Mgr. Kramer (1969)
Franciscus Gerardus (Frans) Kramer
(kloosternaam: Constans)
OFM
(Oldeclooster,
Hartwerd
,
3 juni
1903
?
Katwijk aan den Rijn
,
14 januari
1998
) was een
Nederlands
geestelijke en een bisschop van de
Rooms-Katholieke Kerk
.
Kramer voltooide in Nederland zijn middelbare studies op
Rolduc
en verder in
Weert
bij de
franciscanen
, bij welke orde hij in 1921 intrad. Hij werd op 18 maart 1928
priester
gewijd
. Kort daarna werd hij uitgezonden om in
China
het rooms-katholieke geloof te verspreiden. Hij werd geinterneerd ten tijde van de
Japanse
bezetting.
Op 7 februari 1946 werd Kramer benoemd tot
apostolisch vicaris
van Luanfu en tot
titulair bisschop
van
Europus
. Zijn bisschopswijding vond plaats op 25 maart 1946 in
Peking
, met een Franse, een Belgische en een Nederlandse missiebisschop als voorgangers. Als
wapenspreuk
koos hij met een toespeling op zijn kloosternaam
In magna constantia
(In grote volharding) een zinsnede uit het Bijbelboek
Wijsheid
(5:1). Niet voor niets: twee Nederlandse bisschoppen voor hem,
Ferdinand Hamer
CICM
in 1900 en
Frans Schraven
CM
in 1937, waren in China vermoord.
Na de communistische revolutie van
Mao
en het uitroepen van de
Volksrepubliek
werden Kramer en andere buitenlandse geestelijken gevangengenomen en in 1952 het land uitgezet. Sindsdien leefde Kramer weer in Nederland, in het klooster van de Franciscanen in Katwijk aan den Rijn. Bijna een halve eeuw zou hij een bisschop-in-ballingschap blijven.
Tientallen jaren ging bisschop Kramer met lezingen en lichtbeelden het land in om aandacht te vragen voor de benarde situatie van zijn kerk en haar gelovigen in China. Zeker in de jaren vijftig en zestig hadden de Nederlandse bisschoppen nog hun handen vol aan priesterwijdingen en aan andere ceremoniele verplichtingen. Hun werkloze ambtsbroeder in Katwijk bood een veelgevraagde helpende hand als wijbisschop in landelijke dienst.
Toch hield Kramer vast aan zijn droom dat ooit de poorten van China weer open zouden gaan en dat hij zou kunnen terugkeren naar Luanfu (later Lu’an,
Changzhi
). Om die reden wees hij een beroep af van bisschop
Wilhelmus Marinus Bekkers
van
's-Hertogenbosch
in 1960 om diens
hulpbisschop
te worden. Bekkers kwam uiteindelijk bij de jonge seminarieprofessor
Jan Bluyssen
uit, die hem na zijn vroege dood (1966) ook zou opvolgen.
Kramer maakte als deelnemer alle vier de sessies mee van het
Tweede Vaticaans Concilie
in de eerste helft van de jaren zestig.
De stormachtige ontwikkelingen van de RK Kerk in Nederland in de jaren daarna hield Kramer tot op hoge leeftijd goed bij, maar op afstand. Naar Nederland teruggekeerde emeriti-bisschoppen uit
Indonesie
als
Rudolf Staverman
OFM en Piet van Diepen
OSA
of uit
Zuid-Afrika
Gerard van Velsen
OP
[1]
kon men bijvoorbeeld nog aantreffen als sympathisant bij manifestaties van de progressieve rooms-katholieke
Acht Mei Beweging
, die alle Nederlandse bisschoppen juist zorgvuldig meden. Ook Kramer hield zich daar verre van.
Bij een val in huis brak de inmiddels hoogbejaarde Kramer in 1998 zijn heup; van een operatie werd afgezien. In China is hij nooit meer terug geweest.
Bronnen
Noten
- ↑
Gods Predikers -Dominicanen in Nederland, 1795-2000, door M.E. Monteiro (Uitg. Verloren) blz. 629.
|