dezelfde week het conservatieve
kabinet-May II
. Omdat dit een
minderheidskabinet
was, sloot ze op 26 juni 2017 een akkoord om
gedoogsteun
te verwerven van de
Noord-Ierse
DUP, de
Democratic Unionist Party
.
Op 15 januari 2019 verwierp het Britse Lagerhuis met ruime meerderheid (432 tegen 202 stemmen) de deal die de Britse regering onder leiding van May met de Europese Unie had gesloten inzake de voorwaarden voor de uittreding uit de Europese Unie. Op 16 januari won zij nipt de vertrouwensstemming in het Lagerhuis die door een motie van wantrouwen van oppositieleider
Jeremy Corbyn
was geinitieerd. Zij gaf na de stemming aan dat haar kabinet zich zou blijven inzetten voor de uitvoering van de meerderheidsopvatting bij het Brexit-referendum van 2016.
Op 24 mei 2019 maakte May bekend dat zij op 7 juni 2019 zou aftreden als leider van de
Conservative Party
. Ze zou aanblijven als premier totdat er een opvolger was.
[11]
Op 23 juli 2019 kozen de leden van de conservatieve partij
Boris Johnson
als nieuwe partijleider; daarmee stond voor hem ook de weg open naar de opvolging van May als premier. Na haar aftreden als premier op 24 juli 2019 werd May weer 'gewoon' Lagerhuislid als
backbencher
.
In mei 2020 bekritiseerde May de belangrijkste adviseur van premier Boris Johnson,
Dominic Cummings
, omdat deze zich niet had gehouden aan de destijds geldende maatregelen in verband met de
COVID-19 pandemie
. Betreffende de tweede
lockdown
koos zij voor
stemonthouding
.
In juni 2021 zei Robert Ben Lobban Wallace, de Britse Staatssecretaris voor Defensie, dat May "een uitstekende kandidaat zou zijn" om
Jens Stoltenberg
,
Secretaris-Generaal van de NAVO
, wiens aftreden in 2023 wordt verwacht, op te volgen.
Op 13 juli 2021 was May een van de 24 parlementsleden van de Conservatieve Partij die, voor het eerst in 24 jaar tijd, tegen hun eigen partij stemden, in verband met korten van het budget voor de allerarmsten in de wereld. Zich richtend tot het parlement zei ze: "We hebben een belofte gedaan aan de armste mensen ter wereld. De regering heeft die belofte gebroken."
31 januari 2022 werd de inhoud van het langverwachte rapport over ‘partygate’ van topambtenaar Sue Gray deels bekend. Na publicatie van de samenvatting van schending van maatregelen rond het corona-virus tijdens feestjes op
10 Downing street
, de ambtswoning van de premier, uitte zij zich kritisch over premier Johnson: "Ofwel mijn hooggeachte vriend heeft de regelgevingen niet gelezen, of niet begrepen wat zij inhielden en anderen rondom hem evenmin, of ze dachten dat die regels niet op nummer 10 van toepassing waren. Wat was het?"
In verband met de
oorlog in Oekraine
kreeg May een verbod opgelegd door
Rusland
om dat land te bezoeken.
Zij maakte op 8 maart 2024 bekend zich bij de eerstvolgende Lagerhuisverkiezingen niet meer kandidaat te zullen stellen.
[12]
Haar echtgenoot Philip May stond tijdens May's premierschap onafgebroken aan haar de zijde. Hij was haar meest invloedrijke adviseur, hetgeen regelmatig tot discussies leidde. In de zomer van 2020 werd Philip May hiervoor geridderd tot "knight", waardoor May sindsdien "lady May" is. Zij kreeg in de loop van haar leven talrijke onderscheidingen op velerlei gebied.
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑
(
en
)
Philip May: five facts about the prime minister’s husband
. The Week (
20 januari 2019
). Geraadpleegd op
24 mei 2019
.
- ↑
(
en
)
Theresa May reveals heartbreaking struggle to have children which 'affected' both her and husband
. The Mirror (
3 juli 2016
). Geraadpleegd op
24 mei 2019
.
- ↑
(
en
)
Prince, Rosa
.
Theresa May: The Enigmatic Prime Minister
.
ISBN 178590146X
.
- ↑
(
en
)
Theresa May reveals rare account of parents' deaths in Sophy Ridge's empowering new book
. Sunday Express (
19 maart 2017
). Geraadpleegd op
24 mei 2019
.
- ↑
(
en
)
The life and career of British Prime Minister Theresa May
. Business Insider (
8 juni 2017
). Geraadpleegd op
24 mei 2019
.
- ↑
(
en
)
May: "I will reunite Britain"
,
The Times
, 29 juni 2016
- ↑
(
en
)
Conservative leadership election: Theresa May wins more than half of MPs' votes as Stephen Crabb pulls out and Liam Fox is eliminated
, telegraph.co.uk, 5 juli 2016
- ↑
Strijd om opvolging Cameron gaat tussen Leadsom en May
,
de Volkskrant
, 7 juli 2016
- ↑
(
en
)
J. Stone,
Theresa May confirmed as new Conservative leader 'with immediate effect'
,
The Independent
, 11 juli 2016, laatst geraadpleegd op 11 juli 2016.
- ↑
Britse premier May kondigt vervroegde verkiezingen aan
. NOS (
18 april 2017
). Geraadpleegd op
18 april 2017
.
- ↑
May treedt af: 'Tot mijn grote spijt is de brexit niet gelukt'
. NOS Nieuws (
24 mei 2019
). Geraadpleegd op
24 mei 2019
.
- ↑
(
en
)
Former prime minister Theresa May to stand down as MP at next general election
.
Sky News
. Geraadpleegd op
8 maart 2024
.
|