The Kinks

Vun Wikipedia
The Kinks, 1967

The Kinks (engelsch kinky ?schrullig‘, ?utflippt‘ aber ok ?pervers‘; also ?De Schrulligen‘ oder ?De Utflippten‘ oder ?De Perversen‘, buterdem Paronym vun The Kings ; also ?De Konige‘) sund en engelsch Musikgrupp . Se gellen neben den Beatles , The Who un den Rolling Stones as en vun de spoodrieksten britischen Bands vun den1960er Johren ( British Invasion ). Huud tellen de Kinks to de Oorvaders vun Punk un Britpop . [1] [2] Tallriek Gruppen wurrn in de Vergangenheit un ok noch van Daag dor hor Musik inspireert, so to’n Bispeel The Jam un The Pretenders . [3] [4]

Geschichte [ annern | Bornkood annern ]

De Kinks wurrn Enn’n 1963 in Nord- London vun de Broers Ray un Dave Davies grunnd, [5] nahdem se tovor unner de Naam ?The Ravens“ (for en korten Tiet ok: ?Robert Wace & The Boll-Weevils“) [6] kien Spood haarrt harrn. In‘n Januar 1964 kreegen se en Plaatenverdrag bi Pye Records un wurrn vun Shel Talmy produzeert. [7] An’n 24. Januar 1964 stunnen se eerstmals in dat Pye-Tonstudio un hemm veer Titel upnommen. De wurrn up twee Single-Plaaten presst, de stilistisch noch stark an de froh Beatles anlehnt weern un kien Beachtung funnen. An’n 12. Juli 1964 entstunn hor darte Single , You Really Got Me , mit de de hor de internatschonal Dorbrook gelung. [8] Dat Stuck mit den beruhmten Gitarrenriff wurrd gelegentlich as de Anfang vun den Hard Rock ansehen [9] und entwickelte sich zum Millionenseller . [10] Insbesunnere bit 1967 harr de Band tallriek wiedere Hitparadenerfolge in Europa un den USA . Dorbi hett suck Ray Davies unner annern mit Kompositschonen as Sunny Afternoon , Dead End Street un Waterloo Sunset neben John Lennon un Paul McCartney en Naam as en vun de besten britischen Songschriever maakt. [11] [12] En Uptrittsverbot in de Johren 1965 bit 1969 in den USA, Oorsaak weer en Striet mit de US-amerikaansch Musikergewarkschap, hett to disse Tiet aber den entscheeden Spood in de USA verhinnert. [4] [8]

De frohen Langspeelplatten vun de Grupp (Kinks, Kinda Kinks, The Kink Kontroversy ) weern for de Tiet typische nich tosommenhangend Kollektschonen vun Hitsingles, Coverversionen un sulvst schreeven ullmaterial. Neben den Hits sund ut disse Tiet (1964/1965) vor allen Stucke bekannt as de Ballade Stop Your Sobbing, dat atmospharisch-bedrohliche Nothin’ in the World Can Stop Me Worryin’ ’bout that Girl, de EP -Klassiker A Well Respected Man, dat verqueer I’m on an Island as ok de beid B-Sieden Where Have All the Good Times Gone un I’m Not Like Everybody Else.

Mit Face to Face hemm de Kinks 1966 de Langsprelplaat as eegenstandige Kunstform opdeckt.. Eerstmals weern in en atmospharisch dichten Mischung ahn Utnahm Davies-Eegenkompositschonen to horen. Dat Album entholt mit Dandy ok den eenzigen Nummer-een-Hit vun de Kinks in Duutschland.

En vun den Arrangements her noch afwesselndriekere Kollektschoon an Leedern hett de Nahfolger Something Else by The Kinks vun 1967 boden. Allerdings weer bi dit Overgangsalbum ok en gewisser Mangel an Tosommenhang fasttostellen, de dor de uneenheitlich Produktschoon noch verstarkt wurr. Kurioserwies is dit Problem in de Stereo -Version vun dat Album vol offensichtlicher as in de Mono -Faaten, de folgerichtig ok for de remasterte Verapenlichung up CD bruukt wurr.

1968 keem dat Konzeptalbum The Village Green Preservation Society herut. Dat Album kunn suck dormals kommerziell nich neben den to glieker Tiet herutbrocht Alben vun de Beatles ( Wit Album ) un vun de Rolling Stones ( Beggars Banquet ) dorsetten, wiel dormals dat Publikum vun dat opsternatsche Johr 1968 an vollig anner Themen interesseert weer. Lang Tiet meest vergeeten, gellt dat huud faken as dat beste Album vun de Band.

Mit Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire) folg 1969 en wieder Konzeptalbum. Dat vertellt de Geschichte vun den Teppichlegger Arthur, de de Sinnlosigkeit vun sien Leven erkennt, an Winston Churchill twiefelt un vun de Flucht nah Australien droomt. Trotz en interessant Konzept, wiet weg vun den Tommy - Glamour vun den Who , kunn dat Album in musikalisch Hensicht nich an de Qualitat vun den Vorganger anknutten.

1970 hemm de Kinks mit Lola versus Powerman and the Moneygoround, Part One nochmals en Konzeptalbum herutbrocht, up dat suck Ray Davies eegen Erfahrungen verarbeitend kritisch un zynisch mit den Gepflogenheiten un Dwang vun de Musikindustrie utnannersetten dee. Musikalisch hett suck de Band vun britisch Fiensinnigkeit weg bewegt un mehr up de US-amerikaansch klingenden Stadionrock sett. Mit Apeman un insbesunnere Lola weern ok weer twee internatschonale Single-Hits enthollen.

De Text vun Lola gull to de Tietpunkt vun dat Herutkommen as anstoßig, wiel Ray Davies over en sexuelle Betrecken tuschen en Transvestiten un en heterosexuellen Mann sung ? angevlich inspireert vun en personlich belevnis. Aber nich dorum hett de BBC suck vorstellt, dat Leed up den Index to setten, sonnern wegen vermoot Schleichwarf for Coca-Cola in de inleitend Strophe vun de Albumversion vun dat Leed: ?… where you drink champagne and it tastes just like Coca-Cola …“. For de Singleversion wurr dorum ?Coca-Cola“ dor ?Cherry-Cola“ ersettt. 2007 wurr dat Stuck in en Warfspot for Coca-Cola bruukt.

Nah den Soundtrack for den Film Percy ut dat Johr 1971 (en Kummedie Elke Sommer un Britt Ekland ) keem in dat sulvig Johr dat Album Muswell Hillbillies herut, dat unner Kritikern as en vun de besten Verapenlichungen vun de Band gellt: ahn Hitsingle, aber in suck slooten un stimmig, de Musik duchtig US-amerikaansch praagt un up de Hoocht vun de Tiet, krachmakend Vaudeville -Rock mit Country -Anlehn to melancholisch anhauchten Texten.

1972 folg Everybody’s in Show-Biz , dat mit Celluloid Heroes de luut eegen Utseggen best Ballade vun Ray Davies enthull. Dat Duppelalbum (en Studio- un en Livealbum) hett suck aber an beid Sieden vun den Atlantik schlecht verkofft, blot de an’n 5. Mai 1972 herutbrocht Single Supersonic Rocket Ship reck in England Platz 16 in de Charts.

In de Jahren 1973 bit 1976 geev dat en Reeg vun textlastigen Konzeptalben ( Preservation Act 1/2 , Schoolboys in Disgrace , Soap Opera ), de in de Bewertung bi Fans un Kritikern umstreeden sund un suck ok schlecht verkoopen leeten. Immerhin kreeg Ray Davies to disse Tiet sien Drogen- un Alkoholprobleme in Greep.

Eerst in de laat 1970er Johren gelung den Kinks vor allen in den USA en kommerzielles Comeback: Ray Davies ? anreegt dor de mittlelrwiel spoodriek Punkmusik ? erinner suck mit den Alben Sleepwalker (1977), Misfits (1978) un Low Budget (1979) an den kraftvullen, stringenten Sound vun de Anfangsjohren. Besunners dat toletzt noomt Album harr in den USA grooten Spood un reck dor Platz 11 in de Albumhitparade. En Tosommenfaaten vun de besten Stucke vun de letzt dree Alben finnd suck up dat 1980 herutbrocht, live inspeelt Album One for the Road . In den 1980er Johren folgten noch Give the People What They Want (1981) mit Art Lover, State Of Confusion (1983) mit den Hitsingles Come Dancing (Dezember 1982), en letzten grooten Spood in England un den USA, un Don’t Forget to Dance (Oktober 1983), denn Word of Mouth (1984) mit de Single Do It Again as ok 1986 Think Visual, dat Lost & Found un How Are You? enthull.

De Slagtuuchspeler Mick Avory is 1984 utscheeden. He weer immer dat ruhige utgliekend Element bi de standig Striedereen in de Band un in de Studioarbeitween, harr aber sluutend noog vun de Spannungen tuschen de Davies-Broers. Wesentlich for sien Utstieg weer, dat Avory un Dave Davies overeenstimmend verklort harrn, nich mehr mitnanner arbeiten to wullen. [13] [14] Sien Nahfolger wurr Bob Henrit, de tovor ? ebenso as Jim Rodford ? Liddmaat vun de Band Argent ween weer.

1990 wurr de Band in de ? Rock and Roll Hall of Fame “ upnommen. [15]

De Kinks wurrn bit huud nich offiziell uplost, besteiht aber woll nich mehr, dat letzte regulare Studioalbum Phobia wurr all 1993 herutbrocht, twee wiedere Studioupnahmen geev dat noch 1996 up dat Album To the Bone, dat ansonsten Liveupnahmen un Neeinspeelungen vun de grottsten Erfolge vun de Band enthollt. En letzt Mal unner de Naam ?The Kinks“ is de Band in’n Juli 1996 in Oslo bi dat Norwegian-Wood-Festival uptreeden. [16] De Broers Davis fungen in de Folge an, alleen oder mit Band up Tournee to gahn. Ray Davies is dorbi unner annern ok un Fan-Drapen mit de Band ?Kast Off Kinks“ uptreeden, in de ok mehrere ehmalge Liddmaaten vun de Band as Mick Avory, John Dalton, John Gosling, Jim Rodford un Bob Henrit spelen deen. Faken weer upkommend, ok vun Ray Davies street Geruchte, de Kinks wuurn weer gemeensam spelen, gellen wegen de nich loost Probleme tuschen den Davies-Broers intuschen as nich wohrscheinlich. 2007 schreev Dave Davies in sien Internet-Forum, he wurr suck nie nich weer mit sien Broer in’t Studio setten, hoochstens live spelen, all anner weer en Tortur. [17] Ray Davies wedderum hett seggt, wenn he over en Weddervereenigen nahdenken dee, grundsatzlich blots over en nee Album. [18] An‘n 18. Dezember 2015 geev dat aber in London den eersten gemeensamen Uptrae vun de beid siet 1996, as Ray bi en Liveuptrae vun sien Broer up de Buhne beeden wurr; beid hemm unner annern You Really Got Me tosommen speelt. De Naamsrechte for The Kinks liggen bi de Broers Davies gemeensam.

Peter Gabriel hett up dat 2020 herutbrocht Studioalbum mit den Naam Scratch My Back [19] [20] dat Leed Waterloo Sunset vun The Kinks in en orchestralen Faaten covert , dat sluutend as Bonustrack up de tweet CD vun de Special Edition herut keem. Ray Davies hett dat aber aflehnt, an dat later in dat Johr 2013 herutbrocht Kompilatschons - Album vun dat Folgeprojekt And I’ll Scratch Yours [21] [22] deeltonehmen un wurr dor en anner Kunstler ersett.

De Bassist Peter Quaife, en Grunnensliddmaat vun de Grupp, muss suck mehr as teihn Johr lang wegen en Nierenverseggen en Dialysetherapie unnertrecken. He is an’n 23. Juni 2010 storven. [23] Jim Rodford (ebenfalls Bass) keem all an’n 20. Januar 2018 in dat Oller vun 76 Johren an den Folgen vun en Trappenstort to Dood. [24]

In‘n Juni 2018 hett Ray Davies de Arbeit an en nee Studioalbum bestatigt. [25]

De Rolling Stone hett de Kinks up Rang 65 vun de 100 grottsten Musiker vun all Tieden list. [26]

Film [ annern | Bornkood annern ]

  • The Kinks. Die bosen Jungs des Rock'n' Rolls. Dokumentatschoon , 50 Min., FR 2020, Regie: Christophe Conte. [27]

Literatur [ annern | Bornkood annern ]

  • John Mendelssohn: The Kinks Kronikles . Quill, New York/N.Y. 1984 ISBN 0-688-02983-3 .
  • Johnny Rogan: The Kinks. A Mental Institution . Proteus Publishing Company, New York/N.Y. 1984 ISBN 0-86276-064-X .
  • Jon Savage : The Kinks ? The Official Biography . Faber and Faber Limited, London 1984, ISBN 0-571-13379-7 .
  • Jacques Vincent / Didier Delinotte: The Kinks . Librairies Paralleles, Paris 1993.
  • Rebecca Bailey (Hrsg.): The Kinks. Reflections On Thirty Years Of Music . Trillium Publications, Kentucky 1994, ISBN 0-9640755-1-2 .
  • Neville Martin / Jeffrey Hudson: The Kinks ? Well Respected Men . Castle Communications, Chessington / Surrey 1996, ISBN 1-86074-135-5 .
  • Thomas M. Kitts / Michael J. Kraus (Hrsg.): Living On A Thin Line: Crossing Aesthetic Borders With The Kinks . Illustrationen von Pete Quaife. Rock ’n’ Roll Research Press, Rumford / Rhode Island 2002, ISBN 0-9641005-4-1 .
  • Andy Miller: The Kinks Are Village Green Preservation Society . Continuum International Publishing Group, New York/London 2003, ISBN 0-8264-1498-2 .
  • Peter Krause: The Kinks. A Rock ’n’ Roll Fantasy . Parthas Verlag, Berlin 2006, ISBN 3-86601-432-5 .

Weblinks [ annern | Bornkood annern ]

The Kinks . Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons .

Enkeld Nahwiesen [ annern | Bornkood annern ]

  1. ↑ Bockem, Jorg: Ray Davies: Ich habe einen Traum . In: Die Zeit . 17. Mai 2006 ( zeit.de ).
  2. ↑ Lothar Trampert: Ray Davies & The Kinks. (Nich mehr online verfoogbor.) In: Gitarre & Bass 10/1998. 14. August 1998, archiveert von dat Original am 11. September 2009 ; afropen an’n 21. Mai 2017 .
  3. ↑ The Kinks Biography | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum. 25. Marz 2010, afropen an’n 21. Januar 2023 .
  4. ↑ a b rollingstone.com ( Memento von’n 11. Januar 2015 in dat Internet Archive ) ; Band-Biografie, afropen an’n 23. September 2014.
  5. ↑ Savage, John: The Kinks ? The Official Biography , 1984, S. 17.
  6. ↑ Wace, in den Anfangsjohren en vun mehreren Managern vun de Kinks, harr suck vorovergahnd ok as Leadsanger versocht; vgl. Visitenkarte bi Savage, as baben, S. 16, as ok: Tales of Ordinary Madness in: Mojo , March 2006, S. 72.
  7. ↑ John Savage, wie oben, S. 21.
  8. ↑ a b The Kinks Songs, Albums, Reviews, Bio & More. Afropen an’n 21. Januar 2023 (engelsch).
  9. ↑ You Really Got Me by The Kinks - Track Info | AllMusic. Afropen an’n 18. Juni 2022 (engelsch).
  10. ↑ Joseph Murrells, Million Selling Records , 1985, S. 193 f.
  11. ↑ CBEs for Ray Davies and Eric Clapton. 31. Dezember 2003, afropen an’n 21. Januar 2023 (engelsch).
  12. ↑ rollingstone.com ( Memento von’n 8. Dezember 2008 in dat Internet Archive ), afropen an’n 27. September 2014.
  13. ↑ The Mick Avory InTerview Part 1: ?My First Impression Was That They Were Gay!“ In: Kast Off Kinks Website 2009. Afropen an’n 21. Mai 2017 .
  14. ↑ The Mick Avory InTerview Part 2: “Not many drummers from West Molesey have done that!” In: Kast Off Kinks Website 2009. Afropen an’n 21. Mai 2017 .
  15. ↑ The Kinks Biography | The Rock and Roll Hall of Fame and Museum. 25. Marz 2010, afropen an’n 21. Januar 2023 .
  16. ↑ www.norwegianwood.no. Archiveert von dat Original ; afropen an’n 18. Juni 2022 .
  17. ↑ Dave Davies Message Board - Index. 21. September 2016, afropen an’n 21. Januar 2023 .
  18. ↑ Paste Music - Guides to the Best Albums, Reviews and Live Music Video. Afropen an’n 21. Januar 2023 (engelsch).
  19. ↑ Christian Gerhardts, Martin Klinkhardt, Steffen Gerlach: Peter Gabriel ? Scratch My Back. Genesis-Fanclub.de, 2010, afropen an’n 17. Mai 2023 .
  20. ↑ Peter Gabriel Ltd.: Scratch My Back 5 years on. PeterGabriel.com, 15. Februar 2015, afropen an’n 1. Mai 2023 (brietsch Engelsch).
  21. ↑ Thomas Schrage: Peter Gabriel - And I'll Scratch Yours - Zweiter Teil; Verspatung: drei Jahre. Genesis-Fanclub.de, 2013, afropen an’n 17. Mai 2023 .
  22. ↑ Peter Gabriel Ltd.: And I’ll Scratch Yours - Released 23rd September, 2013. PeterGabriel.com, 23. September 2013, afropen an’n 17. Mai 2023 (brietsch Engelsch).
  23. ↑ Claire Noland: Pete Quaife, original bassist for the Kinks . 29. Juni 2010, ISSN   0190-8286 ( washingtonpost.com [afropen an’n 21. Januar 2023]).
  24. ↑ Jim Rodford, Kinks and Argent Bassist, Dead at 76 ( Memento von’n 21. Januar 2018 in dat Internet Archive ), afropen an’n 22. Januar 2018 (engelsch)
  25. ↑ The Kinks feiern Reunion und veroffentlichen neues Album. 26. Juni 2018, afropen an’n 26. Mai 2020 (de-DE).
  26. ↑ 100 Greatest Artists of All Time. Rolling Stone , 2. Dezember 2010, afropen an’n 8. August 2017 (engelsch).
  27. ↑ The Kinks, die bosen Jungs des Rock'n' Rolls. Afropen an’n 26. Mai 2020 .
Vun ? https://nds.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Kinks&oldid=1000417 “