Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Selim III
(
Istanboel
,
24 december
1761
- aldaar,
28 of 29 juli
1808
) was de zoon van
Mustafa III
en volgde zijn oom
Abdulhamit I
op. Hij was de 28e
Sultan
van het
Ottomaanse rijk
tussen
1789
-
1807
.
Selim III was een liefhebber van literatuur en muziek en een volgeling van
Jalal ad-Din Rumi
, die de orde van de dansende
derwishen
stichtte. Hij speelde fluit (
ney)
en componeerde Turkse klassieke muziek, gebaseerd op de zogenaamde
maqam
, werken die nog steeds worden uitgevoerd. Hij was daarnaast een voortreffelijk boogschutter. Het grote voorbeeld voor Selim III was
Lodewijk XVI
met wie hij als kroonprins correspondeerde.
Onder zijn regering leed het Osmaanse rijk een aantal ernstige nederlagen tegen
Oostenrijk
en
Rusland
.
Rusland
had terrein gewonnen aan de
Zwarte Zeekust
, en Selim wilde de
Krim
terug. In 1793 begon hij met het hervormen van het leger en de marine. Voor het verbeteren van de efficientie werden Franse militaire adviseurs aangetrokken. Hij vestigde permanente ambassades in Wenen, Londen, Berlijn en Parijs. Selim III veranderde de
Ottomaanse vlag
.
Selim zag zich tegen zijn wil in het Russisch-Engelse verbond tegen Frankrijk betrokken door
Napoleon Bonaparte
's inval in
Egypte
in 1798.
In 1802 sloot hij vrede met Frankrijk, vastgelegd bij de
Vrede van Amiens
. Er begon een tijdperk van reorganisaties in bestuur, onderwijs en leger. Een muiterij door de
Janitsaren
, die zich in hun macht bedreigd voelden, mislukte (29 mei 1807). Selim trachtte door toe te geven jaarlijks een aantal Janitsaren toe te laten in het nieuw gevormd regiment zijn troon te redden. Door een
fatwa
werden de hervormingen teruggedraaid en Selim is twee dagen later van zijn troon vervallen verklaard. Selim trok zich wijselijk terug, (of werd gevangen gehouden in een kooi in zijn paleis).
Zijn opvolger was zijn neef
Mustafa IV
. Selim III werd gesteund door
pasha
Mustapha Bairakdar. Bairakdar nam wraak en zette Mustafa af, maar Selim III was inmiddels gewurgd met het koord van zijn boog door zijn tegenstanders.
De nieuwe sultan werd
Mahmut II
, het enige overgebleven familielid.
Zurcher, E.J. (1993) Een geschiedenis van het moderne Turkije, p. 27-36.