Gil Scott-Heron
|
|
Scott-Heron in 2010
|
Algemene informatie
|
Geboren
|
1 april 1949
Chicago
|
Geboorteplaats
|
Chicago
|
Overleden
|
27 mei 2011 (62 jaar oud)
New York
[1]
|
Overlijdensplaats
|
New York
|
Werk
|
Jaren actief
|
1969?2011
|
Genre(s)
|
Soul
,
jazz poetry
, gesproken soul,
jazz-funk
,
rap
|
Beroep
|
Dichter
,
zanger
,
songwriter
,
schrijver
|
Instrument(en)
|
Stem,
keyboard
,
gitaar
|
Invloed(en)
|
Langston Hughes
,
Mose Allison
,
John Coltrane
,
Malcolm X
,
Richie Havens
,
Otis Redding
,
Jose Feliciano
,
Billie Holiday
,
Huey Newton
,
Nina Simone
,
Brian Jackson
|
Label(s)
|
RCA
,
Flying Dutchman
,
Strata East
,
Arista
,
TVT
,
XL Recordings
|
Act(s)
|
Brian Jackson
,
Ron Holloway
,
Musicians United for Safe Energy
, Black and Blues
|
|
Officiele website
(
en
)
AllMusic-profiel
(
en
)
Discogs-profiel
(
en
)
IMDb-profiel
(
en
)
Last.fm-profiel
(
en
)
MusicBrainz-profiel
|
|
Gil Scott-Heron
(
Chicago
,
1 april
1949
-
New York
,
27 mei
2011
[2]
) was een
Amerikaanse
dichter
,
muzikant
en
schrijver
. Hij zong en speelde
elektrische piano
en
gitaar
. Hij was de zoon van de
Jamaicaanse
profvoetballer
Gilbert Heron
(1922-2008) die begin
jaren 50
in
Groot-Brittannie
speelde.
Scott-Herons muziek werd beinvloed door
jazz
,
funk
en
soul
en beinvloedde op zijn beurt weer verschillende generaties
hiphopartiesten
. Zijn teksten zijn sterk politiek geladen en getuigen van sympathieen met de
Black Power
-beweging.
Hij was vooral bekend van zijn werken uit de jaren 70 en vroege jaren 80, met name
The Revolution Will Not Be Televised
van zijn debuutalbum uit 1970. In deze versie wordt hij begeleid door
conga
's en
bongo
's; instrumenten die een grote rol spelen in zijn muziek. Een jaar later kwam het nummer uit op de B-kant van zijn debuutsingle in een opnieuw opgenomen versie met
drumstel
,
basgitaar
en
fluit
. Dit nummer werd opgenomen in een lijstje van
Top 20 Political Songs
van The New Statesman.
[3]
Begin 1981 toerde Scott-Heron met
Stevie Wonder
; hij verving
Bob Marley
die door ziekte moest afhaken.
In 1982 filmde de Britse zender
Channel 4
een concert waarin Scott-Heron de kijker ook meenam naar "het echte
Washington
", hoofdstad van "een Amerika dat de oplossingen liever in het verleden zoekt en
Ronald Ray-Gun
alleen maar tot president heeft gekozen, omdat
John Wayne
niet meer in leven is".
In 1985 verloor Scott-Heron zijn platencontract, maar hij bleef optreden en nam een nummer op voor het
Artists United Against Apartheid
-album
Sun City
. In
Let Me See Your ID
legde hij de overeenkomsten bloot tussen de
Amerikaanse rassenkwestie
en de
apartheid
in Zuid-Afrika.
In de
jaren 90
werd Scott-Heron door de hiphop-generatie als
Godfather of Rap
onthaald. Deze gevoelens waren echter niet wederzijds, blijkens het nummer
Message to the Messengers
van zijn comeback album
Spirits
uit 1994; "(die rappers) hebben te weinig muzikale ervaring; ik heb in bands gespeeld voordat ik een dichter werd. Er is een verschil tussen woorden op muziek zetten en diezelfde woorden in de muziek te integreren. Ze verbergen hun ware persoonlijkheid achter een hoop
slang
-woorden". Ook de Britse
acid jazz
-bands vond hij te oppervlakkig. In 1999 werd zijn
The Revolution Will Not Be Televised
gesampled voor het nummer
The Genaside Will Not Be Televised
van dancegroep
Genaside II
.
In 2001 werd Scott-Heron gearresteerd wegens drugsbezit; hij ging voor twee jaar de gevangenis in, maar kreeg tussendoor toestemming om zich te laten filmen voor de documentaire
Blackalicious
. In 2006 ging het opnieuw mis; Scott-Heron kreeg drie jaar cel wegens het afbreken van een ontwenningskuur, maar op 23 mei 2007 werd hij op borgtocht vrijgelaten, omdat de kliniek hem geen hiv-remmers wou geven. Geruchten over z'n
seropositief-zijn
zou hij een jaar later zelf bevestigen.
Ondanks dat hij op 10 oktober 2007 wederom werd gearresteerd wegens coke-bezit (en daardoor de volgende dag een concert moest afgelasten) bleef Scott-Heron optreden, voornamelijk in de New Yorkse nachtclub SOB (
South Of Bronx
).
Op 9 februari 2010 bracht de bijna 60-jarige Scott-Heron zijn eerste plaat uit in zestien jaar.
I'm New Here[3]
werd lovend ontvangen en bevatte de single
Me and the Devil
. Plannen voor een concert in Tel Aviv werden op last van Palestijnse groeperingen afgeblazen, omdat dat gelijk zou staan aan optreden in Sun City tijdens het apartheidsregime.
Op 27 mei 2011 overleed Scott-Heron in het St. Luke's Hospital in New York. Hij was ziek geworden op de terugreis van zijn Europese reis. Hij liet zijn echtgenote en zijn dochter achter; plus een zoon uit een eerdere relatie.
Jaar
|
Album
|
Label
|
1976
|
It's Your World
|
Arista Records
|
1990
|
Tales of Gil Scott-Heron and His Amnesia Express
|
Castle Music UK/Peak Top Records
|
1994
|
Minister of Information: Live
|
Peak Top Records
|
2004
|
The Best Of Gil Scott-Heron Live
|
Intersound
|
2004
|
Tour De Force
|
Phantom Sound & Vision
|
2004
|
Save The Children
|
Delta Music
|
2004
|
Winter In America, Summer In Europe
|
Pickwick
|
2005
|
Greatest Hits Live
|
Intersound
|
2008
|
Live At The Town & Country 1988
|
Acadia / Evangeline Records
|
Jaar
|
Album
|
Label
|
1974
|
The Revolution Will Not Be Televised
|
Flying Dutchman
|
1979
|
The Mind of Gil Scott-Heron
|
Arista Records
|
1984
|
The Best of Gil Scott-Heron
|
Arista Records
|
1988
|
The Revolution Will Not Be Televised
|
Bluebird Records
|
1990
|
Glory: The Gil Scott-Heron Collection
|
Arista Records
|
1998
|
The Gil Scott-Heron Collection Sampler: 1974-1975
|
TVT Records
|
1998
|
Ghetto Style
|
Camden Records
|
1999
|
Evolution and Flashback: The Very Best of Gil Scott-Heron
|
RCA Records
|
2005
|
Gil Scott-Heron & Brian Jackson - Messages (Anthology)
|
Soul Brother Records
|
2006
|
The Best Of Gil Scott-Heron
|
Sony/BMG
|
2010
|
Storm Music (The Best Of Gil Scott-Heron)
|
Phantom Sound & Vision
|
Jaar
|
Titel
|
ISBN
|
1970
|
The Vulture
|
0862415284
|
1970
|
Small Talk at 125th and Lenox
|
|
1972
|
The Nigger Factory
|
0862415276
|
1990
|
So Far, So Good
|
0883781336
|
2001
|
Now and Then: The Poems of Gil Scott-Heron
|
086241900X
|
Bronnen, noten en/of referenties
|