Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Rainer Candidus Barzel
(
Braunsberg
,
Oost-Pruisen
,
20 juni
1924
-
Munchen
,
26 augustus
2006
) was een
Duitse
politicus
voor de
CDU
.
Barzels vader was een leraar middelbaar onderwijs. Hij groeide op in Berlijn en was actief in een rooms-katholieke jeugdbeweging. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was hij luitenant in de marineluchtvaartdienst. Na de oorlog behaalde hij een diploma rechten aan de universiteit van Keulen. In 1949 was hij afgevaardigde van de CDU van
Noordrijn-Westfalen
bij de Economische Raad in
Frankfurt
en later werkte hij in
Bonn
in overheidsdienst. In 1956 kreeg hij een leidende positie in de CDU in Noordrijn-Westfalen.
[1]
Barzel had een lange politieke carriere. Hij was van 1957 tot 1987 lid van de
West-Duitse
Bondsdag
en had in die periode diverse politieke functies.
- In 1962-1963 was hij in het vijfde kabinet
Adenauer
minister voor West-/Oost-Duitse zaken (
Bundesminister fur gesamtdeutsche Fragen
).
- Van 1964 tot 1973 was hij voorzitter van de fractie van CDU/
CSU
in de Bondsdag.
- Van 1971 tot 1973 Bondsvoorzitter van de CDU.
- In 1982-1983 was hij in het eerste kabinet
Kohl
minister voor inter-Duitse betrekkingen (
Bundesminister fur innerdeutsche Beziehungen
).
- In 1983-1984 was hij de achtste
president van de Bondsdag
.
Barzel heeft enkele malen een poging gedaan om als
bondskanselier
te worden gekozen.
In 1966, na het aftreden van kanselier
Ludwig Erhard
, verloor hij de strijd binnen de CDU als kanselierskandidaat van de meer ervaren
Kurt Georg Kiesinger
. In 1972 diende de CDU een motie in om kanselier
Willy Brandt
weg te stemmen ten gunste van Barzel. Barzel verloor deze stemming met minimaal verschil. Een jaar later droeg hij het partijvoorzitterschap over aan
Helmut Kohl
en het fractievoorzitterschap aan
Karl Carstens
.
Tijdens het onderzoek naar de
Flick-affaire
werd Barzel ervan beschuldigd 1,7 miljoen DMark te hebben ontvangen van het Flick concern in ruil voor deze overdracht aan Kohl. Barzel, inmiddels president van de Bondsdag, bleef de aantijgingen ontkennen maar legde in 1987 zijn functie neer omdat hij niet meer was opgewassen tegen de druk.
Barzel begon zijn politieke carriere als anti-communist. Toch had hij meer affiniteit van de linkerzijde van de CDU en stond hij bekend als een pragmatist. Hij kreeg vooral tegenwerking van de zusterpartij, de Beierse CSU. Verder probeerde hij het christelijke element van de CDU meer op het voorplan te plaatsen, maar faalde hierin.
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑
Winkler Prins Jaarboek 1971, p. 43
|