De
Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling
(EBWO), (European Bank for Reconstruction and Development, EBRD) is in
1990
opgericht door 40
landen
, waaronder de toenmalige twaalf lidstaten van de
Europese Unie
, de overige Europese landen, de toen bestaande landen in
Centraal-
en
Oost-Europa
en enkele niet-Europese landen (
VS
,
Japan
,
Canada
,
Australie
,
Nieuw-Zeeland
,
Korea
,
Egypte
,
Marokko
en
Mexico
), de
Europese Gemeenschap
en de
Europese Investeringsbank
(EIB). Het aantal lidstaten is daarna uitgebreid tot 64, grotendeels als gevolg van de opsplitsing van de
Sovjet-Unie
en
Joegoslavie
in afzonderlijke lidstaten. Initiatiefnemer van de oprichting van de EBRD is de
Franse president
Francois Mitterrand
.
De centrale doelstelling van de EBRD is de bevordering van de overgang van de voormalige
communistische
landen in Centraal- en Oost-Europa naar
markteconomieen
. Speciale aandacht geldt de integratie van de deze landen in de
wereldeconomie
, de versterking van de
democratie
en een verantwoord
milieubeleid
. De EBRD verstrekt middelen in de vorm van
participaties
,
leningen
en garanties en geeft technische assistentie, zoals bij de voorbereiding en coordinatie van projecten.
Het
kapitaal
van de EBRD bestaat uit bijdragen van de lidstaten. Het maatschappelijk aandelenkapitaal van de EBRD bedroeg per eind 2014 zo'n € 30 miljard, waarvan een vijfde daadwerkelijk gestort.
In de jaren 2010 tot en met 2014 leende de EBRD jaarlijks gemiddeld € 9 miljard uit aan de ontvangende leden. Inclusief de leningen die door anderen aan de projecten werden verstrekt, hebben deze een totale waarde van ruim € 20 miljard op jaarbasis.
[1]
In 2014 verstrekte de EBRD een totaal bedrag van € 8,9 miljard aan leningen voor 377 projecten in meer dan 30 landen.
[1]
Het hoofdkantoor van deze bank is gevestigd in
Londen
, er zijn 32 veldkantoren. De Raad van Gouverneurs is het hoogste orgaan van de Bank, de bevoegdheden van de gouverneurs zijn voor een groot deel gedelegeerd aan de Raad van Bewindvoerders. Deze bestaat uit 23 leden. De bewindvoerders worden benoemd door de lidstaten of groepen van lidstaten (de kiesgroepen).
Landen waarbinnen geinvesteerd wordt zijn:
[2]
Albanie
,
Armenie
,
Azerbeidzjan
,
Bosnie en Herzegovina
,
Bulgarije
,
Cyprus
,
Egypte
,
Estland
,
Georgie
,
Griekenland
,
Hongarije
,
Jordanie
,
Kazachstan
,
Kirgizie
,
Kosovo
,
Kroatie
,
Letland
,
Libanon
,
Litouwen
,
Marokko
,
Moldavie
,
Mongolie
,
Montenegro
,
Noord-Macedonie
,
Oekraine
,
Oezbekistan
,
Polen
,
Roemenie
,
Rusland
,
Servie
,
Slovenie
,
Slowakije
,
Tadzjikistan
,
Tsjechie
,
Tunesie
,
Turkije
,
Turkmenistan
en
Wit-Rusland
, alsmede de
Westelijke Jordaanoever
en de
Gazastrook
.
Andere deelnemende landen zijn:
[3]
Australie
,
Belgie
,
Canada
,
China
,
Denemarken
,
Duitsland
,
Finland
,
Frankrijk
,
Ierland
,
IJsland
,
India
,
Israel
,
Italie
,
Japan
,
Liechtenstein
,
Luxemburg
,
Malta
,
Mexico
,
Nederland
,
Nieuw-Zeeland
,
Noorwegen
,
Oostenrijk
,
Portugal
,
Spanje
,
Verenigd Koninkrijk
,
Verenigde Staten
,
Zuid-Korea
,
Zweden
,
Zwitserland
, alsmede de
Europese Unie
en de
Europese Investeringsbank
.
Bronnen, noten en/of referenties
|