Royal Charleroi Sporting Club
, of kortweg
Sporting Charleroi
, is een
Belgische
voetbalclub
uit
Charleroi
. De club speelt vanaf
seizoen 2012?2013
opnieuw in
Eerste klasse
na 1 jaar in
Tweede Klasse
te hebben vertoefd. Daarvoor had het 26 jaar (van 1985 tot 2011) ononderbroken in de hoogste afdeling gespeeld. De club is aangesloten bij de
KBVB
met
stamnummer
22. De bijnaam
De Zebra's
komt van de truitjes met zwart/witte strepen en dook voor het eerst op in
1926
.
In
1904
richtten Bridoux, Bernus en Deguelde
Charleroi Sporting Club
op. De club legde zich vooral toe op
voetbal
en
schermen
. De eerste leden van de sportclub waren de drie oprichters en hun vrienden. Charleroi SC werd in 1904 ingeschreven bij de
Belgische voetbalbond
, maar ontving pas op
24 november
1907
de officiele inschrijving. Vanaf dan mocht het team aantreden in voetbalcompetities. Charleroi SC vertoefde vervolgens enkele jaren in het
Belgisch provinciaal voetbal
. Tijdens de beginjaren bleek de club op sportief vlak niet veel vooruitgang te boeken. Gedurende
Wereldoorlog I
werd beslist om het team grondig aan te passen. In de enkele officieuze wedstrijden die toen georganiseerd werden, kon Charleroi SC wel uitblinken. Na de Wereldoorlog startte Charleroi SC met een nieuwe lei. De club werd kampioen in Tweede Provinciale, maar kon in de eindronde geen ticket voor promotie afdwingen. Ook de volgende seizoenen greep de club net naast de promotie.
Het financiele aspect van de club werd steeds belangrijker. Om in de toekomst successen te kunnen behalen, besloten enkele kapitaalkrachtige heren om een
cooperatie
te starten. Onder meer Joseph Tirou en Arthur Regniers behoorden bij de oprichters. Tirou werd tevens de eerste voorzitter van de club. Onder impuls van de nieuwe cooperatie werd er ook voor het eerst een groot stadion gebouwd. In de Rue Spinois kwam er een stadion dat plaats bood aan zo'n 10.000 supporters. Het werd op
kerstmis
1923
geopend. Een jaar later slaagde Charleroi SC er in om een reeks te stijgen. De club had enkele maanden voordien ook voor de eerste maal de derby tegen
Olympic Charleroi
gespeeld.
Gedurende de jaren '20 groeide Charleroi SC uit tot een liftploeg. De club wisselde voortdurend tussen Eerste en Tweede Provinciale. Eind jaren '20 kon de club voor het eerst enkele seizoenen overleven in Eerste Provinciale. Sterker nog, in
1929
werd Charleroi SC zelfs kampioen en mocht de club voor de eerste maal naar
Tweede Klasse
. Het werd een speciaal jaar voor Charleroi SC, want wegens het 25-jarige bestaan van de club werd de naam veranderd in
Royal Charleroi SC
.
Tijdens de jaren '30 groeide Charleroi uit tot een van de smaakmakers in Eerste Provinciale, hoewel de club regelmatig terugzakte naar Tweede Provinciale. Vooral de derby's tegen stadsgenoot Olympic Charleroi brachten veel volk op de been. Toen beide clubs uit Charleroi in
1936
op de eerste plaats eindigden, moest een testwedstrijd bepalen wie kampioen werd. Olympic trok aan het langste eind en zag hoe een jaar later Sporting Charleroi dan toch kampioen speelde.
Net toen de club aan een sportieve opmars bezig was, brak
Wereldoorlog II
uit. Enkele nationale voetbalcompetities werden geannuleerd en in sommige regio's vervangen door regionale competities. In
1947
eindigde Charleroi als eerste in Tweede Klasse, net voor vicekampioen
Stade Leuven
. De club steeg voor de eerste keer naar
Eerste Klasse
. In het eerste seizoen kreeg Charleroi het moeilijk en flirtte het met de degradatie. Een jaar later werd de club knap vierde, na
RSC Anderlecht
,
Standard Luik
en
Berchem Sport
.
Rene Thirifays
zette de kroon op het werk en werd dat jaar topschutter met 24 doelpunten. In zowel
1951/52
als
1952/53
ontsnapten de Zebra's op nippertje aan de degradatie. Maar in
1956/57
was het dan toch zo ver. De club eindigde als laatste met 17 punten uit 30 wedstrijden. Na net geen tien seizoenen in Tweede Klasse maakte Charleroi terug zijn opwachting in de hoogste afdeling. De club was in
1966
vicekampioen geworden, na kampioen
KSV Waregem
, en had zo de promotie afgedwongen. De kersverse promovendus had het in eerste instantie moeilijk om te overleven in Eerste Klasse, maar werd in
1969
verrassend vicekampioen na Standard. Aanvoerder toen was
Jean-Paul Spaute
, die later nog voorzitter zou worden van de club. Lang duurde het succes echter niet want tijdens het
seizoen 1970/71
werd Charleroi voorlaatste. Opmerkelijk is wel dat de Zebra's een jaar eerder nog Europees hadden gespeeld. In de op een na laatste editie van de
Jaarbeursstedenbeker
had Charleroi de tweede ronde bereikt. Een andere Belgische club, Anderlecht, had in diezelfde editie de finale gehaald en verloren. In
1974
keerde Charleroi terug naar Eerste Klasse.
Vanaf dan nestelde de club zich voornamelijk in de middenmoot van het klassement. Een uitschieter was ongetwijfeld de finale van de
Beker van Belgie
in
1978
. Het team dat toen bestond uit namen als
Chris Dekker
,
Jacques Van Welle
,
Charly Jacobs
en
Enver Had?iabdi?
bereikte de finale, waarin het verloor van
KSK Beveren
. Het team van trainer
Felix Week
greep zo net naast een eerste trofee en Europees voetbal. Twee jaar later moesten de Carolo's wegens slechte resultaten weer onverbiddelijk naar Tweede Klasse. Vanaf dan zou Jean-Paul Spaute het voorzitterschap van de club op zich nemen en
zijn
Charleroi terug naar de hoogste regionen leiden.
In
1985
eiste Charleroi via de eindronde in Tweede Klasse dan toch weer een plaats in de hoogste afdeling op. Die terugkeer had het te danken aan trainer
Andre Colasse
, gewezen speler van Sporting Charleroi. Pas terug in Eerste Klasse trok het team al meteen enkele talentvolle spelers aan. Zo werd
Jacky Mathijssen
de nieuwe doelman en maakte ook de jonge
Philippe Albert
zijn debuut. De club groeide uit tot een stabiele middenmoter. Het was pas midden jaren 90, onder het bewind van coach
Robert Waseige
, dat Charleroi zich ontpopte tot een waardige subtopper. Zo haalden de Zebra's in
1993
voor de tweede keer in de geschiedenis van de club de finale van de Beker van Belgie. Maar net als in 1978 verloor Charleroi. Deze keer bleek het Standard van
Arie Haan
te sterk. Opnieuw geen Europees voetbal, maar daar kwam in
1994
verandering in. Waseige loodste zijn team naar de vierde plaats en veroverde zo een ticket voor de
UEFA Cup
. Het team bestond in die periode uit enkele bekende namen als
Dante Brogno
,
Neboj?a Malba?a
,
Marco Casto
en ouderdomsdeken
Raymond Mommens
.
Georges Leekens
werd nadien de vervanger van Waseige, maar raakte met Charleroi niet verder dan de eerste ronde van de UEFA Cup.
Toen eind jaren '90 bekend raakte dat
Belgie
en
Nederland
samen het
Europees Kampioenschap
zouden organiseren, kreeg het stadion van Charleroi een fikse opknapbeurt. Het
Stade de Mambourg
zoals het in die dagen heette, werd op
24 mei
1999
omgedoopt tot het
Stade du Pays de Charleroi
. Tijdens de groepsfase van
Euro 2000
werd het stadion gebruikt voor wedstrijden van onder meer
Engeland
,
Duitsland
en
Roemenie
. Het stadion stond tijdens het EK enorm in de belangstelling. Toen Engeland het in de eerste ronde tegen Duitsland opnam, vreesde menig voetbalsupporter dat er rellen in en rond het stadion zouden uitbreken. Voordien was er trouwens nog geklaagd over de veiligheid van het stadion, want de tribunes waren volgens een veiligheidsonderzoek te steil en dus moeilijk bereikbaar voor de verscheidene ordediensten.
Na het EK streek
Enzo Scifo
neer in Charleroi. De gewezen
Rode Duivel
werd er eerst speler en nadien ook trainer. Hij was onder leiding van de nieuwe voorzitter,
Abbas Bayat
, naar Charleroi gehaald. Maar Scifo hield het al snel voor bekeken en zag hoe ook de seizoenen nadien de club onderaan in het klassement verzeilde. Tussendoor veranderde de club opnieuw van naam:
Royal Sporting Club du Pays de Charleroi
. Het bestuur haalde verscheidene oud-spelers en -trainers terug, in de hoop om de club terug naar de subtop te brengen. Maar pas toen ex-doelman Jacky Mathijssen trainer werd, keerde het tij. Hij behaalde in drie jaar tijd twee keer de vijfde plaats en maakte van Charleroi een te duchten tegenstander. Vooral in eigen huis was Charleroi een moeilijk te bekampen ploeg geworden. Mathijssen kreeg uiteindelijk een transfer naar
Club Brugge
te pakken en werd vervolgens door Abbas Bayat aan de deur gezet.
Joseph Akpala
, die in
2008
topschutter was geworden, volgde zijn trainer naar Brugge.
Vanaf dan ging de club er sportief gezien op achteruit. Voorzitter Abbas Bayat en manager
Mogi Bayat
haalden voortdurend de media. Vaak leefden ze in onmin met de
KBVB
, en ze staken hun ongezouten mening nooit onder stoelen of banken. De werkomstandigheden binnen de club werden door sommige spelers en leden van de trainersstaf aangeklaagd, maar er veranderde weinig.
[1]
Zo stapte trainer
Stephane Demol
in
2009
plots op. Zijn ontslag had hij aan het bestuur meegedeeld via een sms. Door het faillissement van
Excelsior Moeskroen
ontsnapten de buren van Charleroi op het einde van het seizoen aan de degradatie.
Het seizoen 2010/11 begon voor Charleroi barslecht. De club bengelde opnieuw onderaan het klassement en trainer Jacky Mathijssen werd aan de deur gezet. Maar ook zijn opvolgers konden het tij niet meteen keren. Bovendien rommelde het ook in de bestuurskamer. Voorzitter Abbas Bayat ontsloeg de manager, zijn neef Mogi Bayat. Enkele maanden later werd er in de
Profliga
gestemd over de competitieformule voor 2011/12. Twaalf clubs, waaronder Charleroi, stemden voor een terugkeer naar 18 clubs in Eerste Klasse. De stemming zorgde voor een kloof tussen de vier grote clubs (Genk, Gent, Anderlecht en Club Brugge) en de overige clubs uit Eerste Klasse. Charleroi werd op hetzelfde ogenblik laatste in de competitie en werd verplicht om "play-downs" (play-offs om degradatie) tegen
KAS Eupen
te spelen. Charleroi verloor de play-downs en degradeerde terug naar Tweede Klasse. En hoewel Charleroi niet slecht aan de competitie begon, mocht trainer
Jos Daerden
reeds in september opstappen.
Tibor Balog
nam het roer over, won de tweede periodetitel maar mocht in februari ook beschikken. De Nederlander
Dennis van Wijk
werd aangenomen en hij loodste Charleroi naar de titel. Reeds op 14 april waren de Zebra's opnieuw zeker van eerste klasse.
Op 9 februari 2013 versloeg Charleroi
Lierse SK
met 1-0 dankzij een doelpunt van
Giuseppe Rossini
. Dankzij deze overwinning verzekerde de club zich van behoud in eerste klasse. Het volgende seizoen was net als het vorige ook een rustig seizoen. De club kende weinig problemen en draaide goed mee in de middenmoot. Het was intussen duidelijk dat Charleroi sterk uit de degradatie was gekomen sinds zijn terugkeer. Het daaropvolgende seizoen deed de club het zelfs nog beter en werd play off 1 gehaald. Uiteindelijk werd men vijfde en pakte de club nog eens sinds lang een Europees ticket. Charleroi werd na twee voorrondes wel uitgeschakeld het volgende seizoen. Verder speelde men tijdens het seizoen 2015/16 lange tijd mee voor opnieuw een plaats in play off 1, maar dat werd deze keer niet gehaald. In seizoen 2016/17 lukte dat weer wel. Uiteindelijk werd Charleroi vijfde, maar zonder Europees ticket.
Belgisch landskampioen
- tweede (1):
1968-69
Beker van Belgie
- tweede (2):
1978
,
1993
Tweede klasse
- kampioen (2):
1946-47
,
2011-12
- tweede (1):
1965-66
Derde klasse
- kampioen (2):
1928-1929
,
1936-1937
- tweede (1):
1926-27
Individuele trofeeen
- Topscorer
(3)
- Rene Thirifays
(
1948/49
),
Joseph Akpala
(
2007/08
),
Jeremy Perbet
(
2015/16
)
- Gouden schoen
(1)
- Par Zetterberg
(1993)
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
53
|
54
|
55
|
56
|
57
|
58
|
59
|
60
|
61
|
62
|
63
|
64
|
65
|
66
|
67
|
68
|
69
|
70
|
71
|
72
|
73
|
74
|
75
|
76
|
77
|
78
|
79
|
80
|
81
|
82
|
83
|
84
|
85
|
86
|
87
|
88
|
89
|
90
|
91
|
92
|
93
|
94
|
95
|
96
|
97
|
98
|
99
|
00
|
01
|
02
|
03
|
04
|
05
|
06
|
07
|
08
|
09
|
10
|
11
|
12
|
13
|
14
|
15
|
16
|
17
|
18
|
19
|
20
|
21
|
22
|
23
|
24
|
#Q = #kwalificatieronde, #R = #ronde, Groep = groepsfase, T/U = Thuis/Uit, W = Wedstrijd, PUC = punten
UEFA coefficienten
.
Uitslagen vanuit gezichtspunt Charleroi
Totaal aantal punten voor
UEFA coefficienten
:
12.0
|
Naam speler
|
Naar club
|
Prijs (milj. EUR)
|
Jaar
|
1
|
Victor Osimhen
|
Lille OSC
|
22,4
|
2019
|
2
|
Shamar Nicholson
|
Spartak Moskou
|
9,0
|
2021
|
3
|
Maxime Busi
|
Parma Calcio
|
6,9
|
2020
|
4
|
Nurio Fortuna
|
AA Gent
|
6,0
|
2021
|
Cristian Benavente
|
Pyramids FC
|
2019
|
5
|
Kaveh Rezaei
|
Club Brugge
|
5,0
|
2018
|
Dodi Lukebakio
|
Watford FC
|
2017
|
6
|
Neeskens Kebano
|
Racing Genk
|
4,0
|
2015
|
7
|
Joseph Akpala
|
Club Brugge
|
3,0
|
2008
|
8
|
Dorian Dessoleil
|
Antwerp FC
|
2,5
|
2021
|
Damien Marcq
|
AA Gent
|
2017
|
9
|
Adlene Guedioura
|
Wolverhampton FC
|
2,3
|
2011
|
10
|
David Pollet
|
RSC Anderlecht
|
2,25
|
2013
|
Christian Negouai
|
RSC Anderlecht
|
2001
|
- Bron: transfermarkt.nl - laatst bijgewerkt: 17/01/2022
- Bron: transfermarkt.nl - laatst bijgewerkt: 17/01/2022
Belgen
Fransen
Overige
Grootse thuisoverwinning
- 20 december
2014
: Charleroi SC -
SK Lierse
(6-0)
Grootste uitoverwinning
- 19 december
2021
:
KAS Eupen
- Charleroi SC (0-4)
Grootste thuisnederlaag
- 12 mei
2001
: Charleroi SC -
Sint-Truiden VV
(1-7)
Grootste uitnederlaag
- 25 januari
1976
:
KSV Waregem
- Charleroi SC (9-1)
- 1904-1906:
Louis Bernus
- 1906-1908:
Henri Hens
- 1908-1910:
Louis Bernus
- 1910-1925:
Firmin Bridoux
- 1925-1945:
Edouard Falony
- 1944-1947:
Jean Everard
- 1947-1951:
Louis Close
- 1951-1957:
Alfred Brichard
- 1957-1958:
Louis Close
- 1958-1969:
Hector Malvaux
- 1969-1974:
Andre Kolp
- 1974-1978:
Pierre Burlet
- 1978-1982:
Philippe Cuvelier
- 1982?1999:
Jean-Paul Spaute
- 2000?2012:
Abbas Bayat
- 2012?heden:
Fabien Debecq