Карло I Анжу?ски
На престол	1266?1282 (остров Сицили?а и копнени територии) 1282?1285 (копнени територии, познати и како Кралство Неапол)
Наследник	Петар I и Констанца II (островот Сицили?а) Карло II (континентални територии)
Наследник	Карло II
Роден(а)	Почетокот на 1226/1227 г
Починал(а)	7 ?ануари 1285 година (на возраст од 57?59 години) Фо?а, Кралството Неапол
Почивалиште	Неаполската катедрала

Карло I (почетокот на 1226/1227 г – 7 ?ануари 1285), на?често наречен Карло Анжу?ски , бил член на кралската Капетинска династи?а и основач на втората ку?а на Анжу. Бил гроф од Прованса (1246?1285) и Форкалкиер (1246?1248, 1256?1285) во Светото Римско Царство , гроф Анжу и Ме?н (1246?1285) во Франци?а; то? бил и крал на Сицили?а (1266?1285) и принц од Аха?а (1278?1285). Во 1272 година бил прогласен за крал на Албани?а , а во 1277 година купил право на Кралството Ерусалим .

На?младиот син на Лу? VIII од Франци?а и Бланка Касти?ска , Карло бил предодреден за црковна кариера до раните 1240-ти години. То? ги стекнал Прованса и Форкалкиер преку бракот со нивната наследничка Беатрис. Неговите обиди да ?а врати централната власт го довеле во конфликт со неговата баба (ма?ка на сопругата), Беатрис од Саво? и благородништвото. Карло ги примил Анжу и Ме?н од неговиот брат, Лу? IX од Франци?а , како апанажа. То? го придружувал Лу? за време на Седмата крстоносна во?на во Египет. Набргу откако се вратил во Прованса во 1250 година, Карло принудил три богати автономни градови ? Марсе? , Арл и Ави?он ? да ?а признаат неговата власт.

Карло ги принудил бунтовните провансалски благородници и градови на потчинува?е и ?а проширил сво?ата власт над десетина градови и господарства во Кралството Арл . Во 1263 година, по долгогодишни преговори, то? ?а прифатил понудата на Светата Столица да го одземе Кралството Сицили?а од Хоенштауфените. Ова кралство го вклучувало, покра? островот Сицили?а , ?ужна Итали?а до северно од Неапол и било познато како Ре?о. Папата Урбан IV об?авил крстоносна во?на против актуелниот Манфред Сицили?ански и му помогнал на Карло да собере средства за воената кампа?а.

Карло бил крунисан за крал во Рим на 5 ?ануари 1266 година. То? ?а уништил во?ската на Манфред и го окупирал Ре?о речиси без отпор. Неговата победа над младиот внук на Манфред, Конрадин, во битката ка? Та?акоцо во 1268 година го за?акнало неговото владее?е. Во 1270 година то? учествувал во Осмата крстоносна во?на организирана од Лу? IX и го принудил Хафсидскиот калиф од Тунис да му пла?а годишен данок. Победите на Карло го обезбедиле неговото неприкосновено водство ме?у Итали?анците на Папството (познати како Гелфи), но неговото вли?ание врз папските избори и неговото силно воено присуство во Итали?а го вознемирило папата. Тие се обиделе да ги насочат неговите амбиции кон други територии и му помогнале да стекне претензии кон Аха?а, Ерусалим и Арл преку договори. Во 1281 година , папата Мартин IV го овластил Карло да започне крстоносна во?на против Византи?а . Бродовите на Карло се собирале во Месина, подготвени да го започнат походот, кога избувнал сицили?анскиот Вечерен бунт на 30 март 1282 година, со што се ставило кра? на владее?ето на Карло на островот Сицили?а . То? можел да ги одбрани копнените територии (или Кралството Неапол ) со поддршка на Франци?а и Светата Столица . Карло умрел додека се подготвувал за инвази?а на Сицили?а .

Биографи?а [ уреди | уреди извор ]

Детство [ уреди | уреди извор ]

Карло бил на?малото дете на кралот Лу? VIII од Франци?а и Бланка Касти?ска . ^[1] Датумот на неговото ра?а?е не е запишан точно, но то? веро?атно е роден постхумно на почетокот на 1227 година Карло бил единствениот преживеан син на Лу? ко? бил ?роден во виолетова бо?а“ (по крунисува?ето на таткото), факт што то? често го нагласувал во младоста, како што забележал современиот хроничар Матве? Париски. То? бил првиот Капетин ко? бил именуван по Карло Велики .

Лу? VIII умрел во ноември 1226 година, а го наследил неговиот на?стар син Лу? IX . Поко?ниот крал сакал неговите на?млади синови да бидат подготвени за кариера во Римокатоличката црква . Деталите за школува?ето на Карло се непознати, но то? добил добро образование. ^{[1] [2]} То? ги разбирал главните католички доктрини и можел да идентификува грешки во латинските текстови. Неговата страст за поези?ата, медицинските науки и право е добро документирана.

Карло подоцна рекол дека неговата ма?ка имала силно вли?ание врз образованието на не?зините деца, а во реалноста, Бланка била целосно ангажирана во државната администраци?а и веро?атно би можела да одвои само малку време за не?зините на?млади деца. ^{[2] [1]} Карло живеел на дворот на братот, Роберт I, гроф од Артоа од 1237 година. Неговото учество во воената кампа?а на неговите бра?а против Иго X од Лузи?ан, гроф од Ла Марке, во 1242 година му покажало дека то? пове?е не бил предодреден за црковна кариера.

Прованса и Анжу [ уреди | уреди извор ]

Рамон Беренгер V од Прованса умрел во август 1245 година, остава??и ги во наследство Прованса и Форкалкиер на сво?ата на?млада ?ерка Беатрис.

Царот Фридрих II (кого папата Инокенти? IV го екскомуницирал за неговите наводни ?злосторства против црквата“), грофот Ра?монд VII од Тулуз и другите соседни владетели се предложиле себеси или нивните синови за сопрузи на младата грофица. Затоа не?зината ма?ка ?а ставила под заштита на Светата Столица . ^[3] Лу? IX и Маргарет предложиле Беатрис да се омажи за Карло. За да обезбеди поддршка од Франци?а против Фридрих II, папата Инокенти? IV го прифатил нивниот предлог. Карло побрзал во Екс ан Прованс на чело на во?ската за да ги спречи другите додворувачи да ?а нападнат Прованса, и се оженил со Беатрис на 31   ?ануари 1246. Прованса била дел од Кралството Арл и така и од Светото Римско Царство , но Карло никогаш не се заколнал на ло?алност на царот. ^[1] То? наредил истражува?е на правата и приходите на грофовите, навредува??и ги и неговите поданици и неговата баба (ма?ка на сопругата), кои ?а сметале оваа негова акци?а како напад против не?зините права. ^[2]

Како помладо дете, наменето за црковна кариера, Карло не добил апанажа (наследна област или во?водство) од неговиот татко.

Додека Карло отсуствувал од Прованса, Марсе? , Арл и Ави?он ? три богати градови, директно подложени на царот ? формирале со?уз и назначиле провансалски благородник, Барал од Бакс, за командант на нивните здружени армии. Бабата на Карло ги ставила под сво?а заштита непослушните Провансалци. Карло не можел да се справи со бунтовниците, биде??и требало да се приклучи на крстоносната во?на на неговиот брат . За да ?а смири сво?ата баба, то? го признал не?зиното право да владее со Форкалкиер и ? доделил третина од неговите приходи од Прованса.

Седма крстоносна во?на [ уреди | уреди извор ]

Во декември 1244 година Лу? IX се заветувал да води крстоносна во?на. Игнорира??и го силното противе?е на нивната ма?ка, неговите тро?ца бра?а, Роберт, Алфонс и Карло, исто така тргнале во во?на. ^[4] Подготовките за крстоносната во?на траеле со години, при што крстоносците тргнале на 25 август 1248 г. Откако поминале неколку месеци на Кипар , тие го нападнале Египет на 5   ?уни 1249 г. ?а зазеле Дамиета и решиле да го нападнат Каиро во ноември. ^[5] За време на нивното напредува?е, биографот на Лу?, Жан де Жоинвил, ?а забележал личната храброст на Карло што спасила животи на десетици крстоносци. Роберт од Артоа загинал боре??и се против Егип?аните во Ал Мансура. Неговите тро?ца бра?а преживеале, но морале да ?а напуштат во?ната. При повлекува?ето од Египет , тие паднале во заробеништво на 6   април 1250 г. Егип?аните ги ослободиле Лу?, Карло и Алфонс во замена за 800.000 безанти и предава?ето на Дамиета на 6 ма?. За време на нивното патува?е во Ако , Карло го налутил Лу? со коцка?е додека кралот тагувал за смртта на Роберт. Лу? останал во Светата зем?а , но Карло се вратил во Франци?а во октомври 1250 година.

Пошироки амбиции [ уреди | уреди извор ]

Конфликти и консолидаци?а [ уреди | уреди извор ]

Офицерите на Карло продолжиле со истражува?ето на правата и приходите на грофовите во Прованса, предизвикува??и нов бунт за време на неговото отсуство. По вра?а?ето то? применил и дипломати?а и воена сила за да се справи со нив. Архиепископот од Арл и бискупот од Ди?е ги отстапиле своите световни права во двата града на Карло во 1250 година. То? добил воена помош од неговиот брат Алфонс. Арл бил првиот град ко? им се предал во април 1251 година. ^[2] Во ма? тие го принудиле Ави?он да го признае нивното заедничко владее?е. Еден месец подоцна, Барал од Бо, исто така капитулирл. Марсе? бил единствениот град на ко? му се спротивставувал неколку месеци, но исто така побарал мир во ?ули 1252 година.

Офици?алните лица на Карло продолжиле да ги утврдуваат неговите права, посетува??и го секо? град и одржувале ?авни праша?а за да доби?ат информации за сите бара?а. Монополот за сол на грофот бил воведен во целата област. Приходот од тргови?ата со сол сочинувала околу 50% од државните приходи до кра?от на 1250-тите. Карло ги укинал локалните патарини и промовирал бродоградба и тргови?а со жито. То? наредил издава?е на нови монети, за да се овозможи користе?е на локалната валута во помали трансакции.

Карло се врати во Прованса, ко?а повторно станала немирна. Ма?ката на неговата сопруга продолжила да го поддржува бунтовниот Бонифаци? од Кастелан и неговите со?узници, но Лу? IX ?а убедил да го врати Форкалкиер на Карло и да се откаже од не?зините бара?а за паушална исплата од Карло и пензи?а од Лу? во ноември 1256 година. Карло продолжил да ?а шири сво?ата мо? долж границите на Прованса во следните четири години. То? добил територии во Долните Алпи од Дофин од Виена. Рамон I од Бо, гроф од Оранж, му ?а отстапил титулата регент на Кралството Арл. ^[2]

Искористува??и го отсуството на Карло, Бонифаци? од Кастелан предизвикал нов бунт во Прованса. ^[1] Гра?аните на Марсе? ги протерале службениците на Карло, но Барал од Бо го запрел шире?ето на бунтот пред вра?а?ето на Карло. Карло се откажал од Вентимили?а во корист на Република ?енова за да ?а обезбеди не?зината неутралност. То? ги победил бунтовниците и го принудил Кастелан на егзил. Посредува?ето на ?е?мс I од Арагон довело до населува?е во Марсе? : неговите утврдува?а биле демонтирани и жителите на градот се предале, но градот ?а задржал сво?ата автономи?а. ^[2]

Осво?ува?е на Ре?о [ уреди | уреди извор ]

Лу? IX одлучил да ?а поддржи воената кампа?а на Карло во Итали?а во ма? 1263 година. Папата Урбан IV ветил дека ?е прогласи крстоносна во?на против Манфред, додека Карло ветил дека нема да прифати никакви канцеларии во итали?анските градови. Манфред извршил државен удар во Рим , но Гелфите го избрале Карло за сенатор (или шеф на гра?анската влада на Рим). То? ?а прифатил функци?ата, на ко?а група кардинали побарале од папата да го отповика договорот со него, но папата, биде??и инаку бил беспомошен против Манфред, не можел да го раскине договорот со Карло. ^[2]

Во пролетта 1264 година, кардиналите Симон од Бри и Га? Фулке биле испратени во Франци?а за да постигнат компромис и да започнат со подига?е на поддршка за крстоносната во?на. ^[6] Карло испратил во?ници во Рим за да го заштити папата од со?узниците на Манфред. На бара?е на Фулке, Маргарет (ко?а не се откажала од бара?ата за не?зиниот мираз) ветила дека нема да преземе де?стви?а против Карло за време на неговото отсуство. Фулкеа исто така ги убедил француските и провансалските прелати да понудат финансиска поддршка за крстоносната во?на. Папата Урбан починал пред да се склучи конечниот договор. Карло направил подготовки за неговата кампа?а против Сицили?а за време на ме?увладее?ето; то? склучил договори за обезбедува?е на рутата на неговата во?ска преку Ломбарди?а и наредил водачите на провансалските бунтовници да бидат погубени.

Фулке бил избран за папа во февруари 1265 година, и набрзо го потврдил сенаторството на Карло и го повикал да до?де во Рим. Карло се согласил дека ?е го држи Кралството Сицили?а како вазал на папите за годишен данок од 8.000 унци злато. То?, исто така, ветил дека никогаш нема да ?а бара царската титула. ^[1] Се качил во Марсе? на 10   ма? и слегол во Ости?а десет дена подоцна. То? бил поставен за сенатор на 21   ?уни и четворица кардинали го инвестирале Ре?о една недела подоцна. ^[2] За да ги финансира понатамошните воени акции, то? поза?мил пари од итали?анските банкари со помош на папата, кои го овластиле да го заложи имотот на црквата. Пет кардинали го крунисале за крал на Сицили?а на 5   ?ануари 1266 г. Крстоносците од Франци?а и Прованса ? наводно 6.000 целосно опремени воини, 600 ко?аници и 20.000 пешаци ? пристигнале во Рим десет дена подоцна. ^[6]

Карло решил без одлага?е да ?а нападне ?ужна Итали?а, биде??и не можел да финансира долга во?на. То? го напуштил Рим на 20   ?ануари 1266 година, и марширал кон Неапол , но ?а променил сво?ата стратеги?а откако дознал за собира?е на силите на Манфред во близина на Капуа . То? ги водел своите трупи преку Апенините кон Беневенто . Манфред, исто така, побрзал во градот и стигнал до него пред Карло. Загрижен дека понатамошните одложува?а би можеле да ?а загрозат ло?алноста на неговите поданици, Манфред ?а нападнал во?ската на Карло, а потоа во тргнал во повлекува?е од преминот на ридовите, на 26 февруари 1266 година. Во битката што следела, во?ската на Манфред била поразена и то? бил убиен. ^[2]

Отпорот низ Ре?о пропаднал и градовите се предале дури и пред трупите на Карло да стигнат до нив. Сарацените од Лучера ? муслиманска колони?а основана за време на владее?ето на Фридрих II ^[6] ? му оддале почит. Неговиот командант, Филип Монтфорт, ?а презел контролата на островот Сицили?а . Вдовицата на Манфред, Елена од Епир, и нивните деца биле заробени. Карло полагал бара?е за не?зиниот мираз - островот Крф и регионот Дурацо (денес Драч во Албани?а) - со право на осво?ува?е. Неговите во?ници го зазеле Крф пред кра?от на годината.

Конрадин [ уреди | уреди извор ]

Карло бил попустлив кон поддржувачите на Манфред, но тие не верувале дека оваа политика на помирува?е може да потрае. Тие знаеле дека то? ветил дека ?е им ги врати имотите на господарите на Гелф протерани од Ре?о. Карло вовел забрана за употреба на странска валута во големи трансакции и остварил профит од задолжителната размена на странски монети за локално кованата валута. То?, исто така, тргувал со жито, зачини и ше?ер, преку заедничко вложува?е со трговците од Пизан. ^[1]

Папата Климент го осудил Карло за неговите методи на државна администраци?а, опишува??и го како арогантен и тврдоглав монарх. Консолидаци?ата на мо?та на Карло во северна Итали?а, исто така, го вознемирило и Климент. За да го смири папата, Карло поднел оставка од своето сенаторско место во ма? 1267 година. Неговите наследници, Конрад Моналдески и Лука Савели, побарале повторно вра?а?е на парите што Карло и папата ги поза?миле од Рим?аните. ^[2]

Победите на Гибелините, поддржувачите на царското семе?ство, го принудиле папата да побара од Карло да ги испрати своите трупи во Тоскана . Карловите трупи ги протерале Гибелините од Фиренца во април 1267 година. Откако бил избран за Подеста (владетел) на Фиренца и Лука во период од седум години, Карло побрзал за Тоскана. Експанзионизмот на Карло долж границите на Папската Држава го вознемириле папата Климент и то? решил да го промени правецот на амбициите на Карло. Папата го повикал во Витербо, принудува??и го да вети дека ?е ги напушти сите претензии кон Тоскана во следните три години. То? го убедил Карло да склучи договори со Вили?ам Вилехардуин, принцот од Аха?а и титуларниот латински цар Болдвин II кон кра?от на ма?. Според првиот договор, Вилехардуин ?а признал власта на Карло и го направил помладиот син на Карло, Филип, негов наследник, исто така пропишува??и дека Карло ?е ?а наследи Аха?а доколку Филип умре без деца. ^{[7] [5]} Болдвин го потврдил првиот договор и се откажал од неговите тврде?а за сузеренство над неговите вазали во корист на Карло. Карло ветил дека ?е му помогне на Болдвин во повторното зазема?е на Константинопол од византискиот цар, Михаил VIII Палеолог , во замена за една третина од освоените зем?и. ^[8]

Карло се вратил во Тоскана и ?а опсадил тврдината Погибонси, но таа паднала до кра?от на ноември. На?уверените поддржувачи на Манфред во ме?увреме побегнале во Бавари?а за да се обидат да го убедат 15-годишниот син на Конрад IV Конрадин да го потврди своето наследно право на Кралството Сицили?а. Откако Конрадин го прифатил нивниот предлог, поранешниот викар на Манфред во Сицили?а, Конрад Капесе, се вратил на островот и предизвикал бунт. На бара?е на Капесе, Мухамед I ал-Мустансир, хафсидскиот калиф од Тунис, ^[9] му дозволил на поранешниот со?узник на Манфред, Фредерик Кастилски, да ?а нападне Сицили?а од Северна Африка. Братот на Фредерик, Хенри ? ко? бил избран за сенатор на Рим ? исто така му понудил поддршка на Конрадин. ^{[2] [1]} Хенри бил при?ател на Карло, но Карло не успеал да му го врати заемот.

Конрадин ?а напуштил Бавари?а во септември 1267 година. Револтот на неговите поддржувачи се ширел од Сицили?а до Калабри?а; се кренале и Сарацените од Лусера. ^[10] Папата Климент го повикал Карло да се врати во Ре?о, но то? ?а продолжил сво?ата кампа?а во Тоскана до март 1268 година, кога се сретнал со папата. Во април, папата го назначил Карло импери?ален викар на Тоскана ?за време на празното место на импери?ата“, потег со сомнителна законитост. ^[11] Карло марширал кон ?ужна Итали?а и ?а опсадил Лусера, но потоа морал да побрза на север за да ?а спречи инвази?ата на Конрадин на Абруцо кон кра?от на август. Во битката ка? Та?акоцо, на 23   Август 1268 година, се чинело дека Конрадин изво?увал победа, но ненаде?ниот набо? од резервата на во?ска на Карло ?а уништило во?ската на Конрадин.

Бургерите на Потенца , Аверса и другите градови во Базиликата и Апули?а ги масакрирале своите сонародници кои агитирале во име на Конрадин, но Сицили?анците и Сарацените од Лусера не се предале. ^[6] Карло марширал во Рим каде повторно бил избран за сенатор во септември. То? назначил нови службеници да ?а спроведуваат правдата и да ги собираат државните приходи. Биле исковани нови монети со неговото име. Во текот на следната децени?а, Рим бил управуван од викарите на Карло, секо? назначен за една година.

Конрадин бил заробен во Торе Астура. Пове?ето од неговите приврзаници биле погубени, но Конрадин и неговиот при?ател, Фредерик I, Маркграв од Баден, биле изведени на суде?е за грабеж и предавство во Неапол. Тие биле осудени на смрт и обезглавени на 29   октомври. Конрад од Антиохи?а бил единствениот бунтовник на Конрадин што бил ослободен, но дури откако неговата сопруга се заканила дека ?е ги погуби господарите на Гелф што ги држела заробени во не?зиниот замок. ^[2] Гибелинските благородници од Ре?о побегнале во дворот на Петар III од Арагон, ко? се оженил со ?ерката на Манфред, Констанца. ^[1]

Медитеранска импери?а [ уреди | уреди извор ]

Итали?а [ уреди | уреди извор ]

Сопругата на Карло, Беатрис од Прованса, починала во ?ули 1267 година. Вдовецот Карло се оженил со Маргарет од Невер во ноември 1268 година. Таа била сонаследничка на не?зиниот татко, Одо, на?стариот син на Иго IV, во?водата од Бургунди?а. Папата Климент починал на 29   Ноември 1268. Слободното папско место траело три години, што го за?акнало авторитетот на Карло во Итали?а, но исто така го лишило од црковната поддршка што можел да ?а обезбеди само папата. ^[1]

Карло се вратил во Лусера за лично да ?а насочи не?зината опсада во април 1269 година Сарацените и Гибелите кои избегале во градот се спротивставувале додека гладот не ги принудил да се предадат во август 1269 година. ^[10] Карло го испратил Филип и Га? од Монфорт до Сицили?а за да ги принудат тамошните бунтовници да се покорат, но тие можеле само да ?а фатат Аугуста. Карло го поставил Вили?ам л'Естандарт за командант на во?ската во Сицили?а во август 1269 година Л'Естандарт го зазел Агри?енто , принудува??и ги Фредерик Кастилски и Фредерик Ланчи?а да побараат засолниште во Тунис. По последователната победа, само Капесе се спротивставил, но то? исто така морал да се предаде на почетокот на 1270 година. ^[2]

Вли?анието на Карло опа?ало во Ломбарди?а, биде??и тамо?ните градови пове?е не се плашеле од инвази?а од Германи?а по смртта на Конрадин. Во ма? 1269 година Карло го испратил Валтер од Ла Рош да го застапува во провинци?ата, но тоа не успеало да го за?акне неговиот авторитет. Во октомври службениците на Карло свикале собрание во Кремона и ги поканиле ломбардните градови да присуствуваат. Ломбардните градови ?а прифатиле поканата, но некои градови ? Милано, Боло?а, Алесандри?а и Тортона ? само го потврдиле сво?от со?уз со Карло, без да го признаат неговото владее?е. ^{[1] [2]}

Осмата крстоносна во?на [ уреди | уреди извор ]

Лу? IX никогаш не ?а напуштил иде?ата за ослободува?е на Ерусалим, но одлучил да ?а започне сво?ата нова крстоносна во?на со воена кампа?а против Тунис. ^[5] Според неговиот исповедник, ?ефри од Болие, Лу? бил убеден дека ал-Мустансир од Тунис е подготвен да се преобрати во христи?анството. Историчарот од 13 век Саба Маласпина из?авил дека Карло го убедил Лу? да го нападне Тунис, биде??и сакал да обезбеди пла?а?е на данокот што владетелите на Тунис им го платиле на поранешните сицили?ански монарси.

Француските крстоносци тргнале во А?ге-Мортес на 2   ?ули 1270 година; Карло заминал од Неапол шест дена подоцна. Поминал пове?е од еден месец на Сицили?а, чека??и ?а сво?ата флота. До моментот кога дошол во Тунис на 25   Август, дизентери?а и тифусна треска ?а десеткувале француската арми?а. Лу? умрел на денот кога пристигнал Карло. ^[5]

Крстоносците двапати ?а поразиле во?ската на Ал-Мустансир, принудува??и го да тужи за мир. Според мировниот договор, потпишан на 1   Ноември, Ал-Мустансир се согласил целосно да ги компензира синот и наследникот на Лу?, Филип III од Франци?а и Карло за трошоците за воената кампа?а и да ги ослободи неговите христи?ански затвореници. То?, исто така, ветил дека ?е му пла?а годишен данок на Карло и дека ?е ги протера противниците на Карло од Тунис. Златото од Тунис, заедно со среброто од новоотворениот рудник во Лонгобуко, му овозможиле на Карло да кова нови монети во Ре?о.

Карло и Филип заминале од Тунис на 10   ноември. ^[5] Невреме ?а растуриле нивната флота во Трапани и пове?ето од галиите на Карло биле разглобени или оштетени. Генуаските бродови кои се вра?але од крстоносната во?на исто така биле потонати или принудени да се прикотват на Сицили?а. Карло ги запленил оштетените бродови и нивниот товар, игнорира??и ги сите протести од властите на Гибелите во ?енова. Пред да ?а напушти Сицили?а, то? им дал привремени даночни отстапки на Сицили?анците, биде??и сфатил дека осво?ува?ето на островот предизвикало многу уништува?а. ^[1]

Обиди за проширува?е [ уреди | уреди извор ]

Карло го придружувал Филип III до Витербо во март 1271 година. Тука тие не успеале да ги убедат кардиналите да изберат нов папа. Братот на Карло, Алфонс од Поат?е, се разболел. Карло ги испратил своите на?добри лекари да го излечат, но Алфонс умрел. То? го барал на?големиот дел од наследството на Алфонс, вклучува??и го Маркизатот од Прованса и округот Поат?е, биде??и бил на?блискиот роднина на Алфонс. Откако Филип III се спротивставил, то? го однел случа?от до Парламентот во Париз. Во 1284 година судот пресудил дека апанажите ?е пребегнат кон француската круна доколку нивните владетели умрат без потомци.

Зем?отрес ги уништил ?идовите на Дурацо во доцните 1260-ти или раните 1270-ти. ^[7] Чарловите трупи го зазеле градот со помош на водачите на блиските албански заедници. ^[12] Карло склучил договор со албанските поглавари , ветува??и дека ?е ги заштити нив и нивните древни слободи во февруари 1272 година. То? исто така ?а испратил сво?ата флота во Аха?а за да го брани кнежевството од византиските напади. ^[1]

Карло побрзал во Рим за да присуствува на устоличува?ето на папата Григори? X на 27   март 1272. Новиот папа бил решен да стави кра? на конфликтите ме?у Гелфите и Гибелините. Додека бил во Рим, Карло се сретнал со водачите на Гуелф кои биле протерани од ?енова. Откако му ?а понудиле функци?ата капетан на народот, Карло им ветил воена помош. Во ноември 1272 Карло им заповедал на своите службеници да ги заробат сите ?еновци во неговите територии, освен Гелфите, и да го запленат нивниот имот. Неговата флота го окупирала А?ачио на Корзика. Папата Григори? ?а осудил неговата агресивна политика, но предложил ?енов?аните да изберат функционери на Гуелф. ^[2] Игнорира??и го предлогот на папата, ?енов?аните склучиле со?уз со Алфонсо X од Кастил?а, Вили?ам VII од Монферат и градовите Гибелински Ломбарди?а во октомври 1273 година.

Конфликтот со ?енова го спречил Карло да ?а нападне Византиската импери?а , но то? продолжил да склучува со?узи на Балканскиот Полуостров. Бугарскиот владетел Константин Тих бил првиот што склучил договор со него во 1272 или 1273 година ?ован I Дукас од Тесали?а и Стефан Урош I , крал на Срби?а, се приклучиле на коалици?ата во1273 година. ^[7] Сепак, папата Григори? му забранил на Карло да нападне, биде??и се надеваше дека ?е ги обедини православните и католичките цркви со помош на царот Михаил VIII.

Познатиот теолог Томас Аквински неочекувано починал во близина на Неапол на 7   Март 1274 година, пред да замине да присуствува на Вториот совет во Лион. Според популарната легенда, овековечена од Данте Алигиери , Карло го отрул, биде??и се плашел дека Аквински ?е се жали против него. Историчарот Стивен Ранциман нагласил дека ?нема докази за да се претпостави дека смртта на големиот лекар не била природна“. ?ужноитали?анските црковни лу?е на соборот го обвиниле Карло за тирански дела. Нивниот извешта? го засилил обидот на папата да постигне компромис со Рудолф Хабсбург , ко? бил избран за крал на Германи?а од кнезовите-изборници на Светото Римско Царство. Во ?уни, Папата го призна Рудолф како законски владетел и на Германи?а и на Итали?а. Снаата на Карло, Маргарет и Елеонор, му се приклониле на Рудолф, тврде??и дека им биле незаконски одземени во корист на поко?ната сопруга на Карло. ^[13]

Личниот пратеник на Михаил VIII се огласил на Советот во Лион на 6   ?ули дека го прифатил католичкото верува?е и папскиот примат. ^[8] Околу три недели подоцна, папата Григори? повторно му забранил на Карло да започне воени акции против Византиската импери?а. ^[2] Папата, исто така, се обидел да посредува за примир?е ме?у Карло и Михаил, но ово? избрал да нападне неколку помали држави на Балканот, вклучува??и ги и вазалите на Карло. Византиската флота ?а презела контролата врз поморските патишта ме?у Албани?а и ?ужна Итали?а кон кра?от на 1270-тите. ^[12] Григори? само му дозволил на Карло да испрати засилува?е во Аха?а. Организаци?ата на нова крстоносна во?на во Светата зем?а останала главна цел на папата. То? го убедил Карло да започне преговори со Мари?а од Антиохи?а за купува?е на не?зиното бара?е за Кралството Ерусалим . ^[5] Високиот суд на Ерусалим ве?е ?а отфрлил во корист на Иго III од Кипар , но папата имал ниско мисле?е за Иго.

Во?ната со ?енова и ломбардските градови сe пове?е го окупирале вниманието на Карло. То? го назначил сво?от внук Роберт II Артоа за негов заменик во Пиемонт во октомври 1274 година, но Артоа не можел да ги спречи Верчели и Алесандри?а да се приклучат на Гибелинската лига. Следното лето, ?еновската флота го ограбила Трапани и островот Гозо. Убеден дека само Рудолф I може да постигне компромис ме?у Гелфите и Гибелините, папата ги повикал ломбардните градови да испратат пратеници ка? него. То? исто така го повикал и Карло да се откаже од Тоскана . Во есента 1275 г. Гибелинците понудиле да склучат мир со Карло, но то? не ги прифатил нивните услови. На почетокот на следната година Гибелините ги поразиле неговите трупи ка? Кол де Тенде, принудува??и ги да се повлечат во Прованса . ^[2]

Папски избори [ уреди | уреди извор ]

Папата Григори? X починал на 10   ?ануари 1276. По непри?ателството што го доживеал за време на понтификатот на Григори?, Карло бил решен да обезбеди избор на папа подготвен да ги поддржи неговите планови. Наследникот на Григори?, папата Инокенти? V , отсекогаш бил приврзаник на Карло и то? брзо го потврдил Карло како сенатор на Рим и царски викар на Тоскана . То?, исто така, посредувал за мировен договор ме?у Карло и ?енова, ко? бил потпишан во Рим на 22   ?уни 1276. Карло ги вратил привилегиите на ?еновските трговци и се откажал од своите осво?ува?а, а ?енов?аните го признале неговото владее?е во Вентимили?а.

Папата Инокенти? починал на 30   ?уни 1276 г. ^[2] Откако кардиналите се собрале во Латеранскиот дворец , во?ската на Карло ?а опколиле, овозможува??и им само на неговите со?узници да комуницираат со другите кардинали и со надворешни лица. На 11   ?ули, кардиналите го избрале стариот при?ател на Карло, Отобуоно де Фиеши за папа, но то? починал на 18.   август. Кардиналите повторно се сретнале, ово? пат во Витербо. Иако Карло престо?увал во блиската Ветрала, то? не можел директно да вли?ае на изборите, биде??и неговиот жесток противник, кардиналот ?овани Гаетано Орсини , доминирал во папската конклава. Папата ?ован XXI , ко? бил избран на 20   Септември, ги екскомуницирал противниците на Карло во Пиемонт и му забранил на Рудолф да до?де во Ломбарди?а, но не им забранил на водачите на Ломбарди?ан Гуелф да се заколнат на ло?алност кон Рудолф.

Карло го назначил Ро?ер од Сан Северино да управува со Кралството Ерусалим како негов судски извршител. Сан Северино дошол во Акре на 7   ?уни 1277. Судскиот извршител на Иго III, Бали?ан од Арсуф, го предал градот без отпор. Иако првично само витезите и Венеци?анците го признале Карло како законски владетел, бароните од царството му оддале почит на Сан Северино во ?ануари 1278 година, откако то? се заканил дека ?е им ги конфискува имотите. Мамелуците од Египет ве?е го ограничиле кралството на кра?брежен по?ас ко? опфа?ал 2600 квадратни километри ^[2] и Карло му наредил на Сан Северино да ги избегне конфликтите со Египет. ^[1]

Папата ?ован починал на 20   ма? 1277 г. Карло бил болен и не можел да го спречи изборот на ?овани Гаетано Орсини за папа Никола? III на 25   ноември. Папата набрзо из?авил дека ниту еден странски принц не може да владее во Рим и го потсетил Карло дека е избран за сенатор во наредните десет години. ^[2] Карло се заколнал на ло?алност на новиот папа на 24   ма? 1278 година по долги преговори. То? морал да се заложи дека ?е се откаже и од сенаторството на Рим и од викари?атот на Тоскана за четири месеци. Од друга страна, Никола? III ?а потврдил екскомуникаци?ата на непри?ателите на Карло во Пиемонт и започнал преговори со Рудолф за да го спречи да склучи со?уз против Карло со Маргарет од Прованса и не?зиниот внук, Едвард I од Англи?а . Преговорите со Рудолф се кри?ат зад одбива?ето на Николас да го обнови викари?атот на Карло во Тоскана, ко? Рудолф го назначил сво? викар. ^[11]

Карло ?а об?авил сво?ата оставка од сенаторството и викари?атот на 30   август 1278. Него го наследиле братот на папата, Матео Орсини, во Рим и внукот на папата, кардиналот Латино Малабранка, во Тоскана. За да се осигура дека Карло целосно ги напуштил своите амбиции во централна Итали?а, папата започнал преговори со Рудолф за обновува?е на Кралството Арл за внукот на Карло, Карло Мартел. Маргарет од Прованса остро се спротивставила на планот, но Филип III од Франци?а не застанал покра? сво?ата ма?ка. По долги преговори, во летото 1279 година Рудолф го признал Карло како законски владетел на Прованса без да бара заклетва за ло?алност. Договорот за владее?ето на Карло Мартел во Арл и неговиот брак со ?ерката на Рудолф, Клеменс, бил потпишан во ма? 1280 година. Планот ги вознемирил владетелите на зем?ите долж Горна Рона, особено во?водата Роберт II и грофот Ото IV од Бургунди?а. ^[2]

Карло во ме?увреме го наследил Кнежевството Аха?ско од Вили?ам II од Вилехардуин, ко? починал на 1 ма? 1278 г. То? го назначил непопуларниот Галеран од Иври, како негов судски извршител во Аха?а. ^[14] Галеран не можел да ги плати своите трупи кои почнале да ги ограбуваат домовите на селаните. ?он I де ла Рош, во?водата од Атина, морал да му поза?ми пари за да ги финансира нивните плати. Никифор I од Епир го признал Сузеренството на Карло на 14   март 1279 година за да ?а обезбеди сво?ата помош против Византи?ците. ^[12] Никифор, исто така, му ги отстапил трите града ? Бутринто , Сопотос и Панормос ? на Карло.

Папата Никола? починал на 22   август 1280 г. Карло испратил агенти во Витербо за да го промовира изборот на еден од неговите поддржувачи, искористува??и го раздорот ме?у роднините на поко?ниот папа и другите итали?ански кардинали. Кога избувнале немири во Витербо, откако кардиналите не донеле одлука со месеци, трупите на Карло ?а презеле контролата врз градот. На 22   Февруари 1281 година, неговиот на?верен поддржувач, Симон од Бри, бил избран за папа. Папата Мартин IV ги отпуштил роднините на неговиот претходник и повторно го назначил Карло за сенатор на Рим. Гвидо I да Монтефелтро се кренал против папата, но трупите на Карло под Жан д'Епе го запреле шире?ето на бунтот во Форли. Карло исто така испратил во?ска во Пиемонт , но Томас I, Маркиз од Салуцо, ?а уништил во Борго Сан Далмацо во ма?. ^[2]

Кра? на црковниот со?уз [ уреди | уреди извор ]

Папата Мартин го екскомуницирал царот Михаил VIII на 10   април 1281 година биде??и царот не го наметнал црковниот со?уз во неговата импери?а. ^[7] Папата наскоро го овластил Карло да ?а нападне импери?ата. Намесникот на Карло во Албани?а, Иго од Сали, ве?е ?а опсадил византиската тврдина Берат. ^[14] Византиска во?ска за помош под водство на Михаил Тарханеиот и ?он Синаденос пристигнала во март 1281 година Сали бил нападнат од заседа и бил заробен, неговата во?ска била ставена во бегство, а внатрешноста на Албани?а била изгубена за Византи?ците. ^[12] На 3   ?ули 1281 Карло и неговиот зет, Филип од Кортене?, титуларниот латински цар, склучи?а сола?уз со Венеци?а ?за обновува?е на Римската импери?а“. Тие решиле да започнат целосна нова кампа?а на почетокот на следната година.

Маргарет од Прованса ги повика Роберт и Ото од Бургунди?а и другите лордови кои одржувале феуди во Кралството Арл на состанок во Троа во есента година. кралството, но Филип III од Франци?а силно се спротивставило на планот на неговата ма?ка и Едвард I од Англи?а не сакале да им ветат никаква помош. Карло признал дека неговата сопруга го држела округот Тонере и не?зините други наследени имоти како бургундски феуд, што го смирило Роберт Бургунди?а. Бродовите на Карло почнале да се собираат во Марсе? за да пловат по Рона во пролетта 1282 година Другата флота се собирала во Месина за да ?а започне крстоносната во?на против Византиското Царство. ^[2]

Колапс на царството [ уреди | уреди извор ]

Сицили?анска Вечерна [ уреди | уреди извор ]

Карло им дал исклучоци на поединци и заедници, особено на француските и провансалските колонисти, што го зголемило товарот на оние кои не уживале такви привилегии. Годишната, или повремено почеста, задолжителна размена на монетите речиси исклучиво користени во локалните трансакции, исто така биле важен и непопуларен извор на приходи за кралската ризница. ^[9] Карло земал принудни заеми секогаш кога му била потребна ?веднаш голема сума пари за одредена напорна и итна работа“, како што об?аснил во еден од неговите декрети. ^[1]

Испораките, реквизици?ата на стоки, ?а зголемиле непопуларноста на владата на Карло во ?ужна Итали?а и Сицили?а. Неговите поданици, исто така, биле принудени да ги чуваат затворениците или да сместуваат во?ници во нивните домови. Обновува?ето на старите тврдини, мостови и аквадукти и изградбата на нови замоци барало вработува?е на занаетчии, иако пове?ето од нив не биле подготвени да учествуваат во толку долги проекти. Ил?адници лу?е биле принудени да служат во?ска во ту?и зем?и, особено по 1279 година. Тргови?ата со сол била прогласена за кралски монопол. Во декември 1281 година, Карло повторно наредил собира?е на subventio generalis , со што се барало пла?а?е на 150% од вообичаениот износ.

Карло не обрнал внимание на островот Сицили?а, иако то? бил центар на отпорот против него во 1268 година. ^[1] То? го префрлил главниот град од Палермо во Неапол. ^[15] То? не го посетил островот по 1271 година, спречува??и ги Сицили?анците директно да го информираат за нивните поплаки. ^[9] Сицили?анските благородници ретко биле вработени како кралски службеници, иако то? често ги назначувал нивните ?ужноитали?ански врсници да го претставуваат во неговите други кралства. Понатаму, откако зазел големи имоти на островот во доцните 1260-ти, Карло речиси исклучиво вработувал француски и провансалски свештеници за да управуваат со нив.

Популарните приказни му припишуваат на ?он Процида ? поранешниот канцелар на Сицили?а Манфред ? за организира?е на ме?ународен заговор против Карло. Легендата вели дека то? ги посетил Константинопол, Сицили?а и Витербо маскиран во 1279 и 1280 година за да ги убеди Михаил VIII, сицили?анските барони и папата Никола? III да поддржат нивниот бунт. Од друга страна, Михаил VIII подоцна тврдел дека то? ?бил Бож?и инструмент за да им се донесе слобода на Сицили?анците“ во своите мемоари. ^[8] Богатството на царот му овозможило да испра?а пари до незадоволните сицили?ански барони. Петар III од Арагон одлучил да полага право на Кралството Сицили?а кон кра?от на 1280 година: то? не го криел сво?от презир кога се сретнал со синот на Карло, Карло, во?водата од Салерно, во Тулуз во декември 1280 година да собере флота, наводно за уште една крстоносна во?на во Тунис. ^[2]

Немири избувнале на Сицили?а откако бургер од Палермо убил пи?ан француски во?ник ко? ?а навредувал неговата сопруга пред црквата на Светиот Дух во понеделникот на Велигден (30   март), ^[5] 1282 година. ^[2] Кога другарите на во?никот го нападнале убиецот, толпата се свртела против нив и почнала да ги масакрира сите Французи во градот. Бунтот, познат уште од 16 век како Сицили?анска Вечерна, ^[14] прераснал во востание и пове?ето од службениците на Карло биле убиени или принудени да го напуштат островот. Карло наредил трансфер на во?ници и бродови од Аха?а на Сицили?а, но не можел да го спречи шире?ето на бунтот во Калабри?а . Сан Северино, исто така, морал да се врати во Итали?а, придружуван од поголемиот дел од гарнизонот во Акре. Одо Поилекиен, ко? го наследил во Акре, имал ограничен авторитет.

Градоначалниците на големите сицили?ански градови основале комуни кои испратиле делегати ка? папата Мартин, бара??и од него да ги земе под заштита на Светата Столица . ^[9] Наместо да ?а прифати нивната понуда, папата ги екскомуницирал бунтовниците на 7   ма?. Карло издал едикт на 10   ?уни, обвинува??и ги неговите службеници дека ги игнорирале неговите упатства за добра администраци?а, но то? не им ветил суштински промени. Во ?ули отпловил до Сицили?а и ?а опсадил Месина. ^[1]

Во?на со Арагон [ уреди | уреди извор ]

Пратеникот на Петар III од Арагон, Вили?ам Кастелну, започнал преговори со водачите на бунтовниците во Палермо. Сфа?а??и дека не можат да се спротивстават без странска поддршка, тие ги признале Петар и Констанца како нивни крал и кралица. Тие назначиле пратеници да го придружуваат Кастелноу до Коло каде што се собирала арагонската флота. По кратко двоуме?е, Петар решил да интервенира во име на бунтовниците и отпловил кон Сицили?а. То? бил прогласен за крал на Сицили?а во Палермо на 4   септември. ^[1] Потоа, две кралства, со секое управувано од крал (или кралица) на Сицили?а според монарх, коегзистирале пове?е од еден век, при што Карло и неговите наследници владееле во ?ужна Итали?а (позната како Кралството Неапол ), додека Петар и неговите потомци владееле со островот Сицили?а. ^{[15] [9]}

Наспроти арагонското слетува?е, Карло бил принуден да се повлече од островот, но Арагонецот брзо се преселил и уништил дел од неговата во?ска и поголемиот дел од неговиот товар. Петар ?а презел контролата над целиот остров и испратил во?ници во Калабри?а, но тие не можеле да го спречат Карло од Салерно да ?а предводи арми?ата од 600 француски витези да му се придружат на неговиот татко во Ре?о Калабри?а . Дополнителни француски трупи пристигнале под команда на внуците на Карло, Роберт II од Артоа и Петар од Аленсон во ноември. ^[2] Истиот месец, папата го екскомуницирал Петар. ^[13]

Ниту Петар ниту Карло не можеле да си дозволат да водат долга во?на. Карло дал неверо?атен предлог кон кра?от на декември 1282 година, предизвикува??и го Петар на судски дуел. Петар инсистирал во?ната да се продолжи, но се согласил дека битката ме?у двата крала, секо? бил придружуван од 100 витези, требало да се одлучи за поседува?е на Сицили?а. Дуелот требало да се одржи во Бордо на 1   ?уни 1283 година, но тие не го почитувле датумот. Карло го назначил Карло од Салерно да управува со Ре?о за време на неговото отсуство. За да ?а обезбеди ло?алноста на локалните господари во Аха?а, то? направил судски извршител на еден од нивните врсници, Га? од Драмеле?. ^[14] Папата Мартин ?а прогласил во?ната против Сицили?анците за крстоносна во?на на 13   ?ануари 1283. ^[6] Карло се сретнал со папата во Витербо на 9 март, но то? ?а игнорирал забраната на Папата за неговиот дуел со Петар Арагонски. Откако ги посетил Прованса и Париз во април, то? заминал за Бордо за да се сретне со Петар. Дуелот се претворил во фарса; двата крала пристигнале секо? во различно време во ист ден, об?авува??и победа над сво?от отсутен противник и си заминувале.

Во ?ужна Итали?а продолжиле да се случуваат престрелки и рации. Арагонските герилци го нападнале Катона и го убиле Петар од Аленсон во ?ануари 1283 година; Арагонците го зазеле Ре?о Калабри?а во февруари; и сицили?анскиот адмирал, Ро?ер од Лаури?а, ?а уништиле новопокренатата провансалска флота на Малта во април. Сепак, настанале тензии ме?у Арагонците и Сицили?анците и во ма? 1283 година, еден од водачите на антианжевинскиот бунт, Валтер од Калтагироне, бил погубен поради неговата та?на преписка со агентите на Карло. Папата Мартин ?а об?авил во?ната против Арагон за крстоносна во?на и му го доделил кралството на синот на Филип III од Франци?а, Карло од Валоа, на 2.   февруари 1284 г. ^[2]

Карло почнал да собира нови во?ници и флота во Прованса, и му наложил на сво?от син, Карло од Салерно, да одржи одбранбена положба до неговото вра?а?е. Ро?ер од Лаури?а основал мала ескадрила на островот Нисида за да го блокира Неапол во ма? 1284 година Карло од Салерно се обидел да ?а уништи ескадрилата, но поголемиот дел од неговата флота бил заробен, а то? самиот бил заробен кратка, остра борба на 5   ?уни. Веста за обратното предизвика немири во Неапол, но папскиот легат, Жерар од Парма, го уништил со помош на локалните благородници. Карло дознал за катастрофата кога слетал во Гаета на 6   ?уни. То?, наводно, из?авил дека ?Ко? ?е изгуби будала, не губи ништо“, мисле??и на заробува?ето на неговиот син.

Карло замина од Неапол за Калабри?а на 24   ?уни 1284 г. Голема во?ска ? наводно 10.000 качени воини и 40.000 пешаци ? го придружувала до Ре?о Калабри?а. То? поставил опсада на градот по море и копно кон кра?от на ?ули. Неговата флота се приближила до брегот на Сицили?а, но неговите трупи не можеле да слетаат на островот. ^[2] Откако Лаури?а ги распоредил во?ниците во близина на Ре?о Калабри?а, Карло морал да ?а укине опсадата и да се повлече од Калабри?а на 3 август.

Смрт [ уреди | уреди извор ]

Карло отишол во Бриндизи и се подготвувал за кампа?а против Сицили?а за следната година. То? сериозно се разболел пред да отпатува за Фо?а на 30   декември. Последната вол?а ?а направил на 6   ?ануари 1285 година, назначува??и го Роберт II од Артоа за регент за неговиот внук, Карло Мартел, ко? требало да владее со неговите кралства додека Карло од Салерно не биде ослободен. ^[1] Починал утрото на 7   ?ануари. Бил погребан во мермерен гроб во Неапол , но неговото срце било сместено во Кувен Сен Жак во Париз . Неговиот труп бил преместен во капелата на новоизградената катедрала во Неапол во 1296 година. ^[1]

Семе?ство [ уреди | уреди извор ]

Сите записи покажуваат дека Карло бил верен сопруг и грижлив татко. Неговата прва сопруга, Беатрис од Прованса, родила на?малку шест деца. Според современите озборува?а, таа го убедила Карло да го бара Кралството Сицили?а, биде??и сакала да има круна како не?зините сестри. Пред да умре во ?ули 1267 година, ^[2] таа го сакала плодоужива?ето на Прованса од Карло. ^[1]

• Бланка, на?старата ?ерка на Карло и Беатрис, станала сопруга на Роберт од Бетун во 1265 година, но таа починала четири години подоцна.
• Беатрис, не?зината помлада сестра, се омажила за Филип, титуларниот латински цар, во 1273 година. ^[1]
• Карло II, на?стариот син и име?ак на Карло, добил кнежевство Салерно во 1272 година Карло Куци (како што го нарекувале) и неговата сопруга, Мари?а од Унгари?а, имале четиринаесет деца, што го обезбедило опстанокот на Капетската ку?а на Анжу.
• Филип, следниот син на Карло и Беатрис, бил избран за крал на Сардини?а од локалните Гелфи во 1269 година, но без согласност на папата. ^[9] Починал без деца во 1278 година.
• Роберт, третиот син на Карло, починал во 1265 година.
• Елизабета, на?младата ?ерка на Карло, била дадена за брак со идниот Ладислав IV од Унгари?а во 1269 година, но Ладислав ги претпочитал своите ?убовници од неа. ^[16]

Вдовецот Карло на?прво ? предложил брак на Маргарет од Унгари?а. Ме?утоа, Маргарет, ко?а била воспитана во доминикански женски манастир, не сакала да се омажи. Според легендата, таа се обезличила за да го спречи бракот. Карло и неговата втора сопруга, Маргарет од Невер, имале неколку деца, но ниту едно не преживеало до полнолетство.

Наследство [ уреди | уреди извор ]

Делата на два?ца историчари од 13 век, Бартоломе? од Неокастро и Саба Маласпина, силно вли?аеле на современите погледи за Карло, иако биле пристрасни. Првиот го опишал Карло како тиранин за да ?а оправда сицили?анската вечерна, се залагал за откажува?е на крстоносната во?на против Арагон во 1285 година., оданочува?е и вработува?е на непопуларни функционери од Амалфи. ^[9] Сепак, монархи?ата била подложена на ?француизаци?а“ или ?провансалистика“ за време на неговото владее?е. То? донирал имоти во Ре?о на околу 700 благородници од Франци?а или Прованса. То? не ги усвоил богатите свечени облеки, инспирирани од византиската и исламската уметност, на претходните сицили?ански кралеви, туку облечен како другите западноевропски монарси, или како ?прост витез“, како што забележал хроничарот. Томас Тускус ко? го посетил Неапол во 1267 година. ^[1]

Околу 1310 година, фирентинскиот историчар ?овани Вилани из?авил дека Карло бил на?мо?ниот христи?ански монарх во доцните 1270-ти. Лучето Гатилузио, ?еновец поет, го споредил Карло директно со Карло Велики. Двата извештаи покажуваат дека Карло се сметал речиси за цар. Ме?у современите историчари, Ранциман вели дека Карло се обидел да изгради импери?а во источниот Медитеранум; Жерар Сивери пишува дека сакал да доминира на западот; а Жан Данбабин тврди дека неговата ?агломераци?а на зем?и била во процес на формира?е на импери?а“. ^[1]

Историчарот Хироши Така?ама заклучува дека доминаци?ата на Карло ?била преголема за да се контролира“. ^[15] Сепак, економските врски ме?у неговите кралства се за?акнале за време на неговото владее?е. Провансалската сол била транспортирана во неговите други зем?и, житото од Ре?о се продавало во Аха?а, Албани?а, Акре и Тоскана, а тоскански трговци се населиле во Анжу, Ме?н, Сицили?а и Неапол. Неговите на?високи функционери биле префрлени од нивните татковини за да го претставуваат на други територии: неговите сенехали во Прованса биле од Анжу; Француските и провансалските благородници имале на?високи функции во Ре?о; а своите викари во Рим ги избрал ме?у ?ужноитали?анските и провансалските благородници. Иако неговата импери?а пропаднала пред неговата смрт, неговиот син ги задржал ?ужна Итали?а и Прованса.

Карло секогаш го нагласувал сво?от кралски чин, но не прифа?ал ?импери?ална реторика“. Неговиот познат суди?а, Марино де Караманико, развил нова политичка теори?а. Традиционалните толкувачи на римското право биле убедени дека светите римски цари имале монопол врз донесува?ето закони. За разлика од нив, Караманико из?авил дека царот не може да бара суверенитет над кралот и ?а нагласил целосната надлежност на Карло да издава декрети. За да се промовира правното образование Карло пла?ал високи плати ? 20-50 унци злато годишно ? на магистрите по право на Универзитетот во Неапол. Магистрите по медицина добивале слични надоместоци, а универзитетот станал главен центар на медицинската наука. Личниот интерес на Карло за медицината се зголемил во текот на неговиот живот и то? поза?мил арапски медицински текстови од владетелите на Тунис за да ги преведе. ^[1] То? вработил на?малку еден евре?ски научник, Мо?се? од Палермо, ко? можел да преведува текстови од арапски на латински. ^[17] медицинска енциклопеди?а на Мухамед ибн Закари?а ал-Рази била една од книгите преведени по налог на Карло.

Карло бил и поет, што го разликувало од неговите роднини од Капет. То? компонирал ?убовни песни. Од него било побарано да суди на два поетски конкурси во неговата младост, но современите научници не ?а ценат неговата поези?а. Провансалските трубадури биле главно критички настроени кога пишувале за Карло, но француските поети биле спремни да го пофалат. Бертран д'Аламанон напишал песна против данокот на сол, а Ра?мон де Торс де Марсеила го прекорил Карло за инвази?ата на Ре?о. Труверот Адам де ла Ал му посветил во негова чест недовршена епска поема, насловена ?Кралот на Сицили?а“ , на Шарл и Жан де Мен ги прослави неговите победи во Роман на розата . Данте го опишал Карло ? ?ко? носи машки нос“ ? мирно пее заедно со неговиот некогашен ривал, Петар III од Арагон, во Чистилиштето . ^[18]

Карло покажал интерес и за архитектурата. То? диза?нирал кула во Бриндизи, но таа набрзо се срушила. То? наредил да се подигне Кастел Нуово во Неапол, од ко? преживеала само палатинската капела. Нему му се припишува и воведува?ето на стаклени прозорци во француски стил во ?ужна Итали?а . ^[1]

Наводи [ уреди | уреди извор ]

1. ↑ ^{1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25} Dunbabin 1998 . sfn error: no target: CITEREFDunbabin1998 ( help )
2. ↑ ^{2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 2,13 2,14 2,15 2,16 2,17 2,18 2,19 2,20 2,21 2,22 2,23 2,24 2,25 2,26 2,27 2,28} Runciman 1958 . sfn error: no target: CITEREFRunciman1958 ( help )
3. ↑ Cox 1974 . sfn error: no target: CITEREFCox1974 ( help )
4. ↑ Asbridge 2012 . sfn error: no target: CITEREFAsbridge2012 ( help )
5. ↑ ^{5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6} Lock 2006 . sfn error: no target: CITEREFLock2006 ( help )
6. ↑ ^{6,0 6,1 6,2 6,3 6,4} Housley 1982 . sfn error: no target: CITEREFHousley1982 ( help )
7. ↑ ^{7,0 7,1 7,2 7,3} Fine 2009 . sfn error: no target: CITEREFFine2009 ( help )
8. ↑ ^{8,0 8,1 8,2} Harris 2014 . sfn error: no target: CITEREFHarris2014 ( help )
9. ↑ ^{9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 9,5 9,6} Abulafia 2000 . sfn error: no target: CITEREFAbulafia2000 ( help )
10. ↑ ^{10,0 10,1} Metcalfe 2009 . sfn error: no target: CITEREFMetcalfe2009 ( help )
11. ↑ ^{11,0 11,1} Partner 1972 . sfn error: no target: CITEREFPartner1972 ( help )
12. ↑ ^{12,0 12,1 12,2 12,3} Nicol 1984 . sfn error: no target: CITEREFNicol1984 ( help )
13. ↑ ^{13,0 13,1} Barany 2010 . sfn error: no target: CITEREFBarany2010 ( help )
14. ↑ ^{14,0 14,1 14,2 14,3} Lock 1995 . sfn error: no target: CITEREFLock1995 ( help )
15. ↑ ^{15,0 15,1 15,2} Takayama 2004 . sfn error: no target: CITEREFTakayama2004 ( help )
16. ↑ Engel 2001 . sfn error: no target: CITEREFEngel2001 ( help )
17. ↑ Patai 1977 . sfn error: no target: CITEREFPatai1977 ( help )
18. ↑ Hollander 2004 . sfn error: no target: CITEREFHollander2004 ( help )

 

Надворешни врски [ уреди | уреди извор ]

? Карло I Анжу?ски “ на Ризницата  ?